Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 189

14/9/2019
Πολύ κρίμα για τον Τάκη Σπυριδάκη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή...
Διάβασα κάτι δικό του στο lifo.gr (m.hulot) που μου άρεσε:
«Πολλές φορές ο κινηματογράφος και το θέατρο σου κολλάνε πράγματα που δεν είσαι, απλώς τα έκανες. Στη Γλυκιά Συμμορία με είχαν χαρακτηρίσει ροκά, πράγμα που δεν ίσχυε, όχι γιατί το ροκ δεν με συγκίνησε, αλλά επειδή πάντα γούσταρα την τζαζ».
Ο κόσμος λειτουργεί-αντιδρά γραμμικά, επιφανειακά, παβλωφικά και αβασάνιστα. Μπερδεύει την Τέχνη με τη ζωή, ακυρώνει ή καταστρέφει καριέρες, απορρίπτει βάζοντας ταμπέλες, επαινεί για λάθος λόγους. Ζούμε μέσα σε μια παρανόηση.
Ένα shot από την καλύτερη ταινία που έπαιξε ο Τάκης Σπυριδάκης (απ’ αυτές που έχω δει εγώ), την Πρωινή Περίπολο του Νίκου Νικολαΐδη...

14/9/2019
Αγοράστε το όσο είναι ακόμη σχετικά φτηνό (κάποτε το έβρισκες με το τσουβάλι). Γιατί κάποια στιγμή θα το επανεκδώσει κανας Ισπανός και θα ψάχνετε τα όριτζιναλ με το κιάλι. Από κάτι άλλες ξένες σαβουρο-ηλεκτρονικές, που παρουσιάζονται για (ψευτο)ψυχεδέλειες είναι πολύ καλύτερο. Κι έχει και εξώφυλλο α λα The Devil's Men...  

13/9/2019
Γνώμες, γνώμες, γνώμες... παπάρια γνώμες. Γεμίσαμε από γνώμες και από γούστα (μιαν έννοια τελείως πρωτόγονη, το γούστο, καθώς το επικαλούνται και όσοι το στερούνται).
Βάλε τώρα ένα μαθητή, που αύριο θα μεγαλώσει, που θα γίνει χιψτεράς ξέρω ’γω, που θα τρώει έτσι αβασάνιστα ό,τι πληροφοριακά σκουπίδια του πετάνε (γιατί ποτέ δεν έμαθε να σκέφτεται και να κρίνει σε βάθος, ψάχνοντας λόγους και αιτίες) κι άσε τον να σου λέει πως το τάδε «φρούτο» είναι... μεγάλος καλλιτέχνης και πως αυτή είναι η γνώμη μου και αυτό είναι το γούστο μου.
Η μετα-δημοκρατία, που είναι ο νέος θεσμοθετημένος φασισμός, θέλει γνώμες και γούστα, δεν θέλει επιχειρήματα. Και το σχολείο βαδίζει σταθερά πάνω σ’ αυτή τη ράγα...

12/9/2019
Για να δείτε τι σημαίνει και πώς δουλεύει η πληροφόρηση.
Για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, έναν αξιόλογο γενικώς τραγουδοποιό, γνωστόν στο υπόγειο κύκλωμα και έξω από τη χώρα, λόγω PLJ Band, δεν έγραψε κανένας, τίποτα, στα ξένα-ξένα σάιτ. Στα... τέτοια τους, κανονικά. Καμμία μικρή ή μεγάλη φυλλάδα, πουθενά. Έψαξα όσο μπορούσα... αν βρείτε κάτι μου το σφυρίζετε... Όποιοι γράψανε έξω είναι Έλληνες (στον αυστραλέζικο Νέο Κόσμο π.χ.).
Για έναν ασήμαντο όμως καλλιτέχνη, τον Daniel Johnston, που πέθανε χθες, γράψανε όλα τα ελληνικά σάιτ.
Έτσι γίνεται. Άμα κλάνει ένα κουνούπι στην Αμερική γίνεται παγκόσμιο ζήτημα, άμα κλάνει ελέφαντας στην Ελλάδα δεν το παίρνει κανένας χαμπάρι.

12/9/2019
Βάζω το απόσπασμα για να δείτε τι γνώμη έχουν για το ροκ οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τις… ροκ συνειδήσεις στην Ελλάδα. Και μετά καθόμαστε κι ασχολούμαστε, για το αν ήταν ή δεν ήταν μεγάλος καλλιτέχνης ο φουκαράς ο Daniel Johnston…
«Και οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται για το ροκ γιατί δεν τους το επιτρέπει η καθημερινότητά τους. Δέχονται τα εύκολα επειδή αυτό το πράγμα [το καθαρό ροκ] είναι underground, δεν μπορεί να το βρει ο άλλος εύκολα. Δεν μπορώ να θεωρήσω με τίποτα ότι είναι ροκ ο Πορτοκάλογλου ή ο Τσακνής ή ο Μαχαιρίτσας – αυτό είναι όμως το mainstream. Αυτό θεωρείται ροκ στην Ελλάδα, αυτό παρουσιάζεται απλόχερα όσο γίνεται, κι έτσι το ακούει ο κόσμος ο περισσότερος, νομίζει ότι αυτό είναι ροκ, και δε θα μάθει ποτέ ότι υπάρχουνε οι τάδε και οι τάδε».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ 
(από το βιβλίο Noise Full of Love: Το αγγλόφωνο ελληνικό ροκ στη δεκαετία του ’80)
Να βγούνε λοιπόν οι… ανύπαρκτοι Jefferson Handkerchief και να κατηγορήσουν τους Jefferson Airplane, πώς ήταν εκείνοι underground (οι Handkerchief), επειδή ο κόσμος δεν… μπορούσε να τους βρει εύκολα, ενώ τους Jeffersons (που είχαν τραγούδι τους στο νούμερο 5 του Billboard και το χόρευε όλος ο κόσμος το 1967, έχοντας βγάλει κι ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά πολιτικά ροκ άλμπουμ όλων των εποχών, το “Volunteers”, φθάνοντας μέχρι το 13 του Billboard) να τους πούμε… Αμερικάνους Φατμέ και Μαχαιρίτσες, φτύνοντάς τους.
Το παράδειγμα, προκειμένου να αντιληφθείτε τις χοντράδες που λένε κάποιοι. Κάποιοι που νομίζουν ότι οι Φατμέ του «Πάλκου» και ο Μαχαιρίτσας των PLJ ή και του «Ούγκο Βολφ» δεν ήταν ροκ και πως ροκ ήταν μόνον οι... Μπάαντερ-Μάινχοφ (ναι, υπήρχε και τέτοιο συγκρότημα κάποτε στην Ελλάδα!).
Με τέτοιες ασυναρτησίες διαμορφώθηκε το μουσικό κοινό στη χώρα και δεν μπορεί να ξεχωρίσει, ακόμη, την ήρα από το στάρι.

10 σχόλια:

  1. Σχόλια από το facebook περί ροκ και δημοσιογράφων...

    Aris Karampeazis
    Που κάνει λάθος ο Δασκαλοπουλος ; Ήταν ο Τσακνης και ο Μαχαιριτσας ροκ δηλαδή ; Ασχολείται το ευρύ κοινό στην Ελλάδα με το ροκ, την τζαζ κλπ με ουσιαστικό τρόπο ; Το παράδειγμα με Jefferson Airplane κλπ πως προκύπτει ρε συ Φωντα ;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Μια χαρά ροκ καλλιτέχνες ήταν και ο Τσακνής και ο Μαχαιρίτσας. Πέρασαν από πολλά στάδια στην πορεία τους. Το ίδιο ροκ καλλιτέχνης ήταν ο Jagger το '66 και το ίδιο είναι σήμερα; Για τους Jefferson Airplane σκέψου πού κολλάει, είναι απλό. Δεν υπάρχει "καθαρό ροκ" και το "undeground" το τσαμπουνάνε όλοι οι άσχετοι στην Ελλάδα. Τους Jefferson Airplane που ήταν και ροκ και underground τους εύρισκες παντού (και στα τοπ), δεν έψαχνες για να τους ανακαλύψεις.
    Το ροκ μετράει μόνο όταν δεν χρειάζεται να το ανακαλύψεις, γιατί είναι εκεί παρόν. Άμα χρειάζεται να το ανακαλύψεις, τότε το πιο πιθανό θα είναι να πρόκειται για μαλακία (για αισθητικό καπρίτσιο). Δηλαδή, για κάτι χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα.
    Επίσης να σε πληροφορήσω το εξής. Στα μέσα του '80 στη Μουσική διεξαγόταν ένας διάλογος για το Ελληνικό Ροκ. Εκεί συμμετείχαν οι πάντες και αντάλλασσαν όλοι γνώμες. Αγγελής (Χωρίς Περιδέραιο), Πουλικάκος, Μανίκας, Μαχαιρίτσας, Αρνάκια, Τρύφωνας (Αγάπανθος), Ντρενογιάννης (Anti Troppau) και άλλοι πολλοί. Όλοι ισότιμα. Χωρίς ανόητους διαχωρισμούς... εσύ είσαι ροκ, εσύ δεν είσαι.

