2/1/2018
>>Τα Καλάβρυτα, προσθέτει, είναι ο «πρωταγωνιστής» της εορταστικής περιόδου. Αυτό, όπως τονίζει ο κ. Τελώνης, οφείλεται στην ολοκλήρωση των οδικών δικτύων, που επιτρέπουν την πρόσβαση από την Αθήνα σε μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά.<<
Αθήνα-Καλάβρυτα σε 1 ώρα και 10 λεπτά; Τι λένε ρε οι ηλίθιοι! Αυτές τις αρλούμπες γράφουνε, τις διαβάζουνε διάφοροι στόκοι και πάνε και γίνονται χαλκομανίες στις κολώνες χρονιάρες μέρες (παίρνοντας και αθώους στο λαιμό τους).
Ρε γρόθοι Αθήνα-Καλάβρυτα σε 1+10 ούτε ο Νίκι Λάουντα δεν θα το έκανε σε άδειο δρόμο με Φεράρι.
Για κοιτάτε ρε... που βάλαμε μια νησίδα στους καρόδρομους και πήρε αέρα ο κώλος των Νίκι Λάουντα από τα Λιντλ!
>>Τα Καλάβρυτα, προσθέτει, είναι ο «πρωταγωνιστής» της εορταστικής περιόδου. Αυτό, όπως τονίζει ο κ. Τελώνης, οφείλεται στην ολοκλήρωση των οδικών δικτύων, που επιτρέπουν την πρόσβαση από την Αθήνα σε μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά.<<
Αθήνα-Καλάβρυτα σε 1 ώρα και 10 λεπτά; Τι λένε ρε οι ηλίθιοι! Αυτές τις αρλούμπες γράφουνε, τις διαβάζουνε διάφοροι στόκοι και πάνε και γίνονται χαλκομανίες στις κολώνες χρονιάρες μέρες (παίρνοντας και αθώους στο λαιμό τους).
Ρε γρόθοι Αθήνα-Καλάβρυτα σε 1+10 ούτε ο Νίκι Λάουντα δεν θα το έκανε σε άδειο δρόμο με Φεράρι.
Για κοιτάτε ρε... που βάλαμε μια νησίδα στους καρόδρομους και πήρε αέρα ο κώλος των Νίκι Λάουντα από τα Λιντλ!
2/1/2018
Ως παλιός ποδοσφαιρόφιλος και λάτρης, περαιτέρω, του
ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, αρέσκομαι να παρακολουθώ αγώνες της γειτονιάς, που
να πληρούν κάποια στοιχειώδη στάνταρντ. Να υπάρχει ένα γήπεδο της προκοπής,
κάποιοι αρχικοί κανονισμοί, που να εφαρμόζονται και δυο ομάδες, που να έχουν
κάτι να παρουσιάσουν.
Στη γειτονιά μου υπάρχει ένα ωραίο γηπεδάκι 5Χ5, ελεύθερο και ωραίο, χωμένο
μέσα στο δάσος και όποτε με βγάλει ο δρόμος κατά ’κει, όλο και θα σταθώ να δω
καναν αγώνα.
Χθες για παράδειγμα, Πρωτοχρονιά, είδα ένα ματς
ανάμεσα σε μαύρους και μουσουλμάνους. Αφρικανοί εννοώ από τη μια μεριά και
Πακιστανο-Ιρακινο-Αφγανοί από την άλλη. Οι μαύροι… παικταράδες –και μιλάμε για
20χρονα παιδιά τώρα– καθώς δυο-τρεις απ' αυτούς άνετα θα μπορούσε να παίζουν
μπάλα σε ομάδες Β Εθνικής, μιας και διέθεταν φοβερή τεχνική κατάρτιση με
τέλειες ντρίμπλες, προσποιήσεις, κράτημα μπάλας, ισχυρό σουτ. Το μειονέκτημά
τους; Ήταν κάπως ατομιστές, αλλά αυτό ψιλοδιορθώνεται.
Και οι μουσουλμάνοι ήταν καλοί –λιγότερο βέβαια από
τους μαύρους– με πιο ομαδικό πνεύμα και με πιο γερά πόδια. Μαχητές. Κόντρες,
τζαρτζαρίσματα, σπρωξίματα, φάουλ, πέναλτι… γενικώς σκληροτράχηλοι… έπεφταν στη
φωτιά. Σ’ ένα πέναλτι, που έκαναν οι μουσουλμάνοι στους μαύρους, πήγε να
δημιουργηθεί και κάποια σύρραξη, στο στυλ είναι-δεν είναι πέναλτι (εγώ ήμουν
κάπως μακριά από τη φάση και δεν την είδα καλά… ήταν μπροστά μου και κάτι
κολώνες), αλλά τελικά μονιάσανε και δώσανε τα χέρια. Ωραίο παιχνίδι!
Έχω δει και Έλληνες (με Έλληνες) να παίζουν στο
συγκεκριμένο γήπεδο. Γάμησέ τα… Κάτι χοντρομπαλάδες, κάτι άμπαλοι, κάτι ό,τι να
’ναι. Τους έχουν φάει οι φρέντο, τα κινητά και τα σουβλάκια. Αυτοί, 25 χρονών,
δεν θα μπορούν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους…
2/1/2018
Neil Young, Lou Reed, Patti Smith, Marianne Faithfull… μας
τα έχετε ζαλίσει – συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ρίχτε και κάτι λίγο
διαφορετικό, που να είναι γαμάτο και να έχει και νόημα… Άιντε, μουχλιάσατε...
Τζοστ, όπως τους έλεγε και ο φίλος μου ο Αντρέας που δεν ήξερε αγγλικά. Τζοστ τους λέω κι εγώ
που ξέρω…
Time is my enemy / and it's taking you very fast from me / as the seconds fade
into deathly days / I'm falling in my lover's summer tree…
30/12/2017
Κοίταξα την 50άδα με τα best-2017 του Pitchfork.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως δεν υπάρχει κάτι (έτσι νομίζω) που να μην είναι
αγγλόφωνο. Εντελώς απέραντη αμερικανίλα-αγγλίλα… και πάμε και μέχρι Νέα
Ζηλανδία άμα λάχει να ’ούμε.
Από τις 50 επιλογές οι 27 είναι χιπ-χοπάδικες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο –
κι απ’ αυτές το μόνο άλμπουμ που κίνησε το ενδιαφέρον μου ήταν το “Love What
Survives” των Mount Kimbie. 11 επιλογές περιστρέφονταν γύρω από την ποπ με το
“Οkovi” της Zola Jesus αληθινά να ξεχωρίζει (την
Björk σας τη χαρίζω), 10 άλμπουμ άγγιζαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ροκ
(το “Powerplant” των Girlpool κάαατι έλεγε), ένα ήταν τζαζ, αυτή η τζαζ που
παίζει ο Kamasi, κι ένα πανκ (Priests).
50άδα ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ, αφού χοντρικά αγνοείται από τη λίστα οτιδήποτε μη αγγλοαμερικάνικο καθώς και ολάκερα μουσικά είδη (folk, jazz-improv, avant, πειραματικά, world music, fusion και λοιπά και λοιπά).
50άδα ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ, αφού χοντρικά αγνοείται από τη λίστα οτιδήποτε μη αγγλοαμερικάνικο καθώς και ολάκερα μουσικά είδη (folk, jazz-improv, avant, πειραματικά, world music, fusion και λοιπά και λοιπά).
30/12/2017
Από ανάρτηση του Πέτρου Δραγουμάνου.
Τα μνημόνια κατασπάραξαν και την ελληνική δισκογραφία.
Επί Σαμαροβενιζέλων είχαμε ελαφρά ανάκαμψη, επί Τσιπροκαμμένων άστα να παν στο
διάλο…
Σχόλια από το facebook περί Pitchfork
ΑπάντησηΔιαγραφήSpyros Hytiris
Το Pitchfork έπαιξε το ρόλο του στην post-Napster εποχή, όταν έδωσε στο ευρύ κοινό που ψαχνόταν για δωρεάν κατεβάσματα μια γκάμα indie μουσικής με πολλές μη συμβατικές τάσεις, κάτι σαν portal για τις μη-πολυεθνικές ηχογραφήσεις. Δεν τους ενδιέφεραν τα μεγάλα ονόματα ούτε τα προβλέψιμα από τις λίστες των κλασικών ροκ εντύπων και όντως έφτιαξαν μια κατάσταση. Το θετικό ήταν ένα φρέσκο μάτι, το αρνητικό η ελλιπής γνώση του παρελθόντος, αλλά δεν μπορεί να τα έχεις όλα. Το πρόβλημα άρχισε όταν το Pitchfork έγινε σημείο αναφοράς για πολύ κόσμο (τον οποίο εν συνεχεία πήρε στο λαιμό του). Τα τελευταία τρία χρόνια, προσωπικώς, δίνω απλά μια ματιά στο τι επιλέγουν, κατά κανόνα απογοητεύομαι και τελειώνω την επίσκεψη εν συντομία (αν και πάντα κάτι μαθαίνω, έστω και σε μικρό ποσοστό). Ιδιαίτερα αυτό με τα hip-hop είναι απολύτως αποτρεπτικό. Εξακολουθώ να είμαι πιστός του μουσικού τύπου, τον οποίο παρακολουθώ στενά και αδιαλείπτως (MOJO, UNCUT για μέσο όρο, WIRE για πιο ψαγμένα, SHINDIG/OPTICAL SOUNDS για ψυχεδελικά, ROLLING STONE για mainstream). Το σημαντικότερο απ' όλα όμως είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στο δικό μας κριτήριο και ναι μεν να παίρνουμε μια ιδέα από εξωτερικές πηγές, αλλά η τελική επιλογή να είναι δική μας.
