18/6/2019
Με αφορμή το θάνατο του Στέλιου Βαμβακάρη διαβάζω παντού για
τις «κοινές ρίζες των αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού» (εννοούν
προφανώς, αυτοί που τα γράφουν, το ρεμπέτικο).
Δεν υπάρχουν «κοινές ρίζες» ανάμεσα στο blues και το ρεμπέτικο. Και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι αγράμματος και ανιστόρητος.
Οι ρίζες του blues είναι θαμμένες στη Δυτική Αφρική, ενώ του ρεμπέτικου στη βυζαντινή μουσική, στο δημοτικό τραγούδι, στο σμυρνέικο και όπου αλλού, αλλά πάντως όχι στην Αφρική.
Το ότι ο μακαρίτης ο Βαμβακάρης επιχείρησε να παίξει blues με μπουζούκι δεν σημαίνει πως υπάρχουν κοινές ρίζες (ανάμεσα στο blues και στο ρεμπέτικο). Και με μπαλαλάικα μπορείς να παίξεις τάνγκο, και με σιτάρ μπορείς να παίξεις ροκ, τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουν κοινές ρίζες η ινδική μουσική με το ροκ; Φυσικά και όχι. Όλα αυτά τα crossovers είναι, βασικά, καπρίτσια και έχουν μόνον αισθητική αξία (αν έχουν κι απ’ αυτή).
Η ουσία πάντως είναι πως ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει, τελείως αβασάνιστα, πουλώντας μούρη «ψαγμένου», ενώ είναι εντελώς τενεκές.
Δεν υπάρχουν «κοινές ρίζες» ανάμεσα στο blues και το ρεμπέτικο. Και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι αγράμματος και ανιστόρητος.
Οι ρίζες του blues είναι θαμμένες στη Δυτική Αφρική, ενώ του ρεμπέτικου στη βυζαντινή μουσική, στο δημοτικό τραγούδι, στο σμυρνέικο και όπου αλλού, αλλά πάντως όχι στην Αφρική.
Το ότι ο μακαρίτης ο Βαμβακάρης επιχείρησε να παίξει blues με μπουζούκι δεν σημαίνει πως υπάρχουν κοινές ρίζες (ανάμεσα στο blues και στο ρεμπέτικο). Και με μπαλαλάικα μπορείς να παίξεις τάνγκο, και με σιτάρ μπορείς να παίξεις ροκ, τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουν κοινές ρίζες η ινδική μουσική με το ροκ; Φυσικά και όχι. Όλα αυτά τα crossovers είναι, βασικά, καπρίτσια και έχουν μόνον αισθητική αξία (αν έχουν κι απ’ αυτή).
Η ουσία πάντως είναι πως ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει, τελείως αβασάνιστα, πουλώντας μούρη «ψαγμένου», ενώ είναι εντελώς τενεκές.
18/6/2019
Ποτέ δεν ξέρεις ποιο βιβλίο θα χρειαστεί να συμβουλευτείς,
όταν γράφεις ένα κείμενο... Βασίλη Καββαθά «Υπόθεση Τσάπμαν» [Κάκτος, 1975]. Για
ένα έγκλημα που συγκλόνισε την Ελλάδα του 1971, παραμένοντας μέχρι σήμερα
ανεξιχνίαστο.
18/6/2019
Κάθε τραγουδιστής της δεκαετίας του ’70 ήταν...
τραγουδισταράς. Φωνές μέταλλα, ηχοχρώματα μοναδικά και ανεπανάληπτα, εκτάσεις,
συναισθήματα, τα πάντα. Δεν ευδοκιμούσες, αν δεν τα είχες όλα σε πληθώρα.
Υπήρχε αυστηρότητα και υψηλά στάνταρντ.
Τώρα ακούς καλές και σωστές φωνές, αλλά είναι άχρωμες, φτιαχτές και αβασάνιστες. Τις ακούς και μετά από δέκα λεπτά δεν θυμάσαι τίποτα. Δεν υπάρχει τραγουδιστής με φωνητική προσωπικότητα. Κανένας. Ψάχνεις με το φανάρι... Ούτε και πριν δέκα χρόνια υπήρχε, ούτε και πριν είκοσι. Πρέπει να πας ακόμη πιο πίσω...
Ο μέγας ερμηνευτής Περικλής Περάκης, μια φωνή... θεότητα.
Τώρα ακούς καλές και σωστές φωνές, αλλά είναι άχρωμες, φτιαχτές και αβασάνιστες. Τις ακούς και μετά από δέκα λεπτά δεν θυμάσαι τίποτα. Δεν υπάρχει τραγουδιστής με φωνητική προσωπικότητα. Κανένας. Ψάχνεις με το φανάρι... Ούτε και πριν δέκα χρόνια υπήρχε, ούτε και πριν είκοσι. Πρέπει να πας ακόμη πιο πίσω...
