ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 200

15/11/2019

Τι να κλάσει το ροκ, το πανκ και το χιπχόπ, μπροστά σε μια τέτοια έκρηξη;
Αν μιλάμε για progressive music, με λόγια γαμάτα («Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα / με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός»), με μουσική που συντρίβει τα πάντα στο διάβα της, με παιξίματα που θα έκαναν ακόμη και τον Έρικ Κλάπτον να στήσει αυτί για να δει «πώς γίνεται» (φοβερός Κώστας Παπαδόπουλος), και με φωνή ικανή να σου τρυπήσει κατ’ ευθείαν το κρανίο... Πολιτισμός, όχι ό,τι να ’ναι εδώ...

[Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 1966] 

Ο Τάκης Περγαντής παρουσιάζει την συναυλία ελληνικής λαϊκής μουσικής Ρωμιοσύνη του Μίκη Θεοδωράκη από την «Μπαλλάντα του Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και την «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου. Τραγουδούν: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαρία Φαραντούρη. Την Ορχήστρα Μίκη Θεοδωράκη αποτελούν οι: Λάκης Καρνέζης μπουζούκι, Κώστας Παπαδόπουλος μπουζούκι, Ευάγγελος Παπαγγελίδης μπάσο, Εύανδρος Παπαδόπουλος ντραμς, κρουστά, Παναγιώτης Πέτσας κιθάρα, Γιάννης Διδίλης πιάνο. Βασίλης Ραφαηλίδης: επιμέλεια Παραγωγής, Τάκης Βενετσανάκος οπερατέρ, Μάκης Ανδρεόπουλος οπερατέρ, Αντώνης Τέμπος μοντάζ.

15/11/2019

Πριν μερικούς μήνες μου έκανε αίτημα φιλίας η τραγουδίστρια Ρένα Πάντα – φυσικά το αποδέχτηκα. Δεν έκανα ποτέ λάικ στις αναρτήσεις της, ούτε εκείνη στις δικές μου. Όμως είχα επιλέξει να φαίνονται στην αρχική σελίδα μου.
Η Ρένα Πάντα αναρτούσε συνέχεια ευχές – και ποτέ τραγούδια της. Ευχές για καλή μέρα, για καλή βδομάδα, για καλό μήνα, για καλή υγεία, για καλή τύχη, για όλα τα καλά του Θεού τέλος πάντων... τις οποίες (ευχές) συνόδευε μονίμως με κάτι παλιομοδίτικες φωτογραφίες, που μου θύμιζαν εκείνες που κόλλαγα στα τετράδια των Θρησκευτικών, όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Ζωηρά χρώματα και έντονα ηθικοπλαστικά μηνύματα.
Και κάπως έτσι κάθε πρωί στο facebook έβλεπα, μαζί με ό,τι άλλο, και τις δικές της «καλημέρες», κι ένοιωθα... όπως τότε, παλιά, που έφευγα από το σπίτι και με έλουζε με ευχές η μακαρίτισσα η γιαγιά μου.
Σήμερα έμαθα πως η Ρένα Πάντα πέθανε...  

Στη μνήμη της αναρτώ αυτό το εξώφυλλο από τις αρχές του ’60 (1962, 1963, κάπου κει...), όταν τραγουδούσε, πιτσιρίκα, με τον σπουδαίο τραγουδιστή πατέρα της, τον Αλέκο Πάντα...

