ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 188

11/9/2019

Στην κριτική κινηματογράφου (ή θεάτρου ή εικαστικών κ.λπ.) είναι αδιανόητο να υπάρχει κριτικός που να γράφει μόνο για θρίλερ, ή μόνο για αστυνομικά, ή μόνο για κωμωδίες ή μόνο για ελληνικές ταινίες κ.ο.κ. Αντιθέτως στη μουσική φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια τους «ειδήμονες». Άτομα που γράφανε μόνο για punk και new-wave, μόνο για garage και ψυχεδέλεια, μόνο για «πρωτοπορίες», μόνο για χορευτικά, μόνο για ελληνικά, μόνο για το ένα ή μόνο για το άλλο. Τέτοια «εξειδίκευση» δεν φανερώνει φυσικά κριτική σκέψη. Φανερώνει, μόνο, ανεπάρκεια και κουταμάρα. Όποιος ξέρει ΜΟΝΟ από punk ή ΜΟΝΟ από ψυχεδέλεια, δεν ξέρει ΟΥΤΕ από punk, ΟΥΤΕ από ψυχεδέλεια.
Ο κριτικός, άρα και ο κριτικός μουσικής, πρέπει να έχει γνώμη, σοβαρή γνώμη, για όλα. ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει σοβαρή γνώμη για όλα. Και όχι μόνο για μουσική εννοείται, αλλά και για κινηματογράφο, και για βιβλία, και για εικαστικά και για τα πάντα. Και γι’ αυτό οφείλει να διαβάζει συνεχώς, να ενημερώνεται συνεχώς και μάλιστα επί παντός επιστητού.
Έγραφε ο άλλος κριτικές για το ροκ... τρίχες έγραφε. Πιο πολλά πράγματα μπορούσες να καταλάβεις για το ροκ από τον Ραφαηλίδη (από τις κριτικές του για το “The Last Waltz” του Σκορσέζε ή για το “Nashville” του Ρόμπερτ Άλτμαν ή για το “Ice” του Ρόμπερτ Κράμερ), παρά από τις κριτικές των μουσικών «ειδημόνων».
Κριτική μπορεί να ασκήσει εύκολα ο καθένας και είναι δικαίωμά του (κριτική κάνεις, όταν αγοράζεις παπούτσια και προτιμάς το ένα ζευγάρι και όχι το άλλο ή όταν ψηφίζεις τον Μητσοτάκη και όχι τον Τσίπρα), αλλά το να γράφεις και να δημοσιοποιείς κριτικές είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Πρέπει να έχεις @@.
Θα μου πείτε τώρα... εσύ έχεις @@, που δημοσιεύεις κριτικές; Το παλεύω. Προσπαθώ. Και η προσπάθεια δεν σταματάει ποτέ, απεναντίας θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο έντονη μέσα στα χρόνια.

10/9/2019

Κάποια άσχετη στην Athens Voice (Κατερίνα Παναγοπούλου) αποκαλεί «έντεχνο» τον Μαχαιρίτσα (ο Μαχαιρίτσας με όρους αισθητικούς, δεν ήταν «έντεχνος», απλώς πάντρεψε το «έντεχνο» με το ροκ, φτιάχνοντας μαζί με άλλους ένα νέο υβρίδιο, το «σύγχρονο ηλεκτρικό τραγούδι»), συγχέει διαφορετικές εποχές, τα eighties με τα 10s (την προ-internet εποχή με τη σημερινή) και φτύνει κατ’ ουσίαν την Μποφίλιου (το νούμερο 1 του σημερινού «έντεχνου» δικαιωματικά και άξια), απλά και μόνον επειδή δηλώνει κομμουνίστρια (τελικά η κ. Παναγοπούλου μάς αποκαλύπτεται). 

Με τόσο ξεδιάντροπα κίνητρα, δεν μπορεί ποτέ να γίνεις πιστευτός. Γίνεσαι απλά διασκεδαστικός.

10/9/2019

Ψάχνοντας να βρω τι βλακείες θα έγραφε η Μουσική για το “Armageddon” των PLJ Band, το 1982 (τελικά δεν βρήκα κάτι, αλλά μπορεί και να μου διέφυγε) έπεσε πάνω σε μια κριτική του Στάθη Παπούλια για τους Marmalade.
Δεν θα μείνω στο γεγονός πως φτύνει συνολικώς τους Marmalade, μια γαμάτη βρετανική μπάντα, από τα σίξτις-σέβεντις (που είχε παίξει τότε, early seventies, και στην Ελλάδα), τόσα καταλάβαινε κι αυτός, αλλά στο γεγονός πως αντιμετωπίζει τους 35χρονους μουσικούς σαν γέρους, σαν χούφταλα!! Αν είναι δυνατόν!!

Σας λέω πως διαβάζαμε απίστευτα πράγματα τότε. Που κάπου-κάπως μας έχουν επηρεάσει – και άθελα μας δηλαδή.
Βγες τώρα και γράψε σε κριτική κάτι, με τέτοιο τρόπο, για την ηλικία του καλλιτέχνη... θα σε πάρουνε με τις πέτρες. Και σωστά θα κάνουν.

10/9/2019

Μαλακίες γράφανε και ο Ζήλος και ο Μηλάτος (μάλλον ο τωρινός Μηλάτος πρέπει να είναι, όχι ο ξάδελφός του ο μεταλλάς), το 1982, για τους P.L.J Band (του Μαχαιρίτσα) στα περιοδικά. Το “Armageddon” γ@μ@ει. Εντάξει, μπορεί να έχει θρησκευτικό θέμα (Αποκάλυψη, Προφητείες και τέτοια), αλλά μουσικά είναι φοβερά πιασάρικο (και δικαίως απέκτησε τη φήμη που έχει στα παγκόσμια prog κυκλώματα), ενώ και το θέμα υπηρετείται σωστά. Και στο εξωτερικό, σε όλη την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, την ίδια εποχή κυκλοφορούσε progressive rock (σε υπόγειο επίπεδο), αλλά δεν ξέρω τι γράφανε οι κριτικοί στην Ελβετία ή την Αργεντινή (νομίζω πως δεν θα γράφανε ό,τι να ’ναι, όπως εδώ).
Εντάξει, ήταν «εκτός εποχής» σαν ήχος το “Armageddon” το 1982, θα έπρεπε να είχε βγει δέκα χρόνια νωρίτερα, αλλά και τι έγινε; Εδώ βγαίνουν και σήμερα τέτοιοι δίσκοι (και χειρότεροι!) και γράφουν πολλοί «καλά λόγια». Απλά, τότε, έβγαινε μεγάλο κόμπλεξ στις μουσικοκριτικές (και σήμερα ψιλοβγαίνει). Ή έπρεπε να παίζεις σαν τους Birthday Party, να ήσουν... πρωτοπόρος δηλαδή και καλά, ή σε είχανε για τα μπάζα.
Μεγαλώσαμε διαβάζοντας παπαριές, αυτή είναι η ουσία. Προσωπικά, έχω τον «Αρμαγεδώνα» αγορασμένο από το 1982 (πάντα μου άρεσε, αλλά παλιά ντρεπόμουνα να το λέω έξω) και κάτι τέτοια, σαν αυτά που γράφανε στο Ποπ και Ροκ ή στον Ήχο εκείνη την εποχή, στην πράξη, τα είχα για κωλόχαρτα. Οι χειρότερες στήλες εκείνων των περιοδικών ήταν, με διαφορά, οι μουσικοκριτικές.