ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ μια δική μου άποψη και κάποια σχόλια από το facebook

Δεν ήμουν ποτέ φαν του αείμνηστου Χρήστου Βακαλόπουλου (χθες συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, την 29/1/1993), για τον οποίον πέφτουν αμέτρητες οι δόξες – όχι μόνο σήμερα, χθες, προχθές, μα όλην αυτή την 25ετία.

Δεν ξέρω αν μυθοποιήθηκε επειδή πέθανε νέος, ή τον μυθοποίησε ο Κωστής Παπαγιώργης (μακαρίτης κι αυτός ως γνωστόν) μ’ εκείνη την περίβλεπτη αστική αγιογραφία «Γεια σου Ασημάκη» [Καστανιώτης, 1994], εκείνο που ξέρω είναι πως τα κινηματογραφικά του κείμενα ήταν «δήθεν» –μια επιδεικτική, ακατανόητη και με άπειρες δόσεις εντυπωσιοθηρίας κακή εφαρμογή των αντιλήψεων του Μπαρτ για την έννοια του (κινηματογραφικού) «σημείου»– ενώ τα μουσικά του ήταν υπέρ το δέον απλοϊκά, πνιγμένα μέσα σ’ αυτή την αστεία ροκ μυθοποίηση (της παρηκμασμένης, πριν καν ακμάσει, υψηλής, με σύνδρομα λαϊκότητας, αθηναϊκής νύχτας).
Στη λογοτεχνία δεν τον έψαξα πολύ, γιατί τον είχα πάρει με στραβό μάτι από τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Αυτά τα ολίγα και... περισσότερα στα σχόλια.