DANIEL JOHNSTON ένας σφόδρα υπερεκτιμημένος και αφελής τραγουδοποιός, που τον έκαναν «μεγάλο» οι hipsters

Βλέπω πολλούς να ποστάρουν τραγούδια του Daniel Johnston, που πέθανε προχθές, στα 58 του, και εντυπωσιάζομαι. Τόσο γνωστός ήταν και στην Ελλάδα, και τόσο πολύ τον εκτιμάει ο κόσμος; Έλα Παναγία μου! Μετά απ’ αυτό, όλα πλέον μπορείς να τα περιμένεις...

Ο Johnston ήταν κάποιος Αμερικάνος που νόμιζε πως ήταν τραγουδοποιός, ένας παρανοημένος τύπος (δεν υπέγραψε στην Elektra, λέει, επειδή εκεί είχαν υπογράψει οι... σατανιστές Metallica!!), που είχε την πετριά της μουσικής, και γι’ αυτό έγραφε κάτι ο θεός-να-τα-κάνει-τραγουδάκια, πρωτόλεια, γεμάτα φάλτσα, τελείως βαρετά και κουραστικά, σαν αυτά που μπορεί να γράψει ο καθένας από εμάς, με μια ξεκούρδιστη κιθάρα ή ένα πιάνο, τραγουδώντας... περνάει-περνάει η μέλισσα, αλλά δεν το κάνει (ο καθένας από εμάς) ούτε φυσικά το προβάλλει, γιατί έχει μιαν αίσθηση της πραγματικότητας και σκέφτεται το τι θα πει ο κόσμος. Σκέφτεται ότι θα τον πάρουν οι άλλοι στο ψιλό. Και πολύ σωστά.
Ο Johnston, όμως, δεν το είχε αυτό το πρόβλημα. Αδιαφορούσε για την εντύπωση που θα προκαλούσαν στους άλλους τα ορνιθοσκαλίσματά του – ασχέτως αν στην απέραντη κασετογραφία-δισκογραφία του μπορεί να βρεις και 3-4 κομματάκια, ικανά να κοροϊδέψουν κάποιους, ώστε να τον πάρουν στα σοβαρά. 

Το "καλύτερο" άλμπουμ του Daniel Johnston, στην Shimmy Disc το 1990

Τον Johnston τον έκανε φίρμα ο Cobain, όταν βγήκε κάποτε να τραγουδήσει φορώντας ένα μπλουζάκι, που είχε σαν στάμπα κάτι σκίτσα από μια κασέτα του, όμως εγώ δεν τον έμαθα τον Johnston από τον Cobain, αλλά από τη συλλογή “Songs in the Key of Z”, το 2000, όταν ανθολογήθηκε εκεί μαζί με διάφορα άλλα «φρούτα» (The Shaggs, Lucia Pamela, Jandek, Peter Grudzien κ.λπ.). Στην ίδια συλλογή υπήρχαν κι ένα-δυο σοβαρά ονόματα, που μέσα στην παρανοϊκότητά τους είχαν να παρουσιάσουν και έργο (γιατί ήταν αληθινοί δημιουργοί), όπως ο Captain Beefheart, αλλά τα περισσότερα tracks από ’κείνο το άλμπουμ ήταν της πλάκας, γραμμένα από δήθεν-καλλιτέχνες, που έπαιρναν στα σοβαρά τον εαυτό τους (και αυτό είναι παρανόηση).
Φυσικά, και για τον Johnston βρέθηκε ακροατήριο –κάποιοι, μάλιστα, πιο… παρανοημένοι από εκείνον προφανώς, έφθασε να τον συγκρίνουν ακόμη και με τον Syd Barrett!!–, αφού τα τραγούδια του απασχόλησαν τους Yo La Tengo, τους Pearl Jam και τους Sonic Youth, τα κατορθώματά του έγιναν μουσικό ντοκιμαντέρ (αυτή η μάστιγα των μουσικών ντοκιμαντέρ!) κ.λπ., κ.λπ. Οποία κατάπτωση!
Ο Johnston υπήρξε η κλασική περίπτωση του cult, με τα τραγούδια του να έχουν την αισθητική αξία που έχουν και οι φαιδρές ταινίες του Ed Wood. Αυτή είναι η σωστή αντιστοίχιση.
Α, και κάτι ακόμη. Υπάρχουν και στην Ελλάδα τέτοιοι... ντανταϊστές καλλιτέχνες, που κάνουν τραγούδια την... χαμένη αθωότητά μας. Και γι’ αυτούς (τους Έλληνες) έχουν βρεθεί κάποιοι που παίρνουν τα τραγούδια τους στα σοβαρά, αποκαλώντας τους μάλιστα και... underground προσωπικότητες.

Τραγούδι του Αμερικάνου δεν μου πάει να βάλω, αλλά αν θέλετε ακούστε Κουκουτάρα, τον Έλληνα Daniel Johnston, που δεν έχει γίνει ακόμη... μουσικό ντοκιμαντέρ. Περαιτέρω, δεν βρίσκω ετικέτα και για να τον κατατάξω...