Ni Moya
είναι ο John Vagenas,
μπασίστας και τραγουδιστής των Naxatras.
Μ’ αυτό το όνομα ο Βαγενάς έχει κυκλοφορήσει άλλον έναν δίσκο το 2020, ενώ τώρα
με το “Reverie” [Same
Difference Music, 2023] κάνει την δεύτερη εμφάνισή του στην δικογραφία (μ’ ένα long-play).
Ο δίσκος, κομμένος σε διάφανο βινύλιο, αποτελείται από τέσσερα
tracks (δύο ανά πλευρά),
που έχουν τίτλους “Vibragun”,
“Elf with crystal head”, “Last days, last nights” και “A walk on the seaside, January 21” και τα οποία διαρκούν από οκτώ
έως δώδεκα λεπτά.
Τα κομμάτια αυτά είναι ηλεκτρονικά, ηχώντας κάπως ή και εντελώς... seventies.
Στο bandcamp διαβάζω για ηχητικές αναφορές σε Brian Eno, Terry Riley, Steve Hillage και Ashra (όχι Ash Ra Tempel), που δεν ξέρω πόσο είναι όλες εμφανείς, αν και σε κάθε περίπτωση, και αυτά τα ονόματα, δεν κρύβουν τον seventies προσανατολισμό του δίσκου.
Το πρώτο κομμάτι (“Vibragun”) είναι μάλλον το ωραιότερο όλων, καθώς έχει μια σαφή πορεία και εξέλιξη στο χρόνο (10:53), εντός του οποίου εξελίσσεται από ένα πιο τυπικό electronic προς ένα αρκετά ενδιαφέρον electronic-rock (το οποίο αναβιβάζουν τα απλά και ωραία synth-γεμίσματα).
Στο “Elf with crystal head” κυριαρχεί η ηλεκτρονική-διαχείριση, με τις διάφορες συμβολές και τα επίπεδα από τα synths να υποβοηθούν μελωδικά και ρυθμικά το κομμάτι. Οι επί της ουσίας «αλλαγές» είναι μηδαμινές, καθώς το track κυλά μονότονα και σταθερά – κάπως σαν να μην διαθέτει αρχή και τέλος.
Αν και στο ίδιο γενικό μοτίβο, το “Last days, last nights” είναι πιο ενδιαφέρον, με την αργή επαναληπτική εξέλιξή του να δημιουργεί μία περισσότερο πειστική spacey ατμόσφαιρα, συνδυάζοντας seventies στοιχεία, με άλλα πιο πρόσφατων δεκαετιών.
Στηριγμένο σ’ ένα σχήμα από λίγες νότες, που επαναλαμβάνεται αενάως το “A walk on the seaside, January 21” είναι ένα track χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, που ολοκληρώνει μάλλον τυπικά αυτόν τον δίσκο.
Το “Reverie” του Ni Moya (John Vagenas) είναι ένα ηλεκτρονικό long-play, με πολλές seventies άκρες, αλλά δεν είναι ένας... νεο-σέβεντις δίσκος. Δεν μπορείς να τον «μπερδέψεις» με κάτι από το απώτατο χθες εννοώ. Και αυτό είναι θετικό οπωσδήποτε – υπό την έννοια πως εδώ καταγράφεται μια διάθεση για ψάξιμο και όχι μια τυπική ηλεκτρονικο-φιλική αναπαραγωγή.
Επαφή: https://ni-moya.bandcamp.com/album/reverie
Τα κομμάτια αυτά είναι ηλεκτρονικά, ηχώντας κάπως ή και εντελώς... seventies.
Στο bandcamp διαβάζω για ηχητικές αναφορές σε Brian Eno, Terry Riley, Steve Hillage και Ashra (όχι Ash Ra Tempel), που δεν ξέρω πόσο είναι όλες εμφανείς, αν και σε κάθε περίπτωση, και αυτά τα ονόματα, δεν κρύβουν τον seventies προσανατολισμό του δίσκου.
Το πρώτο κομμάτι (“Vibragun”) είναι μάλλον το ωραιότερο όλων, καθώς έχει μια σαφή πορεία και εξέλιξη στο χρόνο (10:53), εντός του οποίου εξελίσσεται από ένα πιο τυπικό electronic προς ένα αρκετά ενδιαφέρον electronic-rock (το οποίο αναβιβάζουν τα απλά και ωραία synth-γεμίσματα).
Στο “Elf with crystal head” κυριαρχεί η ηλεκτρονική-διαχείριση, με τις διάφορες συμβολές και τα επίπεδα από τα synths να υποβοηθούν μελωδικά και ρυθμικά το κομμάτι. Οι επί της ουσίας «αλλαγές» είναι μηδαμινές, καθώς το track κυλά μονότονα και σταθερά – κάπως σαν να μην διαθέτει αρχή και τέλος.
Αν και στο ίδιο γενικό μοτίβο, το “Last days, last nights” είναι πιο ενδιαφέρον, με την αργή επαναληπτική εξέλιξή του να δημιουργεί μία περισσότερο πειστική spacey ατμόσφαιρα, συνδυάζοντας seventies στοιχεία, με άλλα πιο πρόσφατων δεκαετιών.
Στηριγμένο σ’ ένα σχήμα από λίγες νότες, που επαναλαμβάνεται αενάως το “A walk on the seaside, January 21” είναι ένα track χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, που ολοκληρώνει μάλλον τυπικά αυτόν τον δίσκο.
Το “Reverie” του Ni Moya (John Vagenas) είναι ένα ηλεκτρονικό long-play, με πολλές seventies άκρες, αλλά δεν είναι ένας... νεο-σέβεντις δίσκος. Δεν μπορείς να τον «μπερδέψεις» με κάτι από το απώτατο χθες εννοώ. Και αυτό είναι θετικό οπωσδήποτε – υπό την έννοια πως εδώ καταγράφεται μια διάθεση για ψάξιμο και όχι μια τυπική ηλεκτρονικο-φιλική αναπαραγωγή.
Επαφή: https://ni-moya.bandcamp.com/album/reverie
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου