SANS CORPS σκληρό improv από μία ελληνική μπάντα που επανέρχεται

Οι Sans Corps δεν είναι παλαιό (ελληνικό) συγκρότημα. Παρά ταύτα σ’ αυτό το σύντομο διάστημα της παρουσίας τους έχουν κατορθώσει να κυκλοφορήσουν ένα διπλό LP, το “Nnull”, στην Underflow πέρυσι, και τώρα το «Έρημος», ένα 2CD σε δική τους ανεξάρτητη παραγωγή [FMRA, 2019] .

Σε σχέση με την προηγούμενη line-up τους οι Nnull εμφανίζουν μια διαφορά, και στην πορεία, ως ηχητική κάλυψη-ανάπτυξη, και μία δεύτερη (ουσιαστική). Στην τωρινή σύνθεση οι Sans Corps είναι κουαρτέτο (Baba El κιθάρες, κρουστά, Gioan B κιθάρες, The Duke μπάσο, Zikinios ντραμς, κρουστά), ενώ στην προηγούμενη υπήρχε και βασικός σαξοφωνίστας κ.λπ. Ένα αυτό. Το δεύτερο είναι πως το συγκρότημα έχει αποβάλει στην «Έρημο» ή στον «Έρημο» κάθε ηλεκτρονική παρεμβολή. Άρα έχουμε ένα άκουσμα που προέρχεται μόνον από κιθάρες, μπάσο, ντραμς και φωνές. Κατά τα λοιπά διατηρούνται και εδώ τόσο οι φωνές, σαν ένα ακόμη όργανο, όσο και η πλήρης αυτοσχεδιαστική λειτουργία, η οποία περνάει στα δύο CD, δίχως overdubs (ακούμε δηλαδή ό,τι ηχογραφήθηκε σε πραγματικό χρόνο).

Υπάρχει ένα concept πίσω από το άλμπουμ, το οποίο μάς αποκαλύπτεται στη σελίδα του γκρουπ, στο bandcamp. Αντιγράφουμε:

«Ο Ερημωτής σιγοτραγουδάει και βλασφημεί, χαμένος μέσα στους δρόμους αυτής της πόλης, πληγωμένος από την απώλεια ή μήπως απλά από μια ξεχασμένη αγάπη; Μπροστά του τα ταξί στοιβάζονται έξω από το νοσοκομείο, όπου η Γκαλίνα σχολάει από την απογευματινή βάρδια της. Μπαίνει στο λεωφορείο και όπως κάθε μέρα συναντά τον Μοχάμεντ, χαιρετιούνται και οι δρόμοι τους χωρίζουν στην πλατεία Αμερικής – “καλή ξεκούραση Γκαλίνα”. Η διαδρομή ίδια κάθε μέρα, αλλά πάντα με τη χαρά τής επιστροφής. Όμως κτήνη κυνηγούν στα στενά απόψε... Μία, δύο, τρεις μαχαιριές και το πορφυρό, ζεστό αίμα αγγίζει το τσιμέντο. Ευτυχώς, η Λουντμίλα Παβλιτσένκο πυροβολά φασίστες, από ψηλά».

Η Παβλιτσένκο υπήρξε μια θρυλική, σοβιετική, ελεύθερη σκοπεύτρια στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κίνδυνος-θάνατος για τους Ναζί, υπερασπιζόμενη φυσικά την πατρίδα της, και η οποιαδήποτε συσχέτισή της με τις σημερινές καταστάσεις (όσο σκληρές και να είναι) δεν έχει νόημα... αλλά ας είναι. Εδώ μας ενδιαφέρει η μουσική περισσότερο, και όχι οι τίτλοι των κομματιών ή το concept (το οποίον, όμως, έπρεπε να το αναφέρουμε – και το κάναμε).

Οι Sans Corps είναι ένα σχήμα, λοιπόν, που στηρίζει την ύπαρξή του στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Αυτό σημαίνει πως η μουσική του είναι εικονοκλαστική, αφηρημένη, χωρίς συγκεκριμένες ενάρξεις ή τελειώματα, τυχαία (δεν είναι μειωτικός ο χαρακτηρισμός). Τούτο φυσικά δεν σημαίνει πως δεν έχει υπάρξει μια κάποια προετοιμασία, μια προσυνεννόηση και πως ακόμη και το «τυχαίο» μπορεί να ελέγχεται (στην ουσία και στο βάθος του).

Πάντως, η δική μου γνώμη είναι πως αυτού του τύπου οι μουσικές θέλουν μια προσοχή όταν περνούν στην δισκογραφία και μάλιστα σε... θεόρατες εκδόσεις (διπλά LP, διπλά CD – ιδίως σ’ αυτά), γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί η επαφή (από τον ακροατή) με το ηχητικό δρώμενο.

Στο “Nnull”, το προηγούμενο άλμπουμ τους, τα πράγματα για τους Sans Corps ήταν καλύτερα. Είχε συμβάλει μάλλον και η διάρκεια, που ίσως να ήταν πιο μικρή (τώρα δεν μπορώ να το τσεκάρω), αλλά κυρίως τα πνευστά και τα ηλεκτρονικά, που προσέθεταν και άλλες διαστάσεις. Anyway… Ο «Έρημος» (ή η «Έρημος») κυλάει κι αυτός καλά, δεν υπάρχει θέμα, και από το πρώτο CD προσωπικώς επιλέγω το 16λεπτο “Galina”, που έχει ενδιαφέρουσα δομή (μετά τη μέση του σε ταξιδεύει ακόμη περισσότερο).

Συγκριτικώς, το δεύτερο CD μού άρεσε περισσότερο. Πολύ περισσότερο. Από την αρχή του, με το 13λεπτο «Αναχώρηση», όπως και με κάθε επόμενο track («Απ’ τη δουλειά γυρνάω», “Miss Pavlichenko”, «Γάζες»), που βγάζει / βγάζουν όλη εκείνη την ένταση που προϋποθέτει το concept, μέσα από τα παιξίματα βασικά, που είναι «πνιγμένα» από τα ποικίλα breaks και τα εφφέ.

Να πούμε και κάτι για τη φωνή, σ’ αυτό το τελευταίο άλμπουμ των Sans Corps.

Δεν είναι εύκολο να ενσωματώσεις τη φωνή στον ελεύθερο (ηλεκτρικό) αυτοσχεδιασμό. Και όταν λέμε «φωνή» δεν εννοούμε το τραγούδι ή τους βοκαλισμούς (παρότι υπάρχουν και βοκαλισμοί εδώ), αλλά την απαγγελία, την αφήγηση  Είναι και θέμα ηχοχρώματος (της κάθε φωνής ξεχωριστά), αλλά είναι και θέμα θεατρικής κατατόπισής της (σε σχέση με το concept). Είναι στα συν των Sans Corps, που έχουν και την φωνή σαν ένα ακόμη όργανο στο setting τους, αλλά χρειάζεται ακόμη περισσότερη δουλειά, ώστε αυτή να μπορεί να αποδώσει ολάκερο το δράμα.

Το συγκρότημα πάντως βρίσκεται σε καλό δρόμο. Μοναχικό, φυσικά, αλλά καλό.

Επαφή: www.sanscorps.bandcamp.com/album/desert