SUGAHSPANK! & THE SWING SHOES ένας αμερικάνικος δίσκος, από μια ομάδα ελλήνων μουσικών

Οι Αθηναίοι Swing Shoes, μαζί με την τραγουδίστρια Sugahspank!, αποτελούν ένα μάλλον παράξενο ή έστω ιδιαίτερο σχήμα, για την ελληνική μουσική πραγματικότητα. Η ιδιαιτερότητά τους έγκειται στο γεγονός πως είναι προσανατολισμένοι προς τις ρίζες της αμερικάνικης λαϊκής μουσικής, τις οποίες (ρίζες), αφού έχουν μελετήσει, επιχειρούν να τις εμφανίσουν μέσα από σύγχρονα ηλεκτρικά τραγούδια, που χοντρικώς θα τα αποκαλούσαμε “rock”. 

Στην πράξη, όμως, το rock των Sugahspank! & The Swing Shoes έχει μέσα πολύ gospel και πολύ blues, και ακόμη soul (παρότι από την εγγραφή απουσιάζουν γενικώς τα πνευστά, καθώς ακούγονται μόνο σ’ ένα κομμάτι), και ακόμη country-rock, «rock του βάλτου» (σε στυλ Tony Joe White ας πούμε), σουινγκάροντας βεβαίως ανά διαστήματα και βγάζοντας, σαν γκρουπ, άλλοτε ευφρόσυνα αισθήματα και άλλοτε κάπως περισσότερο moody.

Εν τω μεταξύ εκείνο που κάνει επίσης εντύπωση είναι πως, σαν σχήμα, οι Swing Shoes είναι μια κάπως χαλαρή ομάδα, με μουσικούς να μπαίνουν και να βγαίνουν. 

Έτσι, στην ηχογράφηση του πιο νέου CD τους, που αποκαλείται “When the Angels Come Around” [urban sounds, 2023], ακούγονται οι: Άδωνις Γουλιέλμος κιθάρες, Γιώργος Κούτρας κιθάρες, lap steel, Πάνος Τομαράς μπάσο, Γιώργος Κατσάνος ντραμς, κρουστά, όργανο, τρομπέτα, τρομπόνι, άλτο σαξόφωνο, Sugahspank! φωνή, moog, Θάνος Αμοργινός, ακουστικές, κιθάρες, πλήκτρα, κρουστά, Σωτήρης Παπαϊωάννου κιθάρες, Phil Diamond φωνή και Γιάννης Δημητριάδης wurlitzer, όργανο. 

Υπάρχει βεβαίως ένας σταθερός πυρήνας σε όλα τα κομμάτια, αλλά υπάρχουν και οι φίλοι guests και βεβαίως τα ανάλογα όργανα, που προσθέτουν όλες τις επιμέρους ποιότητες.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Swing Shoes και του “When the Angels Come Around” είναι πως όλα τα τραγούδια είναι πρωτότυπα, συνθέσεις των μελών του συγκροτήματος, με τους στίχους να τους γράφουν η Sugahspank! (στα περισσότερα tracks) και ο Πάνος Τομαράς, και με τις ενοργανώσεις να τις επιμελούνται οι Sugahspank! & The Swing Shoes, μαζί με τον Θάνο Αμοργινό. Επίσης να πούμε πως από τα δέκα κομμάτια του CD τα εννέα είναι τραγούδια, ενώ το ένα είναι ορχηστρικό (το εισαγωγικό “Algorithm blues”).
Ξεκινώντας από την τραγουδίστρια οφείλουμε να σημειώσουμε πως η Sugahspank! βρίσκεται στο στοιχείο της, αποδίδοντας τούτα τα «αμερικάνικα» κομμάτια με απόλυτη πειστικότητα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, επειδή τα συγκεκριμένα τραγούδια, με τις βαθιές ρίζες στις συγκεκριμένες παραδόσεις, δεν επιδέχονται μεσοβέζικες προσεγγίσεις. Όμως και σε σχέση με τον στίχο η Sugahspank! τα καταφέρνει «μια χαρά», γράφοντας άλλοτε για πιο κοινωνικά θέματα (“Blood in the city”) και άλλοτε για πιο προσωπικά (“Count my blessings”), επιτυγχάνοντας, σε κάθε περίπτωση, να δώσει εκείνο ακριβώς που απαιτούν οι συνθέσεις (ιδίως στα tracks με τις gospel αναφορές, που είναι και τα πιο δύσκολα ερμηνευτικώς, τα καταφέρνει τέλεια).
Σε σχέση με τα παιξίματα, τώρα, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά, καθώς οι μουσικοί που ακούγονται στο “When the Angels Come Around” δεν είναι τυχαίοι, έχοντας δεκαετίες θητείας (οι περισσότεροι) σ’ αυτού του τύπου τα γκρουπ (και πέραν των Swing Shoes). Οπότε δεν γεννάται καν ζήτημα γνώσης και επάρκειας, σε σχέση πάντα με τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα.
Στο δε θέμα των τραγουδιών κι εκεί δεν έχουμε κάτι να παρατηρήσουμε, υπό την έννοια πως το “When the Angels Come Around” είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να ακούγεται από την αρχή έως το τέλος του με το ίδιο ενδιαφέρον και με την ίδια ένταση (από την μεριά του ακροατή).
Ένα πολύ καλό άλμπουμ λοιπόν, που θα είναι κρίμα να μην ακουστεί ευρύτερα (και μέσα στη χώρα, μα και έξω απ’ αυτήν).
Επαφή: https://theswingshoes.bandcamp.com/album/when-the-angels-come-around

OCEAN OF LOTION, JEMEK JEMOWIT, 100 GUITARES SUR UN BATEAU IVRE rock και electro από την Νορβηγία, τη Γερμανία και τη Γαλλία

OCEAN OF LOTION: LouiLouiLoui [Apollon Records, 2023]
Στο Bergen της Νορβηγίας μπορεί να αναβιώνει το progressive rock των 70s, σε όλες τις διαστάσεις του, μέσα από τις δεκάδες μπάντες, που αναπτύσσονται και εξελίσσονται εκεί, αλλά, ως φαίνεται, αυτό το αναβιωτικό κλίμα περνάει και στις επόμενες δεκαετίες, στα 80s και στα 90s, με την παρουσία συγκροτημάτων που ασκούνται στην synth-pop και στο synth-rock. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Ocean of Lotion, τους οποίους αποτελούν οι Bobby Lotion φωνές, κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Himalaya Sabotage φωνές, κιθάρες, Andy Atlantic κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Maffa σύνθια, σαμπλ, εφφέ, Lila Lu φωνή, K2 ντραμς, κρουστά και Randy Atlantic ντραμς, κιθάρες, κρουστά.

