Πριν από έντεκα χρόνια (2012) είχα γράψει αυτό για τον Sundayman, με αφορμή, τότε,
το άλμπουμ του “Retronome”:
«Ο… κατά κόσμον Κυριάκος Μουστάκας γεννημένος στην Αθήνα το 1974 ξεκινά τη μουσική διαδρομή του στην Αμερική στα τέλη των 90s, κάνοντας περισσότερο γνωστή (σ’ εμάς) την περίπτωσή του μέσω του άλμπουμ “Retronome”, που κυκλοφορεί από την Restless Wind. Ο Sundayman αγαπά, γουστάρει τον παλαιό, κλασικό, ηλεκτρονικό ήχο – και τον πιο πεζογραφημένο του Vangelis, του Jean Michel Jarre και των Neuronium (που τους θυμήθηκα;) και τον πιο ριζοσπαστικό (ας τον αποκαλέσουμε έτσι) των Neu! και των Cluster, με το ηλεκτρονικό οπλοστάσιό του να μην αφήνει τίποτα απ’ έξω, ούτε το electro-rock, ούτε την electro-pop, ούτε το ambient».
Ο Sundayman,
που έχει ένα ακόμη άλμπουμ στην Inner Ear,
το “Scene Missing”
από το 2016, επανεμφανίζεται τώρα (2023) στην πατρινή εταιρεία με το “Melodyssey”, ένα επίσης
ηλεκτρονικό άλμπουμ, αποτελούμενο από δέκα κομμάτια περίπου τετράλεπτης
διάρκειας (το καθένα).
Αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ως επιρροές, χονδρικώς ισχύουν και στο νέο LP – αν και ακόμη πιο επεξεργασμένα και τελειοποιημένα.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Royal purple”, που είναι αφηγηματικό με λόγια ιαπωνικά και electronic-ambient εξέλιξη, με το “Change” που ακολουθεί και που είναι το πρώτο instrumental του LP, να είναι ελαφρώς epic, με hints από Vangelis.
Σε πιο psych pop φόρμες με χαμηλού volume vocals (στην αγγλική) κινείται το “Always”, με το “Breathe” να είναι πιο γρήγορο και, σαν instro, πιο υποβλητικό, με σωστές αλλαγές, σωστά «γεμίσματα» και κάποιες φωνές να χρησιμοποιούνται σαν όργανο (σίγουρα ένα από τα ωραιότερα tracks της Side A) και με το... 1974, που κλείνει την πλευρά, να μην σηματοδοτεί μόνον το έτος γέννησης του Sundayman, μα και το πρώτο αληθινά σπουδαίο κομμάτι του δίσκου (λυρικό, μελωδικό, instro, με γερό hook και ωραία εξέλιξη).
Η Side B θα ξεκινήσει με το “Hurricane”, ένα γρήγορο electro-pop, με ελαφρώς πειραγμένα φωνητικά, analog synths φυσικά, και το οποίο, σαν ήχος, στέκεται πιο κοντά στα 80s, με το “Go”, που ακολουθεί, να κινείται περισσότερο προς ambient κατευθύνσεις, με τρεις στρώσεις (δύο ρυθμικές και μία μελωδική), dreamy vocals και δυναμικό ανέβασμα στο ρεφρέν.
Το “Romance” είναι ένα ακόμη ορχηστρικό κι αυτό πολύ καλό, μέσα στην απλότητά του, καθώς «εμπλουτίζεται» με γνώση ενόσω κυλάει, και με ήχους σαν από πιάνο, hammond και πνευστά (για ήχους λέμε όχι για όργανα) να του προσθέτουν επιπλέον «χρώματα».
Γαλλικά και πιάνο ακούμε στο “Elle”, ένα ήπιο γενικώς κομμάτι, με μελωδικά breaks, ατμοσφαιρικό και με φωνή σε στυλ spoken word, με το LP να κλείνει με το “Bird”, που είναι, έτσι απλά, το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου (ένας ποπ αδάμαντας, με πολύ ωραία αρμονική διαχείριση).
Αυτό είναι το “Melodyssey” του Sundayman σε γενικές γραμμές –που παίρνει βοήθειες και από τους Δημήτρη Αρώνη, Sacha Reznik, Ιωάννα Μόρφη και Yoshiko Sofia Udagawa, σε στίχους και τραγούδι– ένας δίσκος απλός και ουσιαστικός, που τον ακούς και τον ξανακούς, δίχως να τον βαριέσαι.
«Ο… κατά κόσμον Κυριάκος Μουστάκας γεννημένος στην Αθήνα το 1974 ξεκινά τη μουσική διαδρομή του στην Αμερική στα τέλη των 90s, κάνοντας περισσότερο γνωστή (σ’ εμάς) την περίπτωσή του μέσω του άλμπουμ “Retronome”, που κυκλοφορεί από την Restless Wind. Ο Sundayman αγαπά, γουστάρει τον παλαιό, κλασικό, ηλεκτρονικό ήχο – και τον πιο πεζογραφημένο του Vangelis, του Jean Michel Jarre και των Neuronium (που τους θυμήθηκα;) και τον πιο ριζοσπαστικό (ας τον αποκαλέσουμε έτσι) των Neu! και των Cluster, με το ηλεκτρονικό οπλοστάσιό του να μην αφήνει τίποτα απ’ έξω, ούτε το electro-rock, ούτε την electro-pop, ούτε το ambient».
Αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ως επιρροές, χονδρικώς ισχύουν και στο νέο LP – αν και ακόμη πιο επεξεργασμένα και τελειοποιημένα.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Royal purple”, που είναι αφηγηματικό με λόγια ιαπωνικά και electronic-ambient εξέλιξη, με το “Change” που ακολουθεί και που είναι το πρώτο instrumental του LP, να είναι ελαφρώς epic, με hints από Vangelis.
Σε πιο psych pop φόρμες με χαμηλού volume vocals (στην αγγλική) κινείται το “Always”, με το “Breathe” να είναι πιο γρήγορο και, σαν instro, πιο υποβλητικό, με σωστές αλλαγές, σωστά «γεμίσματα» και κάποιες φωνές να χρησιμοποιούνται σαν όργανο (σίγουρα ένα από τα ωραιότερα tracks της Side A) και με το... 1974, που κλείνει την πλευρά, να μην σηματοδοτεί μόνον το έτος γέννησης του Sundayman, μα και το πρώτο αληθινά σπουδαίο κομμάτι του δίσκου (λυρικό, μελωδικό, instro, με γερό hook και ωραία εξέλιξη).
Η Side B θα ξεκινήσει με το “Hurricane”, ένα γρήγορο electro-pop, με ελαφρώς πειραγμένα φωνητικά, analog synths φυσικά, και το οποίο, σαν ήχος, στέκεται πιο κοντά στα 80s, με το “Go”, που ακολουθεί, να κινείται περισσότερο προς ambient κατευθύνσεις, με τρεις στρώσεις (δύο ρυθμικές και μία μελωδική), dreamy vocals και δυναμικό ανέβασμα στο ρεφρέν.
Το “Romance” είναι ένα ακόμη ορχηστρικό κι αυτό πολύ καλό, μέσα στην απλότητά του, καθώς «εμπλουτίζεται» με γνώση ενόσω κυλάει, και με ήχους σαν από πιάνο, hammond και πνευστά (για ήχους λέμε όχι για όργανα) να του προσθέτουν επιπλέον «χρώματα».
Γαλλικά και πιάνο ακούμε στο “Elle”, ένα ήπιο γενικώς κομμάτι, με μελωδικά breaks, ατμοσφαιρικό και με φωνή σε στυλ spoken word, με το LP να κλείνει με το “Bird”, που είναι, έτσι απλά, το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου (ένας ποπ αδάμαντας, με πολύ ωραία αρμονική διαχείριση).
Αυτό είναι το “Melodyssey” του Sundayman σε γενικές γραμμές –που παίρνει βοήθειες και από τους Δημήτρη Αρώνη, Sacha Reznik, Ιωάννα Μόρφη και Yoshiko Sofia Udagawa, σε στίχους και τραγούδι– ένας δίσκος απλός και ουσιαστικός, που τον ακούς και τον ξανακούς, δίχως να τον βαριέσαι.
Γιώργος Δελτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι όταν πρίν αρκετά χρόνια είχα ακούσει το now that i found you το είχα συμπαθήσει πολύ το κομμάτι.Έτσι τον έψαξα. Στέκεται με αξιοπρέπεια στην ηλεκτρο-ποπ σκηνή