    Aris Karampeazis
    Την θέση περί του ότι το ροκ μετράει μόνο όταν δεν χρειάζεται να το ανακαλύψεις, προσωπικά τη θεωρώ εξίσου αφοριστική με αυτήν που θέλει το ροκ να μην είναι ροκ όταν το ανακαλύπτουν οι πολλοί. Το ότι στο διάλογο για το ροκ συμμετείχαν οι πάντες δεν σημαίνει απαραίτητα ούτε ότι είχαν την ίδια αξία, ούτε ότι οι πάντες ήταν ροκ. Και ασφαλώς ακόμη και εντός των συνόρων του ροκ, που είναι ευρύτατα- για μια λαϊκή μουσική μιλάμε- υπάρχουν διαβαθμίσεις. Το Αrmageddon προφανώς και είναι ροκ φύσει και θέσει, αλλά η μετέπειτα πορεία του Μαχαιρίτσα, ειδικά μετά τους Τερμίτες (και όχι τυχαία μετά τον Νταλάρα και με τους Τερμίτες, θεωρώ) δεν είναι. Και είναι σαφές ότι σε αυτήν αναφέρεται ο Δασκαλόπουλος. ΟΚ, τα έχουμε πει, ηλεκτρικό τραγούδι, απομακρυσμένο από το λαϊκό, αρκετά δάνεια από το ιταλικό (κατ' εμέ με τραγελαφικά αποτελέσματα), αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε ποτέ ο Μαχαιρίτσας το ελληνικό ροκ. Αλίμονο μας, αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Και για να μην τα ξαναλέμε ήταν ο πρώτος που είχε τον καημό να είναι ροκ μέχρι τέλους και εκνευρίζονταν όταν αισθάνονταν ότι τον θέτουν εκτός ροκ κάδρου. Αυτό κάτι λέει. Για εμένα η συζήτηση του ποιος είναι ροκ και ποιος όχι δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας. Υπάρχουν ξερά και χλωρά θεωρώ, και καλό είναι να διαχωρίζονται κάθε τόσο. Όχι τυχόν για να μην ακούμε από Μαχαιρίτσα έως Μηλιώκα, αλλά επειδή πρέπει να έχουμε συναίσθηση του τι ακριβώς ακούμε και τι πρεσβεύει αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Το ροκ είχε αξία μόνο όταν έγινε ποπ (1963-1973), γιατί τότε επηρέασε τις μάζες. Τώρα δεν έχει καμία αξία. (Μπορεί να είναι καλό αισθητικά, αλλά κοινωνικά δεν σημαίνει τίποτα). Είναι ένα αισθητικό καπρίτσιο ανάμεσα σε όλα τ' άλλα. Αυτοί οι τύποι που έφτιαξαν το σύγχρονο ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι (Κατσιμιχαίοι, Γερμανός, Μαχαιρίτσας, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.) είχαν ξεκινήσει όλοι από ροκ συγκροτήματα, δεν ξεκινήσανε από τα μπουζούκια. Κάποια στιγμή έγιναν δημοφιλείς, κάνοντας κάτι σαν επανάσταση (για τα δικά μας δεδομένα). Τώρα άμα εσύ δεν θέλεις να τους πεις rockers και θες να τους πεις κάπως αλλιώς, ενώ θέλεις, λέμε τώρα, να αποκαλείς rockers μόνο εκείνους που πουλάνε 200 δίσκους και τους ξέρουν 300 άνθρωποι είναι δικό σου θέμα. Οφείλεις όμως, επειδή γράφεις κιόλας, να δώσεις πειστικές εξηγήσεις γι' αυτά τα θέματα, που να εδράζονται και κάπου πέραν του... έτσι νομίζω.
      Και αυτή η φράση για μένα ("Δέχονται τα εύκολα επειδή αυτό το πράγμα [το καθαρό ροκ] είναι underground") δείχνει ότι ο Δασκαλόπουλος είναι άσχετος με το ροκ - το λέω έτσι κάθετα - πέραν από τους Μαχαιρίτσες και τους Κατσιμίχες.

