MOSTLY OTHER PEOPLE DO THE KILLING ένα παράξενο μπλε

Οι Αμερικανοί Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK) είναι ένα από τα σημαντικότερα jazz σχήματα του καιρού μας. Το έχουμε ξαναγράψει αυτό, και πάντα θα το υπενθυμίζουμε όταν υπάρχει λόγος. Όταν κάποια καινούρια δουλειά τους έρχεται να διεκδικήσει τον χρόνο μας δηλαδή. Το συγκρότημα –για όσους, τυχόν, έχουν παρακολουθήσει τις παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις, που δεν είναι και λίγες– έχει εύπλαστη line-up. Άλλοτε κουαρτέτο, άλλοτε σεπτέτο… και να τώρα, εδώ, ως κουιντέτο (Peter Evans τρομπέτα, Jon Irabagon άλτο & τενόρο σαξόφωνα, Ron Stabinsky πιάνο, Moppa Elliott μπάσο, Kevin Shea ντραμς) να ασκείται σε κάτι που, εκ πρώτης, μπορεί να παραξενεύει. Τι πράττουν στο “Blue” [Hot Cup, 2014] οι MOPDtK; Ξαναπαίζουν, πιστά, πολύ πιστά, το “Kind of Blue” (1959) του Miles Davis!
Δεν είναι ασύνηθες αυτό, το να διασκευάζεται δηλαδή (ή περίπου) ένα ολάκερο άλμπουμ από μια καινούρια μπάντα. Μέσα στο πλαίσιο των tributes, αλλά και της αδήριτης ανάγκης να επανερχόμαστε από καιρού εις καιρόν στα «θαύματα» του κλασικισμού (εδώ του «τζαζ κλασικισμού», ας τον πούμε έτσι), οι MOPDtK –μία μπάντα που δεν απέκρυψε ποτέ τη σύνδεσή της με το παρελθόν– έρχονται να ξαφνιάσουν με τούτο το αλλόκοτο από κάθε άποψη CD τους.

Πίσω από αυτήν τη συγκεκριμένη επιλογή υπάρχει, οπωσδήποτε, ένα σκεπτικό, το οποίον παραθέτει ο Moppa Elliott. Λέει ο μπασίστας των MOPDtK: «Κατά πρώτον το “Kind of blue” συγκεντρώνει πολλά από τα βασικά στοιχεία της εκπαίδευσης της τζαζ, τα οποία και ωθεί προς την πιο ακραία λογική τους. Δεύτερον, αναλύει τις σχέσεις ανάμεσα στην τζαζ και την κλασική μουσική, εξετάζοντας διάφορες εικασίες σχετικές με τα δύο στυλ. Τρίτον, φέρνει τα δομικά στοιχεία της μουσικής στο προσκήνιο και τέταρτον, επιβεβαιώνει το μεγαλείο και την αυθεντικότητα της ίδιας της τζαζ». Δεν υπάρχει λόγος να υπενθυμίσω τι σημαίνει “Kind of Blue” και τι “So what” ας πούμε – η αλφαβήτα της παντοτινής ωδειακής jazz.

Βεβαίως θα πουν ορισμένοι, και ενδεχομένως με το δίκιο τους... τι με νοιάζει εμένα μία τόσο πίστη αντιγραφή ενός κλασικού άλμπουμ, από τη στιγμή κατά την οποίαν μπορώ ν’ ακούσω το πρωτότυπο; Οι MOPDtK απαντούν εμμέσως πλην σαφώς, παραθέτοντας στο booklet τού δικού τους “Blue” ένα κείμενο, μια μικρή παράξενη ιστορία του Jorge Luis Borges, το “Pierre Menard, autor del Quijote” (μεταφρασμένο στην αγγλική βεβαίως) εκεί που ο ήρωας του μεγάλου αργεντινού συγγραφέα και ποιητή αντιγράφει (αλλά γράφει) λέξη προς λέξη ένα απόσπασμα από τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες. Αν, όμως στην λογοτεχνία η λογοκλοπή μπορεί να γίνει από τον οποιονδήποτε (ο καθείς μπορεί να αντιγράψει οτιδήποτε, βάζοντας το όνομά του από κάτω) στην περίπτωση της… μουσικοκλοπής απαιτείται κάτι περισσότερο, ή, συχνά, κάτι πολύ περισσότερο! Να έχεις το ταλέντο δηλαδή να αναπαράγεις κάτι τόσο γνωστό και κλασικό, φροντίζοντας να το μετατρέψεις σε δικό σου.

Δεν ξέρω πόσοι ακούγοντας το “Blue” μπορεί να ξεγελαστούν. Νομίζω οι περισσότεροι. Οι συντριπτικώς περισσότεροι! Αν ο Miles Davis, όπως λέει η ιστορία, κατέγραψε το “Kind of Blue” σε δύο sessions (2/3/1959 και 22/4/1959) στο τάκα-τάκα και σχεδόν χωρίς καμμία προετοιμασία, οι MOPDtK εργάστηκαν περί την μια δεκαετία, για να κατορθώσουν το ανάλογο! Τι να πει κανείς;

Είναι σίγουρο πως εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα καπρίτσιο, με κάτι που λειτουργεί ασυζητητί (και) στο επίπεδο του συμβόλου. Δεν ξέρω αν σχετίζεται με την «κρίση» στην jazz, ή με την «κρίση» γενικότερα, πάντως σίγουρα δεν αφορά με κανέναν τρόπο σε μια καλλιτεχνική «κρίση» των MOPDtK. Οι άνθρωποι είναι μουσικάρες – πράγμα το οποίον έχουν αποδείξει πάμπολλες φορές τόσο μέσω του συγκεκριμένου γκρουπ, όσο και των ποικίλων άλλων projects που οδηγούν μέσα στα χρόνια.

Επαφή: www.hotcuprecords.com