οι ΗΧΟΤΟΠίΑ ανήκουν στο χώρο του κλασικού electro

ΗΧΟΤΟΠίΑ είναι οι Παναγιώτης Τομαράς και Στέφανος Κωνσταντινίδης, με το «Χωρίς Ταχύτητα» [Inner Ear, 2019] να αποτελεί τη δεύτερη δουλειά τους, καθώς έχει προηγηθεί η κασέτα τους «Καρδιά-Μηχανή» (2018). Όπως μαθαίνω ο Τομαράς είχε συνεργαστεί πριν λίγα χρόνια με τους Βρετανούς Clock DVA, ενώ ο Κωνσταντινίδης έχει περάσει από τους Groove Machine στις αρχές των 90s, τα πιο πρόσφατα χρόνια από τους drog_A_tek κ.ά. Στο «Χωρίς Ταχύτητα» είναι μόνοι τους πάντως, χωρίς extra βοήθειες ή guests εννοούμε, όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, γιατί στο επίπεδο του λόγου χρησιμοποιούν στίχους-κείμενα και από βιβλία (Φώτης Καγγελάρης Το βλέμμα και το Είναι στην Ψύχωση, Άγκυρα, 2015, Γιώργος Γραμματικάκης Η Κόμη της Βερενίκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2018).

Οι ΗΧΟΤΟΠίΑ ή τα ΗΧΟΤΟΠίΑ ανήκουν στο χώρο του κλασικού electro (ας το πούμε και synth-pop). Χωρίς αβαντγκάρντιες, πειραματισμούς και τα τοιαύτα, επιδιώκουν να οικοδομήσουν ένα περιβάλλον, που παραπέμπει στα eighties (και late seventies και early nineties) ηλεκτρονικά μονοπάτια, πράγμα το οποίο καταφέρνουν, επειδή συνθέτουν με τρόπο απλό και χωρίς άσκοπες φιοριτούρες – κοινώς... έχουν πιάσει το νόημα.

Σε κάποια tracks μπορεί να φέρνουν στη μνήμη και κάτι από Λένα Πλάτωνος ή και Στέρεο Νόβα, αλλά είναι περισσότερο περιπτωσιολογική αυτή η αναφορά («Αύριο θα φύγω») και λιγότερο ουσιαστική. Εμένα, δηλαδή, με πάνε πιο πολύ προς Συνθετικούς οι ΗΧΟΤΟΠίΑ (αν μιλάμε για ελληνικά ονόματα), δίχως φυσικά τη στιχουργική αφέλεια εκείνων και τηρουμένων, περαιτέρω, του handicap της παραγωγής, που δεν έχει σχέση με ερασιτεχνισμούς και άλλες lo-fi καταστάσεις – είναι εντελώς επαγγελματική, και καλώς δηλαδή.

Οι μελωδίες τους, περαιτέρω, είναι απλές, όπως και τα ρυθμικά σχήματα που κοινοποιούν οι ΗΧΟΤΟΠίΑ, και γι’ αυτό τα κομμάτια τους κάθονται εύκολα στο αυτί, ενσωματώνοντας λειτουργικά patterns και δομές («Βόλτα»), δίχως να ξεπέφτουν στην φτηνή ευκολία. Κάπου-κάπου μπορεί να εμπλακείς βεβαίως και σε τίποτα... ψιλο-τέκνο διακλαδώσεις («Πριν ανάψει το φανάρι»), όμως και πάλι η γενικότητα, έτσι όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, δεν αλλάζει.

Και η δεύτερη πλευρά (γιατί τα προηγούμενα tracks που αναφέρθηκαν ανήκουν στην πρώτη) είναι το ίδιο ουσιαστική – με τη διασκευή τους στο “Direct lines” (1981) των Βρετανών Electronic Circus να είναι πολύ καλή και πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα αισθητικά πρότυπα των Τομαρά και Κωνσταντινίδη.

Από τα θέματα που ακολουθούν και λέμε βασικά για το οργανικό «Ατμός», όπως και για το cosmic «Σύμπαν» (με τα λόγια του Γ. Γραμματικάκη), βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως το «Χωρίς Ταχύτητα» είναι ένα άλμπουμ που έγινε με σκοπό να αρέσει... και αρέσει. Και θα αρέσει...

Επαφή: www.inner-ear.gr