ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 190

19/9/2019

Σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σκαλκώτα. Ένα αριστούργημα, η ελληνική αίσθηση του μέτρου. Αποδίδει η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Μίλτο Λογιάδη.

18/9/2019

Ακόμη και μέχρι το 10 να μετρήσεις είναι πολύ πιθανό να βρεθεί κάποιος βλάκας και να σου πει πως παρέλειψες το ενάμισι...

18/9/2019

Ξέρετε, μήπως, ποιος έλεγε αυτό το τραγουδάκι στο τέλος; Ψάχνουμε συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή. Έχω δύο πρόσωπα κατά νου, αλλά θα ήθελα κάτι τεκμηριωμένο ή έστω στο περίπου... (1969)

17/9/2019

Πέθανε χθες στα 87 του ο John Cohen, τρανή μορφή του folk revival στην Αμερική στα τέλη του '50 και στις αρχές του '60, κιθαρίστας βασικά στους New Lost City Ramblers και ακόμη μουσικολόγος, σκηνοθέτης ερευνητικών μουσικών ντοκιμαντέρ (για τις μουσικές των Απαλαχίων κ.ά.) και άλλα διάφορα.
Ένα σκανάρισμα, από ένα άλμπουμ των New Lost City Ramblers στην Verve Folkways το 1964-65, κι ένα τραγούδι, το κλασικό “Man of constant sorrow”, με την παρουσίαση του γκρουπ, στην αρχή, από τον Pete Seeger...

https://www.youtube.com/watch?v=dIuoJTuhkxA

16/9/2019

Δεν υπήρξε ποτέ στην Τέχνη ρεύμα αφρο-φουτουρισμού. Αυτές είναι σαχλαμάρες των πανεπιστημιακών, μετά την πτώση του «κομμουνισμού» και το ξεκίνημα της παγκοσμιοποίησης, που βοηθάει να γραφτούν διδακτορικά της πλάκας και να πουληθούν άσχετα μεταξύ τους θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία γκρουπάρονται κάτω από σαθρές ταμπέλες. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Eldridge Cleaver.
Τώρα, βλέπεις την Sun Ra Arkestra να την πλασάρουν για... αφρο-φουτουριστική – ένας ανύπαρκτος όρος για όσο ζούσε ο ίδιος ο Sun Ra και που αναπαράγεται με περισσή αδεξιότητα.
Τα έχουμε ξαναπεί. Ο άνθρωπος που έκανε γνωστό στους λευκούς τον Sun Ra, και άρα και στα μίντια, ήταν ο John Sinclair στα τέλη του ’60. Για τους μαύρους (μουσικούς και ακροατές) παρέμενε πάντα ένας περιθωριακός, απολιτίκ, «εξωγήινος», που δεν είχε καμμία σχέση με το new thing της jazz. Εντάξει, υπήρχαν και κάποιοι μουσικοί που τον γούσταραν, όπως ο Dewey Redman ή ο Marion Brown, αλλά για τους περισσότερους ήταν ένας γραφικός, στα όρια του τσαρλατάνου.
Τώρα; Tώρα τρώει μια άλλου τύπου ακύρωση, ο Sun Ra, μέσα από τον... φουφουτοτουρισμό, αφού τον ανακατεύουνε με την Beyoncé και την Rihanna!!

