ΜΟΧΑΜΜΑΝΤ ΧΕΜΜΑΤΙ η κούνια

Ο Μοχαμμάντ Χεμματί είναι ιρανός ποιητής και η κούνια είναι το πρώτο βιβλίο του, που κυκλοφορεί τώρα (τέλος 2019) από το Σκαρίφημα (σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση).

Το βιβλίο είναι δίγλωσσο. Τα ποιήματα είναι αναγραμμένα τόσο στην ιρανική γλώσσα, όσο και στην ελληνική, μεταφρασμένα από τον Αλέξανδρο Κυπριώτη. Όπως διαβάζουμε, λίγο πριν το τέλος του βιβλίου... «η μεταφραστική εργασία έγινε σε συνεργασία με τον ποιητή στο πλαίσιο του “Εργαστηρίου μετάφρασης σύγχρονης περσικής και ελληνικής ποίησης  εν προόδω” και το μεγαλύτερο μέρος της πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2018 και του 2019 στο “Ευρωπαϊκό Συμπόσιο Μεταφραστών” στο Στράλεν της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας».

Η ποίηση του Χεμματί κυλάει φυσικά, δίχως εκφραστικές εκζητήσεις, δίχως κατάχρηση της ποιητικότητας, είναι δουλεμένη έχοντας νοήματα σαφή, τα οποία θα χαρακτήριζα ακόμη και πανανθρώπινα, μέσα στο «προσωπικό» τους πλαίσιο – είναι ουμανιστική με άλλα λόγια, δίχως, ταυτοχρόνως, να είναι και λαϊκοφανής (διατηρώντας όμως αυθεντικά λαϊκά χαρακτηριστικά). Επίσης, είναι ερωτική (καθώς ο έρωτας δείχνει να κινητοποιεί το παν), αλλά ταυτοχρόνως είναι και επαναστατική ή αν θέλετε ανατρεπτική – χωρίς τούτα τα δύο χαρακτηριστικά να συνυπάρχουν απαραιτήτως στο ίδιο ποίημα. (Συνυπάρχουν κιόλας).

Με ποιήματα από μικρής έως πολύ μικρής έκτασης, αλλά νοηματικώς πυκνά, ο Χεμματί παραδίδει μια συλλογή, που διαβάζεται στη στιγμή, εμφανίζοντας λόγο σοβαρό, μεστό και ρέοντα, ικανόν να συνδέσει το σήμερα με τη μεγάλη παράδοση και το χθες της ιρανικής (περσικής) ποίησης. Μερικά δείγματα:

Επανάσταση  

Μόλις είπαμε να βρεθούμε 
έγινε επανάσταση και 
τα ονόματα των δρόμων τα αλλάξανε
για να μη βρίσκουμε εγώ κι εσύ ο ένας τον άλλον

Κάθε φορά  

Κάθε φορά που φεύγω
παίρνω ένα κομμάτι σου μαζί μου
ένα χρώμα
μια μυρωδιά
κάτι
σε μια γωνιά της βαλίτσας μου
μέσα σ’ ένα βιβλίο
στην τσέπη του παντελονιού μου.
Κάθε φορά στο αεροδρόμιο
στριγκλίζει το μηχάνημα
και η ασφάλεια του αεροδρομίου με περικυκλώνει
και όσο και να με ψάχνουν δεν βρίσκουν τίποτα
και τελικά με ακολουθούν με βλέμματα καχύποπτα.
Κάθε φορά που φτάνω
καταλαβαίνω ότι μου λείπει ένα κομμάτι μου
Ίσως να το πήρες εσύ
ενώ κοιμόμουν
και κάπου μες στα μακριά σου τα μαλλιά
κάτω απ’ το μαξιλάρι σου
μες στο χώμα σε κάποια από τις γλάστρες του σπιτιού μας
ή ανάμεσα στα χείλη σου
όταν τα φίλησα
να το έκρυψες. 

Επαφή: https://www.facebook.com/%CE%95%CE%BA%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1-1550898301815408/