Ο μέγας ερμηνευτής Περικλής Περάκης, μια φωνή... θεότητα.
17/6/2019
Ένα από τα πιο σπαραχτικά ελληνικά τραγούδια. Στη μνήμη του
Στέλιου Βαμβακάρη, που δεν είναι πια εδώ...
Σχόλια από το fb περί Στέλιου Βαμβακάρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Κι εδώ λέει την ιστορία του τραγουδιού...
https://www.youtube.com/watch?v=zhFrX3Qr2os
Στέλιος Βαμβακάρης –Χαϊδάρι
Tsividis Petros
https://xyzcontagion.wordpress.com/.../11/01/markos-xaidari/
Το αυθεντικό ‘Χαιδάρι’ του Μάρκου Βαμβακάρη από χαμένη ηχογράφηση του 1966
Σχόλια από το fb περί Περικλή Περάκη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Μαστρο
Ευχαριστώ άλλη μια φορά για την ενημέρωση.
Πιστεύετε κ. Τρούσα ότι έπαιξε ρόλο η παραγωγή της εποχής; Ειδικά σε σύγκριση με το σήμερα - αναλογικό εν. ψηφιακό;
Μήπως τελικά και οι ηχολήπτες είχαν ένα ρόλο πολύ πιο ουσιαστικό;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Όλα έπαιζαν ρόλο. Και τα στούντιο της Κολούμπια, και οι ηχολήπτες και οι μουσικοί και το μάστεριν και οι πρέσες με τα βινύλια. Τα πάντα συντελούσαν ώστε να βγαίνει αυτός ο λαμπερός ήχος.
Stylianos Tziritas
Τα Ντισκομεράκια κ ειδικότερα τα Ευρωαλαϊκά είναι δισκάρες.
Haris Mavridis
"φωνητική προσωπικότητα" : εξαιρετικός (αφοπλιστικός) χαρακτηρισμός.
Dimitris Metaxas
Τον συναντώ σαν θαμώνα σε νεανικό καφενείο της γειτονιάς μας...
Σχόλια από το fb για τις σχέσεις blues-ρεμπέτικων...
ΑπάντησηΔιαγραφήThodoris Antonopoulos
Εκείνο που τηρουμένων των αναλογιών προσομοιάζει δεν είναι η μουσική αλλα οι κοινωνικές συνθήκες που δημιούργησαν τα δύο ειδη, η κουλτούρα και η θεματολογία τους
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Κάποια θέματα μπορεί να είναι κοινά, αλλά τέτοια κοινά θέματα βρίσκεις στα λαϊκά τραγούδια όλου του κόσμου. Μια σοβαρή αντιμετώπιση ανάμεσα στα δύο είδη θα ξεκινούσε μόνον από τη μουσική και την ανθρωπογεωγραφία κι εκεί θα κατέληγε - και μουσικά-ανθρωπογεωγραφικά δεν υπάρχει ουδεμία σχέση. Εν τω μεταξύ όσοι μιλάνε για κοινά στοιχεία (υπονοώντας τα θέματα) κάνουν ακόμη περισσότερο κακό, φρονώ, γιατί εκείνο που μένει στη μνήμη (όσων τους διαβάζουν) είναι οι (ανύπαρκτες) "σχέσεις" blues-ρεμπέτικων.
Thodoris Antonopoulos
από όσο ξέρω δεν υπάρχουν τραγούδια άλλης λαϊκής παράδοσης με τέτοιες και τόσες αναφορές σε ντραγκς π.χ., αυτό είναι σίγουρα ένας ιδιαίτερος συνδετικός κρίκος που δεν αφορά το μουσικό κομμάτι καθαυτό και δε χρειάζεται να τα μπερδεύει κανείς
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Τα ντραγκς είναι η απόλυτη μειοψηφία και στα blues και στα ρεμπέτικα. Και τα blues με θέμα τα ναρκωτικά δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά. Μόνο εγώ έχω γράψει στην Ελλάδα γι' αυτά προ 20ετίας (και όχι σε σχέση με τα ρεμπέτικα).
https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/05/blues.html
BLUES ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Thodoris Antonopoulos
δεν είπε κανείς ότι είναι η πλειονότητα αλλά είναι μια πολύ υπολογίσιμη μειονότητα (αρκετές εκατοντάδες τουλάχιστον στα ρεμπέτικα) αν βάλεις και τα εμμέσως αναφερόμενα
(εγώ πάλι άκουγα τέτοια αμερικάνικh μπλουζ και τζαζ μουσική προπολεμικής περιόδου ακόμα παλιότερα χάρη στην πολύ σπάνια δισκοθήκη ενός εκλιπόντος φίλου..)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Είναι περίπου 7% στα ρεμπέτικα, λίγες εκατοντάδες. Ακόμη λιγότερα είναι στα blues.