      Aris Karampeazis
      Αυτό ακριβώς λέω. Το 300 ή το 300.000 δεν έχει καμία επίδραση στο τι είναι ροκ και τι όχι. Δεν είπα πουθενά ότι ροκ είναι μονο αυτος που πουλάει 300. Και με τους Νιρβάνα στα 90s το ροκ έγινε ποπ, αλλά δεν πήρε εξ αυτού αξία ασφαλως. Δεν βρίσκω κανενός είδους βάση σε αυτό τον ισχυρισμό. Δεν με ενδιαφέρει αν ξεκίνησαν ο Γερμανος και οι λοιποί από ροκ συγκροτήματα , ούτε θα με ενοχλούσε το αν ξεκινούσαν από μπουζούκια, το ξέρεις. Απασχολουμαι με το τι έκαναν σε κάθε φάση. Και στην πλειονότητα τους ροκ δεν έκαναν , με ορισμένες και περιορισμένες εξαιρέσεις, ακόμη και στην εσωτερική πορεία του καθενός. Από όλους δε αυτούς θεωρώ ότι λιγότερο ροκ και περισσότερο κακό έκαναν οι Μαχαιριτσας- Τσακνης, αλλά δεν είναι η ώρα για αυτά τώρα.
      Φώντα είτε είναι λάθος η φράση, είτε δεν είναι, δεν μπορούμε να λέμε ότι ο Δασκαλοπουλος είναι άσχετος με το ροκ. Αλίμονο αν κριθεί ο καθένας από μια φράση του.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Είναι πολύ βασική αυτή η φράση, πολύ καθοριστική. Αν νομίζει ότι υπάρχει "καθαρό ροκ" (άκου καθαρό ροκ!), που είναι μάλιστα και... underground, τότε είναι βαθιά νυχτωμένος. Κοντολογίς άσχετος. Δεν λέγονται τέτοιες κουβέντες από ανθρώπους που γνωρίζουν έστω και μέσες άκρες την ιστορία του ροκ.
      Χέσ' τους Νιρβάνα. Το ροκ πέθανε το 1973, τι να μας πούνε οι Νιρβάνα; Το 300.000 έχει μεγάλη επίδραση στο τι είναι ροκ, γιατί οι Jefferson Airplane όταν γράφανε το "Volunteers" πουλάγανε χιλιάδες δίσκους και επηρέαζαν εκατομμύρια ανθρώπους.
      Επίσης ξαναλέω πως έναν καλλιτέχνη τον κρίνεις κατά περιόδους. Δεν τον κρίνεις συνολικά. Και ο Johnny Cash φωτογραφιζόταν με τον Ρήγκαν. Λοιπόν; Άλλος ο Μαχαιρίτσας του '81, άλλος του 2001. Άλλος ο Ντύλαν του '65, άλλος ο Ντύλαν του '79, άλλος ο σημερινός κ.ο.κ.

      Διαγραφή
    2. Stylianos Gabriel
      Ο Χρήστος ο Δασκαλόπουλος που για πολλούς ηταν ο Γκουρού του ανεξαρτητουπόγειου ροκ με εκνεύριζε πολύ με τις μουσικές εμμονές του,όπως και κάτι άλλοι συνοδοιπόροι του.Για να είσαι αποδεκτός απο δαύτους έπρεπε να μην ξέρεις να παίζεις κατ'αρχάς καποιο όργανο.Όσο πιό άσχετος,φάλτσος,άχρονος,ανίδεος τόσο πιό θεός γι'αυτούς.Είχα πάθει πλάκα με κάτι λουμπεναρίες που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους και τους παρουσιάζαν μ'αυτό το μπλάζέ ψιλοειρωνικά αυτάρεσκο τρόπο λές κι ήταν η νέα αποκάλυψη στη μουσική,ειδικά δε την εποχή του "Ρόδον Fm" όπου με τα φράγκα του Μπόμπολα γνωρίσαμε ό,τι underground σκουπίδι κυκλοφορούσε στην πιάτσα.Κυριολεκτικά ανεκδιήγητος ο τύπος.Ελεγε μέσα του ο κάθε πιτσιρικάς για να γίνω ροκστάρ τελικά πρέπει να είμαι καλός μουσικός ή πρέπει να είμαι όσο πιό άσχετος και καραγκιόζης γινεται;

      Patritsopoulos Nikos
      αμα δεν ητανε αυτος και 2,3 ακομα ,δεν θα μαθαιναμε πολλα,οπως για τις σκηνες της Αμερικης,Αυστραλιας ,με ολοες τις υπερβολες τους κι εμμονες.Ειδικα στο 3ο προγραμμα παιζονταν πραγματα που δεν ακουγονταν πουθενα στα 80ς

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό, εξαρτάται.

      Patritsopoulos Nikos
      εννοειται....εγω απο τον Ζηλο εμαθα 15 αρης τοτε για schulze,zanov,soft machine,art zoyd,κλπ

      Ανδρέας Ζησόπουλος
      Οι Μπάαντερ Μάινχοφ ήταν απ' τα Σάλωνα, ένα φεγγάρι έκανα κι εγώ πρόβες μαζί τους, και λίγα με τα μετέπειτα Ασημένια Τραίνα και το φιλο μου τον Μιχάλη που γαμάει και δέρνει. �� ����

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Τα ξέρω... ��

      Yiannis Stamatiou
      Πόσο ροκ είναι κάποιος που εμφανίζεται στον Παπαδόπουλο; Σε συναυλίες για την Ολυμπιάδα του 2004 και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις; Πώς θα ταυτιστεί ο πιτσιρικάς με κάποιον που έχει κάνει μικρούς ή μεγάλους συμβιβασμούς;

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δεν λέει κάτι αυτό. Οι "συμβιβασμοί" που έχουν κάνει οι ξένοι rockers είναι άπειροι. Πάρε τους έναν-έναν και εξέτασέ τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από την εμφάνιση του Μαχαιρίτσα στον Παπαδόπουλο. Για να μη μιλήσουμε για Elvis κ.λπ.

      Διαγραφή
    3. Yiannis Stamatiou
      Δεν διαφωνώ, για αυτό όμως δεν εκτιμαμε τους καλλιτέχνες οι οποίοι παρόλες τις παρασπονδίες τους είναι συνεπείς απέναντι στον χαρακτήρα τους; Το walking like talking είναι πολύ μεγάλο πράγμα!
      Ευτυχώς υπάρχουν παραδείγματα για ολα. Υπάρχει ο Bono, υπάρχει ο Paul Weller σεβαστό προφίλ και υπάρχουν οι Scott Walker και Mark Hollis που πήγαν σε δικά τους μονοπάτια. Όλοι με τεράστια επιτυχία.

      Dreliozis Panagiotis
      Παιδια την καλημερα μου..Η κουβεντα που ανοιξατε ειναι πολυ μεγαλη...καλο ειναι να μην κανουμε κριτικη για αλλους (δηλαδη για τον δασκαλοπουλο η γθα αλλους...) Φωντα το ιδιο μπορει να νομιζει και ο δασκαλοπουλος για σενα...Ολα ειναι σχετικα απο το πως το βλεπει ο καθενας....Τωρα εχουμε πει για τους Ελληνες καλλιτεχνες rockers...Αστο να παει...Η κουβεντα που ανοιξατε δεν εχει τελος.....

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      >>Φωντα το ιδιο μπορει να νομιζει και ο δασκαλοπουλος για σενα.<<
      Αυτό δεν λέει τίποτα. Εγώ δηλαδή δεν το μετράω καθόλου - ας πει ο καθένας ό,τι θέλει. Το ζήτημα είναι να μπορεί να στηρίξει με επιχειρήματα κάποιος κάτι.

      Νίκος Σούρσος
      Διαφωνούμε και θα διαφωνούμε συνεχώς για έναν μόνο λόγο. γιατί κανείς δεν ορίζει ακριβώς "τι είναι ροκ" αλλά συζητάμε αν κάτι είναι ροκ ή πόσο ροκ είναι ο καθένας.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Το ροκ είναι ένας χώρος αισθητικός, με μεγάλο και συγκεκριμένο κοινωνικό αντίκρυσμα, στη δεκαετία 1963-1973. Αυτός είναι ο ορισμός του ροκ. Για μένα έτσι;

      Takis Psaltis
      ροκ σίγουρα δεν είναι μόνο το underground.... (αν και οι Jefferson δεν θα έλεγα ότι κατατάσσονται εκεί) .... ροκ είναι και οι Eagles και οι Boston και οι Coldplay και o GG Allin,,,,, μ αρέσει, δε μ αρέσει.... κατά συνέπεια ελληνικό ροκ είναι και ο Πουλικάκος, και οι Τρύπες και οι Φατμέ και ο Μαχαιρίτσας... μ αρέσει, δε μ αρέσει,,,,, Είναι αυτό το συμπέρασμα της κουβέντας ???

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δύσκολα να βγουν συμπεράσματα, που να καλύπτουν όλους, σε τέτοιες κουβέντες. ��

      Vangelis Goumas
      Τι σημαίνει τελικά Ελληνικό ροκ; έχει κάποια ιδιαίτερα μουσικα χαρακτηριστικά σε σχέση με άλλης χωρας;η απλα είναι ροκ παιγμένο απο Ελληνες κ με Ελληνικό στίχο;
      Όπως δεν κατάλαβα ποτε τι είναι κ αν υπάρχει Ελληνική ροκ σκηνή.Η έννοια της σκηνής δεν σημαίνει οτι έχει κάποια μουσικά ομοιογενή χαρακτηριστικά που την ορίζουν;Γιατί ως τέτοια δεν υπήρχε ποτε στην Ελλάδα.
      Συγνώμη για την παρέμβαση.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      O large ορισμός είναι το ροκ που παίζεται από Έλληνες, όπου γης. Ο λιγότερο large είναι εκείνο που παίζεται από Έλληνες, που τραγουδούν ελληνικά και ενσωματώνουν και ελληνικά στοιχεία στις μουσικές τους. Σκηνή υπήρχε κατά καιρούς. Η σκηνή του Κυττάρου π.χ. στα early seventies, του Πήγασου στα mid-eighties κ.λπ.

      Vangelis Goumas
      Είχα κ γω γκρουπ στα 80's αλλά δεν ενοιωσα ποτε οτι ανήκε σε κάποια στιγμη οκ,μπορεί να τα ιδέα μου λόγω επαρχίας κλπ,το σίγουρο πάντως είναι οτι τώρα δεν υπαρχει

      Takis Psaltis
      εδόθη έναυσμα.... οι Socrates πρέπει να είναι το μόνο 70'ς που θυμάμαι να έχει παίξει αποκλειστικά με αγγλικό στίχο και τελείως δικές τους συνθέσεις.... ή μου διαφεύγει κάτι ??

