νόμιμη ή παράνομη;

Πήρε το μάτι μου μια τηλεοπτική διαφήμιση, ένα τρέιλερ, για κάποιαν εκπομπή που θα προβληθεί τις επόμενες ημέρες και η οποία αφορά σε μια συνέντευξη τού αρχηγού τής Χρυσαυγής. Έχω τύχει ήδη σε μια-δυο κουβέντες, δια ζώσης, με φίλους, ενώ διάβασα και διάφορα στο δίκτυο – απ’ αυτά που πάνε κι έρχονται ως έπεα πτερόεντα.

Μοιάζει δύσκολο το θέμα. Βασικά, υπάρχουν δύο κυρίαρχες απόψεις, που προβάλλουν, εκ πρώτης, τρανταχτά επιχειρήματα. Η πρώτη λέει πως πρέπει να είμαστε φειδωλοί, έως απαγορευτικοί, όσον αφορά στην προβολή της Χρυσαυγής (π.χ. ο δήμαρχος Μπουτάρης είπε πως πρέπει να κηρυχθεί παράνομη η εν λόγω οργάνωση), ενώ η δεύτερη πως δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα, πως δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύσουμε περισσότερο από τη δημοσιότητά της. Προσωπικώς, τάσσομαι υπέρ της δεύτερης άποψης, με κάποιους αστερίσκους όμως.

Επειδή τον τελευταίο καιρό, και με αφορμή την ελεύθερη διακίνηση των αρχείων στο διαδίκτυο, έχει αναπτυχθεί μία σχετική προβληματική (δεν είναι ίδιες οι καταστάσεις, ως προς τα αποτελέσματα μοιάζουν) νομίζω πως πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί (σε πρώτη φάση) ακόμη και σε υπόνοιες απαγορεύσεων που δεν ορμούνται από κάποια προφανή παράβαση του Ποινικού Νόμου, καθότι το πράγμα μπορεί να εξελιχθεί, τάχιστα, σε… χιονοστιβάδα. Ας πούμε, έχω παρατηρήσει το τελευταίο διάστημα να διατυπώνονται στα social media απόψεις του στυλ «το ΚΚΕ είναι φασιστικό κόμμα», «πως πρέπει να κηρυχθεί παράνομο, επειδή εμπνέεται από την Οκτωβριανή Επανάσταση» και άλλα ανάλογα, που σημαίνει πως, με απερίσκεπτες κουβέντες, δίνουμε δικαίωμα στον κάθε τυχάρπαστο, στον κάθε αγράμματο, να δημιουργεί κλίμα, λέγοντας ό,τι του κατέβει. Λέω πως, πριν δυο χρόνια, δεν ακούγονταν ευρέως τέτοιες κουβέντες (ήταν τελείως περιθωριακές), σήμερα όμως βρίθει το διαδίκτυο από τις κοτσάνες των μεταμοντέρνων «δημοκρατών». Πού θα φθάσουμε; Αν ο καθείς προβάλλει τα όποια –λογικοφανή στους άνοες–, επιχειρήματά του προκειμένου να στηρίξει την οποιαδήποτε απαγόρευση, είναι πολύ λογικό (ναι, πολύ λογικό) να οδηγηθούμε σύντομα σε μια κοινωνία πνιγμένη στα index· στις λίστες δηλαδή με τα τι μπορούμε να λέμε δημοσίως ή όχι, με τα τι μπορούμε να υποστηρίζουμε άνευ συνεπειών ή με. Εφιάλτης.

Η Χρυσαυγή από τη στιγμή που θ’ αποφασίσει να κινηθεί εντός της νομιμότητας (να μην απειλεί δημοσιογράφους, πολύ περισσότερο να μην βιαιοπραγεί κ.λπ., κ.λπ.), από τη στιγμή που θ’ αποδεχθεί τους κανόνες τής λεγόμενης αστικής δημοκρατίας (εξάλλου, οσονούπω, θ’ αρχίσει να πέφτουν και τα φράγκα από τον κρατικό προϋπολογισμό) θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται και τα υπόλοιπα κόμματα. Κάθε άλλη αντιμετώπιση, που θα την θέτει στο περιθώριο της κοινωνίας (εκεί όπου ήταν δηλαδή), θα την καθιστά ταυτοχρόνως περισσότερο επικίνδυνη· και για καθέναν από εμάς, και για την κοινωνία, και για την Δημοκρατία.

Για να καταλήξω, το πρόβλημα για μένα –και είναι το πιο σοβαρό απ’ όλα– συνίσταται στο ποιος θα βρεθεί απέναντι στη Χρυσαυγή, και τι είδους διάλογο θα έχει μαζί της. Υπάρχουν ρεπόρτερ, δημοσιογράφοι που είναι μόνο για φρου-φρου κι αρώματα. Που νοιάζονται μόνο για τα «νούμερα» των εκπομπών τους, που είναι ανειδίκευτοι στην πολιτική φιλολογία (δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα σχετικό βιβλίο στη ζωή τους, αραδιάζοντας συνήθως ό,τι αρπάζουν από ’δω κι από ’κει), που η πολιτική δεν είναι το φόρτε τους (καθότι ασχολούνται και με χίλιες-δύο παπαρίες) και που εν πάση περιπτώσει ενδιαφέρονται μόνο για τις δήθεν «αποκαλύψεις», τους «μυστικούς διαδρόμους» και τα ρέστα, πουλώντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς της τηλοψίας. Αυτοί οι εκφραστές της κοινής γνώμης, συχνά, αποδεικνύονται το ίδιο επικίνδυνοι με την κάθε Χρυσαυγή.

Νόμιμη ή παράνομη λοιπόν; Οπωσδήποτε νόμιμη, αλλά με τα μάτια δεκατέσσερα.