Πολλά τα μέλη και άγνωστο αν παίζουν όλα ταυτοχρόνως – αν και προσωπικώς δεν το αποκλείω, γιατί ο ήχος των Ocean of Lotion στο “LouiLouiLoui” είναι γεμάτος και ογκώδης.
Κιθάρες και σύνθια ή σύνθια και κιθάρες, αν θέλετε, είναι τα όργανα που προκρίνονται εδώ, με τα τραγούδια να μετακινούνται πότε πιο κοντά στα 80s ηχοχρώματα και πότε πιο κοντά στα 90s, επιχειρώντας σε κάθε περίπτωση να κατακρατήσουν το καλύτερο από τις εκάστοτε αναφορές, καταφέρνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις (“Rejection”, “Made in Taiwan”, “7/11”) να κινήσουν αληθινά το ενδιαφέρον μας.
Χοντρικώς, τα καταφέρνουν καλά οι Νορβηγοί, αν και η επικέντρωσή τους στα 80s και στα σύνθια θα δημιουργούσε ακόμη πιο πειστικές και ολοκληρωμένες καταστάσεις.
Επαφή: www.apollonrecords.no

JEMEK JEMOWIT: Zemsta [Atypeek Music, 2023]
Ο Jemek Jemowit είναι ένας DJ από το Βερολίνο, πολωνικής καταγωγής. Σίγουρα παίζει και κάποια όργανα (σύνθια βασικά) ή και μικρο-κονσόλες, σαν αυτές που χειρίζονται οι του techno (για παράδειγμα το groovebox MC-303 της Roland), με τις μουσικές του να είναι καθ’ ολοκληρίαν ηλεκτρονικές, με beats, αλλά και με μελωδικές γέφυρες, πάνω από τις οποίες τοποθετεί κάποιες φορές τη φωνή του.
Ο Jemowit, που κυκλοφορεί δουλειές του από το 2010 θα έκανε αίσθηση με το LP-ντεμπούτο του “Zemsta”, που θα κυκλοφορούσε από την ελληνική Fabrika Records το 2011 και το οποίο τώρα επανεκδίδεται από την γερμανική Atypeek Music.
Το άλμπουμ περιγράφεται στο discogs ως… new wave, electro, EBM, με τους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς να είναι σωστοί (γενικώς) και να ανταποκρίνονται σε ό,τι ακούμε – αφού το 80s synth-wave είναι μια βασική επιρροή εδώ, διαθέτοντας, όμως, και τα vibes της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής των 90s.
Το άκουσμα είναι... άνετο και ευχάριστο και καθόλου ρυθμικά ακραίο, ενώ κομμάτια σαν το “Liebe, krass und hass” ή το “Angst vor feuer” μπορείς να πεις ότι ξεχωρίζουν κιόλας, καθώς μπορεί να ακουστούν από ακροατές διαφόρων δεκαετιών (και εϊτάδες και σημερινούς εννοείται).
Επαφή: www.atypeekmusic.com

100 GUITARES SUR UN BATEAU IVRE: Bateau Ivre [Daaganda Records, 2023]
Οι 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre δεν είναι γκρουπ, αλλά ένα προσωπικό project του γάλλου κιθαρίστα και πειραματιστή Gilles Laval, γνωστού, όσο, από διάφορα σχήματα και βασικά από τους (γάλλους) χαρντκοράδες Parkinson Square (που εκεί στα late 80s είχαν για μπασίστα τον Άκη Αμπράζη των Γενιά του Χάους!).
Εντάξει, τα χρόνια περνούν κι έτσι κάποιοι από τους παλιούς χαρντκοράδες θα γλιστρούσαν προς τον πειραματισμό, δίχως να απαρνηθούν πάντως το noise κομμάτι του πράγματος.
Έτσι λοιπόν το πρόσφατο “Bateau Ivre” του Gilles Laval, δηλαδή των 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre (100 Κιθάρες σε μια Βυθισμένη Βάρκα) είναι ένα σύγχρονο experimental-noise έργο, το οποίο αποδίδουν 100 κιθάρες! (Δεν λέμε κιθαρίστες, λέμε κιθάρες).
Βεβαίως το θαυμαστικό θα μπορούσε και να μην το χρησιμοποιήσουμε, όταν υπάρχουν τα άλμπουμ του Rhys Chatham “An Angel Moves Too Fast To See (For 100 Electric Guitars, Electric Bass, And Drums)” (2006), “A Crimson Grail (For 200 Electric Guitars)” (2010) και “A Crimson Grail (For 400 Electric Guitars)” (2007), αλλά, ok, δεν παύει η ιδέα (των πολλαπλών κιθαρών) να ακούγεται πάντα συναρπαστική.
Η μουσική του Gilles Laval είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ας το πούμε αυτό εγκαίρως. Δεν είναι ambient (αν και θα μπορούσε), ούτε διαθέτει improv-jazz επιχρίσματα. Βασικά είναι rock, experimental και avant, με τις κιθάρες και να συνηχούν (είναι εντυπωσιακό το πώς ακούγονται οι αρπισμοί, έτσι όπως φυσικά ενισχύονται), μα και να συμβάλλουν από διάφορες διευθύνσεις, δημιουργώντας αληθινά χαοτικές καταστάσεις. Ποτέ, όμως, δίχως νόημα και χωρίς στόχο και σκοπό.
Κι εννοούμε με αυτό πως οι μουσικές τού Gilles Laval είναι καθ’ όλα αποδεκτές –ακόμη και από το... μέσο ροκ αυτί θα υποστηρίζαμε– διατηρώντας την ουσία τους καθ’ όλη την ηχογράφηση.
Επαφή: www.daaganda.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 546

27/10/2023
[Henry Miller]
(τα ακριβότερα φάρμακα είναι σχεδόν χάρισμα)

27/10/2023
Αποψινό... λόγω Μιχάλη Αδάμη και Στέφανου Βασιλειάδη... τζάμπα σχεδόν.
(1969) (δεν υπάρχει στο discogs)

26/10/2023

Βρείτε τώρα από τη δεξιά τέτοια φωτό. Δεν υπάρχει περίπτωση. Τα ξέρουμε, δα, τα φτηνά γούστα των ΔΑΠιτών. Ο κόσμος τούς θέλει μαζί (στο ίδιο κόμμα). Είναι σταρ οι άνθρωποι...

26/10/2023
Είχα αγοράσει από το eBay στις αρχές των 00s το LP “Inter-Dimensional Music” του Iasos, από το 1975, επειδή εκείνος που το πουλούσε έγραφε πως ήταν Ελληνοαμερικάνος.
Εκείνη την εποχή αγόραζα διάφορα ελληνοαμερικάνικα LP, όταν τα εύρισκα φτηνά, πιο πολύ για τη φάση. Μάλιστα, επειδή και τα ταχυδρομικά, με το καράβι, ήταν μόλις 3$, σου έρχονταν πάμφθηνα (βασικά αγόραζες και το ξεχνούσες, αφού τα άλμπουμ έφθαναν Ελλάδα μετά από 40 μέρες ή και δύο μήνες – μια χαρα!). Όχι όπως τώρα, που πρακτικά δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτα από την Αμερική, λόγω ταχυδρομικών και τελωνείου. Αντί πολλά πράγματα να γίνονται ευκολότερα και φθηνότερα με τα χρόνια... γίνονται δυσκολότερα και ακριβότερα. Μυρίστηκαν οι διάφοροι χαραμοφάηδες πως έχει ψωμί το ηλεκτρονικό εμπόριο κι έχουν φθάσει τα ταχυδρομικά τέλη και τους δασμούς στο θεό.
Να μην πω πως πρόσφατα μου έστειλε μουσικός promo CD από Αυστραλία (του είπα μάλιστα να γράψει στο φάκελο promo / no commercial value) και αναγκάστηκα να το στείλω πίσω, γιατί μου ζητούσε το τελωνείο 13 ευρώ για να το παραλάβω! Κλέφτες...

Τέλος πάντων είχα ακούσει τότε το LP του Iasos και το είχα βρει συμπαθητικό – όχι και τίποτα φοβερά πράγματα πάντως, όταν έχεις ακούσει ήδη Vangelis και άλλα διάφορα. Μάλιστα θυμάμαι να το αναφέρω κάποια στιγμή και στο Jazz & Τζαζ, ενώ ψάχνοντας και στο δισκορυχείον, διαπίστωσα πως το είχα αναφέρει το 2012, με αφορμή ένα review δίσκου των Alan Silva / Burton Greene.
Πρέπει να ήμουν ο πρώτος στην Ελλάδα (δεν το λέω ως κατόρθωμα αυτό, απλώς ως διαπίστωση), που είχε γράψει το όνομα αυτού του μουσικού, πολύ πριν τον ανακαλύψουν οι χίψτερ vinyl-maniacs, αρχίζοντας να τον παρουσιάζουν ως πρωτοπόρο του new-age.
Μάγκες μου όταν υπάρχει ο Deuter, συγκροτήματα όπως οι Between και οι Popol Vuh και άλλοι διάφοροι Γερμανοί κυρίως (για να μην πούμε για La Monte Young κ.λπ.) είναι λάθος να λες κάτι τέτοιο για τον Iasos.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Γιατί κάπου πήρε το μάτι μου πως ο Iasos παίζει αυτές τις μέρες για πρώτη φορά στην Ελλάδα...

25/10/2023
Από λίγο πιο μακριά, και αν δεν ξέρεις, μοιάζουν με ψαροκασέλες – αλλά είναι η συλλογή με blues 78άρια του Bob Hite (Canned Heat). Αν μιλάμε για συλλογές – γιατί μας έχουν ζαλίσει ορισμένοι με τα βινύλια... γ@μώ τα βινύλια.

Κρίμα, μόνο, που πέθανε μόλις στα 38 του και δεν την χάρηκε...

η «Κατοχή» και «Η Τελευταία Άνοιξη» ήταν δύο σίριαλ από τον Οκτώβριο του 1973, με μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι – έίχαν ξεκινήσει να προβάλλονται στο κανάλι της Υ.ΕΝ.Ε.Δ., σε μια δύσκολη κοινωνικοπολιτικά εποχή

Ο χρόνος κυλούσε πολύ γοργά για την ελληνική κρατική τηλεόραση, στα πρώτα χρόνια του ’70.
Τα δύο κανάλια, το Ε.Ι.Ρ.Τ. (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεοράσεως) και η Υ.ΕΝ.Ε.Δ. (Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων), διαγκωνίζονταν για το ποιο θα είχε τις αξιολογότερες εκπομπές και βεβαίως για το ποιο θα κατακτούσε τους υψηλότερους αριθμούς τηλεθέασης – που και τότε μετριούνταν, καθορίζοντας εν πολλοίς και την διαφημιστική πίτα, άρα και τα έσοδα.
Η Υ.ΕΝ.Ε.Δ., που ήταν το κανάλι του Στρατού, έχοντας όλη την υποστήριξη του Επιτελείου και άρα και του βαθέως κράτους (για την περίοδο της δικτατορίας συζητάμε), βρισκόταν ένα βήμα πιο μπροστά (ή μάλλον πολλά) από το Ε.Ι.Ρ.Τ., που υστερούσε στον τομέα της ψυχαγωγίας και που θα το πάλευε, μετά το 1972, εξισορροπώντας κάπως την κατάσταση.
Χωρίς καμιά αμφιβολία η Υ.ΕΝ.Ε.Δ. ήταν εκείνη που θα δημιουργούσε, τότε, την εμπορική τηλεόραση στην Ελλάδα, προτείνοντας ένα μοντέλο συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που υπήρξε... μάλλον προχωρημένο για την εποχή του. (Είναι γνωστό, εξάλλου, πως η χούντα θα ήταν η πρώτη που θα εφάρμοζε νεοφιλελεύθερες πολιτικές στη χώρα – έστω και σ’ ένα εμβρυακό στάδιο).
Χοντρικά, το στρατιωτικό κανάλι ήταν το πρώτο που θα δεχόταν διαφημίσεις, προσφερόμενα προγράμματα από εταιρείες, ζωντανές εκπομπές και ακόμη κινηματογραφικές ταινίες (που ήταν, φυσικά, ιδιωτικές παραγωγές).
Ο άνθρωπος, που θα άνοιγε την κρατική τηλεόραση στους ιδιώτες (παραγωγούς και διαφημιστές) ήταν ο τότε διοικητής της Υ.ΕΝ.Ε.Δ. «ταξίαρχος» Τρύφων Αποστολόπουλος, που ήταν στρατιωτικός εν αποστρατεία (με το «ταξίαρχος» να του είχε μείνει, παρότι ήταν πλέον υποστράτηγος).
Επί Αποστολόπουλου μεγαλουργούν η εταιρεία παραγωγής «αστήρ tv», της Ελβίρας Ράλλη και του διαφημιστή Γιώργου Ράλλη, που το 1973 έχει απορροφήσει και την «Εκλογή» του Νίκου Νικολαρέα (γνωστός και ως «Συνεργάτης χωρίς όνομα»), η “GTV” του Νίκου Μαστοράκη και, ανάμεσα σε άλλες μικρότερες ή πιο μεγάλες, ο «Οργανισμός Πισσάνος» του Παύλου Πισσάνου.
Ο Πισσάνος ήταν ήδη γνωστός μακετίστας και τιτλίστας του ελληνικού κινηματογράφου στα σίξτις (το «σκίτσα-τρυκ Πισσάνος» το θυμόμαστε όλοι από τις παλιές ελληνικές ταινίες, με το όνομά του να το βλέπουμε στους τίτλους των «Θα σε Κάνω Βασίλισσα», «Υιέ μου... Υιέ μου...» κ.λπ.). Ο Πισσάνος ήταν επίσης διαφημιστής και ακόμη παραγωγός του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης (της Y.ΕΝ.Ε.Δ. βασικά), στο διάστημα 1971-73.

«Η Τελευταία Άνοιξη»
Η πρώτη παραγωγή του Παύλου Πισσάνου, που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι «Η Τελευταία Άνοιξη», που ξεκινά να προβάλλεται στο στρατιωτικό κανάλι, στις 16 Οκτωβρίου του ’73 (ημέρα Τρίτη, στις 22:05), σε ημίωρα επεισόδια, ένα μήνα πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. (Υπάρχει η πληροφορία πως η εκπομπή ξεκίνησε στις 2 Οκτωβρίου – αν και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η μεταγενέστερη ημερομηνία θα είναι πάντα η πιο πιθανή).

Το σίριαλ εκείνο, που είχε σενάριο του Π. Πισσάνου, σκηνοθετούσε ο γνωστός από το σινεμά Γιώργος Σκαλενάκης, ενώ πρωταγωνιστούσαν η Μαρία Αλιφέρη και ο Αντώνης Λιώτσης στους βασικούς ρόλους, μαζί με τους Βάσο Ανδρονίδη, Ελένη Ζαφειρίου, Ιάκωβο Ψαρρά, Σταύρο Φαρμάκη, Θεόδωρο Δημήτριεφ, Μαρία Αλκαίου, Ανέστη Βλάχο κ.ά. Ανάμεσα στους συνεργάτες του Παύλου Πισσάνου θα βρισκόταν και ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος θα έγραφε τη μουσική φυσικά!
Η υπόθεση φέρνει στη μνήμη την κλασική πλέον νουβέλα “Love Story” (1970) του Erich Segal, που είχε γίνει και ταινία, όπως όλοι ξέρουν, την ίδια χρονιά (1970) από τον Arthur Hiller, με την Ali MacGraw και τον Ryan O’Neal. Όπως διαβάζουμε στο πρόγραμμα:
«Η Λουίζα (Μαρία Αλιφέρη), μια όμορφη κοπέλα, κόρη ενός μεγάλου επιχειρηματία, ζει στην Αθήνα με τη νέα και όμορφη μητριά της. Ο πατέρας της ταξιδεύει συνεχώς και παραμελεί την κόρη του, που ζει μέσα στον δικό της κόσμο. Μια μέρα ανακαλύπτει ότι έχει μια ανίατη αρρώστια και ο θάνατός της είναι πολύ κοντά. Εγκαταλείπει το σπίτι της και αναζητά τη γαλήνη και την ηρεμία –για το λίγο χρόνο που της απομένει– σε κάποιο θείο της μεγαλοκτηματία, που ζει στην επαρχία σε μια αγρέπαυλι. Ο θείος της είναι ένας άνθρωπος νευρικός και ιδιότροπος, αλλά κατά βάθος καλός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει την Λουίζα να ξεχάσει το δράμα της και να περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον λίγο καιρό της ζωής, που της απομένει. Κάποια μέρα θα έρθει στην αγρέπαυλι ένας νεαρός πιανίστας (Αντώνης Λιώτσης), που τον έχει καλέσει η θεία τής Λουίζας, μια φιλόμουση γυναίκα, με πολύ καλοσύνη και αρχοντιά. Από την ημέρα αυτή όλα αλλάζουν για τη Λουίζα. Ένας μεγάλος έρωτας δεν αργεί να γεννηθεί και την αναστατώνει. Θάνατος και έρωτας είναι κάτι πολύ μεγάλο για την μικρή Λουίζα...».
Όπως ο Κώστας Ταχτσής είχε μεταφράσει (για επαγγελματικούς λόγους προφανώς) το “Love Story” στα ελληνικά, ως «Ιστορία Αγάπης» (1971), για τις εκδόσεις Ζάρβανος, έτσι και ο Μάνος Χατζιδάκις, για μιαν ανάλογη αισθηματική, τηλεοπτική, περιπέτεια δέχεται να γράψει μουσική – κάτι που θα συνέβαινε για πρώτη φορά, εκείνη τη χρονιά, στην έως τότε διαδρομή του.
Το πρώτο εξάμηνο του 1973 είναι μάλλον περίεργο για τον Μ. Χατζιδάκι, υπό την έννοια πως ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του το περνάει και πάλι στο εξωτερικό – καθώς κινείται μεταξύ Παρισίων, Βρυξελλών και Λονδίνου.
Ο «Μεγάλος Ερωτικός», που κυκλοφορεί από τον Δεκέμβριο του ’72, δεν πάει καλά εμπορικά, δεν τον ευνοεί (τον δίσκο) το αγωνιστικό κλίμα και η έντονη πολιτικοποίηση της περιόδου, με τον Μάνο Χατζιδάκι να φεύγει ξανά από την Αθήνα.
Έτσι, θα βρεθεί να συνεργάζεται με τον χορογράφο Maurice Béjart και την σοπράνο Βάσω Παπαντωνίου, στην παρουσίαση της “La Traviata” του Giuseppe Verdi, στο βασιλικό θέατρο La Monnaie των Βρυξελλών (27 Φεβρουαρίου 1973), να ετοιμάζει το σάουντρακ της γερμανικής ταινίας “Der Fußgänger” (1973) του Maximilian Schell, ενώ την ίδια εποχή θα γνώριζε στο Παρίσι και τον γιουγκοσλάβο σκηνοθέτη Dušan Makavejev, για την ταινία του οποίου “Sweet Movie” (1974) θα έγραφε αργότερα μουσική. Και ήταν στο Λονδίνο ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν θα του τηλεφωνούσε ο Παύλος Πισσάνος, για να του προτείνει τηλεοπτική συνεργασία.
Κάποια στιγμή  ο Μ. Χατζιδάκις θα επιστρέψει στην Αθήνα. Είναι η εποχή (καλοκαίρι του ’73) όπου τον ψάχνει ο αμερικανός τραγουδοποιός Mayo Thompson των Τεξανών Red Crayola για να συνεργαστούν, εκδηλώνοντας παράλληλα την υποστήριξή του σ’ έναν μεγάλο διαγωνισμό, για το ελληνικό τραγούδι, που θα έβαζε μπροστά το περιοδικό «Επίκαιρα», και που θα ολοκληρωνόταν την επόμενη χρονιά (όταν θα απονεμόταν και το «έπαθλο Χατζιδάκι») και όλα τούτα μήνες πριν ξεκινήσει ο ίδιος τη δημιουργία του μουσικού θεάτρου-καφενείου «Το Πολύτροπον» στην Πλάκα (στο τέλος του ’73).
Βασικά, λέμε για το διάστημα στο οποίο ο Μάνος Χατζιδάκις «μπλέκει» με την τηλεόραση, γράφοντας πρωτότυπη μουσική για το σίριαλ «Η Τελευταία Άνοιξη» (που είχε τον ίδιο τίτλο με μια ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου, από το 1972) και που θα γυριζόταν σε έγχρωμο φιλμ, διαθέτοντας πολλά εξωτερικά γυρίσματα, αν κρίνουμε από τις «υπαίθριες» φωτογραφίες που έχουμε κατά νου.
Δυστυχώς το σίριαλ δεν έχει διασωθεί, καθώς αγνοείται από το αρχείο της ΕΡΤ, ενώ χαμένη θεωρείται και η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

