ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 189

14/9/2019

Πολύ κρίμα για τον Τάκη Σπυριδάκη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή...
Διάβασα κάτι δικό του στο lifo.gr (m.hulot) που μου άρεσε:

«Πολλές φορές ο κινηματογράφος και το θέατρο σου κολλάνε πράγματα που δεν είσαι, απλώς τα έκανες. Στη Γλυκιά Συμμορία με είχαν χαρακτηρίσει ροκά, πράγμα που δεν ίσχυε, όχι γιατί το ροκ δεν με συγκίνησε, αλλά επειδή πάντα γούσταρα την τζαζ».
Ο κόσμος λειτουργεί-αντιδρά γραμμικά, επιφανειακά, παβλωφικά και αβασάνιστα. Μπερδεύει την Τέχνη με τη ζωή, ακυρώνει ή καταστρέφει καριέρες, απορρίπτει βάζοντας ταμπέλες, επαινεί για λάθος λόγους. Ζούμε μέσα σε μια παρανόηση.

Ένα shot από την καλύτερη ταινία που έπαιξε ο Τάκης Σπυριδάκης (απ’ αυτές που έχω δει εγώ), την Πρωινή Περίπολο του Νίκου Νικολαΐδη...

14/9/2019

Αγοράστε το όσο είναι ακόμη σχετικά φτηνό (κάποτε το έβρισκες με το τσουβάλι). Γιατί κάποια στιγμή θα το επανεκδώσει κανας Ισπανός και θα ψάχνετε τα όριτζιναλ με το κιάλι. Από κάτι άλλες ξένες σαβουρο-ηλεκτρονικές, που παρουσιάζονται για (ψευτο)ψυχεδέλειες είναι πολύ καλύτερο. Κι έχει και εξώφυλλο α λα The Devil's Men...  

13/9/2019

Γνώμες, γνώμες, γνώμες... παπάρια γνώμες. Γεμίσαμε από γνώμες και από γούστα (μιαν έννοια τελείως πρωτόγονη, το γούστο, καθώς το επικαλούνται και όσοι το στερούνται).
Βάλε τώρα ένα μαθητή, που αύριο θα μεγαλώσει, που θα γίνει χιψτεράς ξέρω ’γω, που θα τρώει έτσι αβασάνιστα ό,τι πληροφοριακά σκουπίδια του πετάνε (γιατί ποτέ δεν έμαθε να σκέφτεται και να κρίνει σε βάθος, ψάχνοντας λόγους και αιτίες) κι άσε τον να σου λέει πως το τάδε «φρούτο» είναι... μεγάλος καλλιτέχνης και πως αυτή είναι η γνώμη μου και αυτό είναι το γούστο μου.
Η μετα-δημοκρατία, που είναι ο νέος θεσμοθετημένος φασισμός, θέλει γνώμες και γούστα, δεν θέλει επιχειρήματα. Και το σχολείο βαδίζει σταθερά πάνω σ’ αυτή τη ράγα...

12/9/2019

Για να δείτε τι σημαίνει και πώς δουλεύει η πληροφόρηση.
Για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, έναν αξιόλογο γενικώς τραγουδοποιό, γνωστόν στο υπόγειο κύκλωμα και έξω από τη χώρα, λόγω PLJ Band, δεν έγραψε κανένας, τίποτα, στα ξένα-ξένα σάιτ. Στα... τέτοια τους, κανονικά. Καμμία μικρή ή μεγάλη φυλλάδα, πουθενά. Έψαξα όσο μπορούσα... αν βρείτε κάτι μου το σφυρίζετε... Όποιοι γράψανε έξω είναι Έλληνες (στον αυστραλέζικο Νέο Κόσμο π.χ.).
Για έναν ασήμαντο όμως καλλιτέχνη, τον Daniel Johnston, που πέθανε χθες, γράψανε όλα τα ελληνικά σάιτ.
Έτσι γίνεται. Άμα κλάνει ένα κουνούπι στην Αμερική γίνεται παγκόσμιο ζήτημα, άμα κλάνει ελέφαντας στην Ελλάδα δεν το παίρνει κανένας χαμπάρι.

12/9/2019

Βάζω το απόσπασμα για να δείτε τι γνώμη έχουν για το ροκ οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τις… ροκ συνειδήσεις στην Ελλάδα. Και μετά καθόμαστε κι ασχολούμαστε, για το αν ήταν ή δεν ήταν μεγάλος καλλιτέχνης ο φουκαράς ο Daniel Johnston…
«Και οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται για το ροκ γιατί δεν τους το επιτρέπει η καθημερινότητά τους. Δέχονται τα εύκολα επειδή αυτό το πράγμα [το καθαρό ροκ] είναι underground, δεν μπορεί να το βρει ο άλλος εύκολα. Δεν μπορώ να θεωρήσω με τίποτα ότι είναι ροκ ο Πορτοκάλογλου ή ο Τσακνής ή ο Μαχαιρίτσας – αυτό είναι όμως το mainstream. Αυτό θεωρείται ροκ στην Ελλάδα, αυτό παρουσιάζεται απλόχερα όσο γίνεται, κι έτσι το ακούει ο κόσμος ο περισσότερος, νομίζει ότι αυτό είναι ροκ, και δε θα μάθει ποτέ ότι υπάρχουνε οι τάδε και οι τάδε».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ 

(από το βιβλίο Noise Full of Love: Το αγγλόφωνο ελληνικό ροκ στη δεκαετία του ’80)
Να βγούνε λοιπόν οι… ανύπαρκτοι Jefferson Handkerchief και να κατηγορήσουν τους Jefferson Airplane, πώς ήταν εκείνοι underground (οι Handkerchief), επειδή ο κόσμος δεν… μπορούσε να τους βρει εύκολα, ενώ τους Jeffersons (που είχαν τραγούδι τους στο νούμερο 5 του Billboard και το χόρευε όλος ο κόσμος το 1967, έχοντας βγάλει κι ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά πολιτικά ροκ άλμπουμ όλων των εποχών, το “Volunteers”, φθάνοντας μέχρι το 13 του Billboard) να τους πούμε… Αμερικάνους Φατμέ και Μαχαιρίτσες, φτύνοντάς τους.
Το παράδειγμα, προκειμένου να αντιληφθείτε τις χοντράδες που λένε κάποιοι. Κάποιοι που νομίζουν ότι οι Φατμέ του «Πάλκου» και ο Μαχαιρίτσας των PLJ ή και του «Ούγκο Βολφ» δεν ήταν ροκ και πως ροκ ήταν μόνον οι... Μπάαντερ-Μάινχοφ (ναι, υπήρχε και τέτοιο συγκρότημα κάποτε στην Ελλάδα!).
Με τέτοιες ασυναρτησίες διαμορφώθηκε το μουσικό κοινό στη χώρα και δεν μπορεί να ξεχωρίσει, ακόμη, την ήρα από το στάρι.