ANASTAZIOS μελοποιώντας Ναπολέοντα Λαπαθιώτη λοιπόν – ένα κείμενο που ταιριάζει με τη σημερινή μέρα (δεν το επεδίωξα), καθώς συμπληρώνονται 74 χρόνια από το θάνατο του ποιητή

Η ποίηση του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη είναι γνωστό από παλαιά πως είναι από τις πιο… ευάλωτες σε μελοποίηση. Οι λόγοι είναι προφανείς. Τα ποιήματα του Λαπαθιώτη, όπως και πολλών άλλων συμβολιστών του Μεσοπολέμου, έχουν τη μουσικότητα εντός τους. Ακόμη και όταν απλώς τα διαβάζει κάποιος, νοιώθει το ρυθμό πρώτα-πρώτα (και μιαν υφέρπουσα μελωδία ενδεχομένως) να αναβλύζουν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Βεβαίως, απ’ αυτή την ρεαλιστική αίσθηση μέχρι και την αληθινή και επιτυχημένη μελοποίηση το χάσμα είναι πολύ μεγάλο και, εν πάση περιπτώσει, τίποτα δεν διαβεβαιώνει πως κάθε απόπειρα να μπουν νότες στα ποιήματα του Λαπαθιώτη θα έχει εκ των προτέρων το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το βασικό ερώτημα, που προκύπτει, είναι ένα. Πώς θα μελοποιηθεί ένας ποιητής του Μεσοπολέμου; Κλασικά ή μοντέρνα. Μπαλαντικά, ροκ, «έντεχνα» ή κάτι άλλο; Υπάρχει κανόνας… πανανθρώπινος ή τελικώς κρίνουμε από ’κείνο μόνον που, κάθε φορά, ακούμε; Δεν ξέρω πλέον… Παλαιότερα είχα άλλη άποψη – δεν μ’ ενδιέφερε η φόρμα. Ας ήταν ροκ, ας ήταν ό,τι να ’ναι. Τώρα μ’ ενδιαφέρει. Και όσον αφορά στη συγκεκριμένη ποίηση, που μελοποιητικώς συχνά δεινοπαθεί, θα προσέθετα πως μια μουσική… απαλή, διανθισμένη με ρομαντικά στοιχεία και όργανα ακουστικά κατά βάση θα ταιριάζει καλύτερα στο συγκεκριμένο λόγο. Αυτό πράττει ο Anastazios στο mini-CD «Τον κήπο που έσβησε κι εχάθη» [Οδός Πανός, 2016] – γνωστός, σε όσους, ο Anastazios, από ένα παλαιότερο ενδιαφέρον άλμπουμ του, το “The Remains of Shade” (2008).

Στο συγκεκριμένο λοιπόν δισκάκι, που μοιράστηκε πριν μερικούς μήνες (χρόνος σχεδόν) με το τεύχος #173 του περιοδικού Οδός Πανός, ο Anastazios μελοποιεί τρία ποιήματα του Λαπαθιώτη, ενώ συνθέτει και δύο ορχηστρικά επηρεασμένος από συγκεκριμένους στίχους τού ποιητή. Οι μελοποιήσεις αφορούν στα ποιήματα «Τραγούδι», «Νάρκισσος» και «Τα βραδινά τριαντάφυλλα», ενώ τα ορχηστρικά έχουν τίτλους «Αίνιγμα βαθύ» και «Τον κήπο που έσβησε κι εχάθη».

Βρίσκω «σύννομες» τις μελοποιήσεις του Anastazios με την εικόνα που σχηματίζω μέσα στα χρόνια για τους στίχους του Λαπαθιώτη και πως όργανα σαν το βιολί, το ακορντεόν, το πιάνο και το κοντραμπάσο είναι από εκείνα τα «ιδανικά» να τα πούμε, που θα δώσουν το «σωστό» μέγεθος σε τραγούδια και ορχηστρικά. Αν κάτι μου δημιουργεί μιαν αμηχανία τούτο έχει να κάνει μόνο με τις ερμηνείες τού Αλέξανδρου Βαλκανά, που είναι κάπως λιγωτικές (φέρνει στoν νου μου παλαιό Βασίλη Λέκκα), φορτώνοντας με παραπανίσιο (και αχρείαστο) δράμα στίχους που μέσα στον πόνο και τη θλίψη τους προβάλλουν και άλλες διαστάσεις, και βασικά τον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία, με την οποίαν αντιμετώπιζε ο Λαπαθιώτης το κοινωνικό περιβάλλον του.

Ας είναι όμως, αφού η συνολική προσπάθεια διαθέτει ορισμένα γερά στάνταρντ.

Επαφή: www.anastazios.com