16/9/2019

Το Πολυτεχνείο υπήρξε η σημαντικότερη λαϊκή εξέγερση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε από τους φοιτητές, και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στην Θεσσαλονίκη και την Πάτρα και τα Γιάννενα, ενώ γρήγορα βρέθηκαν δίπλα στους φοιτητές, βιομηχανικοί εργάτες, αγρότες, οικοδόμοι, υπάλληλοι, μαθητές, ελεύθεροι επαγγελματίες κ.ά. Ήταν μια κανονική κοινωνική εξέγερση από τα κάτω, που καταπνίγηκε στο αίμα εν τη γεννέσει της.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε το μήνυμα πως μόνο ο αγώνας θα μπορούσε να ανατρέψει τη δικτατορία (και όχι η παθητική στάση φυσικά), πως μόνο η μαζική κινητοποίηση θα μπορούσε να ταρακουνήσει τους συνταγματάρχες και περαιτέρω πως οι μάζες ήταν τελικά καταδικασμένες μπροστά στη στρατιωτική υπεροπλία του καθεστώτος. Αυτά τα συμπεράσματα χοντρικά αποτελούν την παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου και αυτά τέλος πάντων μνημονεύονται, μαζί με τους νεκρούς, κάθε 17 Νοέμβρη.
Το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί «μνήμη» ούτε για τους καλοζωισμένους, ούτε για τους βολεμένους, ούτε για τους διάφορους νεροκουβαλητές, ούτε για τους από καθέδρας τοποτηρητές, ούτε για τους φιόγκους και τους κόλακες της εξουσίας. Κι έχουν «δίκιο» όλοι αυτοί να θέλουν την κατάργησή του. Την κατάργηση της σχολικής αργίας, της πορείας, του προσκυνήματος, των εκδηλώσεων κ.λπ. Δεν πρέπει να μας προξενεί, κάτι τέτοιο, ουδεμία εντύπωση. Όπως και το γεγονός, πως όλοι αυτοί πάντα θα σκυλιάζουν τις παραμονές της «μνήμης» ή με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία.

>>Ίσως βοηθήσει η κατάργηση της αργίας στις 17 Νοεμβρίου: η αργία είναι περιττή, η γνώση είναι απαραίτητη<<
[Σώτη Τριανταφύλλου, liberal.gr, 16 Σεπτ. 2019]

15/9/2019

Έχω φάει τον τόπο να βρω κάτι που θέλω (για ένα κείμενο), το οποίο το έχω σίγουρα, αλλά δεν έχω μπορέσει ακόμη να το βρω και πλέον θα εγκαταλείψω την προσπάθεια. Αντί για κείνο που έψαχνα βρήκα, φυσικά, διάφορα άλλα άσχετα...
Δημοψηφίσματα δεν έκανε μόνο η χούντα και ο Τσίπρας, έκανε και το Ποπ & Ροκ. Και τσίμπαγες και κανα δώρο κιόλας, όχι σαν τα άλλα...

(Εδώ το ψηφοδέλτιο. Είχε και πίσω πλευρά που την συμπλήρωνες και το έστελνες - επιστολική ψήφος όπως λέμε...)

14/9/2019

18 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα του Σταυρού, χωρίς τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τη φωνή των αιώνων. Όπως κι αν είσαι, στενοχωρημένος, σκεφτικός, με όρεξη για δουλειά, αισιόδοξος, προβληματισμένος ή ό,τι άλλο η φωνή του Στέλιου θα δουλεύει πάντα για σένα. Για τη δική σου ανάταση, για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος...

https://www.youtube.com/watch?v=jKw-_v4mbis

14/9/2019

Αν ο Τάκης Σπυριδάκης δεν είχε κάνει τις διαφημίσεις του Αγαπούλα (καλώς τις έκανε, η δουλειά δεν είναι ντροπή), θα είχαμε γλιτώσει σίγουρα από τα πρωτοσέλιδα της δεκάρας, που δεν σέβονται ούτε ιερό ούτε όσιο.
Είναι αίσχος να πεθαίνει ένας καλλιτέχνης και με το πρωτοσέλιδο που βγάζεις να αποδεικνύεις, μόνο, πως είσαι ένας φελλός, που απλώς θέλεις να πάρεις κάποιες χιλιάδες κλικ ακόμη.
Όταν γράφεις, σε ανώνυμο κείμενο, ότι τον Σπυριδάκη «τον είχαμε πρωτοδεί στο Λούφα και Παραλλαγή» δεν είσαι απλά άσχετος, τη δεδομένη στιγμή είσαι κι ένας ξεδιάντροπος, καθότι δεν χαλάλισες ούτε ένα δευτερόλεπτο για να ψάξεις και να βρεις πότε και σε ποια ταινία εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, ο εκλιπών, τον οποίον, μέσω του άρθρου σου, υποτίθεται πως θέλεις να τιμήσεις.

Πρόκειται για κλασική περίπτωση ασεβούς και ψεκάστε-σκουπίστε προσέγγισης, που ταιριάζει μόνο σε επαγγελματίες της πλάκας.