 «Κατοχή»
Παράλληλα, όμως, με την «Τελευταία Άνοιξη» ο Παύλος Πισσάνος ετοιμάζει ένα ακόμη σίριαλ, το οποίο, έως και σήμερα, περιζώνεται από έναν θρύλο.
Λέμε για την «Κατοχή», που ξεκινά και αυτή να προβάλλεται την ίδια περίοδο, στις 14 Οκτωβρίου 1973, ημέρα Κυριακή, στις 22:05, σε ημίωρα επεισόδια, πάντα από την Υ.ΕΝ.Ε.Δ. και που ήταν μια διεθνής παραγωγή – κάτι αδιανόητο, για την ελληνική τηλεόραση της εποχής.

Ο Π. Πισσάνος κατορθώνει να εξασφαλίσει πολύ μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, για να δημιουργήσει το καστ της σειράς, έχοντας βεβαίως στην ομάδα και αρκετούς έλληνες ηθοποιούς.
Ήδη από τον Δεκέμβριο του 1972, ξένοι πρωταγωνιστές, με πρώτον τον Αμερικανό Thomas Hunter (που ήταν γνωστός από τα spaghetti western) καταφθάνουν στην Αθήνα, για να πάρουν μέρος στα πρώτα γυρίσματα της «Κατοχής», για να ακολουθήσουν στην πορεία δύο πολύ μεγάλοι γερμανοί ηθοποιοί, ο Curd Jürgens και η Maria Schell.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/katohi-kai-i-teleytaia-anoixi-dyo-sirial-toy-1973-me-moysikes-toy-manoy-hatzidaki

KRISTO RODZEVSKI ένας βορειομακεδόνας τραγουδιστής και κιθαρίστας σε μια παραγωγή του Bill Laswell

Ο Kristo Rodzevski είναι ένας βορειο-μακεδόνας τραγουδιστής και κιθαρίστας, ο οποίος, τα τελευταία είκοσι χρόνια, ζει στην Νέα Υόρκη. Το βασικό μέλημά του, σε σχέση με τη μουσική, είναι να παρουσιάσει μία σύγχρονη όψη κάποιων μακεδονίτικων τραγουδιών και σκοπών, μέσα από μιαν έντεχνη προσέγγιση, που φέρνει στη μνήμη ήχους από τα late eighties και τα nineties (για να μην αναφερθούμε σε ακόμη πιο παλαιότερα fusions), όταν υπήρχε το σχετικό ethnic και world ξέσπασμα.
Έτσι, και μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, ο Rodzevski έχει τυπώσει διάφορα άλμπουμ τα τελευταία χρόνια (στο discogs καταγράφονται έξι), με το πιο πρόσφατο εξ αυτών να αποκαλείται “Black Earth” (2023) και να κυκλοφορεί, τώρα, σε μια έξτρα περιποιημένη βαριά έκδοση gatefold βινυλίου, από την θεσσαλονικιώτικη defkaz RECORDS.

Στο “Black Earth” ο Kristo Rodzevski, που χειρίζεται ακουστική κιθάρα, ταμπουρά και τραγουδά, δεν είναι μόνος του. Δίπλα του ακούγονται και οι Dominic James ηλεκτρική κιθάρα, Josh Werner μπάσο, Adam Rudolph sintir, κρουστά (γράψαμε στις 23 Οκτωβρίου, για το δίσκο του στην ίδια εταιρεία) και ακόμη ο Bill Laswell σε μπάσο και field recordings!
Βάζουμε θαυμαστικό, γιατί ο Bill Laswell θα είναι πάντα ο Bill Laswell, κι επειδή η συμβολή του στο “Black Earth” είναι ακρογωνιαία, αφού, περαιτέρω, έχει επιμεληθεί τη μείξη, κάνοντας και την παραγωγή.
Χοντρικώς, ο Laswell δημιουργεί «ήχο» για το “Black Earth”, προσθέτοντάς του εκείνες τις λεπτομέρειες ή όχι και τόσο λεπτομέρειες, που σχετίζονται με τον «πεμπτουσιακό» ρόλο του μπάσου και βεβαίως, με το βάθος και τον όγκο της ηχογράφησης. Τέλος πάντων υπάρχουν (και) στοιχεία στις παραγωγές του Laswell, που δεν μεταφέρονται με απλά λόγια στο χαρτί ή στην οθόνη, επειδή κυρίως τα νοιώθεις, τα αισθάνεσαι, κατά τη διάρκεια της ακρόασης και που σχετίζονται με το ηχητικό μεταίσθημα.
Το “Black Earth” αποτελείται από πέντε και έξι tracks ανά πλευρά και παρουσιάζεται αρκετά ισορροπημένο, αφού τα κομμάτια έχουν διάρκειες από τρία έως πέντε λεπτά, χωρίς αυτοσχεδιαστικές πρακτικές και εκτεταμένα οργανικά μέρη (ή soli), με το τραγούδι να κυριαρχεί και με τον ήχο να κινείται σε... folk-rock μονοπάτια, αφού ακουστικά και ηλεκτρικά μέρη συνυπάρχουν με άνεση, και κυρίως με αισθητικώς άψογο τρόπο.
Τα κομμάτια όπως είπαμε είναι βορειο-μακεδονίτικα (μπορείς δηλαδή να τα αποκαλέσεις και ευρύτερα βαλκανικά), ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ανιχνεύονται σε αυτά στοιχεία άλλων παραδόσεων (κυρίως βορειοαφρικανικά ή και ανατολίτικα), κάτι που δείχνει πως Kristo Rodzevski δεν είναι τυχαίος μουσικός και βεβαίως διασκευαστής. (Και πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν ο Rodzevski έχει εμφανισθεί με τους Tomeka Reid, Kris Davis,Ikue Mori, Mary Halvorson, Ingrid Laubrock, Tomas Fujiwara, Chris Speed, Ken Vandermark και άλλους σημαίνοντες μουσικούς της σύγχρονης σκηνής).
Η ηχογράφηση του“Black Earth” έχει γίνει κάπου στο New Jersey, με την παραγωγή του Bill Laswell, το ξαναλέμε, να είναι «όλα τα λεφτά» εδώ, σ’ έναν δίσκο, που διακρίνεται για την ενότητά του, το ωραίο και πηγαίο αίσθημά του και φυσικά τον ήχο του – ικανά όλα τούτα να τον διαφοροποιήσουν από άλλες ανάλογες προτάσεις του καιρού μας (ή και παλαιότερες).
Το ταιριαστό εξώφυλλο και οι ζωγραφιές του Αναστάσιου Μπαμπατζιά προσθέτουν στο “Black Earth”, και όσον αφορά στο εικαστικό μέρος.
Επαφή: www.defkaz.com, www.defkaz.bandcamp.com

GLEN μια γερμανοελληνική ροκ μπάντα στον τρίτο δίσκο της

Οι Glen είναι μία γερμανο-ελληνική, ας την πούμε έτσι, ροκ μπάντα, που εδρεύει στο Βερολίνο και η οποία, έως τώρα, έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ – με το τρίτο να αποκαλείται “I Can See No Evil”. Και είναι αυτό ακριβώς το άλμπουμ, που τώρα (2023) τυπώνεται σε δίσκο βινυλίου από την γνωστή μας εταιρεία (που εδρεύει στα Εξάρχεια) Sound Effect Records.

Κατ’ αρχάς να γράψουμε λίγο για τα πρόσωπα – ποιοι αποτελούν τους Glen και ποιοι βρίσκονται πίσω τους (στο τεχνικό κομμάτι).
Μέλη των Glen είναι λοιπόν οι Wilhelm Stegmeier κιθάρες, πιάνο, όργανο, σύνθια, κρουστά, φωνή, Eleni Ampelakiotou κιθάρες, Roland Double Feinaeugle μπάσο, Lucia Martínez ντραμς στα “Paradigma” (αριστερά), “Anthem”, “Neos Kosmos”, “In the midday sun”, Achim Faerber ντραμς στα “Paradigma” (δεξιά), “Polymorphine”, “Strike”, συν επιπρόσθετα κρουστά στο “Strike” και τέλος ο Jeff Hermanson φλούγκελχορν, τρομπέτα στο “Neos Kosmos”.
Μείξη στο “I Can See No Evil” έχει κάνει ο Mack, που έχει δουλέψει για «όλο» το γερμανικό progressive (Out of Focus, Sunbirds, Abacus, Subject Esq, Sahara…) και ακόμη για τους Uriah Heep, Deep Purple, Rolling Stones, Scorpions, Electric Light Orchestra, Giorgio Moroder, Rory Gallagher και άπειρους άλλους, ενώ το master έχει κάνει ο επίσης πασίγνωστος Eroc (τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει στο blog και σε σχέση με τις πρόσφατες δουλειές του).
Το “I Can See No Evil” περιλαμβάνει τρία κομμάτια σε κάθε πλευρά και είναι ένα καθ’ όλα ισορροπημένο άλμπουμ.
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι πως οι Glen είναι ένα instrumental γκρουπ ή καλύτερα ένα γκρουπ που παίζει instrumentals – κάτι αρκετά... φυσικό για ένα μεγάλο κομμάτι του ροκ των ημερών μας, που βρίθει ορχηστρικών σχημάτων.
Το καλό όμως για τους Glen είναι πως δεν πρόκειται για ένα τυπικό post-rock συγκρότημα, με hints από Mogwai. Όχι. Οι επιρροές των Glen είναι πλατύτερες και φθάνουν έως το german prog των early seventies – και δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε πως στο εισαγωγικό “Paradigma” οι αναφορές στους περίφημους Out of Focus, σε σχέση με το κάπως βαρύγδουπο ρυθμικό τμήμα, κάπου ακούγονται στο βάθος. Μπάσο, ντραμς και κιθάρες κάνουν πολύ καλή δουλειά εδώ, με όλη τη μινόρε σύνθεση να μοιάζει ιδανική για εισαγωγή.
Στο “Anthem” τα πράγματα γενικώς δεν αλλάζουν, παρότι εδώ ο όγκος του ήχου χαμηλώνει, με τις κιθάρες να ακούγονται πάντα σαν κιθάρες και όχι «αλλοιωμένες» όπως στο post-rock. Ωραίες και κατανοητές οι φράσεις και τα σχήματα, δίνουν έξτρα πνοή στο κομμάτι.
Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το 8λεπτο “Polylmorphine”, που είναι επίσης ένα βαρύ track, ίσως το πιo progressive από τα τρία της Side A, και το οποίο βασίζεται σ’ ένα γρήγορο τέμπο, με ωραία προσαρμοσμένες κιθάρες, που, προς το τέλος, κινούνται ακόμη και προς ψυχεδελικές κατευθύνσεις.
Το αρχικό break με την τρομπέτα στο σχεδόν 11λεπτο “Neos Kosmos”, που ανοίγει την Side B, παραχωρεί γρήγορα τη θέση του στην ροκ αφήγηση, που συνίσταται κατ’ αρχάς σε μια σχετική μονοτονία, με γεμίσματα πάντως από τα ντραμς και με «χαμένες» κιθάρες (ακόμη και διπλές), με συνεπείς progressive «αλλαγές» στην διαδρομή και με τα σύνθια να παίζουν κάπως τον ρόλο του φλάουτου, προσθέτοντας κι αυτά νέα χρώματα. Γενικώς, λέμε για μια σύνθεση με πολλά ελκυστικά χαρακτηριστικά, που έχει τον τρόπο να σε καθηλώνει.
Το “In the midday sun” τώρα είναι ένα αργό κομμάτι, στο οποίο, φαινομενικώς, συμβαίνουν «λίγα». Στην πράξη πρόκειται όμως για ένα rock-ambient track, που δεν παύει ποτέ να χάνει το ενδιαφέρον του. Φυσικά, και εδώ, ανιχνεύονται ψυχεδελικά στοιχεία.
Ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το 6λεπτο “Strike”, που ως έσχατο track του LP είναι αρκετά ανεβαστικό, γρήγορο, με πάντα ωραίες κιθάρες, βασισμένο σε prog/post-rock φόρμες.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, που φέρουν άψογα εις πέρας οι Glen και που μπορεί να διαθέτει μια moody προβληματική, καθώς οι δημιουργοί του αναρωτιούνται σε σχέση με το «κακό» και το «σκοτεινό», αλλά όπως γράφει και το τσιτάτο του Roberto Rossellini στο innersleeve του “I Can See No Evil”: «το να αντιλαμβάνεσαι το κακό, όπου αυτό υπάρχει, είναι, κατά τη γνώμη μου, μια πράξη αισιοδοξίας».
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 545

