CHIP STEPHENS / GLENN WILSON δύο σημαντικοί μουσικοί της jazz σε μιαν εξαιρετική συνεργασία

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ “Relevancy” του 2013... ο Chip Stephens είναι ένας πιανίστας με περγαμηνές, αφού έχει υπάρξει μέλος των big bands των Woody Herman και Maynard Ferguson, έχοντας συνεργαστεί με τους Clark Terry, Benny Golson, Kenny Burrell, Charlie Haden και διαφόρους άλλους. Όμως και ο βαρυτονίστας Glenn Wilson έχει κι αυτός μια πορεία, που υπερβαίνει την 50ετία, έχοντας βρεθεί δίπλα στους Buddy Rich, Lionel Hampton, Tito Puente και δεκάδες άλλους. Για άλμπουμ και των δύο υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον, αλλά όχι για κάτι κοινό, κάτι αποκλειστικώς δικό τους, όπως είναι το παρόν “Sadness & Soul” [CAPRI, 2019], ένα CD για πιάνο και βαρύτονο σαξόφωνο, που βγάζει προς τα έξω, όπως λέμε, την αγάπη αμφοτέρων τόσο για τον αυτοσχεδιασμό, όσο και για τα jazz standards.

Είναι φυσικό, θέλω να πω, παίκτες της δικής τους κλάσης, της κλάσης των Stephens και Wilson, όταν συνευρίσκονται, στη σκηνή ή το στούντιο, να το γιορτάζουν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί, τα στάνταρντ, είναι ο κοινός τους τόπος. Είναι τα τραγούδια και τα instros με τα οποία έχουν μεγαλώσει, που τα έχουν παίξει δεκάδες φορές στο παρελθόν – αλλά ποτέ δύο φορές επακριβώς το ίδιο. Κι εκεί έγκειται η πρωτοτυπία τέτοιων συνευρέσεων. Στην ανάγκη να πεις κάθε φορά την ίδια ιστορία, αλλά μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Με άλλες λέξεις, με άλλες προτάσεις, αλλά με το ίδιο και απαράλλαχτο νόημα.

Εδώ, στο “Sadness & Soul”, το υλικό είναι εκείνο που αναμένει ο καθείς. Συνθέσεις του John Coltrane (“Giant steps”, “Countdown”), του Thelonious Monk (“’Round midnight”), του Richard Rodgers (“My romance”, “Spring is here”), του Duke Ellington [“In a mellow tone (Melatonin’)”], του George Gershwin (“Our love is here to stay”), μα και ένα πρωτότυπο του Wilson ανάμεσα – συνθέσεις, που μετατρέπονται σε ασκήσεις ομορφιάς, σοβαρού ύφους μα και παιγνιώδους ενίοτε, διάθεσης, συχνά δε και αντικομφορμιστικής, με παράξενες εναρμονίσεις (μέχρι και σε προετοιμασμένο πιάνο παίζει ο Stephens, για να βγάλει τα δικά του, διακριτικά vibes στην κλασική σύνθεση του Monk), με ακαριαία μελωδικά μινόρε patterns, που οδηγούν τα κλασικά αυτά tracks κάπου αλλού... κάπου πέρα...

Είναι τέτοια τύπου, και τέτοιας υψηλής ποιότητας, η ταύτιση και η επικοινωνία των Chip Stephens και Glenn Wilson στο “Sadness & Soul”, ώστε, πραγματικά, δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς, ποιος συνοδεύει τον άλλον (οι άνθρωποι είναι «ένα σώμα»), σ’ αυτό το τόσο απέριττο, αλλά συναρπαστικό ηχογράφημα.

Επαφή: www.caprirecords.com