      Dimitris Trox
      Δεν θέλουμε ταμπέλες,την βρήκα με τούτους ενώ την βρίσκω και με Ministry https://www.youtube.com/playlist?list=RDwU5_AEVyOI0

      Spyros Zoupanos
      ροκ σήμερα είναι ο sin boy κουφάλες, χαμπάρι δεν πήρατε

      Dimitris Trox
      Orhttps://youtu.be/dCZitgq3NQU

      Διαγραφή
  2. Σχόλια από το fb σχετικά με το πώς δουλεύει η πληροφόρηση...

    Dionysis Tsaglis
    Και όσοι ανφέρουμε τους PLJ Band τρώμε και τη ξινίλα ότι "γράφει και η κουτσή Μαρία".....λες και πρέπει να είμαστε μουσικοί συντάκτες (να μην το σχολιάσω) για να λέμε την άποψή μας, eternal greek complex

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι θες να πεις, αλλά δεν πειράζει.

    Dionysis Tsaglis
    Εννοώ πολύ απλά ότι υπάρχουν μουσικοί συντάκτες πρώην και νυν οι οποίοι εκνευρίστηκαν επειδή κάποιοι που δεν έγραφαν σε περιοδικό και δεν ήταν "επαγγελματίες" έκαναν ανάρτηση για τους PLJ κι έγραψαν την άποψή τους, αυτό.

    Μιχαλης Γιακουμιδακης
    Να πω και γω την ταπεινή μου γνώμη ,το φβ δεν είναι για ψηλά νοήματα , πρέπει να υπάρχει και κάποιου είδους χημεία για να γίνει ανταλλαγή απόψεων,πόσες φορές συμφωνώ με κάποιον και φαίνεται σαν να διαφωνώ...

    Dionysis Tsaglis
    Με βρίσκεις σύμφωνο φίλε μου

    Nikos Stathas
    Θα μπορούσε να λείψει ο χαρακτηρισμός «ασήμαντος» για τον Daniel Johnston κατά τη γνώμη μου...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Κατά τη δική μου όχι.

    Spyros Zoupanos
    πάντως ούτε αυτούς τους ξέρει κόζμος παγκοσμίως https://m.youtube.com/watch?v=1BVa6fpz74g
    EMILIO APARICIO MOOG - "Expansión Galáctica" (OFFICIAL) Taken from Expansión Galáctica LP / CD

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δικαίως μάλλον, αυτό που άκουσα δε λέει τίποτα ιδιαίτερο. Πατάνε κουμπιά στην τύχη. Θα μπορούσε να είναι και κομμάτι του... Daniel Johnston. Αυτό είναι καλύτερο...
    https://www.youtube.com/watch?v=NzWlPon9A6U
    Vasilis Fotou – Aretoussa

    Spyros Zoupanos
    ωραιότατο!

    Stella Kun
    Εννοείς ασήμαντος για εσένα ο Johnston
    Όπως επίσης σημαντικός -πάλι για εσένα, ο μαχαιριτσας

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Όταν γράφω εγώ... γράφω εγώ. Δεν συνηθίζω να γράφω με άλλους παρέα. Το ίδιο κι εσύ φαντάζομαι.
    Για τον Μαχαιρίτσα έγραψα "έναν αξιόλογο γενικώς τραγουδοποιό". Να κάνεις σωστό copy-paste.

    Stella Kun
    Α, μπα, δεν καταφευγω σε τέτοιες λύσεις. Ευχαριστώ για την επισήμανση

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Θέμα πορδής είναι, τελικά! Δηλαδή, κακής χώνεψης!

    Spyros Diastimikos
    Πού να δεις όταν θα φύγει και η έταιρη "ιδιοφυϊα" ο Jandek τί θα διαβάσουμε στα αντεργκράου ντουβάρια του φου-μπου...

    Κώτσιος Μπ
    Αν και μόνο στο Facebook και οχι στο site του: https://www.facebook.com/132214110131581/posts/2703921642960802/

    Διονύσης Μπουκουβάλας
    ευχαριστούμε για την πληροφορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο τζονστον ασημαντος ηταν,εχει δικιο ο Τρουσας ,ασχετα εαν μας αρεσει η οχι η μουσικη του.Βλεπω στο ιντερνετ την ειδηση για τον θανατο του να παιζει σε αρκετα site,τι εγινε ρε παιδια,ενταξει ειπαμε οχι κι ετσι!! Τα τελευταια 2-3 χρονια εχουν πεθανει τοσοι και τοσοι και πηγαν σχεδον ακλαυτοι στην Ελλαδα,βλεπε Danny Kirwan,Mike Harrison και ενα σωρο αλλοι.

