ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ η προσέγγιση

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γράφουμε εδώ στο δισκορυχείον, για τον Κωστή Δρυγιανάκη, τον πειραματιστή-συνθέτη από την Μαγνησία.

Να θυμηθούμε το βιβλίο Για τη διαύγεια ανάμεσα στην ταχύτητα και τη διάρκεια / Ψ ί χ ο υ λ α / που πέταξαν πίσω τους ο Θανάσης Χονδρός και η Αλεξάνδρα Κατσιάνη για να βρουν το δρόμο [Εκδόσεις οίκοι, Θεσσαλονίκη 2019], στο οποίο ο Δρυγιανάκης συμμετέχει μέσω κειμένου, την επανέκδοση του παλαιότερου άλμπουμ του «Ο Χονδρός και η Κατσιάνη στο Βουνό» [REKEM Records, 2019], την αρχειακή συνεργασία του με τον Κώστα Παντόπουλο στο «Ο Μύθος του Πενθέα / Βόλος 1989» [HXOI KATO APO TO SPITI, 2019], όπως και την κασέτα “Chained to the World” [Falt, 2018], για την οποίαν τα είπαμε τον προηγούμενο Μάρτιο. Όλα τούτα, και άλλα ακόμη (live κ.λπ.) δείχνουν πως ο Δρυγιανάκης βρίσκεται σε μια παραγωγική φάση, κάτι που, γενικότερα (για έναν καλλιτέχνη), αλλά και ειδικότερα (για έναν πειραματιστή) είναι πολύ σημαντικό, καθώς μόνον έτσι «ξεμπερδεύεις» με «πράγματα» που έχεις στο μυαλό σου (έχοντάς τα υλοποιήσει), πηγαίνοντας παρακάτω.

Επί του προκειμένου έχουμε ένα ακόμη πολύ περιποιημένο εικαστικώς all paper CD (με δίγλωσσο booklet 32 σελίδων), το οποίον αποκαλείται «Η Προσέγγιση» [HXOI KATO APO TO SPITI, 2019].

Η «Προσέγγιση» δομείται, κατά βάση, γύρω από τριών ειδών κείμενα, τα οποία υπογράφουν οι Θανάσης Χονδρός-Αλεξάνδρα Κατσιάνη, Θάνος Κόης (ex-Lost Bodies) και Κωστής Δρυγιανάκης. Τα κείμενα αυτά είναι διασκορπισμένα μέσα στο ηχητικό πλαίσιο, που κανονίζει ο Δρυγιανάκης, καθώς ακούγονται πότε το ένα και πότε το άλλο, και μετά ξανά το ένα και μετά ξανά το άλλο, σε μια ροή, που κάτι σηματοδοτεί και κάτι σημαίνει. 
Το πρώτο κείμενο έχει να κάνει με κάποιες σκέψεις των Χονδρού-Κατσιάνη σχετικές με τους ζωολογικούς κήπους, το δεύτερο προέρχεται από ένα διήγημα του Κόη υπό τον τίτλο Σημεία τομής στο Παρίσι, ενώ στο τρίτο ακούγονται όνειρα του Δρυγιανάκη (σε πρώτη φάση ημερολογιακώς καταγραμμένα).

Φυσικά καθ’ όλη τη διάρκεια των αφηγήσεων, πριν απ’ αυτές και μετά απ’ αυτές, είναι οι ήχοι εκείνοι που πρωταγωνιστούν, σ’ ένα μπροστινό ή πίσω πλάνο – ήχοι που προέρχονται από μια πλειάδα οργανοπαικτών (Νίκος Βελιώτης, Λάμπρος Ζαφειρόπουλος, Έλενα Κακαλιάγκου, Κώστας Παντόπουλος, Όλια Γκλουσένκο, Αλέξης Καραβέργος και πολλοί άλλοι) και οι οποίοι στα χέρια τού Δρυγιανάκη αποκτούν μιαν ενότητα, συνεισφέρουν σ’ ένα σχέδιο (ακουστικής) δράσης.

Δεν είναι εύκολο, φυσικά, να περιγραφεί το τι συμβαίνει σ’ αυτό το ηχογράφημα, που αναπτύσσεται σε 70 σχεδόν λεπτά. Εκείνο, όμως, που πρέπει να πω, είναι πως «Η Προσέγγιση» ακούγεται σαν ταινία – μέσω της ηχητικής μπάντας της δηλαδή. Η αφήγηση έχει ένα οργανόγραμμα, έστω και χαλαρό, που αναπτύσσεται πάνω στους άξονες, τους οποίους επινόησαν όσον αφορά στην pop, στα χρόνια του ’60, οι Musica Elettronica Viva βασικά, μα και άλλα σχήματα σε διάφορες μεριές του κόσμου.

Δεν είναι εύκολο να τιθασεύσεις ένα τέτοιο υλικό, να το ενοποιήσεις και να το κάνεις ν’ ακούγεται σαν «ένα», και μάλιστα σε μια τόσο μεγάλη χρονική έκταση. Απαιτεί ειδικές γνώσεις ηχο-σκηνοθεσίας, σεναρίου και ντεκουπάζ, και φυσικά μοντάζ. Ο Δρυγιανάκης τις έχει, καθότι διακεκριμένος... συν-θέτης δεκαετίες τώρα. Κι εδώ, στην «Προσέγγιση», βάζει τα δυνατά του προκειμένου να δώσει ένα ηχητικό έργο, που να μην είναι ερμητικό, που να μην είναι «δύσκολο» –με την προϋπόθεση να μπορείς να χαλαρώσεις, απομονώνοντας κάθε εξωτερική πηγή, που πιθανώς να σε αποσυντονίσει από το αφήγημα– ώστε, τελικώς, να το απολαύσεις.

Επαφή: www.hxoikatoapotospiti.bandcamp.com/album/the-approach