ACT MUSIC + VISION καινούρια σοδειά, μέρος II

Τα υπόλοιπα τρία CD της ACT Music + Vision (AN Music) από την τελευταία παρτίδα που λάβαμε... Εδώ το πρώτο μέρος…

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2017/11/act-music-vision.html

DIETER ILG: B-A-C-H [9844-2 ACT, 2017]

Ο αναγνωρισμένος γερμανός τζαζ-κοντραμπασίστας Dieter Ilg, μετά τον προπέρσινο «δικό του Μπετόβεν», για τον οποίον είχαμε γράψει και στο δισκορυχείον (29 Οκτ. 2015), έχει στην αγορά ένα ακόμη… κλασικό-τζαζ CD, που δεν είναι το δεύτερό του, καθότι έχουν προηγηθεί (πέραν του Beethoven) ανάλογες προσεγγίσεις του στον Wagner και στον Verdi.  Εδώ, στο “B-A-C-H”, ο Ilg, έχοντας δίπλα του τους Rainer Böhm πιάνο και Patrice Héral ντραμς, τα… βάζει με τον Μπαχ, από συγκεκριμένα έργα του οποίου επηρεάζεται συνθέτοντας «δικά του», τα οποία και παρουσιάζει με νέους καινούριους τίτλους.

Φυσικά η… ιστορία jazz-Bach δεν είναι σημερινή, αν σκεφτούμε πως δεκάδες προσεγγίσεις πάνω στο έργο τού μεγάλου κάντορα έχουν υπάρξει στο παρελθόν, με μερικές απ’ αυτές να θεωρούνται πλέον must. Προσεγγίσεις σαν εκείνη των Jacques Loussier/ Christian Garros/ Pierre Michelot (1959) εννοώ, μα ακόμη και των Swingle Singers (1963), The Ramsey Lewis Trio (1964), Ingfried Hoffmann (1969), Laurindo Almeida & Ray Brown (1970), The Modern Jazz Quartet (1974), Chris Hinze (1976), Eugen Cicero Trio (1985) κ.ά.

Τα έργα του Bach, από τα οποία επηρεάζεται και ανασκευάζει ο Ilg είναι πολλά και διάφορα – μπορούμε δε να δώσουμε και τις επίσημες αριθμήσεις τους, αλλά δεν έχει νόημα. Εκείνο που έχει νόημα να πούμε είναι πως ο Ilg παρουσιάζεται αρκετά πρωτότυπος εδώ, με επιτυχείς εναρμονίσεις σε συγκεκριμένα μελωδικά patterns και με πολύ ελευθερία περαιτέρω, ώστε να επιτύχει εκείνο που θα ονομάζαμε «προσωπική κατάδειξη». Φυσικά, στο “B-A-C-H” μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και ο πιανίστας Rainer Böhm – ένας μουσικός που έγινε πιο γνωστός μέσα από τα γκρουπ του τρομπετίστα Thomas Siffling, και που έχει και δική του αξιόλογη δισκογραφία.

THREE FALL & MELANE: Four [9676-2 ACT, 2017]

Ως “young german jazz” προσδιορίζεται το “Four” των Three Fall & Melane, άρα να υποθέσουμε πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι Lutz Streun μπάσο κλαρίνο, τενόρο σαξόφωνο, Sebastian Winne ντραμς, κρουστά, Til Schneider τρομπόνι και Melane Nkounkolo είναι Γερμανοί – και τούτο, γιατί δεν γίνεται να υποθέσουμε κάτι άλλο. 

Στη βάση της η jazz που ακούμε εδώ είναι σύγχρονη και κυρίως αμερικανική, δίχως πάντως να απουσιάζουν και κάποια ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά – από ’κείνα που προσέφερε αφειδώς, όσο βρισκόταν εν ζωή, το Esbjörn Svensson Trio. Η αμερικανίλα του “Four” πιάνει κόκκινο κυρίως στις περιπτώσεις των τραγουδιών της Melane, που είναι εντελώς street/r&b, επιχειρώντας σε κάτι από εκείνα που τολμούσαν προ 20ετίας-25ετίας, με εντυπωσιακά αποτελέσματα, οι Us3 και ο Guru Jazzmatazz. 

Οι Γερμανοί έχουν ακόμη ένα προσόν. Ή μάλλον δύο. Πέραν του ότι είναι καλοί ως συνθέτες (ο τρομπονίστας Schneider βασικά, που έχει γράψει σχεδόν όλα τα πρωτότυπα tracks – καθώς υπάρχουν και κάτι λίγες διασκευές σε e.s.t. και Ace of Base) είναι και ως παίκτες ψαγμένοι και ελπιδοφόροι, αφού κάνουν τα όργανά τους ν’ ακούγονται άλλοτε σαν κιθάρες, άλλοτε σαν πλήκτρα κ.ο.κ. Πέφτει… μπαλαμούτι δηλαδή, αλλά είναι πολύ καλό και τους βγαίνει.

MARIUS NESET: Circle of Chimes [9038-2 ACT, 2017]

Ο σαξοφωνίστας (τενόρο-σοπράνο) Marius Neset, που τον έχουμε δει και από τα μέρη μας, είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες, Ευρωπαίους, σύγχρονους τζαζ συνθέτες. Κάτι που το αποδεικνύει και με το πιο καινούριο CD του, που έχει τίτλο “Circle of Chimes” και το οποίον αποτελείται μόνο από δικές του συνθέσεις. Και τι συνθέσεις! Τέλειου σχεδιασμού, 12λεπτης, 9λεπτης, 8λεπτης ακόμη και 3λεπτης διάρκειας, τις οποίες ενορχηστρώνει ο ίδιος. Διαθέτει, βεβαίως, παικταράδες στο συγκρότημά του ο Neset, ασχέτως αν ο ίδιος κρατάει τον πρώτο ρόλο για τον εαυτό του στην ορχήστρα, ασχέτως αν αποφασίζει μόνος του για εκείνο ή το άλλο. Δίπλα, λοιπόν, στον άπαιχτο Νορβηγό στέκονται οι Lionel Loueke κιθάρες, φωνή, Andreas Brantelid τσέλο, Ingrid Neset φλάουτα, Ivo Neame πιάνο, Jim Hart βιμπράφωνο, μαρίμπα, κρουστά, Petter Eldh κοντραμπάσο και Anton Eger ντραμς, κρουστά. 

Το αποτέλεσμα το ακούμε. Συνθέσεις ιδιότροπες με αναφορές πολλές και διαφορετικές (ευρωπαϊκές, αμερικανικές, αφρικανικές), που ανοίγονται σε πολύχρωμους δρόμους, με όργανα όπως η μαρίμπα και το βιμπράφωνο να έχουν ισχυρά μερίδια, δίπλα στα πιο… κλασικά (σαξόφωνα, κιθάρα, πιάνο), συντελώντας σε μια «γιορτή» που ενίοτε αποκτά εκστατικά χαρακτηριστικά (“Sirens of Cologne”).

Από τα δυνατά τζαζ άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε.