οι ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ και ΦΩΤΗΣ ΣΙΩΤΑΣ προτείνουν έναν λαϊκό δίσκο

Άκουσα πολλές φορές αυτό το άλμπουμ, «Τα δεύτερα*» [Ogdoo Music Group, 2019], μπορεί και δέκα, για να μπορέσω να γράψω μια γνώμη. Παρότι, λοιπόν, δεν μ’ έπιασε τις πρώτες φορές... επέμεινα. Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Γιατί το timing, κάποιες φορές, μπορεί να μην είναι το κατάλληλο, με αποτέλεσμα να αδικήσεις μιαν ηχογράφηση. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Καλύτερα να υπερεκτιμήσεις κάτι, παρά να αδικήσεις κάτι άλλο.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Δέκα τραγούδια κι ένα εισαγωγικό ορχηστρικό σε μουσικές Φώτη Σιώτα και στίχους Θοδωρή Γκόνη, τα οποία αποδίδουν οι Ιουλία Καραπατάκη, Φώτης Σιώτας, Δήμητρα Γαλάνη, Σωκράτης Μάλαμας και Γιάννης Διονυσίου.

Τα τραγούδια είναι βασικά λαϊκά – λαϊκά γραμμένα όχι από έναν αμιγώς λαϊκό συνθέτη όμως. Ο Σιώτας (από Λαϊκεδέλικα, Επισκέπτες, Sancho 003, Σωτήρες κ.λπ.) έχει μνήμες λαϊκές προφανώς, όπως και δημοτικές (από το δημοτικό τραγούδι εννοώ) τις οποίες και μετατρέπει σε λαϊκά τραγούδια – στα οποία τραγούδια, από ενορχηστρωτικής άποψης, κυριαρχούν τα έγχορδα. (Ίσως επειδή ο ίδιος ο Σιώτας είναι βιολιστής, αλλά μπορεί και για άλλο λόγο – δεν έχει και τόσο σημασία).

Είναι τα έγχορδα λοιπόν (υπάρχουν δέκα βιολιστές, ανάμεσα στους οποίους και ο Σιώτας, όπως και τρεις βιολοντσελίστες), εκείνα που έχουν στα «δεύτερα*» πολύ προχωρημένο ρόλο, μαζί όμως με μπουζούκι, κιθάρες, κοντραμπάσο, κρουστά, κλαρίνο κ.λπ., που έχουν, και αυτά τα όργανα, την ανάλογη παρουσία.

Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα, τις μουσικές-ενορχηστρώσεις, τους στίχους, τις ερμηνείες, και τέλος τα τραγούδια... σαν τραγούδια συνολικώς.

Οι μελωδίες του Σιώτα είναι λαϊκές (και δημοτικές). Είναι ενδιαφέρουσες, μερικές παραπάνω και από ενδιαφέρουσες, ενώ οι ενορχηστρώσεις του, το ξαναλέω, ηχούν ωραία και δημιουργικά, δίχως να ξενίζουν. Απεναντίας προσθέτουν στο ακρόαμα μία σπάνια πινελιά (αναφέρομαι πάντα στα έγχορδα), που δεν είναι ούτε ακριβώς λαϊκή, αλλά ούτε και experimental (που δεν θα κόλλαγε, ούτως ή άλλως, με το ακρόαμα).

Οι στίχοι του Γκόνη είναι εξαιρετικοί. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί έλληνες στιχουργοί του λαϊκού, που να έχουν, σήμερα, τη δική του τεχνική, τον δικό του τρόπο έκφρασης σκέψεων και απόψεων, τη δική του σαφήνεια στις ιδέες και τα νοήματα (ας πούμε το τετράστιχο «Ο περιττός ο άνθρωπος / ο σκάρτος χαρακτήρας / νόμισμα είναι κάλπικο / και άδειος αναπτήρας» είναι εκπληκτικό – και υπάρχουν πολλά τέτοια τετράστιχα εδώ). Ο Γκόνης δεν είναι φυσικά ένας πούρος λαϊκός στιχουργός, καθώς γράφει λαϊκά, από... διανοητικές θέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Διανοητική, στοχαστική στιχουργός ήταν και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ας πούμε.

Ερμηνείες: θετική η Γαλάνη, αναμενόμενος ο Μάλαμας, από ενδιαφέρουσα και πάνω η Καραπατάκη, εξαιρετικός ο Γ. Διονυσίου.

Το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου είναι το «Ο περιττός ο άνθρωπος», με τον Γιάννη Διονυσίου (τραγούδι επιπέδου Ξαρχάκου-Γκάτσου «Ρεμπέτικο»). Από κοντά το «Σαν τους δίσκους τους παλιούς» με την Ιουλία Καραπατάκη («Γυφτιά», «Δήθεν», τόσο καλό!), το τσιτσανικό «Να είμαι κάτω απ’ τη μουριά» με Σιώτα-Καραπατάκη κ.λπ.

Ωραίο, επίσης, το εικαστικό, ωραία τα χαρτιά, το ένθετο, όλο το concept της παραγωγής.

Εν τέλει; Ένας πολύ καλός λαϊκός δίσκος.

Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr