OCEAN OF LOTION: LouiLouiLoui [Apollon Records,
2023]
Στο Bergen της Νορβηγίας μπορεί να αναβιώνει το progressive rock των 70s, σε όλες τις διαστάσεις του, μέσα από τις δεκάδες μπάντες, που αναπτύσσονται και εξελίσσονται εκεί, αλλά, ως φαίνεται, αυτό το αναβιωτικό κλίμα περνάει και στις επόμενες δεκαετίες, στα 80s και στα 90s, με την παρουσία συγκροτημάτων που ασκούνται στην synth-pop και στο synth-rock. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Ocean of Lotion, τους οποίους αποτελούν οι Bobby Lotion φωνές, κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Himalaya Sabotage φωνές, κιθάρες, Andy Atlantic κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Maffa σύνθια, σαμπλ, εφφέ, Lila Lu φωνή, K2 ντραμς, κρουστά και Randy Atlantic ντραμς, κιθάρες, κρουστά.
Πολλά τα μέλη και άγνωστο αν παίζουν
όλα ταυτοχρόνως – αν και προσωπικώς δεν το αποκλείω, γιατί ο ήχος των Ocean of Lotion
στο “LouiLouiLoui” είναι γεμάτος και ογκώδης.
Κιθάρες και σύνθια ή σύνθια και κιθάρες, αν θέλετε, είναι τα όργανα που προκρίνονται εδώ, με τα τραγούδια να μετακινούνται πότε πιο κοντά στα 80s ηχοχρώματα και πότε πιο κοντά στα 90s, επιχειρώντας σε κάθε περίπτωση να κατακρατήσουν το καλύτερο από τις εκάστοτε αναφορές, καταφέρνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις (“Rejection”, “Made in Taiwan”, “7/11”) να κινήσουν αληθινά το ενδιαφέρον μας.
Χοντρικώς, τα καταφέρνουν καλά οι Νορβηγοί, αν και η επικέντρωσή τους στα 80s και στα σύνθια θα δημιουργούσε ακόμη πιο πειστικές και ολοκληρωμένες καταστάσεις.
Επαφή: www.apollonrecords.no
JEMEK JEMOWIT: Zemsta [Atypeek Music, 2023]
Ο Jemek Jemowit είναι ένας DJ από το Βερολίνο, πολωνικής καταγωγής. Σίγουρα παίζει και κάποια όργανα (σύνθια βασικά) ή και μικρο-κονσόλες, σαν αυτές που χειρίζονται οι του techno (για παράδειγμα το groovebox MC-303 της Roland), με τις μουσικές του να είναι καθ’ ολοκληρίαν ηλεκτρονικές, με beats, αλλά και με μελωδικές γέφυρες, πάνω από τις οποίες τοποθετεί κάποιες φορές τη φωνή του.
Ο Jemowit, που κυκλοφορεί δουλειές του από το 2010 θα έκανε αίσθηση με το LP-ντεμπούτο του “Zemsta”, που θα κυκλοφορούσε από την ελληνική Fabrika Records το 2011 και το οποίο τώρα επανεκδίδεται από την γερμανική Atypeek Music.
Το άλμπουμ περιγράφεται στο discogs ως… new wave, electro, EBM, με τους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς να είναι σωστοί (γενικώς) και να ανταποκρίνονται σε ό,τι ακούμε – αφού το 80s synth-wave είναι μια βασική επιρροή εδώ, διαθέτοντας, όμως, και τα vibes της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής των 90s.
Το άκουσμα είναι... άνετο και ευχάριστο και καθόλου ρυθμικά ακραίο, ενώ κομμάτια σαν το “Liebe, krass und hass” ή το “Angst vor feuer” μπορείς να πεις ότι ξεχωρίζουν κιόλας, καθώς μπορεί να ακουστούν από ακροατές διαφόρων δεκαετιών (και εϊτάδες και σημερινούς εννοείται).
100 GUITARES SUR UN BATEAU IVRE: Bateau Ivre
[Daaganda Records, 2023]
Οι 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre δεν είναι γκρουπ, αλλά ένα προσωπικό project του γάλλου κιθαρίστα και πειραματιστή Gilles Laval, γνωστού, όσο, από διάφορα σχήματα και βασικά από τους (γάλλους) χαρντκοράδες Parkinson Square (που εκεί στα late 80s είχαν για μπασίστα τον Άκη Αμπράζη των Γενιά του Χάους!).
Εντάξει, τα χρόνια περνούν κι έτσι κάποιοι από τους παλιούς χαρντκοράδες θα γλιστρούσαν προς τον πειραματισμό, δίχως να απαρνηθούν πάντως το noise κομμάτι του πράγματος.
Έτσι λοιπόν το πρόσφατο “Bateau Ivre” του Gilles Laval, δηλαδή των 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre (100 Κιθάρες σε μια Βυθισμένη Βάρκα) είναι ένα σύγχρονο experimental-noise έργο, το οποίο αποδίδουν 100 κιθάρες! (Δεν λέμε κιθαρίστες, λέμε κιθάρες).
Βεβαίως το θαυμαστικό θα μπορούσε και να μην το χρησιμοποιήσουμε, όταν υπάρχουν τα άλμπουμ του Rhys Chatham “An Angel Moves Too Fast To See (For 100 Electric Guitars, Electric Bass, And Drums)” (2006), “A Crimson Grail (For 200 Electric Guitars)” (2010) και “A Crimson Grail (For 400 Electric Guitars)” (2007), αλλά, ok, δεν παύει η ιδέα (των πολλαπλών κιθαρών) να ακούγεται πάντα συναρπαστική.