14/11/2019

Λεφτέρης Πούλιος, 1971

13/11/2019

O Δοξιάδης, στο protagon, αναμασά την καραμέλα πως η χούντα δεν έπεσε από το Πολυτεχνείο (και καλά), και πώς έγινε πιο σκληρή μετά απ' αυτό (λες και δεν το ξέρουμε), απλώς και μόνο για να εξαλείψει τη σημασία του. Δεν τον ενδιαφέρει να αποτυπώσει την Ιστορία, και να δει πίσω απ’ αυτήν, αλλά να μειώσει μόνο το Πολυτεχνείο, παραβλέποντας ύπουλα ένα πολύ σοβαρό γεγονός.
Πως ο Παπαδόπουλος (ο μόνος από τους πραξικοπηματίες με πολιτικό αισθητήριο), που έβλεπε να ανεβαίνει η φοιτητική αναταραχή ήδη από το καλοκαίρι του '73, πλάσαρε την «πολιτική λύση» Μαρκεζίνη τον Οκτώβριο (καθοδηγημένη και στηριγμένη, φυσικά, από την ντόπια αστική τάξη και ολιγαρχία), για να αποφύγει, βασικά, τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού.
Οι φοιτητές υπήρξαν οι μόνοι που ψυλλιάστηκαν τι πήγαινε να γίνει (να κατσικωνόταν η χούντα στο σβέρκο μας για καμιά δεκαετία ακόμη, κάτω από τη μάσκα της «πολιτικής λύσης») και του τη γ@μησαν (του Παπαδόπουλου).
Αυτό ο Δοξιάδης δεν μπορεί να το αποδεχτεί (δεν το επιτρέπει η ταξική του συνείδηση) - ή, ίσως, ούτε και να το καταλάβει.

13/11/2019

Το Πολυτεχνείο, όσο και να θέλουν να το αμαυρώσουν οι φασίστες, οι φιλελέδες και οι λακέδες-σχολιαστές-τρολ, που εκφέρουν «γνώμη» στα μίντια, διαθέτει ακόμη μεγάλη και άσβηστη αύρα στην κοινωνία – και ιδίως εντός της νεολαίας, εκεί όπου ο παλμός του είναι και παραμένει τεράστιος.
Κάθε προσπάθεια επιβολής λήθης γύρω από το τι ακριβώς συνέβη τον Νοέμβρη του ’73, όχι μόνο στο Πολυτεχνείο αυτό καθ’ αυτό, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία (καθότι στο Πολυτεχνείο υπήρξε λαϊκή εξέγερση –και όχι σκέτη φοιτητική–, που καταπνίγηκε πάραυτα στο αίμα), όπως και, γενικότερα, η προσπάθεια καταρράκωσης της λεγόμενης «γενιάς του Πολυτεχνείου» (εκεί όπου οι θλιβερές περιπτώσεις κάποιων μετρημένων «επιόρκων» τροφοδοτούν, μέσω των σύγχρονων αυλοκολάκων, μια συνολικότερη σπίλωση) είναι σίγουρο πως θα πέσουν για μιαν ακόμη φορά στο κενό.  

Όσο διαστρεβλώνεται από την εμετική προπαγάνδα η αλήθεια, τόσο πιο αποφασιστική θα είναι η απάντηση του κόσμου και στις εκδηλώσεις μνήμης, που θ’ ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες και στην επετειακή πορεία.

11/11/2019

Πριν μερικές μέρες (5 Νοεμβρίου) πέθανε στα 84 του ο Μεγαλέξαντρος Omero Antonutti. Πριν λίγο το έμαθα και το μεταφέρω...

11/11/2019

Μπουκάρανε σε σινεμά, μπουκάρανε σε κλαμπ, μπουκάρανε σε πανεπιστήμια, μπουκάρανε σε καταλήψεις, παρά λίγο να μπουκάρουν και σε καφενεία...
Ούτε επί γεροΜητσοτάκη, ούτε επί Καραμανλή, ούτε ακόμη και επί Σαμαρά η δεξιά δεν είχε δείξει τόσο πολύ, δια των «σωμάτων ασφαλείας», το μένος της προς την άλλη μεριά.
Η περίοδος Σύριζα τους έχει κάνει να αφηνιάσουν, αυτό είναι σίγουρο. Ήρθαν σαν εκδικητές, να τελειώσουν μια και καλή με όλα.
Εν τω μεταξύ τα φασιστόμουτρα και τα τρολς, που στέλνουν τόνους σιχαμερά μηνύματα «υποστήριξης» στα μίντια, τους έχουν κάνει να ξεσαλώσουν. Έχουμε, σου λένε, τη στήριξη του κόσμου... κι από ’κει και πέρα; Όποιον πάρει ο χάρος. Ποτέ, στην πιο πρόσφατη κοινωνική ιστορία μας, δεν έκαναν κουμάντο, δεν κατέβαζαν πολιτική τόσο επικίνδυνες μειοψηφίες.
Όχι μέρες χούντας. Κάτι ακόμη χειρότερο. Μέρες ΕΚΟΦ και ακόμη πιο πίσω...