οι DANCE WITH INVISIBLE PARTNERS είναι ένα νέο ελληνικό συγκρότημα

Οι Dance with Invisible Partners είναι ένα νέο ελληνικό συγκρότημα, ένα project καλύτερα, αν κρίνουμε από το παρόν “Honey” [APIGEA, 2018], το οποίο θέτει σε κίνηση ο Κωστής Γαρδίκης. Ο Γαρδίκης είναι υπεύθυνος προφανώς για τις μουσικές, τα λόγια, αλλά και για το γενικότερο ενοργανικό πλαίσιο του άλμπουμ (ο ίδιος, λογικώς, θα πρέπει να έχει κάνει προγραμματισμό και να χειρίζεται πλήκτρα), ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει εννέα αγγλόφωνα τραγούδια (ενώ υπάρχει και κάτι με ελληνικό στίχο ανάμεσα). Βεβαίως, δεν είναι μόνος του στο “Honey” o Γαρδίκης, καθώς τον συνοδεύουν και άλλοι μουσικοί (και κυρίως φωνές), που προσθέτουν και αυτοί, στο CD, τούτο το τόσο ελκυστικό ηχόχρωμά του. Πριν πούμε, όμως, γι’ αυτό (το ηχόχρωμα), ας μνημονεύσουμε τα ονόματα των συμμετεχόντων: Callmelazy φωνητικά, Ντάνα Γιακουμέλου πιάνο, φωνητικά, Melentini φωνή, Melina Nicole Harris φωνή και Μιχάλης Κατσαρός fender rhodes.

Το “Honey” είναι ένα electro άλμπουμ, με πολύ ωραίες ποιότητες δανεισμένες από τα eighties βασικά, όπως και από τα nineties (απ’ όσους ακολούθησαν τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα και σ’ εκείνη την δεκαετία). Έτσι λοιπόν, και όπως ακούω εγώ το “Honey”, εκείνο που καταφθάνει πρώτο στο μυαλό μου είναι το ύφος των τραγουδιών του Angelo Badalamenti (είτε στις συνεργασίες του με τον David Lynch, είτε όχι). Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν και άλλες αναφορές, αλλά αυτή κρίνεται ως βασική.

Φυσικά, μιαν «αναφορά» όσο βασική και να είναι αποβαίνει «άχρηστη», αν δεν έχεις να προτείνεις, ως τραγουδοποιός, δικά σου πράγματα. Δικές σου μουσικές και τραγούδια, που να κοντράρουν στα ίσια (ναι, στα ίσια) τις επιρροές σου. Γιατί, κακά τα ψέματα, τότε μόνο έχεις ουσιαστικό λόγο ύπαρξης (αλλιώς... απλώς υπάρχεις). Και ο Γαρδίκης, εδώ, τούτο αποδεικνύει. Πως είναι ένας πολύ καλός, ένας ψαγμένος τραγουδοποιός, που γνωρίζει να κινείται, σαν στάθμη συνθετική-στιχουργική, σε πολύ υψηλά επίπεδα και συνεπώς να έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

Το “Honey” κομίζει άποψη, έχει στυλ. Περιέχει, θέλω να πω, πολύ καλά πρωτότυπα τραγούδια, που πιάνουν τέλεια σ’ αυτό το κάπως ρομαντικό, μελαγχολικό, βορειοευρωπαϊκό ποπ στυλ, το στηριγμένο στις ανοιχτές καλοτοποθετημένες μελωδίες, στα βαθιά συναισθηματικά λόγια, στις παθιασμένες ερμηνείες. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση τραγούδια σαν το “Tear away” ή σαν το “For real” μπορούν άνετα, και κυρίως άφοβα, να σε ταρακουνήσουν.

Στο “Nova York (Teardrops)” –κι αυτό ωραίο τραγούδι., που θα έκανε τον Marc Almond και τον Martin Gore να τα χάσουν– ο Γαρδίκης παραθέτει και ελληνικά λόγια (μαζί με αγγλικά), τα οποία, όμως, αν και είναι ωραία, δεν κάνουν την διαφορά. Ο αγγλικός στίχος «κολλάει» πολύ καλύτερα εδώ, και νομίζω πως πάνω εκεί θα πρέπει να επενδύσει και να βαθύνει ο Γαρδίκης για το μέλλον.

Όλα τέλεια λοιπόν στο “Honey” και δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Επαφή: www.dwip.bandcamp.com