JIM McAULEY and SCOT RAY αυτοσχεδιασμοί για κιθάρες

Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ jazz-plus αυτοσχεδιασμού είναι το “Second Earth” (2019), που κυκλοφορεί, τώρα, από την ιταλική εταιρεία Long Song Records (έδρα το Μιλάνο). Πού έγκειται η ιδιαιτερότητά του; Στο γεγονός πως, για την ολοκλήρωσή του, συμμετέχουν, μόνον, δύο κιθαρίστες. Ο ένας είναι ο Jim McAuley (κλασική, 6χορδη, 12χορδη, dobro, προετοιμασμένη κιθάρα) και ο άλλος είναι ο Scot Ray (lap steel slide κιθάρα, εφφέ). Τα ονόματα δεν είναι άγνωστα, ούτε πρωτοεμφανιζόμενα φυσικά.

Ο Jim McAuley ξεκίνησε ως κλασικός κιθαρίστας, αλλά γρήγορα έστριψε προς την blues, την folk και την country μεριά, για να συνεργαστεί στην πορεία με πολύ μεγάλα ονόματα (από τον Frank Sinatra, μέχρι τον Steve Lacy). Το ίδιο και ο Scot Ray, που διακρίθηκε και ως τρομπονίστας και τουμπίστας, μα και ως slide κιθαρίστας φυσικά, παίζοντας με Vinny Golia, Jason Mraz κ.ά.

Στο “Second Earth” οι δύο αυτοσχεδιαστές είναι παντελώς ελεύθεροι. Συναντήθηκαν πρώτη φορά με σκοπό να ηχογραφήσουν, χωρίς τίποτα να σχεδιαστεί, χωρίς ουδεμία μεταξύ τους σχετική συζήτηση ή προσυνεννόηση. Περαιτέρω δε, και μετά την διαδικασία της ηχογράφησης, τίποτα δεν άλλαξε. Κανένα edit δεν υπήρξε, τίποτα δεν προστέθηκε, ούτε διαγράφτηκε.

Το αποτέλεσμα, όλων αυτών είναι να προκύψει ένα πλήρως αυθόρμητο σετ, που να υπαγορεύεται από τις διαθέσεις και την ψυχολογία της στιγμής, και που έρχεται ως επιστέγασμα του ταλέντου και της δημιουργικής φαντασίας των δύο μουσικών, η οποία αγγίζει, κατά τόπους, εκπληκτικές διαστάσεις. 

Για παράδειγμα στο κομμάτι “Henry Charles Marx”, ένα εντυπωσιακό track, που δεν τιτλοφορήθηκε έτσι τυχαίως (πήρε το όνομα ενός αμερικανού εφευρέτη μουσικών οργάνων), η επινοητικότητα των McAuley και Ray είναι το κάτι άλλο – επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εκπληκτικό, ψυχεδελικής κατεύθυνσης track, που έφερε στη μνήμη μου ένα διαμάντι από το παρελθόν, το “Intensifications” των Gene Estribou και Jean-Paul Pickens από το 1965. Τελείως ελεύθερη φόρμα, με συνεχείς ανατροπές, παράξενα ηχοχρώματα και timbre, νωχελική ανάπτυξη, που υποσκάπτεται διαρκώς από την ίδια την ακαθόριστη εξέλιξη. Εντυπωσιακό! Και δεν είναι το μόνο... σ’ ένα άλμπουμ, που σπάει κανόνες, αποτελώντας μια, μικρή έστω, γροθιά στο στομάχι.

Επαφή: www.longsongrecords.com