25/10/2023
Το ότι υπάρχουν συριζαίοι που πέφτουν απ’ τα σύννεφα μετά από τις δήθεν αποκαλύψεις Ψαρρά το λες και ορισμό του φαρισαϊσμού.

25/10/2023
>>Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Νίκος Ρωμανός, κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να τοποθετηθεί επί των καταγγελιών του Πάνου Σκουρλέτη περί «υπογείου μηχανισμού μαύρης προπαγάνδας»<<
Καλούν για «υπόγειους μηχανισμούς» οι άνθρωποι, που παρακολουθούσαν μέχρι και τις μανάδες τους.

Γεια σου ρε Σκουρλέτη γίγαντα. Μεγάλε ΠαΣαδόρε (εκ του ΠΣ).

25/10/2023
Πολύ καλό το νέο LP των Rolling Stones, το άκουσα πριν από 3 μέρες. Στέλνει όλο το ροκ από το '90 και μετά για βρούβες.

25/10/2023
Τo πρόβλημα του Φίλη, το είπε ο ίδιος, είναι πως δεν πρέπει ν’ αφήσουμε την αριστερά, στην Ελλάδα, να την μονοπωλεί το ΚΚΕ.
Ο άνθρωπος ζει ακόμη με το σύνδρομο της διάσπασης του ’68. Θεωρεί το 2% του ΚΚΕ εσωτ. της δεκαετίας του ’70, ως τον πυρήνα και τον προμαχώνα του... δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα και φοβάται πως κάθε επιπλέον παρέκκλιση προς τα δεξιά (μετά απ’ όσα ελεεινά και προσβλητικά για τις ιδέες της αριστεράς συνέβησαν επί διακυβέρνησης Σύριζα) δικαιώνει ουσιαστικά το ΚΚΕ, που αποκαλούσε ανέκαθεν το «εσωτερικό» (και σωστά) δεξιά οπορτουνιστική ομάδα.
Το ότι ο Φίλης, μέσα στο συνομωσιολογικό νεφέλωμα που ζει –πως κάποιο αμερικανάκι με στοιχεία Τραμπ και Μπάιντεν (ταυτόχρονα), μας ήρθε φυτευτό από εξωθεσμικά και οικονομικά κέντρα και συμφέροντα, κρύβοντας το πραγματικό του πρόσωπο (λες και υπάρχει τίποτα κρυφό στην εποχή του ίντερνετ), έχοντας ως στόχο τη διάλυση τού... ριζοσπαστικού Σύριζα– δεν βλέπει πίσω απ’ όλα όσα λέει το ΚΚΕ το λες και ευτύχημα.

24/10/2023
O Καραμαλής καπνίζει ; Έχω αυτή την απορία... (γέλιο)

24/10/2023
Αυτά λέγανε το 2014 και όταν έγιναν κυβέρνηση, ένα χρόνο αργότερα, έκαναν τα αντίθετα και μετά τους ενοχλεί ο Κασσελάκης που έλεγε τα ίδια πάνω-κάτω και το 2014 και τώρα. Σχίζο.

24/10/2023
Παρατηρείται κι αυτό. Αυθεντικός δίσκος βινυλίου από το 1974 να βρίσκεται με 5-10 ευρώ και η αντίστοιχη CD-επανέκδοση να κάνει 70...
[πες κι εσύ]

24/10/2023
Μετά την πανωλεθρία του μητσοτακισμού στις δημοτικές/περιφερειακές οι καραμαλήδες προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, για την επόμενη μέρα... Οι ευθύνες, όμως, του βούδα για τη διάλυση του καραμαλικού στρατοπέδου και τη συμπόρευσή του, χωρίς δικό του λόγο, με μια κυβέρνηση, που κατηγορείται για όλα αυτά τα «τέρατα» που συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία 2-3 χρόνια και που δεν σχετίζονται όλα με τις φυσικές καταστροφές, είναι μεγάλη. Κυρίως, γιατί αφήσανε τη λαϊκή δεξιά να την εκφράσει η ακροδεξιά του Βορίδη και του Άδωνι. Δεν ξέρω αν μπορούν πια να το γυρίσουν το παιγνίδι... Ας το ελπίσουμε, ότι μπορεί να ανασυσταθούν, γιατί μετά τη διάλυση που επικρατεί στο σύριζα είναι η μόνη μας ελπίδα... (γέλιο)

24/10/2023

Αυτά που συμβαίνουν στο σύριζα είναι ντροπή για τη δημοκρατία.
Υπάρχει ένας εκλεγμένος πρόεδρος, που μεταμόρφωσε μια αδιάφορη εκλογική διαδικασία (στην οποία θα πήγαιναν να ψηφίσουν τρεις κι ο κούκος) σε πολιτικό γεγονός, λαμβάνοντας το 56% των ψήφων και αντί να σεβαστούν την απόφαση του κόσμου, επιδεικνύοντας μια στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, αφήνοντάς τον τουλάχιστον μέχρι τις Ευρωεκλογές να παρουσιάσει ό,τι έχει να παρουσιάσει (και αν το κόμμα πάει χειρότερα τότε να απολογηθεί) εκείνοι του σκάβουν καθημερινά το λάκκο. Δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα.
Ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό σε κανένα κόμμα, με πρόσφατο εκλεγμένο από τη βάση αρχηγό, ποτέ δεν έχει απαξιωθεί έτσι αρχηγός κόμματος, με πυρ ομαδόν από τη μέρα που εκλέχτηκε.
Προσωπικά θεωρώ τελείως σαθρές και υποκριτικές τις δικαιολογίες περί νεοφιλελέδικων απόψεων του Κασσελάκη κ.λπ. (ο Σύριζα ως κυβερνώσα «αριστερά» εφάρμοσε ακραιφνείς νεοφιλελέ πολιτικές σε πολλές διαστάσεις της καθημερινής ζωής), με το θέμα να αγγίζει, πλέον, τα όρια της ομοφοβίας. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

