ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 216

28/1/2020

Με αφορμή το θάνατο του Γιώργου Κοτανίδη θυμήθηκα το θεατρικό τού Tom Stoppard Rock n’ Roll, που είχε ανεβεί στο θέατρο Πόρτα, το 2008. Θυμάμαι, μάλιστα, πως στην παράσταση είχανε σκάσει και μέλη του τσέχικου συγκροτήματος Plastic People of the Universe κι είχαν παίξει μουσική. Ήταν σίγουρα ο σαξοφωνίστας Vratislav Brabenec, ενώ ο βιολιστής (γιατί υπήρχε και βιολιστής) πρέπει να ήταν ο Jiří Kabeš. Εξ όσων επίσης θυμάμαι πρέπει να είχε έρθει στην Αθήνα και ο καλλιτεχνικός ηγέτης των Plastic People, o Ivan Martin Jirous.
Εκείνη την εποχή διάφοροι άσχετοι στα μίντια βρίζανε τον κομμουνισμό κ.λπ., γιατί είχε απαγορεύσει τάχα το rock στην Τσεχοσλοβακία! Διάβαζες απίστευτες αρλούμπες (δεν θέλω τώρα να αναφερθώ σε ονόματα), από άτομα που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το rock, και που έπαιρναν τοις μετρητοίς όσα έγραφε ο Stoppard στο έργο και όσα έπαιζαν οι Κοτανίδης και Συσσοβίτης στο θέατρο.
Εντάξει, εμένα η παράσταση δεν μου είχε αρέσει φυσικά (για ιδεολογικούς λόγους, όχι για αισθητικούς), αλλά τώρα δεν θα κάνω κριτική σ’ ένα έργο που, μετά από 12 χρόνια, το θυμάμαι μέσες-άκρες.
Θα πω μόνον πως υπήρχαν εκατοντάδες συγκροτήματα που διέπρεψαν στην Τσεχοσλοβακία επί κομμουνισμού και πως οι Plastic People of the Universe ήταν μια σχεδόν ασήμαντη λεπτομέρεια, που της έδωσε όγκο η δυτική αντικομμουνιστική προπαγάνδα τα χρόνια μετά το ’77 (και την περιβόητη Χάρτα 77).
Κατ’ αρχάς ποτέ οι ίδιοι οι Plastic People δεν παρουσιάστηκαν ως «επαναστάτες», που ήθελαν να ανατρέψουν τον κομμουνισμό και πως γι’ αυτό τον λόγο τους κυνηγούσαν. Πάντα πρόβαλλαν πως ήταν μόνο μουσικοί και πως δεν τους ένοιαζε τίποτ’ άλλο, χωρίς επίσης να διευκρινίσουν επίσης ποτέ (τουλάχιστον δεν έπεσε κάτι τέτοιο στη δική μου αντίληψη) ποιοι ακριβώς ήταν οι λόγοι βάσει των οποίων κοντραρίστηκαν με το καθεστώς. (Η δική μου γνώμη, απ’ αυτά που έχω διαβάσει και αντιληφθεί, είναι πως διώχθηκαν, πριν την Χάρτα, για απλές αστυνομικές παραβάσεις, που σχετίζονταν με την «κοινή ησυχία» ας πούμε και για άλλα τέτοια ανάλογα θέματα, και όχι γιατί είχαν αντικαθεστωτική και ανατρεπτική έναντι του συστήματος συμπεριφορά). Anyway…
Ορισμένοι αδαείς έχουν / είχαν την εντύπωση (το διαπίστωσα και πρόσφατα εδώ στο facebook) πως στην παλιά Τσεχοσλοβακία υπήρχε μόνο ένα ροκ συγκρότημα και πως εκείνο είχε κυνηγηθεί από τους κομμουνιστές! Μιλάμε για τέτοια πληροφόρηση...
Τσεχοσλοβακία, 1970. Τι να μας πούνε τώρα οι Plastic People και ο Tom Stoppard;

28/1/2020

Όταν πεθαίνει κάποιος παλιός ΕΚΚΕτζής, όπως ο Γιώργος Κοτανίδης σήμερα, θυμάμαι πάντα αυτούς τους απίστευτα αστείους, σουρεαλιστικούς στίχους του Πανούση από το «παιδί του σωλήνα», και αμέσως επανέρχομαι στην προτέρα κατάσταση...

«Ο δότης μπαμπάς του ήταν στο Ε.Κ.Κ.Ε. / κι έχει λατέρνα που παίζει ρέγκε»

28/1/2020

Όταν σκοτώνεται ένα παιδί 13 ετών, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, λυπάμαι πολύ. Κλαίω.
Όταν σκοτώνεται ένας φραγκάτος διάσημος πατέρας, που δεν μπορεί να πάει από την Ομόνοια στη Βάρκιζα με το αυτοκίνητό του, όπως όλος ο κόσμος, αλλά θέλει ελικόπτερο για να μην ταλαιπωρείται στην κίνηση, και το ελικόπτερο πέφτει και σκοτώνονται εκτός από κείνον και άλλα οκτώ άτομα (μαζί και η κόρη του) τότε το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό να πω, αυθόρμητο, και το είπα, ήταν τούτο. Ρε τον ηλίθιο τι έκανε...

