DEADFILE μία πολύ ιδιαίτερη ροκ μπάντα από την Κέρκυρα

Οι Deadfile είναι μία μπάντα από την Κέρκυρα, κάπως χαλαρή στη σύνθεσή της, που υφίσταται από το 2012. Έως σήμερα οι Deadfile έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, μάλλον μόνο ψηφιακά, τα “Deadfile” (2012), “Applied Oneironautics” (2012) και “The City Over the Void” (2014), ενώ τώρα έχουν να προτείνουν ένα 2LP, το “The Oddity of Human Structures” (2019), που ετοιμάστηκε για το τοπικό label L39. Το διπλό LP τους περιέχει οκτώ κομμάτια (δύο ανά πλευρά), τα οποία, όλα μαζί, αναδεικνύουν ένα ύφος, ενώ υπάρχει κι ένα κείμενο στο μέσα μέρος τού gatefold, που κάτι ευρύτερα σημαίνει (αν το συσχετίσουμε με το εξώφυλλο κ.λπ.). Όπως γράφουν οι ίδιοι λοιπόν (στην αγγλική):

«Είναι διαπιστωμένο από μιαν ανώτερη αρχή ότι υπάρχουν ασυνέπειες μεταξύ των πραγματικών αστικών δομών στο νησί (σ.σ. την Κέρκυρα προφανώς) και εκείνων που είναι καταχωρισμένες με βάση κάποιους ξεπερασμένους πολεοδομικούς κανονισμούς. Προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι δύο αυτές εικόνες, η πραγματική και εκείνη που υπάρχει στα αρχεία, προτείνουμε μια σειρά νέων ταξινομήσεων για τα κτήρια, που να είναι άμεσα αποτελεσματικές: τα κτήρια που αλλάζουν όταν πέσει το σκοτάδι, τα σπίτια που γίνονται μουσεία όταν οι κάτοικοί τους βρίσκονται μακριά, τα μπλοκ διαμερισμάτων που θα καταρρεύσουν ακόμη και αν, για μία μόνο φορά, έμειναν εντελώς άδεια, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, οι πολύ παλαιές κατασκευές ο πραγματικός σκοπός των οποίων είναι τελείως άγνωστος, τα σπίτια που μέσα στο όνειρο αποκτούν νέες πτέρυγες και δωμάτια, τα κτήρια που έχουν άπειρα υπόγεια(...). Σύμφωνα με την νέα νομοθεσία όλες οι κτηριακές δομές στο νησί πρέπει να συμμορφωθούν με τις καινούριες ταξινομήσεις, αλλιώς θα κατεδαφίζονται(...)».

Το πρώτο track τού “The Oddity of Human Structures” έχει τίτλο “The hollow land” και είναι ένα παραφθαρμένο blues. Έχει βασικά φωνητικά γυναικεία, παρεμβάσεις από έγχορδα, οργανικά ντεμαράζ από κιθάρες και πνευστά. Για ένα «τεντωμένο» κομμάτι πρόκειται, που, οπωσδήποτε, ταιριάζει για αρχή.

Η πλευρά θα κλείσει με το 10λεπτο “Red psalm”, που εμφανίζει, και αυτό όπως και το προηγούμενό του, ωραία φωνητική chorus ή σαν-chorus διαχείριση (γενικώς τα φωνητικά είναι πολύ ψαγμένα στο άλμπουμ), με το ρυθμικό τμήμα να πατάει γερά, παρέχοντας εκστατικά vibes, τα οποία επεκτείνονται προς ψυχεδελικά μονοπάτια, μετά τη μέση του κομματιού, καθώς βοηθούν προς τούτο το κανονάκι, οι σφοδρές κιθάρες, τα φωνητικά από το... υπερπέραν, το σαξόφωνο και το βιολί.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το 12λεπτο “Rising waters”, το πιο μακρύ στο χρόνο track του διπλού LP. Αργό, τελετουργικό, με στρώματα φωνητικών (πολύ ωραία τα main από την Έλενα Στέλλα Κουρουζίδου), με τα έγχορδα και τα πνευστά (γαλλικό κόρνο) να προσθέτουν σε λυρισμό, και με τις... λιωμένες κιθάρες να βομβαρδίζουν σε πίσω και μπροστινό πλάνο.

Ακολουθεί το “Her Majesty, The Queen of Rats”. Κι αυτό αργό κομμάτι, με διάφορα breaks να συμβάλλουν στην εξέλιξή του, με γυναικεία φωνητικά επίσης, που μπορεί να παραπέμπουν ακόμη και σε Cocteau Twins, και με ωραία στήριξη από τα πλήκτρα και βεβαίως, προς το τέλος, και από τις ηλεκτρικές κιθάρες.

Το δεύτερο LP ξεκινά με το 6λεπτο “Black old hound”. Στα όρια του melodic/noise-rock η εισαγωγή του, αλλά τα φωνητικά (γυναικεία πάντα), έτσι όπως προβάλλουν, σε συνδυασμό με τα έγχορδα και την βαριά, συνολικώς, δομή, φέρνουν στη μνήμη ακόμη και Amon Düül II. Ανελέητοι κιθαρισμοί σε οδηγούν σιγά-σιγά προς το απόμακρο φωνητικό τέλος...

Η τρίτη πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “The secret names of a storyteller”, ένα δεκάλεπτο κομμάτι που ξεκινά με πιάνο, ήπια, πριν αρχίσει να ανεβάζει στροφές, με τη βοήθεια εγχόρδων, πλήκτρων, πνευστών και κιθαρών προσφέροντας στη σύνθεση έναν cinematic χαρακτήρα, κατεβάζοντας ξανά την ένταση στο τελευταίο μέρος του.

Το “The Oddity of Human Structures” θα φθάσει στην τελευταία πλευρά του, αρχικώς με το “Jericho” και στη συνέχεια με το “Choreography of departures”. Το πρώτο track εξελίσσεται και αυτό σε ήπιους τόνους, με έμφαση στη μελωδία, αλλά όχι για πολύ. Γρήγορα κι αυτό αποκτά νέα, δυναμικά χαρακτηριστικά, με φωνές, βιολί, κιθάρες, noises κ.λπ. και την ίδια αποδιαρθρωμένη blues αφήγηση. Στη δε έσχατη σύνθεση οι λίγες πιανιστικές νότες της αρχής γρήγορα εμπλουτίζονται με φωνή, φωνές, χωρίς να χάνεται ο λυρισμός και αφηγηματική ονειροπόληση.

Ένα ιδιαίτερο και σίγουρα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ είναι το “The Oddity of Human Structures” των Deadfile από την Κέρκυρα, που δείχνει πως κάτι δημιουργικό και ωραίο έχει ριζώσει για τα καλά στο νησί την τελευταία 20ετία.

Να κλείσουμε αναφέροντας τα πιο βασικά μέλη των Deadfile – εκείνα που ακούγονται σε όλα ή εν πάση περιπτώσει στα περισσότερα κομμάτια.

Τάσος Ασπιώτης τρομπέτα, Κώστας Αυλωνίτης γαλλικό κόρνο, Ιωάννα Καζαντζίδη τσέλο, Αριστοτέλης Κροκίδης ντραμς, Κώστας Λύκος μπάσο, Χριστίνα Παπαλίτσα τσέλο, Βασίλης Παγκράτης πιάνο, πλήκτρα, samples, Σωτήρης Σωτηρίου βιολί, Θοδωρής Μπογδάνος the president(;).

Επαφή: www.deadfile.bandcamp.com/album/the-oddity-of-human-structures