ΜΟΥ ENG, WAYNE WALLACE μια έξοχη τραγουδίστρια κι ένας τρομπονίστας κλάσης σ’ ένα άλμπουμ που μετράει

Η Moy Eng είναι μια κινεζοαμερικάνα τραγουδίστρια, γεννημένη στο New Jersey, με όχι ιδιαιτέρως μεγάλη δισκογραφία (δυστυχώς). Το τονίζω αυτό, επειδή η Eng έχει καταπληκτική mezzo φωνή, άφθαστα «γεμάτη», εκφραστική στον απόλυτο βαθμό – μια φωνή, την οποίαν μπορείς να την ακούς «έτσι», επί ώρες, δίχως να σε κουράζει, δημιουργώντας σου, απεναντίας, την καλύτερη δυνατή διάθεση, μια σπάνια πληρότητα. Αυτήν την φωνή την εκμεταλλεύεται, με την προσφορότερη έννοια, ένας πολύ σημαντικός μουσικός, για τον οποίον έχουμε γράψει και ξαναγράψει στο δισκορυχείον. Λέμε για τον συνθέτη και τρομπονίστα Wayne Wallace, ο οποίος κτίζει πάνω στην φωνή τής Eng ένα ολάκερο CD. Το άλμπουμ τιτλοφορείται “The Blue Hour” (2019), περιέχει δέκα tracks (βασικά σε μουσικές Wallace και στίχους Eng) και είναι τυπωμένο από την εταιρεία τού Wallace, την Patois Records.

Το άλμπουμ χοντρικώς θα το κατατάξεις κάτω από την ετικέτα “jazz”, αν και ο χαρακτηρισμός αυτός ίσως κρύβει κάτι από εκείνο που φθάνει στ’ αυτιά σου. Γιατί το τραγούδισμα τής Eng έχει κι άλλες ποιότητες, σοβαρής pop ας πούμε, musical, θεατρικές, great american songbook και τα συναφή. Μπορεί η jazz να έχει μεγάλη συνεισφορά εδώ, όμως στην πραγματικότητα είναι τα τραγούδια εκείνα που εμπεριέχουν και-την-jazz και όχι το ανάποδο.

Στόχος, δηλαδή, στο “The Blue Hour” είναι το τραγούδι, η έκφραση δια του λόγου, η ανάγκη να γραφτούν και να τραγουδηθούν ωραίοι στίχοι, που να αφορούν σε μιαν αφ’ υψηλού προσέγγιση της αγάπης (του έρωτα) και όσων εκείνη (η αγάπη) μπορεί να συμπαρασύρει.

Προς το σκοπό αυτόν βοηθούν φυσικά και οι ενορχηστρώσεις (μέτρησα είκοσι τρεις οργανοπαίκτες), οι οποίες στηρίζονται και στα έγχορδα (δύο βιολιά, βιόλα, τσέλο – ένα κουαρτέτο εγχόρδων δηλαδή) και στο πνευστό section και ανά περίσταση σε κιθάρες, ντόμπρο, βιμπράφωνο, με το ρυθμικό τμήμα να κρατάει γερά και προς πάσα κατεύθυνση.

Δεν υπάρχουν κομμάτια, που να ξεχωρίζουν εδώ. Όλο το “The Blue Hour” είναι ξεχωριστό και ολάκερο ακούγεται, δίχως ειδικές επιλογές, δίχως «επιτυχίες».

Έξοχο άλμπουμ, που δεν διεκδικεί... πρωτοπορίες, με θαυμάσιο feeling και groove, που δείχνει τι μπορεί να κάνει μια σπουδαία φωνή κι ένας το ίδιο άξιος συνθέτης και ενορχηστρωτής!

Επαφή: www.thebluehourproject.com, www.patoisrecords.net