      Διαγραφή
  3. Σχόλια από το fb σχετικά με τις "γνώμες"...

    Νίκος Βουρεκάς
    ".. Η μετα-δημοκρατία, που είναι ο νέος θεσμοθετημένος φασισμός, θέλει γνώμες και γούστα, δεν θέλει επιχειρήματα ... " !!!
    (δεν θέλει) και κριτική γνώση βεβαίως-βεβαίως ��
    βλέπεις >> τα γούστα αλλάζουν κατά το δοκούν της πληροφοριακής (καταναλωτικής) πλημμυρίδας, εν αντιθέσει με τα επιχειρήματα που είναι αγκυρωμένα σε γνώση και κριτήρια που αποκτούνται σε βάθος χρόνου, με κόπο, αφιέρωση, και ό,τι άλλο ...

    Εύα Αθανασοπούλου
    Τα είπες, όλα! Η κοινωνία επωάζει εγωιστές, νάρκισσους και απολιτίκ. Ως ενήλικες θα τους χειεαγωγίσει πατώντας πάνω στην άγνοιαά τους, τις προβλέψιμες επιθυμίες τους και τον φόβο του αύριο ...

    Διονύσης Μπουκουβάλας
    φυσικά Φώντα. Πιστεύεις ότι είναι τυχαίο; Ότι αποτελεί πλημμέλημα ή ολιγωρία ξέρω γω;.. (another brick in the wall)

    Dionysis Tsaglis
    Αν δεν έχεις διαβάσει το Μεταδημοκρατία του Κόλιν Κράουτς το προτείνω

    Alice Costo
    Γονείς, κοινωνία κάνουν καλά κι αυτοί τη δουλειά τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σχόλια από το fb σχετικά με τον δίσκο του Βασίλη Φώτου...

    Harry Gordon
    δισκαρα ειναι βασικα

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν θέλω υπερβολές. ��

    Harry Gordon
    χαχα για μενα προσωπικα, δεν θελω να "περασω" τα προσωπικα μου γουστα στους αλλους

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Κανείς δεν θέλει. Ο καθένας ακούει ό,τι γουστάρει (αυτό είναι το εύκολο της υπόθεσης). Όταν όμως θα κάτσεις να γράψεις και να εξηγήσεις γιατί είναι δισκάρα ή γιατί είναι σκουπίδι... ε εκεί αρχίζουν τα δύσκολα.

    Harry Gordon
    ακομα και αν τυχει να γραψω για τον εναν ή τον αλλον λογο, βαση προσωπικων μου γουστων, θα ειναι αυτο ακριβως, Τους tool για παραδειγμα, τους γουσταρουν οι περισσοτεροι, εμενα σε ολη την πορεια τους, μου σπαγαν τα νευρα. Οπως και οι νιρβανα αλλωστε που ηταν πολυ στη μοδα οταν ημουν εφηβος. Δεν μ'αρεσε ποτε η μουσικης τους. Και για να πιασουμε και τα εγχωρια, κατι κατσιμιχαιους ή τον μαχαιριτσα που πεθανε προσφατα, δεν τους γουσταρω ως προσωπικο μου γουστο, αλλα μου ειναι σεβαστοι ως καλλιτεχνες. Τωρα, περι αντικειμενικης γνωμης ενος δισκου/καλλιτεχνη, μπορουν να το κανουν αλλοι καλυτερα απο μενα, γιαυτο εγινα μαγειρας και οχι μουσικοκριτικος

    Zak Famellos
    got it

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σχόλια από το fb σχετικά με την ανάρτηση για τον πρόωρα χαμένο Τάκη Σπυριδάκη...

    Vassilis Konstandopoulos
    Αυτό που έτρωγε τον Τάκη ως να μπλέξει για τα καλά με τον καρκίνο, ήταν μια ταινία που σχεδίαζε και ψαχνοταν παραγωγικά. Ο Τάκης είχε κάνει μια σημαντική μικρού μήκους παλιά, το Βέρα Κρουζ, και βέβαια τον Κήπο του Θεού. Δεν ήταν ο Αγαπούλας η ο Μπαλουρδος. Η τελευταία του δουλειά που πήγε σφαίρα, ήταν το θεατρικό Σπόρος. Ο ίδιος, δεν σνομπαρε τίποτα από όσα τον ψώμιζαν, αλλά αυτά με τα οποία ψαχνοταν ήταν άλλα

    Spyros Diastimikos
    ...που είναι για μένα και η καλύτερη ταινία του Νικολαϊδη.

    Tasos Brekoulakis
    η καλυτερη ταινια του

    Ntinos Dimatatis
    O ένας φεύγει πίσω από τον άλλο .Πολύ κρίμα .