Spyros Diastimikos
To Pitchfork ανέκαθεν έπασχε από το σύνδρομο του "οτιδήποτε πριν το punk πρέπει να μηδενίσει". Ετσι μονδέρνο γι αυτούς είναι ο ενίοτε πασπαλισμένος με dubstep χιπχοπίαση 80s αναχρονισμός των Mount Kimbie, ενώ ένα album σαν των Ball (από τα καλύτερα retro rock της χρονιάς) δεν θα έμπαινε με τη καμμία στη σελίδα τους. Πάσχουν από την ίδια ασθένεια με τους παλιοροκάδες που νομίζουν ότι η μουσική τελείωσε στους Deep Purple. To χειρότερο όμως μαζί τους είναι ότι εκτός από άσχετοι έχουν και "τουπέ". Pretentious δεν το λένε οι αγγλόφωνοι;;;
Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
Της πλάκας γραφιάδες. Μάθανε το afro το 2007, όταν στην Ελλάδα το ξέραμε από το 1970.
Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
Αν έβαζα κι ένα ροκ άλμπουμ στα καλύτερα της χρονιάς (πέραν της Satoko Fujii) θα έβαζα τους Ball.
Win Berry
Συμφωνώ βέβαια με όλους, μην ξεχνάμε όμως ότι το pitchfork απευθύνεται κατά βάση σε 20άρηδες, οι οποίοι ακούνε μουσική εντελώς διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. Ουσιαστικά είναι μια λίστα για να κάνεις download στο κινητό σου και να χρησημοιποιείς σαν μουσικό χαλί σε μετρό, τζόγκινγκ, δείπνο με φίλους κτλ. Έτσι βγάζει νόημα η λίστα και πράγματι τα χιπχοποειδή και το ψευτομπητάκια ταιριάζουν σε τέτοιο κλίμα, σε αντίθεση με τζαζζ, prog rock κτλ. Φαντάσου να κάνεις τζόγκινγκ ακούγοντας το supper’s ready ή το sketches of spain ξέρω γω.
Eleni Founti
Το pitchfork προσωπικά θα το εμπιστευόμουν μόνο για ενημέρωση / δισκοκριτική στην pop / indie rock σκηνή. Αυτά τα ξέρουν καλά. Το ότι ανοίχτηκαν και στα υπόλοιπα είδη μουσικής νομίζω πως τους εκθέτει (αναφορικά με τις μουσικές που ακούω εγώ τουλάχιστον. Δηλαδή για το χιπ χοπ δεν μπορώ να κρίνω, αλλά βλακείες για την ηλεκτροακουστική και τη ροκ / χαρντ ροκ σκηνή γράφουν άφθονες).
Θυμάμαι χαρακτηριστικά δισκοκριτική κομμάτι-κομμάτι για δίσκο που περιλάμβανε πασίγνωστο sample από το Echoes των Pink Floyd και στο σημείο αυτό ο γράφων εκθείαζε τη συγκλονιστική μελωδία που συνέθεσε ο μουσικός (σημ. το sample ήταν το μοναδικό μελωδικό στοιχείο του κομματιού).
Θέλω να πω ότι αυτοί που γράφουν εκεί δεν έχουν μουσικό υπόβαθρο, ίσως είναι και πολύ μικροί σε ηλικία. δεν ξέρω, και φαίνεται.
Spyros Diastimikos
...και η Zola Jesus έχει τελειώσει δημιουργικά.
Giorgos Blend Mishkin
Πληρωμένες λιστες απο απλήρωτους άχρηστους γραφιάδες
κατω η χουντα του πιτσφορκ
ΑπάντησηΔιαγραφή> Συμφωνώ βέβαια με όλους, μην ξεχνάμε όμως ότι το pitchfork απευθύνεται κατά βάση σε 20άρηδες, οι οποίοι ακούνε μουσική εντελώς διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. Ουσιαστικά είναι μια λίστα για να κάνεις download στο κινητό σου και να χρησημοιποιείς σαν μουσικό χαλί σε μετρό, τζόγκινγκ, δείπνο με φίλους κτλ. Έτσι βγάζει νόημα η λίστα και πράγματι τα χιπχοποειδή και το ψευτομπητάκια ταιριάζουν σε τέτοιο κλίμα, σε αντίθεση με τζαζζ, prog rock κτλ. Φαντάσου να κάνεις τζόγκινγκ ακούγοντας το supper’s ready ή το sketches of spain ξέρω γω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε όμως ότι το Rolling Stone/Creem/NME κλπ απευθύνεται κατά βάση σε 20άρηδες, οι οποίοι ακούνε μουσική εντελώς διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. Ουσιαστικά είναι μια λίστα για να ακούς να ξεσαλώνεις, και να βάζεις σαν μουσικό χαλί σε μπαφοκαταστάσεις και φοιτητικά δωμάτια. Έτσι βγάζει νόημα η λίστα και πράγματι τα γιεγιέδικα και η ψευτο-βαθιά ψυχεδέλεια ταιριάζουν σε τέτοιο κλίμα, σε αντίθεση με την κλασσική, τον Sinatra, τον Gerswin κτλ. Φαντάσου να κάνεις sit-in ακούγοντας την Παθητική ή Παλεστρίνα ξέρω γω...