ΑΝΑΠΛΟΥΣ κάτι από το χθες και μαζί λίγα λόγια για την πιο πρόσφατη δουλειά τους

Για τους Ανάπλους είχα γράψει πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2009 στο #196 τεύχος του Jazz & Τζαζ. Μερικά από ’κείνα τα λόγια έχουν νόημα να αναπαραχθούν. Να λοιπόν…

Ελληνικό συγκρότημα, με στίχο ελληνικό, που να υιοθετεί μία (ανάμεσα σε άλλες) garage-punk αισθητική δεν είναι κάτι σύνηθες. Δεν ήταν σύνηθες ούτε στα sixties, στο πρώτο εγχώριο ξέσπασμα, δεν ήταν σύνηθες ούτε στην πρώτη αναβίωση στα μέσα του ’80, δεν είναι σύνηθες ούτε σήμερα. Ιδίως σήμερα, όταν η αγγλική γλώσσα «πάει πακέτο» με το... ανεξάρτητο όραμα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχουν εξηγήσεις, πέραν των γνωστών και τετριμμένων περί μη «συμβατότητας» της γλώσσας μας με τις rock ρυθμολογίες και τ’ ανάλογα. Βασικά, η αιτία έχει να κάνει με την περιφρούρηση της διαφορετικότητας του χώρου, με το κόψιμο κάθε δεσμού μ’ εκείνο που ονομάζουμε «έντεχνο ελληνικό τραγούδι», το οποίον μπορεί να τυγχάνει και ροκ ή «ροκ» συχνότατα. Έτσι λοιπόν ενώ, κατά βάθος, υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ελληνικού-ελληνικού indie άσματος, ορισμένοι, πολλοί, σχεδόν όλοι, μοιάζει να περιμένουν τον πλήρη ενταφιασμό τού... καθομιλουμένου στίχου, προκειμένου να επέμβουν. Τι θα συμβεί τότε; Δεν ξέρω. Πάντως το καλάθι θα είναι μικρό... Πάμε όμως στους... διαφωνούντες, στην περίπτωσή μας, όπως είναι οι Αθηναίοι Ανάπλους.

Το συγκρότημα, που υπάρχει εδώ και λίγα χρόνια (σ.σ. μετράμε από το 2009 και πίσω), κατέθεσε προσφάτως το παρθενικό του άλμπουμ. Η «Ανοσία» [Anazitisi] περιέχει 12 τραγούδια κι ένα ορχηστρικό, όλα σε μουσικές και στίχους των μελών του σχήματος (Σωκράτης Παπασωτηρίου φωνητικά, Γιάννης Λαδιάς κιθάρα, Παναγιώτης Κορκολής πλήκτρα, Πάρις Λέριος ντραμς, Θανάσης Ραχούτης μπάσο).

Ακούγοντας το άλμπουμ των Ανάπλους έχω την αίσθηση πως, από μουσικής πλευράς, υπάρχει μία μετατόπιση από περισσότερο garage ηχοχρώματα στην αρχή, προς περισσότερο punky κατά το τέλος (αισθητικώς κοντά στις Τρύπες – το τραγούδι τους «Στην άλλη πλευρά» τούς θυμίζει πολύ), λίγο πριν το κλείσιμο με το instro “Desert”, τα ξεσπάσματα του οποίου βγάζουν μια... ψυχεδελικότητα. Σκληρές, εν γένει, φόρμες, πάνω στις οποίες πατάνε τα «άρρωστα» λόγια. Δείγμα: «αδέσποτες οι λέξεις/ μου τρων’ τα σωθικά/ και οι άρρωστές μου σκέψεις/ γυρεύουν γιατρειά» και «ώσπου να κλείσεις το ένα βλέφαρο/ σε χώρα άγνωστη ξεχνιέσαι/ βρέχει γυαλιά, χιονίζει σίδερα/ μα τι σε κάνει να γελάς/ αναρωτιέσαι».
Θυμός λοιπόν, οργή στα όρια της απόγνωσης, δυσφορία για έναν τρόπο ζωής που επιβάλλεται άνωθεν, αλλά ταυτοχρόνως και αδυναμία να ξεπεραστούν τα ζόρια, αφού η παγίδα διαθέτει γερές δικλείδες ασφαλείας. Είναι τόσο χάλια η κατάσταση; Μπορεί και περισσότερο. Εξαρτάται από το τι είσαι, πού είσαι, ποιος είσαι... Οι Ανάπλους δεν κρύβονται, είναι σίγουρο. Μπορεί να τα λένε κάπως «χοντρά», μπορεί να τους λείπει το... καλλιτεχνικό τακτ, όμως είναι «διαβασμένοι» στις μουσικές τους και ειλικρινείς στα λόγια τους, κι αυτό αρκεί. Σε πρώτη φάση…

Από ’κείνη την πρώτη φάση σειρά έχει, σήμερα, η δεύτερη…
Λέμε πια για την πιο πρόσφατη δουλειά των Ανάπλους, που έχει τίτλο «Στο Όνειρό μου» – ένα καλογραμμένο CD-R με εννέα tracks και εντελώς λιτό στις πληροφορίες του («στο “Χωρίς να βλέπεις” τραγουδάει η Φλώρα Ρουμπάνη», «τους στίχους του “Raymond Queneau έγραψε ο Ηλίας Ξανθάκος», «το εξώφυλλο βασίζεται σε πίνακα του Θανάση Ραχούτη», «επιμέλεια εικαστικού Πολυτίμη Διαμαντοπούλου»… αυτά είναι όλα).

Το συγκρότημα ροκάρει συχνά με κάποιες sixties και άλλοτε με eighties αναφορές (το λέω σε σχέση με τη χρήση των keyboards είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση), αλλά γενικώς με σημερινό πρόσωπο και με σαφείς κοινωνικές αγωνίες (στα λόγια). Οι επιρροές από Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά είναι επίσης διακριτές, αν και σε κάθε περίπτωση σωστά αφομοιωμένες.

Τα ωραιότερα τραγούδια του CD-R των Ανάπλους είναι το εισαγωγικό «Επιστροφή», το «Zombie», το «Κάτω από τη γλώσσα» και το «Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα (Γυναίκα δολοφόνος)», δίχως να υστερούν κατά πολύ και τα υπόλοιπα. Θέλω να πω πως οι Ανάπλους είναι ένα πολύ καλό γκρουπ, που με κάποιες επιμέρους βελτιώσεις θα έφτανε μακρύτερα. (Η δική μου γνώμη είναι πως τα πλήκτρα χρειάζονται παντού, πως τα πιο σκληρά κομμάτια δεν είναι το φόρτε τους και πως μια συγκροτημένη παραγωγή θα αναδείκνυε ακόμη πιο πολύ το υλικό τους). Τι απαιτείτε μετά απ’ όλα αυτά; Απλώς… κάποιος να τους εμπιστευτεί.

Επαφή: www.facebook.com/thanasis.rahoutis