SMALL BLUES TRAP It’s true

Συμφωνώ μ’ αυτά που γράφει ο Ηλίας Ζάικος στο ένθετο: «Οι Small Blues Trap αγαπούν τα μπλουζ. Αναντίρρητα. Μαζί όμως αγαπούν και τους ήχους του κόσμου και της καρδιάς, την αχλύ των βάλτων της Λουιζιάνα, τα ξεκούρδιστα πιάνα, τις ασπρόμαυρες ταινίες, τη μυρωδιά του Αιγαίου, τις βροχερές νύχτες στους αυτοκινητόδρομους, τις μεταλλικές κιθάρες, τα φορεμένα ρούχα και τα ροζιασμένα χέρια. Και πάνω απ’ όλα αγαπούν να σκέφτονται, να προβληματίζονται και να δημιουργούν. Παιδιά σαν τους Small Blues Trap, ζώντας στην ελληνική επαρχία, παλεύοντας με θεούς και δαίμονες, είναι οι αληθινοί ήρωες της προσπάθειας για κάτι καλύτερο στη μουσική μας πραγματικότητα. Από τη Μαλεσίνα, το Μαρτίνο και τη Λιβαδειά υψώνουν τη φωνή τους ν’ ακουστεί ανάμεσα στις θορυβώδεις, χυδαίες τηλεοράσεις και την ηχορύπανση των δούλων της σκυλάδικης νοοτροπίας στις μεγαλουπόλεις. Φωνή καθάρια, με άποψη. Δική τους». Έχω γράψει κι εγώ κάμποσες φορές στο περιοδικό γι’ αυτό το γκρουπ, που κάνει τη δουλειά του, δηλαδή το κέφι του, δίχως να το παίρνουν πολλοί χαμπάρι· blues παίζουν εξάλλου, όχι τίποτα hip-οειδές, ώστε να απασχολούν τα… free press και τα indie sites (δε λέω πως εγώ τους ανακάλυψα και πως μόνον εγώ γράφω γι' αυτούς – αντιλαμβάνεστε με ποιαν έννοια το λέω). Οι Small Blues Trap, λοιπόν, που ηχογραφούν τα τραγούδια τους εκεί στα μέρη που γυρίζουν, στη Μαλεσίνα και τη Λιβαδειά, καταθέτουν με το “Red Snakes & Cave Beats” [Shelter Home Studio, 2010] ένα ακόμη έργο καρδιάς, δίχως να τους απασχολεί το… ριζοσπαστικό και το μεγαλόπνοο.
Ως γνωστόν, το blues είναι blues. Ή σε πιάνει ή όχι. Ή έχεις μάθει να λικνίζεσαι στα μέτρα του ή όχι. Εννοώ, πως δεν πρόκειται για ’κείνο το είδος, πάνω στο οποίο θα εξαντλείται διαρκώς κάθε πειραματισμός, κάθε «ξένη» ιδέα. Τα πράγματα, εδώ, είναι συγκεκριμένα. Ή θα σεβαστείς το συντακτικό και τη γραμματική του, ή πας για άλλα. Όχι πως δεν υπήρξαν άνθρωποι, που του άλλαξαν τα φώτα, που βγήκαν έξω από τα όρια, στη διαδρομή (ο Jimi Hendrix, ο Captain Beefheart… αφήνω τους πιονιέρους, τον Charley Patton, τον Son House, τον Robert Johnson, τον Muddy Waters και όλους τους υπολοίπους που του έδωσαν τη μορφή με την οποία το αναγνωρίζουμε και σήμερα), αλλά δεν γίνεται να επιζητούμε από κάθε μουσικό που παίζει τα blues, να κινείται, πάντα, έξω απ’ αυτά (τα όρια). Στις παλαιές λαϊκές, παραδόσεις, διδάσκεσαι, μαθαίνεις και μετά βαθαίνεις – αν τύχει και… ξεπεράσεις κιόλας, ε τότε σε γράφει κι η ιστορία με πατημένα γράμματα. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Ακούγοντας τους Small Blues Trap, τον ωραίο τρόπο που λένε και νοιώθουν τα blues, έχω την αίσθηση πως αυτό που πράττουν το κατέχουν. Το έχουν μελετήσει, έχουν επίγνωση των κακοτοπιών του, γνωρίζοντας, παραλλήλως, να το χειρίζονται με μέτρο, κοιτώντας την ουσία. Σε τελευταία ανάλυση δικά τους τραγούδια λένε (κι ένα του Ηλία Ζάικου), δεν διασκευάζουν· κάτι που μπορεί να το κάνουν, και μάλιστα δίχως πρόβλημα.Εκείνο που έχω να σημειώσω, εν σχέσει με την ακρόαση του 54λεπτου “Red Snakes & Cave Bats”, είναι πως το ενδιαφέρον μου αυξανόταν με την πάροδο του χρόνου. Λες και επρόκειτο για κάποιο live που «ανέβαινε», καθώς οι μουσικοί ζεσταίνονταν. Και όμως. Το συγκινητικό “Roy B”, αφιερωμένο στον Roy Buchanan (και σ’ ένα στυλ, που να μη θυμίζει το μακαρίτη, αλλά να στέκεται απέναντί του), το ημι-ακουστικό “Surely my body gets the message”, το φερώνυμο “Red snakes…”, όπως και η πολύ καλή version στο… ψυχεδελικό “Buy a dog”, είναι όλα προς το τέλος. Αλλά και στην αρχή είναι το “Mr. Jack”, το “The sky will always be blue”, το “The train is full of madness”…
Ένα είναι σίγουρο. Οι Small Blues Trap – ο Παύλος Καραπιπέρης φωνή, φυσαρμόνικα, κιθάρες, πλήκτρα, ο Παναγιώτης Δάρας κιθάρες, ο Λευτέρης Μπέσιος μπάσο και ο Στάθης Ευαγγελίου ντραμς –, ξανακάνουν ένα άλμπουμ (το τρίτο τους, μετά το “Our Trap” και το “Crossroad Ritual”), που τιμά όχι μόνον τους ίδιους, αλλά και τη μουσική που αγαπούν.
Επαφή: www.smallbluestrap.gr