27/1/2020

OI KOKKINOI
[Robert Wyatt ντραμς - Paul Rutherford τρομπόνι, ευφώνιο]

Υπάρχει και άλμπουμ που παίζουν μαζί. Ακούστε φοβερό κομμάτι στα σχόλια...

27/1/2020

Πρόσεξε, τώρα, ξεδιάντροπο άρθρο από την iefimerida.
Πήγε ο Μητστοτάκης στο Άουσβιτς, για τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση του στρατοπέδου και διαβάζεις στους τίτλους:
>>Πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός συμμετέχει στις εκδηλώσεις για το Αουσβιτς 27 αρχηγοί κρατών και 200 επιζώντες του Ολοκαυτώματος στις εκδηλώσεις για τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση του στρατοπέδου<<
Αφήνω κατά μέρος τα λιβανίσματα («πρώτη φορά» και κάτι τέτοιες τρίχες) και μένω στο ουσιώδες.
Γιατί δε γράφετε, ρε, ποιος απελευθέρωσε το στρατόπεδο στους τίτλους; Μόνο του απελευθερώθηκε; Γιατί δεν συμπληρώνετε, εκεί στο τέλος «75 χρόνια από την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τον Κόκκινο Στρατό»; Ντρέπεστε; Κωλώνετε;
Κι άμα πατήσεις κλικ και «μπεις» στο κείμενο, εκεί «χωμένο», στη μέση, μπορεί να πάρει το μάτι σου κι ένα «Ερυθρό Στρατό»! Άκου «Ερυθρό»! Έβαλα τα γέλια.
Σου λέει, μάς διαβάζουν κι ένα κάρο αγράμματοι που μπορεί να νομίσουν ότι ο «Ερυθρός Στρατός» ήταν, ξέρω ’γω, ο... στρατός του «Ερυθρού Σταυρού», οπότε ok. Και «Κόκκινο» δεν γράφουμε, παρασιωπούμε δηλαδή, και παραπλανούμε ταυτοχρόνως.
Γκέμπελς κανονικοί. Θέλουν να το παίξουν και αντιφασίστες τα ζαγάρια.

27/1/2020

Ο Φοίβος Δεληβοριάς είδε, λέει, στον ύπνο του δύο γιγάντια @ρχίδι@ κι έγραψε τραγούδι («Άγρια ορχιδέα» το λέει), που έχει μέσα και την έκφραση «@ρχιδίσι@ ερημιά». Ψέματα λέει. Έιτις ταινίες με τον Ψάλτη έβλεπε.
Στη στιχοπλοκή τα ψιλοκαταφέρνει ενίοτε ο Δεληβοριάς, είναι ριμαδόρος, αλλά τα τραγούδια του, σαν τραγούδια γενικώς, πολύ συχνά είναι «λίγα». Κι αν αρχίσει να γράφει για @ρχίδι@ και για άλλα τέτοια... παπαροειδή θα είναι ακόμη λιγότερα.

26/1/2020

Τώρα φέρτε τους... (γέλια)

25/1/2020

Στις 20 Ιανουαρίου έφυγε από τη ζωή με απρόσμενο τρόπο ο Χάρης Βρουλής (Harry Vroulis), στο Χιούστον, εκεί όπου ζούσε από πολλά χρόνια. Ο Βρουλής που ήταν 74 ετών, ουσιαστικά πέθανε στον μαραθώνιο του Χιούστον (16o μίλι), τον οποίον δεν άντεξε να ολοκληρώσει.
Ποιος είναι ο Χάρης Βρουλής, θα αναρωτηθούν πολλοί...
Εντάξει, δεν είναι γνωστός ως μουσικός, αλλά έχει κι αυτός την ιστορία του.
Στο 10ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονικής (8-10 Σεπτ. 1971) η Μαρίνα είχε πει το τραγούδι του «Το τραίνο τώρα...».

Την ίδια εποχή, το 1971, ο Βρουλής είχε κυκλοφορήσει κι ένα πολύ καλό αγγλόφωνο 45άρι – ένα από τα ωραιότερα του ελληνικού folk-rock. Στην πρώτη πλευρά είχε το τραγούδι “Golden cross” και στη δεύτερη «Το τραίνο τώρα...» στα αγγλικά (ως “The train now…”).
Έκανε κι άλλα πράγματα, σε σχέση με τη μουσική ο Βρουλής, στην πορεία, αλλά δεν είναι τώρα η ώρα να πούμε περισσότερα.
Θα τον θυμόμαστε, πάντα, γι’ αυτό το εκπληκτικό άσμα..

https://www.youtube.com/watch?v=fQ1a3PZAViM

24/1/2020

Γνωρίζοντας Manu Dibango και Fela Kuti (και 2-3 άλλους ακόμη) όλοι υποθέταμε πως στην Αφρική, στα σέβεντις, θα γινόταν πανικός με το φανκ. Όταν όμως στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s άρχιζε σιγά-σιγά να επανεκδίδεται το άγνωστο υλικό, από τα βάθη των τροπικών, απλώς το επιβεβαιώσαμε. Marijata, Γκάνα '76.
[Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από τότε που το πρωτακούσαμε...]

https://www.youtube.com/watch?v=ghHaD9CApCU