ακόμη ακούμε δίσκους του 2017 εννοείται – εδώ ροκ, πειραματικά και άλλα περίεργα

TERMINAL CHEESECAKE: Cheese Brain Fondue [Live in Marseille] [Atypeek Music / Artificial Head, 2017]

Λίγο παλαιότερο το άλμπουμ αυτό (καθώς κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2015), είναι φτιαγμένο από μια μπάντα με ιστορία στο χώρο του ηλεκτρονικού ψυχεδελικού ροκ (ας το πούμε έτσι). Ο λόγος για το “Cheese Brain Fondue” και τους Βρετανούς Terminal Cheesecake, που ηχογραφούν από το 1988 και που έχουν περάσει από 40 κύματα για να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας, εμμένοντας σ’ ένα noisy, space-electronic, rock, που διατηρεί, βεβαίως, στοιχεία από τους πατέρες του είδους (και βασικά τους Hawkwind) ενσωματώνοντας και νεότερες, όμως, rock διακλαδώσεις (κυρίως μεταλλικά και θορυβοποιά στοιχεία). Σαν μπάντα, και μάλιστα σαν live μπάντα, καθώς το παρόν σετ είναι ηχογραφημένο ζωντανά στη Μασσαλία προς το τέλος του 2014, οι Terminal Cheesecake είναι πολύ καλοί, προσφέροντας έντονα εκστατικά ρίγη, που φτάνουν κατά κύματα στα αποσβολωμένα (υποθέτω) πλήθη. Βαριά και ασήκωτη μπάντα, και ακόμη πιο βαρύ και ασήκωτο live, που θα πιάσει κόσμο και κοσμάκη («μέταλλα», νοϊζάδες, ψυχεδελάδες, space προγκρεσιβάδες κ.λπ.).

PHILIPPE PETIT: Buzzing but Not Hung Up on Hip [Atypeek Music, 2017]

Μεγάλη ιστορία αυτός ο Philippe Petit, καθώς έχει συνεργαστεί από τη Lydia Lunch και τους δικούς μας Chapter 24 (στο “The Red Giant Meets the White Dwarf”, που ήταν ζωντανά γραμμένο στο Bios και για το οποίον έχουμε γράψει στο δισκορυχείον), μέχρι τον Simon Fisher Turner και τον Edward Ka-Spel.  

Στο παρόν “Buzzing but Not Hung Up on Hip” ο Petit πειραματίζεται ηλεκτρονικώς, δίνοντας ένα παράξενο άλμπουμ και με τραγούδια (που ενίοτε έχουν punky απολήξεις), το οποίο ισορροπεί ανάμεσα σε ηλεκτροστατικές, jazzy και ethnic προσαρμογές, τοποθετημένες μέσα σε ενισχυμένα ambient περιβάλλοντα. Πολύ φευγάτο κατά τόπους άκουσμα, και σίγουρα ενδιαφέρον, που δύσκολα περιγράφεται. Εγώ δηλαδή δεν θα παραξενευόμουν αν το έβλεπα σε… λίστες με τα «καλύτερα πειραματικά» του 2017.

KAI REZNIK: Awkward Motions [Atypeek Music, 2017]

Στην ίδια πάνω-κάτω κατηγορία κινείται και ο Kai Reznik (που μάλλον είναι Γάλλος ή εν πάση περιπτώσει κατοικοεδρεύει στη Γαλλία). Για… χοντρική κατηγορία μιλάω πάντως, του τύπου electronic/ambient, εντός της οποίας μπορεί να διαμορφώνονται ακόμη και τελείως διαφορετικές προτάσεις. Στην περίπτωση τού “Awkward Motions” έχουμε ένα άλμπουμ πιο ηπίων τόνων (εν σχέσει πάντα με το “Buzzing but Not Hung Up on Hip” του Philippe Petit), από το οποίο δε λείπει το τραγούδι, κάποια ατμοσφαιρικά eighties-sounded ηλεκτρονικά στοιχεία και ενίοτε μια πιο σοφιστικέ pop διάσταση. Ενδιαφέρουσες οι συνθέσεις του Kai Reznik και… ιδιαιτέρως ιδιαίτερο το “L.A.S.T.” (με την τραγουδίστρια των Heliogabale Sasha Andrès).

MAJOR PARKINSON: Blackbox [Karisma Records, 2017]

Όχι συνηθισμένη νορβηγική dark / progressive μπάντα, αποτελούμενη από εφτά βασικούς μουσικούς και καμπόσους guests. Στην κύρια ομάδα συμμετέχουν οι Øystein Bech-Eriksen κιθάρες, Sondre Rafoss Skollevoll φωνητικά, κιθάρες, Jon Ivar Kollbotn τραγούδι, Lars Christian Bjørknes πιάνο, σύνθια, φωνητικά, όργανο, Claudia Cox βιολί, φωνητικά, Eivind Gammersvik μπάσο, φωνητικά και Sondre Sagstad Veland ντραμς, κρουστά, φωνητικά, ενώ στη βοηθητική τα ονόματα είναι εξ ίσου πολλά – και μ’ έναν ελληνικής καταγωγής μουσικό ανάμεσα, τον τρομπετίστα Andreas Hesselberg Hatzikiriakidis. Επίσης δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τη μουσική των Major Parkinson, καθώς από τη μια μεριά υπάρχουν τα λεγόμενα «αιθέρια» γυναικεία φωνητικά (στο ύφος των Cocteau Twins / Elizabeth Fraser) και από την άλλη κάτι υποχθόνια και πνιγηρά αντρικά (σαν… λιγότερο βραχνιασμένος Tom Waits), που θα ταίριαζαν σε άλλου τύπου συγκροτήματα. Παρά ταύτα τα passages των Νορβηγών δεν είναι ούτε dreamy pop, ούτε βεβαίως «μεταλλικά», αλλά περισσότερο ροκ-οπερατικά σε στυλ... Andrew Lloyd Webber. Μπάντα με ιστορία, αφού υφίσταται από το 2003, έχοντας ηχογραφήσει πέντε τουλάχιστον long plays, οι Major Prakinson θέλουν να ξεχωρίσουν και το καταφέρνουν.

NI: dedoda [Zach Records / Red Wig, 2017]

Αποτελούμενοι από τους Gigi Gratt, Manuel Mitterhuber, Martin Flotzinger και Tobias Hagleitner, οι Αυστριακοί NI είναι ένα ακόμη ιδιαίτερο σύγχρονο κουαρτέτο, που κινείται σε πιο πειραματικούς και αβαντ-τζαζίστικους δρόμους. Το «παιγνίδι» των NI στο “dedoda” (το τρίτο άλμπουμ τους) ξεκινάει από τα φωνητικά, που είναι μινιμαλιστικά (με «γρηγοριανές» αναφορές – περίεργο!), για να καταλήξει στο οργανικό μέρος, που ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως… τυχαίο και ανερμάτιστο. Αλλά αυτοί δεν είναι, σώνει και καλά, μειωτικοί χαρακτηρισμοί, μιας και η μπάντα κινείται διαρκώς σ’ ένα improv-θορυβώδες μονοπάτι, κρατώντας ίσες αποστάσεις τόσο από την jazz, όσο και από το rock. Τo αποτέλεσμα καταγράφεται σε εφτά συνθέσεις, που έχουν οπωσδήποτε ενδιαφέρον… όπως ανάλογο ενδιαφέρον διαθέτουν παρεμφερή άλμπουμ του John Zorn.

Επαφή: www.creative-eclipse.com