η ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ στον κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη

Η δισκογραφία με έργα, συνθέσεις, τραγούδια τού Μίκη Θεοδωράκη είναι, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, τεράστια… και κάθε φορά δεν γίνεται παρά να αναρωτιέσαι αν έχει νόημα μία ακόμη δισκογράφηση γνωστών ή και λιγότερο γνωστόν, ίσως, τραγουδιών του από νεότερους ερμηνευτές, εκτελεστές κ.λπ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται πως έχει νόημα πάντως, καθότι το άλμπουμ «Η Μπέττυ Χαρλαύτη στον Κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη» [ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ήχων αληθινών, 2017], όπως διαβάζω και στο σχετικό δελτίο Τύπου, «είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη με συμφωνικό ήχο». Αν είναι όντως έτσι, που πιθανόν να είναι (προσωπικώς, δεν μπορεί να είμαι βέβαιος για τίποτα, αν μιλάμε για την απέραντη συγκεκριμένη δισκογραφία), τότε το εν λόγω CD έχει, από τη σύλληψή του ήδη, μια κάποια ξεχωριστή αξία – πόσω μάλλον, όταν, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μιαν αναγνωρισμένη mezzo, και ακόμη με την πολυμελή Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ να συνοδεύει (υπό τη διεύθυνση του Στάθη Σούλη). Στα ατού τού CD, προσέτι, οι guests Zülfü Livaneli, Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Περρής, τα δύο ανέκδοτα τραγούδια του Θεοδωράκη (που αποκτούν θέση ισάξια ανάμεσα στα υπόλοιπα γνωστά), βεβαίως το ρεπερτόριο αυτό καθ’ αυτό, με την πλούσια ενορχήστρωση του Γιάννη Μπελώνη, και τέλος η ωραία εγγραφή στο στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.

Γενικώς λοιπόν θα πω πως το άλμπουμ στέκεται «μια χαρά» και παρά το γεγονός πως πολλά από τα τραγούδια που ακούγονται εδώ είναι πασίγνωστα («Μαγιοπούλα», «Το γελαστό παιδί», «Άσμα ασμάτων», «Όμορφη πόλη»…), εντούτοις δεν χάνουν ούτε όσον αφορά στον απαιτούμενο λυρισμό τους (τα λυρικά), ούτε όσον αφορά στη δυναμική τους (τα επικά). Έχουμε δηλαδή ένα ισορροπημένο σύνολο, το οποίον ευθυγραμμίζεται από τη φωνή κατ’ αρχάς της Χαρλαύτη, που ενώνει με συνετή εκφραστικότητα, διαφορετικά ή και εντελώς διαφορετικά τραγούδια (φορτίσεων, εποχών κ.λπ.) και εν συνεχεία από την ενορχήστρωση/ διεύθυνση/ απόδοση, άπασες συνετές (και αυτές) χωρίς υπερβολές και επιδείξεις.

Ωραία, τέλος, τα δύο ανέκδοτα tracks, το «Θέλω να τραγουδήσω (Με το αίμα)» (στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) και το «Θάλασσα πλατειά» (στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης), καθώς δεν ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα κομμάτια του CD και ακούγονται σαν να είναι γνωστά από χρόνια.

Επαφή: www.musicmirror.gr