Thodoris Antonopoulos
OK now just give me a pigfoot and a bottle of gin, wouldn't you? :)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
"Τα χασικλίδικα τραγούδια στο σύνολό τους είναι 268".
Το λέει ο Διονύσης Μανιάτης στο βιβλίο του «Χασικλίδικα Μελωδήματα» (εκδ. Ευρώτας, Αθήνα 2010). Σε ποσοστό τα χασικλίδικα ρεμπέτικα πρέπει να είναι κάτω και από 5% (επί του συνόλου των ρεμπέτικων).
Nikolaos Loxas
Κι όμως η σκλαβιά (αστική ή υπαίθρια) κι ο ξεριζωμός (ένας είναι αυτός), δημιουργούν σχέσεις και συναφειες. Πρόκειται για κοινοτικές μουσικές με την έννοια ότι τις παρήγαγε ολόκληρη η κοινότητα και οχι κάποιο φωτισμένο υποσύνολο της.
Το έργο του κατσαρου παλιότερα και του πιλάλα πιο πρόσφατα, αποδεικνύουν εκτός από την κοινωνική και την καθαρά μουσική συνάφεια.
Thodoris Antonopoulos
νομίζω είναι περισσότερα και ο Ηλίας Πετρόπουλος μάλλον θα συμφωνούσε. Δεν είμαι ειδικός βέβαια αλλά δες κι αυτό - σε κάθε περίπτωση παραμένουν εντυπωσιακά πολλά για το μέγεθος της χώρας και του ακροατηρίου καθώς και την κυρίαρχη κουλτούρα της, κάποια μάλιστα γίνανε μεγάλες επιτυχίες με αλλαγμένα λόγια, κάτι που δεν ξέρω πόσο συνέβη αντίστοιχα με τα μπλουζ
https://www.lifo.gr/.../ellines-toksikomaneis-toy...
Έλληνες τοξικομανείς του Μεσοπολέμου και η μετεξέλιξη του κυνηγημένου πάθους τους
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν είναι περισσότερα. Μπορεί να είναι 5-10 παραπάνω... αν είναι. Ο Μανιάτης είναι σοβαρός μελετητής. Και εμπιστεύσιμος (αντιθέτως με τον Πετρόπουλο). Για blues, με θεματολογία τα ναρκωτικά, που έγιναν επιτυχίες και αργότερα γράφω στο ίδιο κείμενο - "blues και ναρκωτικά".
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Nikolaos Loxas
ΔιαγραφήΟύτε ο Κατσαρός (που ζούσε στην Αμερική) ήταν ρεμπέτης, ούτε ο Πιλαλί. Μουσική συνάφεια δεν υπάρχει. Είναι αδιανόητο. Για να το πω πολύ χοντρά. Τα blues είναι πεντατονικά+, τα ρεμπέτικα δεν είναι.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Thodoris Antonopoulos
>>από τα 9.000 ρεμπέτικα που γράφτηκαν ανάμεσα στις δεκαετίες '20-'60, μόνο 350 αναφέρονται σε ουσίες<<
Και αυτά τα νούμερα να πάρουμε ως "σωστά", το ποσοστό είναι κάτω από 4%. To θέμα ρεμπέτικα-ναρκωτικά έχει μεγεθυνθεί περισσότερο απ' όσο του πρέπει - με αποτέλεσμα πολλοί να οδηγούνται σε λάθος συμπεράσματα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>Και πάλι, βέβαια, ο αριθμός των τραγουδιών αυτών είναι εντυπωσιακός, συγκρινόμενος με τα αντίστοιχα άλλων ευρωπαϊκών χωρών που παραπέμπουν σε ουσίες (καμπαρέ, φάντος κ.ά.).<<
Εγώ δεν έχω στοιχεία για fado, tango κ.λπ. και ο συνεντευξιαζόμενος επίσης δεν δίνει (αφού μάλλον υποθέτει). Εδώ δεν λέει τίποτα ούτε για τα blues με θέμα τα ναρκωτικά (αν και δεν το διάβασα όλο το άρθρο). Αλλά πιστεύω πως το ποσοστό και για τα fado κ.λπ. κάπου εκεί πρέπει να είναι - κάτω από 5% δηλαδή.
Nikolaos Loxas
Ενώ τα ηπειρωτικά πχ που είναι πεντατονικα, δεν υπάρχει πρόβλημα να τα συσχετισουμε με τα μπλουζ; Αυτή είναι μια κλασσική δυτική ανάγνωση που επικεντρώνει στην τεχνική χάνοντας την πρακτική και την ψυχή.