Κι εννοούμε με αυτό πως οι μουσικές τού Gilles Laval είναι καθ’ όλα αποδεκτές –ακόμη και από το... μέσο ροκ αυτί θα υποστηρίζαμε– διατηρώντας την ουσία τους καθ’ όλη την ηχογράφηση.
Επαφή: www.daaganda.com
Στο Bergen της Νορβηγίας μπορεί να αναβιώνει το progressive rock των 70s, σε όλες τις διαστάσεις του, μέσα από τις δεκάδες μπάντες, που αναπτύσσονται και εξελίσσονται εκεί, αλλά, ως φαίνεται, αυτό το αναβιωτικό κλίμα περνάει και στις επόμενες δεκαετίες, στα 80s και στα 90s, με την παρουσία συγκροτημάτων που ασκούνται στην synth-pop και στο synth-rock. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Ocean of Lotion, τους οποίους αποτελούν οι Bobby Lotion φωνές, κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Himalaya Sabotage φωνές, κιθάρες, Andy Atlantic κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Maffa σύνθια, σαμπλ, εφφέ, Lila Lu φωνή, K2 ντραμς, κρουστά και Randy Atlantic ντραμς, κιθάρες, κρουστά.
Κιθάρες και σύνθια ή σύνθια και κιθάρες, αν θέλετε, είναι τα όργανα που προκρίνονται εδώ, με τα τραγούδια να μετακινούνται πότε πιο κοντά στα 80s ηχοχρώματα και πότε πιο κοντά στα 90s, επιχειρώντας σε κάθε περίπτωση να κατακρατήσουν το καλύτερο από τις εκάστοτε αναφορές, καταφέρνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις (“Rejection”, “Made in Taiwan”, “7/11”) να κινήσουν αληθινά το ενδιαφέρον μας.
Χοντρικώς, τα καταφέρνουν καλά οι Νορβηγοί, αν και η επικέντρωσή τους στα 80s και στα σύνθια θα δημιουργούσε ακόμη πιο πειστικές και ολοκληρωμένες καταστάσεις.
Επαφή: www.apollonrecords.no
Ο Jemek Jemowit είναι ένας DJ από το Βερολίνο, πολωνικής καταγωγής. Σίγουρα παίζει και κάποια όργανα (σύνθια βασικά) ή και μικρο-κονσόλες, σαν αυτές που χειρίζονται οι του techno (για παράδειγμα το groovebox MC-303 της Roland), με τις μουσικές του να είναι καθ’ ολοκληρίαν ηλεκτρονικές, με beats, αλλά και με μελωδικές γέφυρες, πάνω από τις οποίες τοποθετεί κάποιες φορές τη φωνή του.
Ο Jemowit, που κυκλοφορεί δουλειές του από το 2010 θα έκανε αίσθηση με το LP-ντεμπούτο του “Zemsta”, που θα κυκλοφορούσε από την ελληνική Fabrika Records το 2011 και το οποίο τώρα επανεκδίδεται από την γερμανική Atypeek Music.
Το άλμπουμ περιγράφεται στο discogs ως… new wave, electro, EBM, με τους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς να είναι σωστοί (γενικώς) και να ανταποκρίνονται σε ό,τι ακούμε – αφού το 80s synth-wave είναι μια βασική επιρροή εδώ, διαθέτοντας, όμως, και τα vibes της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής των 90s.
Το άκουσμα είναι... άνετο και ευχάριστο και καθόλου ρυθμικά ακραίο, ενώ κομμάτια σαν το “Liebe, krass und hass” ή το “Angst vor feuer” μπορείς να πεις ότι ξεχωρίζουν κιόλας, καθώς μπορεί να ακουστούν από ακροατές διαφόρων δεκαετιών (και εϊτάδες και σημερινούς εννοείται).
Οι 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre δεν είναι γκρουπ, αλλά ένα προσωπικό project του γάλλου κιθαρίστα και πειραματιστή Gilles Laval, γνωστού, όσο, από διάφορα σχήματα και βασικά από τους (γάλλους) χαρντκοράδες Parkinson Square (που εκεί στα late 80s είχαν για μπασίστα τον Άκη Αμπράζη των Γενιά του Χάους!).
Εντάξει, τα χρόνια περνούν κι έτσι κάποιοι από τους παλιούς χαρντκοράδες θα γλιστρούσαν προς τον πειραματισμό, δίχως να απαρνηθούν πάντως το noise κομμάτι του πράγματος.
Έτσι λοιπόν το πρόσφατο “Bateau Ivre” του Gilles Laval, δηλαδή των 100 Guitares Sur Un Bateau Ivre (100 Κιθάρες σε μια Βυθισμένη Βάρκα) είναι ένα σύγχρονο experimental-noise έργο, το οποίο αποδίδουν 100 κιθάρες! (Δεν λέμε κιθαρίστες, λέμε κιθάρες).
Βεβαίως το θαυμαστικό θα μπορούσε και να μην το χρησιμοποιήσουμε, όταν υπάρχουν τα άλμπουμ του Rhys Chatham “An Angel Moves Too Fast To See (For 100 Electric Guitars, Electric Bass, And Drums)” (2006), “A Crimson Grail (For 200 Electric Guitars)” (2010) και “A Crimson Grail (For 400 Electric Guitars)” (2007), αλλά, ok, δεν παύει η ιδέα (των πολλαπλών κιθαρών) να ακούγεται πάντα συναρπαστική.
Κι εννοούμε με αυτό πως οι μουσικές τού Gilles Laval είναι καθ’ όλα αποδεκτές –ακόμη και από το... μέσο ροκ αυτί θα υποστηρίζαμε– διατηρώντας την ουσία τους καθ’ όλη την ηχογράφηση.
Επαφή: www.daaganda.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου