ΝΙΚΗ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ μια νέα συνθέτρια

Η Νίκη Ταβουλάρη είναι μια νέα συνθέτρια, που τώρα πρωτοεμφανίζεται στην δισκογραφία. Το παρθενικό άλμπουμ της αποκαλείται “Fragmenta” (2023), κυκλοφορεί από την Puzzlemusik και περιλαμβάνει δέκα ορχηστρικά κι ένα τραγούδι. Άρα η Ταβουλάρη επιθυμεί, ας το πούμε έτσι, να κριθεί ως συνθέτρια και όχι ως τραγουδοποιός.
Το επισημαίνουμε αυτό, επειδή οι μελωδίες της είναι οπωσδήποτε τραγουδιστικές – και το γεγονός πως τους λείπουν οι στίχοι δεν σημαίνει πως δεν είναι εν δυνάμει τραγούδια. Πάντως, και μεταξύ μας, επειδή το θέμα του στίχου δεν είναι και τόσο απλό (είναι δυσκολότερο της εξεύρεσης μελωδιών), καλύτερα να ακούμε «σκέτες» τις μελωδίες της, παρότι το μοναδικό τραγούδι του δίσκου, το «Προσωρινά (μέρος 2ο), δεν στερείται ενδιαφέροντος.

Το ύφος της Ταβουλάρη είναι το «έντεχνο», με λίαν περιορισμένη την παρουσία του μπουζουκιού όμως (ακούγεται μόλις σε ένα track), με τις μελωδίες να είναι βασικά πιανιστικές (πιάνο χειρίζεται η συνθέτρια), παρότι οι ενορχηστρώσεις είναι και πλούσιες και ιδιαίτερες.
Βασικά, μεγάλο μέρος του δίσκου στηρίζεται στις ενορχηστρώσεις των Γιώργου Ανδρέου, Χρήστου Αλεξόπουλου, Γιώργου Πατεράκη, Στάθη Άννινου, Μιχάλη Καταχανά και της ίδιας της Νίκης Ταβουλάρη.
Αν και οι ενορχηστρωτές είναι πολλοί ο ήχος του δίσκου δεν παραπαίει – προς «κάτι» τη μια φορά, προς «κάτι άλλο» την επομένη.
Είναι καθαρός, στιβαρός, λυρικός, εύχυμος, συναισθηματικός, συγκινητικός, νοσταλγικός με τα πολλά και διαφορετικά όργανα (βιολί, βιόλα, τσέλο, ακορντεόν, τρομπέτα, τρομπόνι, κόρνο, κρουστά, διάφορα πλήκτρα, λαούτο, πιάνο, κοντραμπάσο, κιθάρα κ.λπ.) να «δένονται» σωστά, δημιουργώντας «ήχο».
Μερικές μελωδίες της Ταβουλάρη (εντελώς ενδεικτικώς αναφέρουμε τα κομμάτια «Δεκάξι», «Κυριακή (ξανά)» και «Στο ίδιο δωμάτιο») είναι αληθινά ωραίες ή και σπουδαίες, με τους μουσικούς (ανάμεσά τους και μερικά πολύ γνωστά ονόματα, όπως ο Τάκης Φαραζής για παράδειγμα) να φροντίζουν (μαζί με τους ενορχηστρωτές φυσικά), για το συνεπές τελικό αποτέλεσμα.
Θα πουν ορισμένοι πως οι μουσικές της Νίκης Ταβουλάρη είναι κάπως «παλιομοδίτικες», μοιάζοντας κάπως με σάουντρακ για ταινία εποχής (όχι και τόσο μακρινής πάντως). Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά από την άλλη κανείς δεν μπορεί να ενοχοποιήσει την ωραιότητα (ακόμη και όταν αυτή περιγράφεται με όρους κλασικούς).
Επαφή: www.puzzlemusik.com