Ούτε αυτοί είναι ρεμπέτες ή μπλουζμεν. Ή μήπως είναι τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών; Είναι πάντως εντός του κλίματος κι έχουν ψυχή.
https://afigiseis.gr/mechis-kani-san-koureli/
Μ έχεις κάνει σαν κουρέλι – ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Φίλε μου ή θα μιλάμε με στοιχεία ή θα αφήνουμε τις... ψυχές μας να μας κουμαντάρουν συνεχώς. Εγώ όταν γράφω προσπαθώ και το μυαλό και την ψυχή μου να τα χρησιμοποιώ για να πω κάποιες αλήθειες και όχι για να φαντασιώνομαι.
Ξέρεις, υπάρχουν και κάποιoι ηλίθιοι που πιστεύουν ότι οι Ηπειρώτες έχουν επηρεάσει τη μουσική όλου του κόσμου. Σου μοιάζει εγώ να πιστεύω κάτι τέτοιο; Πεντατονίες έχουν και στην Κίνα και στην Ιαπωνία και στην Ινδονησία και τι έγινε; Καμμία τέτοια πεντατονία δεν έχει σχέση με τo blues. To blues είναι μοναδικό. Και δεν είναι θέμα μόνο πεντατονίας, ούτε στίχων. Άλλα και άλλων διαφόρων μουσικολογικών ιδιαιτεροτήτων (blue note, ρυθμική αγωγή κ.λπ.), που κάνουν το blues ξεχωριστό.
Nikolaos Loxas
Μη με παρεξηγείς, κι εγώ όταν γράφω με σκοπό να πείσω (ή με όποιον άλλο σκοπό) τα ίδια με σένα κάνω. Όταν ακούω ή παίζω μουσική όμως αλλάζει το πράμα...
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο. Άλλο να γράφεις για μουσική και άλλο να παίζεις μουσική. Είναι άλλο το να σκέφτεσαι (σε σχέση με τη μουσική) και άλλο το να χαίρεσαι και να διασκεδάζεις.
Ferris Costas
ΔιαγραφήΑπό μουσική άποψη, το "ρεμπέτικο" (δεν είναι τυχαία τα εισαγωγικά) ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ, πόσω μάλλον που τα μπλουζ έχουν άλλες ρίζες και άλλες προσμίξεις, ενώ αυτό που σήμερα εννοούμε "ρεμπέτικο" περιλαμβάνει πολλές ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ μουσικές διαστάσεις, από Ανατοιλή ίσαμε τη Δύση, αδιάλυτες και ατόφιες. Άλλο δηλαδή το κανταδόρικο "Όταν συμβεί στα πέριξ", και άλλο (μα εντελώς άλλο) το "Σούρα και μαστούρα". Ακόμα κι αν απομονώσουμε το Μουρμούρικο τραγούδι (που αποτελεί το αλατοπίπερο του εν γένει "ρεμπέτικου"), το δωδεκάμετρο με τις επαναλήψεις του δίστιχου και ένα κεντρικό θέμα, δεν έχει καμμία σχέση με τα "δίστιχα του μάγκα", που έχουν άλλο θέμα σε κάθε στίχο και μονότονη επανάληψη. Υπάρχουν φυσικά αντιστοιχίες στις κοινωνικές συνθήκες που διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο και τα μπλούζ, όπως το περιθώριο της κοινωνίας, οι μετακινήσεις πληθυσμών κ.λ., που έχει αντίκτυπο ΜΟΝΟ στον στίχο. Έχω κάνει μιά συλλογή 100 περίπου τραγουδιών μπλουζ και ρεμπέτικο, που έχουν αντιστοιχίες στο θέμα και στον στίχο. Ακόμα και σε λεπτομερείς ιδιοτυπίες, όπως οι Φωνογραφιτζήδες και ο Φωνόγραφος, η φυματίωση, ακόμα και... το τηλέφωνο! Το περίεργο είναι πως στα μπλουζ, είναι ελάχιστα τα χασικλίδικα. Εκεί υπερέχει... το Ουϊσκυ.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/05/blues.html
BLUES ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Ξαναλέω πως σε τέτοια θέματα συγκριτισμών νόημα έχουν μόνο οι μουσικές-μουσικολογικές και οι ανθρωπογεωγραφικές παρατηρήσεις. Τα στιχουργικά θέματα είναι τα ίδια πάνω κάτω παντού. Το 80% του ρεμπέτικου και του blues αναφέρεται στην αγάπη και στον έρωτα. Και τι έγινε? Θα πούμε ότι αυτά τα δύο είδη έχουν σχέση? Ουδεμία σχέση δεν έχουν μουσικά-μουσικολογικά και ανθρωπογεωγραφικά.
Γιώργος Γιαννόπουλος
Πολύ καλή παρατήρηση ότι υπάρχει και δυτικότροπο ρεμπέτικο (είναι προφανές, αλλά συνήθως το παραβλέπουμε). Η αναλογία ρεμπέτικα μπλουζ είναι σχήμα λόγου. Αν κάτι υπάρχει κοινό, είναι ότι κάποια στιγμή, στο "άστυ" εμφανίζονται επώνυμοι δημιουργοί/εκτελεστές, που πατάνε σε ένα δημώδες είδος, δισκογραφούν, γίνονται γνωστοί κλπ.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Μα δυτικότροπο ρεμπέτικο-λαϊκό είναι το 90% του (διατονικού) Τσιτσάνη. Για να μην πω το 100%.
Ferris Costas
ΔιαγραφήΠάντως στο Μουρμούρικο δεν είναι ο έρωτας το κυρίαρχο θέμα. Αυτό το τραγούδι (όπως και το Βυζαντινό-Κοσμικό αλλά και το Αρχαίο κατά τον Χρ. Χάλαρη) ασχολείται ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ, ακόμα και τα τα επαγγέλματα! Με την αστικοποίηση του "λαίκού" εν γένει τραγουδιού, άρχισε να κυριαρχεί ο έρωτας, και... οι σάχλες.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Κάπου το λέει και ο ίδιος ο Τσιτσάνης στο βιβλίο της Χολστ, ότι όλο το ρεμπέτικο είναι ματζόρε-μινόρε.
Ferris Costas
Και φυσικά... γενικεύει.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι γενικεύει, αλλά λέει μια μεγάλη αλήθεια. Που συνήθως την κρύβουμε πίσω από τους "δρόμους".
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Ferris Costas
Τώρα θα μπερδευτούμε, με το τι εννοεί ο ένας ρεμπέτικο και τι ο άλλος. Εγώ λέω ρεμπέτικα, βασικά, τα επώνυμα πειραιώτικα της δεκαετίας του '30. Όχι τα μουρμούρικα που προϋπήρχαν.
Ο Τσιτσάνης βέβαια εννοούσε ρεμπέτικα (έτσι νομίζω) και όσα δισκογραφούνταν μετά τον πόλεμο, τουλάχιστον μέχρι το 1955. Αλλά γι' αυτή την αβελτηρία φταίνε οι "αστοί" (Χατζιδάκις και άλλοι), που τον είχαν παρασύρει, οι οποίοι "αστοί" μιλάγανε για "ρεμπέτικο" το 1949, όταν το ρεμπέτικο είχε πεθάνει.
Ferris Costas
Κάποια στιγμή, οι Σπύρος Παπαϊωάννου, Μάρκος Δραγούμης, Χριστόδουλος Χάλαρης, Θέσια Παναγιώτου κι εγώ, συμφωνήσαμε: Αυτό που σήμερα ονομάζουμε "ρεμπέτικο", είναι αυτό που προέκυψε από τον μεγάλο ποταμό της προσφυγιάς με τους Δυτικότροπους μουσικούς της, στον οποίο χύθηκαν πολλά μικρά ποταμάκια που κυλούσαν ως τότε: Μουρμούρικο, Αθηναϊκή Καντάδα, Πειραιώτικο, Ευρωπαϊκό (ταγκό-βαλς), Δημοτικό ή Δημοτιοκότροπο, ακόμα και... τζαζ (How dry am I του Irving Berlin που γίνεται ο Μπουφετζής (πειραιώτικο του Μπάτη) και... ο Μπουφετζής (κανταδόρικο του Παπαϊωάννου). Κι όλα αυτά τα είδη, διατήρησαν την ιδιοτυπία τους, γιατί Σύντηξη δεν συνετελέσθη ποτέ. ΕΠΙΜΕΝΩ: Αυτό που σήμερα ονομάζομε Ρεμπέτικο, διακρίνεται μόνο στο ότι... σολιστικό όργανο είναι το Μπουζούκι!
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Αυτά όλα τα "ποταμάκια" εγώ τα αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως επιρροές. Ακόμη και οι πειραιώτες ρεμπέτες έγραφαν πάντως με δυτικό αυτί, και όταν μπήκε η τέταρτη χορδή στο μπουζούκι πέρασε το πράγμα και τυπικά πλέον στο διατονισμό, αφού με αυτόν τον τρόπο το υλικό εξυπηρετιόταν καλύτερα.
Nikos Mitrogiannopoulos
ΔιαγραφήΟ Στέλιος μου είχε πει (το πιο πιθανό να το έχει πει και άλλες φορές) πως σ' αυτο το δρόμο της ανάμιξης μπλουζ και ρεμπέτκου τον είχε ωθήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος με τη γνωστή ατάκα "εσύ είσαι από τον Μάρκο, εγώ από τον Ζορμπά, αν συνεργαστούμε θα φτιάξουμε το ελληνικό μπλουζ". Δε συμφωνούσα καθόλου με αυτή την επιλογή, του το είχα πει κιόλας, δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ πως έτσι κέρδισε μια καταξίωση που εδώ δεν θα την απολάμβανε εύκολα. Εξακολουθώ ωστόσο να πιστεύω πως όλη αυτή η προσπάθεια περισσότερο για το μπλουζ είχε νόημα παρά για το ρεμπέτικο/λαϊκό. Ενδεχομένως να δημιούργησε και μια διέξοδο για το μπουζούκι, να έφτιαξε μια ακόμη "αγορά" ας πούμε, κάτι σαν το ιρλανδέζικο μπουζούκι. Τέλος να θυμηθούμε πως δεν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε μπλουζ κλίμακες στο μπουζούκι. Το έκανε κι ο Χιώτης (σχεδόν αναμενόμενο), το έκανε κι ο Καραπατάκης. Το παίξιμο δε του τελευταίου το θεωρώ πιο...μυστήριο. Υπάρχει και ένα ψυχεδελικό σόλο του Ζαμπέτα με τον Πέτρο Αναγνωστάκη, αλλά αυτό είναι κλεμμένο από λάτιν συγκρότημα.
https://www.youtube.com/watch?v=28Q8g6WvXws
Γιάννης Κατσιμίχας ~ Αυτό το Βράδυ
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ο Γιάννης Κατσιμίχας πρέπει να ήταν ο διαβόητος βασανιστής της Μακρονήσου. Κάπου το έχω διαβάσει.
Nikos Mitrogiannopoulos
ναι. Και θείος των Κατσιμιχαίων .
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Αυτό δεν το ήξερα.
Nikos Mitrogiannopoulos
έτσι ξέρω εγώ Φώντα. Μη σε πάρω στο λαιμό μου. Θέλω να πω δεν έχω ρωτήσει τους ίδιους ποτέ.
Ναταλία Ρασούλη
ΔιαγραφήΔεν έχουν μουσικολογικά και γεωγραφικά κοινές ρίζες. Έχουν όμως όμως ίδια λαϊκή διαδρομή και έκφραση. Ίδιο νταλγκά. Και ειδικά στίχο. Και αυτό το καταλαβαίνεις καλά όταν τα παίζεις και τα τραγουδάς. Το ξέρεις καλά όταν έχεις ζήσει στο φτύσιμο και το περιθώριο ή έχεις υπάρξει βασανισμένος μετανάστης. Άλλωστε αυτή η μετανάστευση, οικειοθελώς ή όχι, δημιουργεί και την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής. Ούτε το κλαρίνο είναι ελληνικής στόφας, αντίθετα είναι δάνειο της κλασικής μουσικής, αλλά έδεσε υπέροχα με την δημοτική μουσική. Ο Στέλιος Βαμβακάρης έδεσε με έναν ίδιο τρόπο με τα blues. Και τα αμερικάνικα blues έχουν μεν την Αφρική ως προέλευση, αλλά η μίξη με τα τοπικά ινδιάνικα, και τις επιρροές από ευρωπαίους μετανάστες στην Αμερική τα έφτιαξαν ουσιαστικά. Όπως και τα ρεμπέτικα έχουν μεν βάση στη βυζαντινή, αλλά η μίξη τους με άλλους πολιτισμούς που υπήρχαν στη Μικρά Ασία, από Ιταλιάνους μέχρι ότι θες, ή τους σεφαραδίτες, τα έκαναν ρεμπέτικα. Αλλού η πηγή, αλλά η διάρκεια του ταξιδιού τα έφερε στη μορφή του προηγούμενου αιώνα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Νομίζω τα είπαμε και ακούστηκαν όλες οι απόψεις. Εμένα μου αρέσει να βλέπω και ν' ακούω τα ρεμπέτικα σαν ρεμπέτικα και τα blues σαν blues. Δεν βλέπω κανέναν απολύτως λόγο για να συσχετίζω τα μεν με τα δε. Επιστημονικά, να το πούμε έτσι, δεν έχουν καμμία σχέση. Οι θεματολογίες δεν είναι επαρκές στοιχείο. Και φυσικά δεν είναι καθοριστικό. Και στα κέλτικα βρίσκεις τραγούδια με ανάλογα θέματα και στα φάντο κ.λπ., αλλά κανείς Έλληνας δεν ανακάτεψε φάντο με ρεμπέτικα. Εξήγησα γιατί υπάρχει αυτό το κόλλημα με τη συσχέτιση blues και ρεμπέτικων. Σας προτείνω λοιπόν, αν έχετε χρόνο, να ρίξετε μια ματιά στα υπόλοιπα σχόλια. Έχουν γραφτεί ενδιαφέροντα πράγματα.
Επίσης να πω πως εγώ δεν έκανα κάποια αξιολογική κρίση σε σχέση μ' εκείνο που έπραξε ο Στέλιος Βαμβακάρης (αναφορικά με τα blues και τα ρεμπέτικα). Αν θέλετε δείτε πάλι το ποστ, ώστε να βεβαιωθείτε γι' αυτό που σας λέω.
Ναταλία Ρασούλη
Θα τα διαβάσω γιατί είναι και ένα θέμα που με απασχόλησε και ως σπουδάστρια της μουσικής και της εθνομουσικολογίας, ως μεταναστοπαίδι αλλά και ως τραγουδίστρια που έχει δουλέψει σχεδον με όλα τα είδη του τραγουδιού, αλλά και που παντρεύει τα λαικά με τα μπλουζ σε κάποιες περιπρώσεις. Δεν είναι η θεματολογία που τα κάνει ίδια, αλλά η έκφραση της θεματολογίας. Ο τρόπος που εκφράζονται. Και κάθε είδος μουσικής έχει κοινά με ένα άλλο. Απλώς αυτά τα δύο παραέχουν. Και το τάνγκο το συνδυάζουν με τα ρεμπέτικα. Δεν έχει υπάρξει όμως τέτοια εναρμόνιση. Και όταν κάτι δένει αρμονικά με κάτι άλλο δείχνει τα έντονα στοιχεία που τα ενώνουν.
Απλώς καταθέτω την ταπεινή μου πείρα βάσει δουλειάς και καταγωγής.
Μαγκια,κλανια και εξατμηση,αυτά εδωσε επι της ουσιας το ρεμπετικο.Ενα μουσικο μοτιβο,που σχεδον καθολικα υμνησε την αντριλα,την παρανομια,το τσαμπουκα,το λουλε και το μπαρμπουτι.Δημιουργησε τους λεγομενους φλωρους,τα κουτσαβακια και τους βαρβατους που δεν σηκωναν μυγα στο σπαθι τους.Η γυναικα στο πυρ το εξωτερον,περαν αυτων που ειχαν βαφτιστει αντρακια με μπεσα και τσαμπουκα.Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.Το θεμα της τεχνης των οργανοπαιχτων,και τραγουδοποιων περναει σε δευτερη μοιρα.Σιγα τα λαχανα επειδη καποιος παιζει καλα η εχει εμφυτο ταλεντο σε ένα οργανο,η απλα καλη ψωνη ,εως φωναρα.Εχει δε σχεση με τα BLUES οσο η φωτια με το νερο.Η χωρα καλα κρατει ακομα σε ανατολιτικους αμανεδες και τουρκικα βα-βαι ρε βιλομ.Οταν εβρεχε νεους ηχους από τα τελη fifties και δωθε,κραταγαμε καλη ομπρελα.E ακομα την ψιλοκραταμε.Α ξυδι σε οποιον του πεσανε βαρια.Αν θες δημοσιευεις,αν όχι απλα μια αποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχεια...Και επειδη μπορει καποιοι να θιχτουν απο την απαξιωση στην ιερη μας ρεμπετοαγελαδα https://www.vice.com/gr/article/aeyvm4/dolofonies-narkwtika-kai-gynaikes-oi-ellhnes-rempetes-htan-poly-sklhroi-gia-na-pe8anoyn.Προφανως και γνωριζεις.Τα λεμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριε Τρουσσα καλο μεσημερι.Κακα τα ψεματα,το ρεμπετικο ειχε δυο οψεις.Την μουσικη του οψη την οποια υπηρετησαν αρκετοι εντεχνοι ακατεργαστοι ταλαντουχοι οργανοπαιχτες της εποχης και τραγουδιστες,και που εγινε αντικειμενο μελετης από ιστορικους της μουσικης και αναλυτες μετεπειτα πανω σε αυστηρες μουσικες πλατφορμες.Η άλλη οψη του ηταν η ασχημη.Δεν αναδειξε υγιη κοινωνικα μυνηματα,τουναντιον τραμπουκισμους, ,βια,φαλοκρατισμο,χουλιγκανισμο,καταχρησεις και εν τελει αδιεξοδα.Ειναι αστειο να αναζητουνται ομοιοτητες με τα νεγρικα blueς,μια απειρως ποιο ευγενικη,ευαισθητη,και ποιοτικοτερη μουσικη,από πραγματικα κοινωνικα αποκλισμενους.Γεια χαρα στο site μετα από καιρο, λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων στο εξωτερικο.Θα εχουμε πλεον την ευκαιρια να τα λεμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή>>Η άλλη οψη του ηταν η ασχημη.Δεν αναδειξε υγιη κοινωνικα μυνηματα,τουναντιον τραμπουκισμους, ,βια,φαλοκρατισμο,χουλιγκανισμο,καταχρησεις και εν τελει αδιεξοδα.Ειναι αστειο να αναζητουνται ομοιοτητες με τα νεγρικα blueς,μια απειρως ποιο ευγενικη,ευαισθητη,και ποιοτικοτερη μουσικη,από πραγματικα κοινωνικα αποκλισμενους<<
ΔιαγραφήΔεν συμφωνώ καθόλου με αυτά. Ούτε αυτά μόνον ανέδειξε το ρεμπέτικο, ούτε το blues είναι "απείρως πιο ευγενικό".
Ο καθενας εχει την αποψη του.Τα εχουμε πει αυτα.Και εγω διαφωνω με τα δικα σου.Κανενα ρεμπετικο δεν με εκανε καλυτερο.Το BLUES με βοηθησε.Και στην τελικη οσο σιχαινομαι μια ροκ μπαντα που παιζει καλη μουσικη,αλλα στο τελος λεει ενταξει τωρα παμε να γ@@@@με απο αρσενικα,θηλυκα μεχρι ουδετερα,γιατι ημαστε βαρβατοι να..ουμε,τοσο σιχαινομαι το ρεμπετικο και καθε λογης τετοια μουσικα μορφωματα που καλυπτουν ατομικεςκαι οχι μονο ατελειες και λουμπεν κομπλεξ.(στα ρεμπετικα υπηρξε αραγε αλλη αποψη,εκτος και αν τους επεσε κανα κομματι μουστακι και δεν το πηραμε χαμπαρι?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα συζητήσω περαιτέρω μαζί σου γιατί είσαι αρνητικός και μάλλον άσχετος (φοβάμαι πως ακόμη και με το blues είσαι άσχετος, αφού σε χιλιάδες περιπτώσεις το blues είναι φαλλοκρατικό, αλλά εσένα δεν σε νοιάζει, γιατί μάλλον δεν καταλαβαίνεις τα λόγια).
ΔιαγραφήΣε πρώτη φάση σου λέω να διαβάσεις εδώ για κάποια αριστουργήματα.
https://www.lifo.gr/team/music/58893
https://www.lifo.gr/articles/retronaut_articles/145371
Επίσης θα σε παρακαλέσω, επειδή είχαμε συγκρουστεί και πάλι εδώ πέρα (έτσι θυμάμαι), να μην συνεχίσεις, γιατί δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος.
ΔιαγραφήΌταν κάποιος είναι αρνητικός σε κάτι δεν υπάρχει λόγος να σχολιάζει.
Εγώ ποτέ δεν σχολιάζω σε αναρτήσεις άλλων, ούτε στο fb, ούτε πουθενά, όταν βλέπω ότι δεν υπάρχει ένα ελάχιστο σημείο συνεννόησης
(απάντηση σε σχόλιο που έλαβα και για το οποίο μου ζητήθηκε να μη δημοσιευτεί)
ΔιαγραφήΓΙΑΝΝΗΣ δεν σου έκοψα κανένα σχόλιο. Και δεν έχω πρόβλημα με τη διαφωνία. Δόξα τω Θεώ στο fb μπαίνει ο καθένας επώνυμα και σχολιάζει όπως θέλει.
Απλά λέω πως όταν κάποιος είναι αρνητικός σε κάτι που γράφω δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση.
Δηλαδή δεν μπορώ να κουβεντιάσω με κάποιον που θα μου πει... η τζαζ είναι μαλακία. Ούτε να του εξηγήσω μπορώ γιατί δεν είναι.
Τέλος πάντων... κατανοητό... και ίσως τα ξαναπούμε.
Δοξα το θεο ποτε(αν και δεν ημουν φαν) δεν θα θεωρησω τη τζαζ μ...α.Αλιμονο,σαν πρωην του"ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ" ελιωνα για τζαζ ροκ ακουσματα.Αν και νομιζω οτι απο μονη της η πολιτικη τοποθετηση σε κατι ιδιαιτερο μουσικα δεν θα με εκανε φαν.Η μουσικη ποιοτητα ξεχωριζε ανεκαθεν, των πολιτικων διαστασεων,ακομα και στο ΡΗΓΑ,που ηταν ποιο δημοκρατικων αντιληψεων.Ισως διαφωνουμε σε θεματα χαρακτηρα.ΟΚ...Ενιοτε μπορει να ξαναβρεθουμε.Η μουσικη(το ροκ για μενα)ειναι γεφυρα.Απλα ειμαι λιγο δυσκιλοιος στην ελληνικουρα,χωρις να μηδενιζω την παραδοση και το λαικη επιδραση σε μεγαλες μαζες του πλυθισμου,οταν η χωρα ηθελε και κατι αλλο.Ο Λαος παντα αθωος.Τοσα ηξερε,τοσο επραττε.
ΑπάντησηΔιαγραφή