23/10/2023
>>Ελαιόλαδο: 170 με 200 ευρώ για έναν τενεκέ λάδι στην Κρήτη<<
>>Αύξηση 80% στη χονδρική ρεύματος - Στα 138 ευρώ για τη Δευτέρα με το αέριο στην πρώτη θέση της παραγωγής<<
>>Στέγαση: «Φωτιά» οι τιμές των ενοικίων σε όλη την Ελλάδα<<
Τρελός είναι ρε ν’ αφήσει τα 20 χιλιάρικα το μήνα, για ν’ ασχοληθεί με τούτα ; Γελοίος είναι, ηλίθιος δεν είναι.

23/10/2023
>>Κούλογλου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα τελείωσε -Μετεξελίχθηκε από ροκ συγκρότημα σε ελαφρύ ποπ<<
[25 Σεπτ.]
Τον είχα κράξει τότε και τώρα το άλλαξε...
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02zfUMjM6X2fZxtXX7PTMojTLnf88PsEb4oG7ZJdkoEC2H3VafNB1cJSpEJgRC1kmbl&id=100014406333349&locale=el_GR
>>Κούλογλου, μετά την αποχώρηση: Δεν ήθελα να παίζω σε σίριαλ του Netflix, ο ΣΥΡΙΖΑ από ροκ το γύρισε στο καλαματιανό<<
[σήμερα]
Ναι αλλά ο μπαρμπα-Στέλιος δεν ξέρει ότι υπάρχει και ροκ καλαματιανός...
[άκου στα σχόλια]

22/10/2023
Ήθελα να βάλω και μερικά 45άρια στη λίστα, από το 1973, έτσι για ορντέβρ. Μερικά, που μου αρέσουν, για κάποιους λόγους (όχι τα «καλύτερα» αναγκαστικώς). Δεν το έκανα. Το κάνω από εδώ...
Κατά τα λοιπά όποιοι-ες δεν είδαν το κείμενο, το πρωί, το βλέπουν τώρα...
1. George Loukas: Πώς το μπορείς (I will understand)/ Πόσο σ’ αγαπώ (Try) [Sparta]
2. Ορχήστρα Fantastic: Άσπρο άλογο / Το κορίτσι του δάσους [Φαντάζιο Δίσκοι]
3. Πασχάλης: Πατέρας και γυιός / Ωσανά [Philips]
4. Πελόμα Μποκιού: Οι μάγοι / Προγραμματισμός [Lyra]
5. Γιάννης Τριδήμας & Τερμύτες: Εγώ που σ’ αγαπώ / Η γεννιά μας [Fantasia]

22/10/2023
Όταν π.χ. γράφω για τον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου, ψάχνω να δω συνεντεύξεις του από τότε, για να δω πώς σκεφτόταν γενικότερα, ώστε να πλαισιώσω ακόμη πιο σωστά εκείνα που θα διατυπώσω. Αν θέλω να «θάψω» όμως τον Σαββόπουλο δεν θα ψάξω να βρω τι έλεγε το ’71 ή το ’81, για να το αντιπαραβάλλω με κάτι σημερινό.
Αυτό προσπαθώ να το κάνω με όλους, ακόμη και με τον Μαστοράκη ας πούμε. Αν θέλω να «θάψω» το Μαστοράκη θα το κάνω για κάτι που λέει τώρα, και όχι για κάτι που έλεγε το ’67 ή επί Πολυτεχνείου. Εκείνα που έλεγε τότε θα φροντίσω να τα ενσωματώσω μέσα σε κείμενα, που να αφορούν στη συγκεκριμένη εποχή. Γι’ αυτό και την είχα «πέσει» από εδώ στον Ψαρρά, όταν έγραφε τέτοιες σαχλαμάρες για τον Μαστ τού σήμερα (δες στο λινκ).
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0jDBkXGtKLJ3x1HzCKpHxrCKaZC88WnsQTgE791dfh1DeT6ehfqCPyF6SbybGBR3rl&id=100014406333349&locale=el_GR
Γενικά, αυτό που έκανε σε σχέση με τον Κασσελάκη ο Ψαρράς εγώ το θεωρώ ντροπιαστικό και σφόδρα υστερόβουλο, καθώς η ΕφΣυν επέλεξε να παίξει ρόλο καραδεξιάς φυλλάδας, εποχής... ελεύθερου ρύπου. Ελύθερου τύπου ήθελα να πω.
Αν θες να κρίνεις τον Κασσελάκη κρίνε τον για όσα λέει τώρα. Αν θες να κρίνεις εκείνα που έλεγε το 2007 ή το 2012 κάνε ένα κείμενο π.χ. για το πώς αντιμετώπιζε η ομογένεια την ελληνική κρίση και πώς τοποθετούνταν διάφορα στελέχη της στον τότε ομογενειακό τύπο. Αυτό για μένα είναι το τίμιο.
Πέραν τούτων, και για να πω δυο λόγια για την ουσία του πράγματος, εμένα δεν με εντυπωσίασαν καθόλου όσα έλεγε παλιά ο Κασσελάκης. Τέτοια λένε και έχουν εφαρμόσει (ακόμη χειρότερο αυτό) ουκ ολίγοι της «σύγχρονης αριστεράς».

21/10/2023
Για κάποιο παραστράτημα,
για μια συκοφαντία,
οι φίλοι τον μισήσανε
κι οι πόρτες όλες κλείσανε
Άραγε ποιος να ’ναι αιτία
μέσα σ’ αυτή την κοινωνία
Εκπληκτική στροφή του λαϊκού τραγουδιού, που την συναντώ συχνά μπροστά μου – και σε διάφορα που ζω ή πέφτουν στην αντίληψή μου, και σε διάφορα που γράφω.
Ο Κώστας Μάνεσης ήταν τεράστιος στιχουργός, εφάμιλλος της Παπαγιαννοπούλου, του Βασιλειάδη και του Βίρβου.κ