EDITION RECORDS νέες, δυνατές κυκλοφορίες της βρετανικής εκλεκτικής εταιρείας

KNEEBODY: Chapters [Edition Records, 2019]

Οι Kneebody είναι ένα αμερικανικό συγκρότημα jazz, funk και jazz-funk (και με φωνητικά), που υπάρχει εδώ και είκοσι χρόνια (περίπου). Έχουν κυκλοφορήσει διάφορα άλμπουμ, κι ένα τελευταίο τους είναι το “Chapters”, που τυπώνεται τώρα από την βρετανική Edition. 

Βασικά μέλη των Kneebody είναι οι Ben Wendel σαξόφωνα, εφφέ, Shane Endsley τρομπέτα, εφφέ, Adam Benjamin πλήκτρα και Nate Wood ντραμς (και μπάσο σε ορισμένα tracks), με την τετράδα να πλαισιώνεται από έξι ακόμη ονόματα και βασικά φωνές (ανάμεσα και η Gretchen Parlato) – και κάπως έτσι, όλοι αυτοί μαζί παρέχουν το συγκεκριμένο κλίμα σ’ αυτό το LP/CD, που έχει τον τρόπο να σε ταρακουνήσει.

Αν και η προτίμησή μου προς τα ορχηστρικά κομμάτια είναι δεδομένη, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω από το “Chapters” το “Hearts won’t break”, με τα φωνητικά, το synth-μπάσο και τα ντραμς του Josh Dion, που τόσο σαν άσμα, όσο και με τα «σκέτα» οργανικά του passages αποτελεί ένα έξοχο δείγμα σύγχρονου jazz-funk.

Υπάρχουν πολλά καλά κομμάτια εδώ, και είναι αλήθεια πως οι Kneebody παίζουν πραγματικά με όρεξη, έχοντας ενσωματώσει στις συνθέσεις τους πολλές κλασικές τεχνοτροπίες (από Herbie Hancock και Larry Coryell, μέχρι Miles Davis και Freddie Hubbard), επιδεικνύοντας γόνιμη και πληθωρική φαντασία (“The trip”, το εισαγωγικό “Spectra” κ.λπ.), που οδηγεί σε απτά αποτελέσματα.

Πολύ ευχάριστο άλμπουμ, που θα αρέσει και σε παλιομοδίτες funksters και σε πιο... σημερινούς ακροατές.

DAVE HOLLAND, ZAKIR HOUSSAIN, CHRIS POTTER: Good Hope [Edition Records, 2019]

Το “Good Hope” είναι ένα άλμπουμ του Crosscurrents Trio, ενός σούπερ-γκρουπ, για να πούμε τα πράγματα ως έχουν, το οποίον αποτελούν οι Dave Holland κοντραμπάσο, Zakir Hussain tabla, kanjira, chanda & madal (κρουστά, φυσικά, είναι όλα τούτα) και Chris Potter σοπράνο και τενόρο σαξόφωνα.

Δεν χρειάζεται να πούμε ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι μουσικοί και τι ακριβώς έχουν πράξει στην μακριά και πλούσια καριέρα τους – εκείνο που πρέπει, σε κάθε περίπτωση να πούμε, είναι πως επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ειδική εγγραφή, που συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2018 στην Νέα Υόρκη. Το «ειδικόν» της υπόθεσης αφορά και στο γεγονός πως οι τρεις παικταράδες δεν έχουν ηχογραφήσει ξανά μαζί (έτσι νομίζω, μετά από ένα πρωταρχικό ψάξιμο, που επιχείρησα), αλλά και στο ότι η μουσική που εδώ παρουσιάζεται διατηρεί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά τής indo-jazz, ένα ιδίωμα που εξακολουθεί να υφίσταται και γιατί όχι να πρωταγωνιστεί κιόλας, σε σκηνές και δισκογραφία, για σχεδόν 60 χρόνια.

Ο Houssain σε πρώτη φάση και δίπλα του, σταθερά σε συμπαράταξη, ο Holland είναι εκείνοι που δημιουργούν τα ιδιότροπα ρυθμικά μοτίβα στο “Good Hope”, πάνω στα οποία έρχεται να «πατήσουν» τα σαξόφωνα του Potter, δημιουργώντας ένα μελωδικό πλαίσιο, που κρατά οπωσδήποτε από την τρανή Coltrane-ική παράδοση, ενσωματώνοντας spiritual και contemporary στοιχεία.

Το άκουσμα είναι βαρύ, σύνθετο, απαιτητικό, πλούσιο τεχνικά και συναισθηματικά, απευθυνόμενο, κατά πρώτον, σε ορκισμένους jazz-fans.

ODDARRANG: Hypermetros [Edition Records, 2019]

Πρόκειται για μια φινλανδική μπάντα, που υφίσταται εδώ και μια 15ετία. Πενταμελείς είναι οι Oddarrang (Olavi Louhivuori ντραμς, σύνθια, Osmo Ikonen τσέλο, σύνθια, Ilmari Pohjola τρομπόνι, σύνθια, Lasse Sakara κιθάρες, Lasse Lindgren μπάσο, σύνθια) και “Hypermetros” αποκαλείται το πέμπτο κατά σειρά CD τους, που τους βρίσκει, και αυτή τη φορά, σε πολύ καλή φόρμα και πάντα κοντά σ’ αυτό το... future jazz στυλ, που οικοδομούν από παλαιά και που κατακρατεί στοιχεία από παμπάλαια («κλασική»), μέχρι και πιο σύγχρονα (ambient) ηχοχρώματα.

Ήδη με τα πρώτα κομμάτια τους, το “Ohlop” για παράδειγμα, οι Oddarrang (ξανα)δείχνουν στοιχεία πρωτότυπης και ψαγμένης μπάντας, ικανής να συνδυάζει «δύσκολα» (μινιμαλιστικά) και «εύκολα» (rock-cinematic) passages, ακόμη και στην ίδια σύνθεση, προχωρώντας σταδιακώς σε ακόμη πιο απαιτητικά θέματα (όπως είναι το τριμερές “Trichordon”), φανερώνοντας και το ταλέντο τους (ως άτομα), και τις σοβαρές σπουδές τους, και την άνεσή τους να φιλοτεχνούν κάτι με ελαφρά στοιχεία pop, μα και με την βαρύτητα του «έργου».

Υπέροχο progressive rock το “15 years”, βαρύ, πένθιμο το “Blackstarr”… και γενικώς ένα εξαιρετικό CD.

AKI RISSANEN: Art in Motion [Edition Records, 2019]

Έχουμε ξαναγράψει για τον φινλανδό πιανίστα Aki Rissanen και πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ του (με το τρίο του) “Another North” [Edition, 2017], που είχε αναφορές από Ligeti μέχρι Bill Evans… και ακόμη παραπέρα. Μάλλον μ’ αυτό το «παραπέρα» έχει να κάνει το πιο πρόσφατο “Art in Motion”, ένα επίσης ενδιαφέρον CD, που ολοκληρώνεται από τους Antti Lötjönen μπάσο, Teppo Mäkynen ντραμς και φυσικά τον Aki Rissanen πιάνο.

Ως τρίο το σχήμα διακρίνεται για τις ποικίλες επιρροές του. Η «κλασική μουσική» πάντα έχει μια θέση, τα επίσης κλασικά βορειοευρωπαϊκά ρομαντικά τζαζ ηχοχρώματα ανιχνεύονται επίσης, ενώ διαπιστώνουμε και άλλες «προχωρημένες» αναφορές (Satie ας πούμε), μαζί με e.s.t. και Brad Mehldau Trio. Όλα αυτά δεν είναι φυσικά ξεκάρφωτα, ούτε εμφανίζονται ατάκτως ερριμμένα από ’δω κι από ’κει. Υπάρχει σχέδιο, συνοχή, αισθητική συνάφεια και τελικώς ένα κράμα, ένα μείγμα, που αποκρυσταλλώνεται σε μια μορφή σημερινής, σύγχρονης jazz, με ήπιο, μαγικό άγγιγμα και θωπευτική χάρη.

Οι ωραίες μελωδίες είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, οι υπογραμμισμένοι αυτοσχεδιασμοί, που διαχέονται και αυτοί όταν και όπου απαιτείται (βασικά στα κάπως μεγαλύτερης διάρκειας tracks) επίσης υπάρχουν, με το “Art in Motion” να αναδεικνύεται τελικώς σ’ ένα ωραιότατο άλμπουμ, με σαφή και ελκυστική αφήγηση.

KEVIN HAYS & LIONEL LOUEKE: Hope [Edition Records]

Το “Hope” του γνωστού πιανίστα Kevin Hays και του, ίσως, ακόμη πιο γνωστού κιθαρίστα Lionel Loueke είχε κυκλοφορήσει κατά πρώτον σε βινύλιο το 2017 (οκτώ tracks) από την γαλλική Newvelle Records. Τώρα, αυτό το άλμπουμ κυκλοφορεί και σε CD, από τη βρετανική Edition, με τρία παραπάνω tracks και με νέο mastering – γεγονός που, οπωσδήποτε, κάτι σημαίνει. Να προσθέσω μόνο, σε τούτα τα προκαταρκτικά, πως Hays και Loueke είχαν συνεργαστεί και στο πρόσφατο “Fairgrounds” [Edition, 2019] του Jeff Ballard, δισκοκριτική για το οποίον υπάρχει και στο δισκορυχείον.

Το “Hope” είναι σίγουρα ένα ιδιαίτερο άλμπουμ. Και η ιδιαιτερότητά του δεν έχει να κάνει μόνο με τον ακουστικό ήχο του (πιάνο και κιθάρα), μα και με τις φωνές (των Hays και Loueke), που συνοδεύουν, ψιθυριστά σχεδόν, τα κομμάτια, όπως και με τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές, που δημιουργούν ένα επίσης ιδιαίτερο κλίμα.

Οι δέκα από τις έντεκα συνθέσεις είναι πρωτότυπες, ενώ υπάρχει και μια διασκευή σ’ ένα παραδοσιακό θέμα, το “Feuilles-O”, που το έχουν πει διάφοροι και βασικά οι Simon & Garfunkel.

Οι Hays και Loueke έχουν τον τρόπο να δημιουργούν ένα λιτό, αλλά όχι προφανές ηχητικό σκηνικό, καθώς οι πολλές και ποικίλες αναφορές τους ξεστρατίζουν το “Hope” από την πεπατημένη. Άλλοτε αυτοσχεδιαστικό, άλλοτε έντονα ρυθμικό, άλλοτε τροπικό (tropical), άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε μελαγχολικό, το “Hope” είναι ένα ήσυχο φαινομενικώς CD, που βράζει όμως από εσωτερική αναταραχή. Το επιβεβαιώνεις, δε, σε tracks σαν το εκπληκτικό “Veune malienne”, με την ολοφάνερη δυτικο-αφρικανική επιρροή. 

Η Edition Records εισάγεται από την AN Music