    Ναταλία Ρασούλη
    Τραγική αλήθεια..

    Stathis Nikokavouras
    κριμα...κριμα κριμα..απο τους λιγους μα πολυ λιγους που δεν φωναζαν στο πανι ,αλλα επαιζαν .και οταν μιλαγε ακουγες τι ελεγε καθαρα ηξερε το ειχε..εκει στην αιγινα που θα ξαναγυρισει ας φτιαξει καμια γλυκια συμορια με τις σειρηνες του αιγαιου...............ολο και καποιος ΣΠΟΡΟΣ θα πεσει και θα ξαναανθισει το ξερο εδαφος...στο καλο...

    Zak Famellos
    η καλυτερη ταινια του Νικολαιδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανεξαρτήτως του αν τελικά η ελληνική ποπ του '80 υπήρξε ροκ ή όχι, το θέμα είναι αν υπήρξε μουσικά ενδιαφέρουσα, πρωτοποριακή, αν άνοιξε δρόμους , αν ακόμα και σήμερα ακούγεται σημερινή και φρέσκια, ή αν είναι μια απλή ρετροσπεκτίβα των παιδικών μας χρόνων. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι δεν χωράνε γενικεύσεις σε αυτά τα πράγματα. Άλλο ξέρω εγώ ο πρώτος δίσκος των Φατμέ, άλλο τα Ζεστά ποτά, άλλο, άλλο τα Μπαράκια. Επίσης η πορεία ενός μουσικού μέσα στον χρόνο δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία. Ο Πορτοκάλογλου των αρχών του '90, που μόνο ροκ δεν τον λες, έβγαλε το 2000 έναν δίσκο με εξαιρετικό ηλεκτρικό ήχο (τα "Παιχνίδια με τον Διάβολο"), τόσο που θυμάμαι ο Ζήλος τον είχε ανακηρύξει ως τον καλύτερο ελληνόφωνο ροκ δίσκο των τελευταίων ετών -ο ξενόγλωσσος αν θυμάμαι ήταν το "In the market".Για μένα το πρόβλημα παραμένει πως όλη η φουρνιά αυτή των τραγουδοποιών, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στις επόμενες δεκαετίες, αφ' ενός παρέμειναν ελλιπώς ενημερωμένοι σε σχέση με το τι συνέβαινε την ίδια στιγμή έξω κι αφ' ετέρου επέδειξαν ακόμα πιο μεγάλη απροθυμία να πειραματιστούν ανάλογα στον ήχο τους. Οι παραγωγές ήταν γυαλιστερές και στρογγυλεμένες, κάτι που σε πλείστους όσους ροκ δίσκους κυρίως του '80 νομίζω πως ήταν κανόνας προς αποφυγήν, (ο ρόλος του παραγωγού έξω κι εδώ είναι ενδεικτικό του πως παίζαν ροκ οι έξω και πως ποπ/ροκ οι μέσα. Επίσης υπήρξε συχνά μια παρανόηση ανάμεσα στο ροκ και το ποπ μέταλ, έίδος προς το οποίο συχνά παρασέρνονταν η εγχώρια ποπ σκηνή του '80 δημιουργώντας μία γενικότερη σύγχυση με συντριπτικά αποτελέσματα. (με ανοιχτό το στόμα άκουγα άκουγα κάποιον να μου λέει προσφάτως πόσο ροκ είναι ο Μίλτος Πασχαλίδης).Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι τραγουδοποιοί του' 80 το ροκ του '80 το αγνοούσαν γιατί αυτοί είχαν μεγαλώσει με το ροκ του '70. Η άγνοια αυτή μεγάλωνε μαζί με την ίδια την βιολογική τους ηλικία συν του ότι ούτως άλλως ροκ δεν μπορείς να παίζεις και επ'άπειρον, εκτός αν είσαι ο Πουλικάκος. Τώρα για το κάτα πόσο σημαντικός συνθέτης υπήρξε ο Μαχαιρίτσας, ή ατάλαντος ο Daniel Johnston, οι απόψεις δεν μπορούν παρά να είναι υποκειμενικές. Είναι δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Ο ένας επιβλήθηκε μέσα από την εγχώρια βιομηχανία ως σουξεδοποιός χωρίς να διαθέτει κατ' εμέ το ανάλογο συνθετικό ανάστημα, ο άλλος γράφοντας ένα πολύ πιο προσωπικό είδος τραγουδιού πέτυχε να εκφράσει την βαθύτερη Αμερική, και τον βαθύτερο πάσχοντα εαυτό πολλών εκ των ακροατών του, και δεν μιλάω για την Ελλάδα. Τα σχόλια από κάτω απ' τα τραγούδια του στο you tube είναι αρκούντως αποκαλυπτικά ως προς αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή