Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ μια δική μου άποψη και κάποια σχόλια από το facebook

Δεν ήμουν ποτέ φαν του αείμνηστου Χρήστου Βακαλόπουλου (χθες συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, την 29/1/1993), για τον οποίον πέφτουν αμέτρητες οι δόξες – όχι μόνο σήμερα, χθες, προχθές, μα όλην αυτή την 25ετία.
Δεν ξέρω αν μυθοποιήθηκε επειδή πέθανε νέος, ή τον μυθοποίησε ο Κωστής Παπαγιώργης (μακαρίτης κι αυτός ως γνωστόν) μ’ εκείνη την περίβλεπτη αστική αγιογραφία «Γεια σου Ασημάκη» [Καστανιώτης, 1994], εκείνο που ξέρω είναι πως τα κινηματογραφικά του κείμενα ήταν «δήθεν» –μια επιδεικτική, ακατανόητη και με άπειρες δόσεις εντυπωσιοθηρίας κακή εφαρμογή των αντιλήψεων του Μπαρτ για την έννοια του (κινηματογραφικού) «σημείου»– ενώ τα μουσικά του ήταν υπέρ το δέον απλοϊκά, πνιγμένα μέσα σ’ αυτή την αστεία ροκ μυθοποίηση (της παρηκμασμένης, πριν καν ακμάσει, υψηλής, με σύνδρομα λαϊκότητας, αθηναϊκής νύχτας).
Στη λογοτεχνία δεν τον έψαξα πολύ, γιατί τον είχα πάρει με στραβό μάτι από τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Αυτά τα ολίγα και... περισσότερα στα σχόλια.

15 σχόλια:

  1. Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    A, είχα δει και τη μοναδική ολοδική του ταινία Όλγα Ρόμπαρντς, η οποία δεν βλεπότανε, και άξιζε μόνο για ένα κλιπ μ' ένα τραγούδι του Στέλιου νομίζω, παιγμένο με ακορντεόν από πλανόδιο - αυτό θυμάμαι...

    Δημητρης Σαλτος
    Και ο τσακωνας ηταν καλος.

    Αθανάσιος Ζακόπουλος
    μια χαρά είναι η ταινία φυσικά

    Grigoris Leontiades
    Ήτανε το «Μην Περιμένεις Πια» του Μενιδιάτη, που έπαιζε στο ακορντεόν ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Ωραία σκηνή. Μάπα ταινία.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Το έχεις πρόσφατο; Χαίρομαι! Μου είχε μείνει Στέλιος... Ούτε το τραγούδι θυμόμουν. Ωραία σκηνή. Μάπα ταινία.

    Grigoris Leontiades
    Έκανα λάθος, δεν παίζει ο Καφετζόπουλος το ακορντεόν
    https://www.youtube.com/watch?v=C1PUR3OwQkw
    ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΟΛΓΑ ΡΟΜΠΑΡΝΤΣ -…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημητρης Σαλτος
      Πήγα να διαβάσω το πρώτο του μυθιστόρημα και το παράτησα μετά από λίγο. Δεν ξέρω αν στα επομενα βελτιώθηκε, αλλά το συγκεκριμένο το βρήκα πολύ κουραστικό και δήθεν. Ως αρθρογράφος είχε καποιο ενδιαφέρον μπορω να πω.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Στα 80s για σινεμά π.χ. έγραφε καλύτερα από τα 70s. Στα μουσικά όμως ήταν πάντα απλοϊκός και αδιάφορος.

      Διαγραφή
  2. Γιώργος Χαρωνίτης
    Άκουγα μια εκπομπή που είχαν - τέλη seventies - Δανίκας, Βακαλόπουλος, Δημόπουλος (Μισέλ) με τίτλο "Η τζαζ που μας αρέσει" [Είχαν καλέσει και τον Ραφαηλίδη σε μια εκπομπή]. Το τι μαλακίες ακούγονταν (δηλαδή λέγονταν), είναι απερίγραπτο!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν τους είχε καρφώσει ο Σάκης ή ο Θεοφιλόπουλος στο ΤΖΑΖ;

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Κι αυτό ήταν απλώς στιγμιότυπο! Στην ουσία πήγαινε ατάκα και μαλακία!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Αν υπάρχει/υπήρχε πιο άσχετος για μουσικά ζητήματα από το Βακαλόπουλο αυτός είναι σίγουρα ο Δανίκας.
    Έφταιγε ο Χατζιδάκις, που κοίταγε μόνο νιάτα και το να λένε ακατανόητες μπουρδολογίες οι διάφοροι και τότε τους έδινε αμέσως εκπομπή στο Τρίτο. Ο θρασύτατος Δανίκας έκανε και ροκ εκπομπή(!) - τον θυμάμαι.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Στη συγκεκριμένη εκπομπή τζαζ οι τρεις - ή οι δύο - αγόραζαν έναν δίσκο (από το Pop 11, απ' όπου αγόραζα κι εγώ!), και πριν καλά καλά τον ακούσουν και τον χωνέψουν τον έβαζαν στο πλατώ και μπουρδολογούσαν μισοδιανοουμενίστικα από μικροφώνου. Καμιά μελέτη ή ψάξιμο!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Άμα τον αγόραζαν και δεν τους τον χάριζαν πάλι καλά.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    δε νομίζω πως χάριζε κανείς τότε! Τα χαρίσματα άρχισαν από mid-'80's και μετά. Ήταν όμως hip να γυρνάς στα '70's μ' έναν δίσκο τζαζ υπό μάλης! Κι εγώ το έκανα τακτικά!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Το είπα επειδή ήταν στη μέση το ραδιόφωνο. Θα ήταν μεγάλη... μαγκιά, τότε, να καταφέρεις να πάρεις δίσκους τζάμπα.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Αν και έγραφα στον Ήχο από το '78, τους πρώτους τζάμπα δίσκους πρέπει να τους πήρα μετά το '86 - αφού απολύθηκα από τον στρατό.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Κάποιοι τους έπαιρναν όμως Γιώργο. Δηλαδή εσύ τους άκουγες και τους επέστρεφες;

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν μπορεί τα πρόμο να επιστρέφονταν στις εταιρείες. Κάποιοι τους μοιράζονταν. Και σίγουρα δεν έφταναν για όλους.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Όχι! Για πολλά χρόνια τους αγόραζα! [Μιλάμε πάντα για τζαζ]. Κάποιες ελληνικές εκδόσεις (με εξώφυλλο εισαγωγής) θυμάμαι ότι τους έστελναν στον Ζήλο! Πρακτικά - και με καλό ρυθμό - τζάμπα τζαζ δίσκοι μας έρχονταν όταν φτιάξαμε το Jazz & Τζαζ. [Άσε, τη τζαζ την έχω πληρώσει χοντρά!]

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Ναι ρε παιδί μου. Τις έχουμε πληρωμένες τις δισκοθήκες μας - δεν υπάρχει θέμα. Λέμε για τα πρόμο... και στα σέβεντις. Κάποιοι τα έπαιρναν. Δεν γίνεται να επιστρέφονταν στις εταιρείες. Τώρα αν στον Ήχο τα μάζευε μόνο ο Ζήλος δεν ξέρω. Λογικά θα έπαιρναν κι άλλοι.
    Στο Jazz & Τζαζ ερχόταν πολύ πράμα. Κι έπαιρναν όλα τα παιδιά. Και καλά CD όχι μαλακίες. Γιατί μαλακίες δεν έρχονταν στο περιοδικό.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Τα ξέρεις εξάλλου. Τι να λέμε... Καταγράφονταν όλα στο Κυκλοφοριακό.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Πάρε παράδειγμα τους πρώτους ελληνικούς jazz δίσκους: Sphinx, Σάκης, Φλώρος, Σφέτσας... Praxis... Τους είχα αγοράσει όλους

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Μετά το '86 άρχισα να παίρνω τζάμπα κάτι McLaughlin, κάτι Philip Catherine κ.ά. που με παρακαλούσε ο Αργύρης να τους εντάσσω στη στήλη μου (λεγόταν "Προφάσεις" και φτιαχνόταν από δίσκους που είχα αγοράσει ως επί το πλείστον). Γι' αυτό λέω πως δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν!
    Ξεστρατίσαμε όμως! Το θέμα ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Ε ναι, έτσι συμβαίνει και στις κανονικές κουβέντες. Πάμε από το ένα θέμα στ' άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aspasia Manou
    Κι όσο ζούσε ήταν είδωλο, εναλλακτικό και για ένα μικρό κύκλο πιστών, αλλά ήταν. Οπωσδήποτε ο θάνατός του τον στεφάνωσε με μια αχλύ αλλου τύπου αλλά δεν αρκεί αυτό, δεν αρκούσε τότε που το μόνο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ήταν το "από στόμα σε στόμα".

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Εγώ, πάντως, όσο ζούσε ο άνθρωπος, τον έβλεπα να πουλάει πιο πολύ "μούρη" παρά ουσία.

    Aspasia Manou
    Αυτό που λες, με άλλα λόγια μπορεί να σημαίνει ότι δεν ήταν μόνο τα γραπτά του το έργο του αλλά κι ο ίδιος, θεμιτό και συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αλλά τα γραπτά του δημιουργησαν έναν κόσμο, θέλω να πω, η Κυψέλη δεν ήταν πια η ίδια μετά από αυτόν, ο Ζήσμος Λορεντζάτος δεν ήταν ποτέ τόσο σέξι, οι Κινκς, ο Άρτσι Σεπ κλπ. Αυτό δεν έχει δοθεί σε πολλούς γραφιάδες στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nikos Daskalakis
    θα πρότεινα την 'Γραμμή του Ορίζοντος'

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Διαβάζω τώρα ξανά ένα κείμενό του για τον Βαν Μόρισον στο Ντέφι (#7) πλημμυρισμένο στις βλακείες.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Αυτό που τραγουδάει με κλειστά μάτια;

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Ναι. Στη φωτογραφία όμως τον έχει με ανοιχτά...
    Από 'κει επηρεάστηκε ο Στόκας...

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Είχα διαβάσει μερικές καλές κινηματογραφικές κριτικές του στην (πολύ) παλιά Αυγή. Λίγο αργότερα μπήκε στη jazz με ένα κάποιο (υπέρμετρο) τουπέ! Νομίζω όμως πως ήταν ενδιαφέρων τύπος.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά. Εντάξει έγραφε για "τα πάντα" σαν λαϊκός διανοούμενος, αλλά δεν το είχε το στυλ που είχε ο Παπαγιώργης. Στα 80s η κινηματογραφική γραφή του ήταν πιο ουσιαστική και λιγότερο περισπούδαστη από τα σέβεντις. Τα κείμενά του π.χ. στο Σύγχρονο Κινηματογράφο δεν διαβάζονται. Στα μουσικά έγραφε για όλα - δεν είναι κακό αυτό. Δεν είχε όμως γνώσεις γύρω από τη μουσική (μάλλον ήταν άσχετος), κι έγραφε με το τουπέ του φιλοσόφου, πράγμα εντελώς ακατάλληλο, όταν γράφεις για το ροκ π.χ. ή την τζαζ.

    Γιώργος Χαρωνίτης
    από μουσική ήταν μάλλον άσχετος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλέξανδρος Κατσαούνης
    Ειχε συνσκηνοθετησει ομως και την καλητερη ταινια του Τσιωλη. Το παρακαλω γυναικες μην κλαιτε.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν είχε τέτοιο (λαϊκό) χιούμορ ο Βακαλόπουλος. Η ταινία επί της ουσίας είναι 90% Τσιώλης - έτσι νομίζω.
    Η καλύτερη ταινία του Τσιώλη ήταν με διαφορά το Θέμα Συνειδήσεως (σενάριο) και το Κατάχρησις Εξουσίας (σκηνοθεσία).

    Αλέξανδρος Κατσαούνης
    Ναι, ειναι και τα παλια του, αλλα εκεινα εχουν την σφραγιδα το Φωσκολου.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Το δεύτερο ήταν σενάριο Φώσκολος, στο Θέμα Συνειδήσεως, που είναι μεγάλη ταινία (σκην. Λύκας) δεν είχε σχέση ο Φώσκολος.

    Αλέξανδρος Κατσαούνης
    Αυτο νομιζω δεν το εχω δει ποτε.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Τι διάολο; Το έχει δείξει 1000 φορές η τηλεόραση.

    Αλέξανδρος Κατσαούνης
    Το ετρεξα λιγο στο youtube και ισως να το εχω δει πολυ μικρος αλλα δεν θυμαμαι τιποτα. Θα το δω συντομα. Το ολο κονσεπτ παντως μου θυμιζει Φωσκολο. Ενταξει... μπορει να φταιει ο Κουρκουλος.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Είναι πολύ καλή ταινία, στην παράδοση των λαϊκών κοινωνικών θρίλερ του γαλλικού σινεμά, που είχε φτιάξει ο Γαβράς. Αν και πάντα υπάρχει το Κιέριον του Θέου, που είναι ταινιάρα (άλλου αισθητικού στυλ όμως).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Konstantinos Zachopoulos
    Ακουγα τις εκπομπές του στο Δεύτερο και ήταν καλές. Μην ξεχνάς πως μιλάμε για άλλες εποχές. Επίσης τον είχα γνωρίσει προσωπικά γύρω στο '84. Ηταν απλός κι ευγενικός και μου είχε φανεί πολύ "κουλ" τύπος - αλλά εγώ τότε δεν ήμουν ούτε 20. Πιστεύω πως ναι μεν είναι υπερεκτιμημένος (εξ αρχής), δεν υπήρξε όμως "δήθεν". Και κάποια ταλέντα τα είχε.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Για τα... σημειολογικά κινηματογραφικά του κείμενα είπα ότι ήταν "δήθεν".

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Νομίζω κάθε Τετάρτη βράδυ μετά τις 12 ήταν.
    https://www.youtube.com/watch?v=6Fl8xqvXUcs
    Χρήστος Βακαλόπουλος - Εκπομπή - Δωδεκάτη ώρα

    Konstantinos Zachopoulos
    πιθανόν, δεν τα θυμάμαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργος Γιαννόπουλος
    Κι εγώ τον έβλεπα ως outsider σε σχέση με τη μουσική. Όμως με εντυπωσίαζε η γραφή του -και 2-3 άλλων- που τόσο νέοι, είχαν κατακτήσει ένα στυλ που δεν το έβρισκες στον mainstream τύπο. Αργότερα υπήρξαν πολλοί. Θυμάμαι και μια μικρού μήκους που προβαλλόταν πακέτο με τα κουρέλια του νικολαϊδη στην πρώτη προβολή.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Οπωσδήποτε ήταν πολύ νέος, 20χρονος, όταν έγραφε εκείνα τα ακατανόητα στο Σύγχρονο Κινηματογράφο, που τα είχε ξεσηκώσει τσάτρα-πάτρα από τους Γάλλους εμφανίζοντάς τα για δικά του. Δικά του ήταν, απλώς δεν τα είχε αφομοιώσει και πουλούσε πνεύμα. Στα έιτις, το ξαναλέω, βρήκε καλύτερη φόρμα κι έγραψε πιο πεζά και πιο επί της ουσίας. Στα μουσικά άσε τα. Δεν σκάμπαζε γρι. Είχε μια γενικόλογη αντίληψη για το ροκ και τη τζαζ π.χ., εντελώς ελληνική και καθόλου γαλλική. Έγραφε και γι' άλλα πράγματα φυσικά, κοινωνικά κ.λπ., που δεν ήταν από τα καλύτερα που μπορούσες να διαβάσεις τότε (ασχέτως αν προέρχονταν από ένα νέο άνθρωπο).

    Win Berry
    Έχει ωραίο ύφος σαν λογοτέχνης, αλλά γενικά έχεις δίκιο. Είχα διάβασει μια συλλογή δοκιμίων του (νόμιζω από χάος στο χαρτί) και δεν πίστευα τι έβλεπα. Το είχε γυρίσει σε αντιδυτικισμό/νεο-ορθοδοξία πολύ πιο άγαρμπα από άλλους που αργότερα τα μάζεψαν όπως όπως. Θυμάμαι του άρεσαν πολύ οι Φατμε/Πορτοκα και μάλιστα είχε γράψε το απίστευτα γιατί να ακούμε Pink Floyd όταν έχουμε Φατμέ (απόδιδω από μνήμης, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς το είχε διατυπώσει). Ούτε τα κινηματογραφικά του μου άρεσαν ιδιαίτερα.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Στα περί Φατμέ ήταν επηρεασμένος από Τάσο Φαληρέα (αυτός έλεγε κάτι τέτοιες εξυπνάδες στα 80s). Ο Φαληρέας είχε τον τρόπο να επηρεάζει τους πάντες - ακόμη και το Σαββόπουλο.

    Panos Bosnakis
    Τα λογοτεχνικά του δε λένε ....τον είχα γνωρίσει αλλά απέφευγα τέτοια άτομα....είχε ύφος και ποτέ δεν μ' άρεζαν άτομα με ύφος. Ολγα Ρόμπαρτς την έχω την ταινία και την έχω προβάλλει ...όντως όχι κάτι ιδιαίτερο. Τα γραφτά του για κινηματογράφο στο πνεύμα της εποχής , ν' ανακατεύουμε αρκετή σημειολογία με ολίγο υπαρξισμό και μετά-μαρξισμό.Αποψη δεν είχε για τον κινηματογράφο, ήταν πολύ νέος βέβαια, μπορεί να εξελισσόταν,είχε ταλέντο αλλά το παρατραβούσαν τότε πολλοί με το ύφος που τελικά έμειναν και πολύ στάσιμοι (ονόματα να μη λέμε) .......
    Ο Παπαγιώργης ήταν ο εαυτός του και δεν είχε καθόλου ύφος, μάλιστα είχε και πολλές γνώσεις και συγγραφικό ταλέντο. Οταν έλεγε την άποψή του, ήταν πάντα σαφής, ξεκάθαρος και τεκμηριωμένος. Είχε δυνατή σκέψη, θα μπορούσε να προχωρήσει στο εξωτερικό, αλλά όχι ο Βακαλόπουλος, καμμία σχέση.

    Δημητρης Σαλτος
    Το κακό σε αρκετα κείμενά του Παπαγιώργη είναι το ποζεριλικι. Προσπαθούσε συνεχώς να δείξει ποσες γνώσεις έχει και να πει απλά πράγματα με ψαγμενος τρόπο, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να κουράζει. Από την άλλη βέβαια έχει γράψει εξαιρετικά έργα, δεν το συζητάμε.

    Panos Bosnakis
    Eκανα μία λεπτή διάκριση. Ο Παπαγιώργης ήταν γνώστης όσων έλεγε και ταλαντούχος συγγραφέας και μεταφραστής. Για τον Βακαλόπουλο δεν θα τόλεγα, χωρίς και να θέλω να τον υποτιμήσω αλλά δεν ήταν αυτό που προβάλλεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νομίζω ότι πριν από χρόνια κυκλοφορούσε στο youtube ένα παράξενα ωραίο τραγούδι, μάλλον του Γιάννη Μπελτέκα (δεν είχα πολυκαταλάβει από τις πληροφορίες που το συνόδευαν)πάνω στο οποίο προβάλλονταν ένα βίντεο που έδειχνε τον Βακαλόπουλο σε κινούμενη επαναλαμβανόμενη εικόνα. Ήταν ένας απόκοσμος σχεδόν συνδυασμός ήχου και εικόνας που πάντα με "τάραζε" κάθε που το έβλεπα. Αν κανείς τυχόν τό'χε δει ευπρόσδεκτη κάθε σχετική πληροφορία, καθώς το βίντεο μάλλον έχει κατέβει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. παρουσίαζε στο Δεύτερο κατά τις 10 το βράδυ το Σκάλα για τα Αστέρια με τη Μαριτίνα Πάσαρη- σε κάποια φάση νομίζω αποχώρησε- κουλ ακπομπή που κύλαγε ωραία Τον είχα γνωρίσει -απλός και άμεσος μου φάνηκε. Η ταινία του δεν είναι πολύ του γούστου μου και νομίζω ότι η καλύτερη κινηματογραφική του στιγμή ήταν η συνεργασία του με τον Παναγιωτόπουλο στο Η γυναίκα που έβλεπε όνειρα Το φιλμ έχει τα κουσούρια του αλλά έχει γοητευτική γραφή και μια φευγάτη αφέλεια κάπως έτσι είναι και η εικόνα που μου άφησε ο ΧΒ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νομίζω ο Βακαλόπουλος μας έμαθε πολλά πράγματα, περισσότερα από πολλούς άλλους πρώτα απ όλα την αγάπη για τον κινηματογράφο (βλ Δεύτερη προβολή) για τον οποίο έγραψε μερικές από τις καλύτερες κριτικές που έχουν γραφτεί.
    Στα ώριμα του χρόνια όταν εγκατάλειψε τη θεωρία -την όποια όμως είχε αφομοιώσει - για να ανακαλύψει την αξία της βιωματικοτητας και της πραγματικής ζωής που συμβαίνει δίπλα , πάλι μας οδήγησε σε μια μορφή αυτογνωσίας. Στα σημειώματα του στο Αντί ( Από το χάος στο χαρτί) η σκέψη του φθάνει πολύ γρήγορα στο ουσιώδες και σε κάνει να διακρίνεις τη βαθιά του σύνδεση του άμεσου με το διαχρονικό.
    Νομίζω όπως κείμενα όπως η Ελληνική Δέσμη, η 21 Απρίλιου κι εμείς, η παρέμβαση του στη γλώσσα , και το σχόλιο του για τον Κωσκοτα (Πολυτέλεια και φαντασία) και αλλά είναι ήδη κλασσικά για να καταλάβει κανείς την ελληνική πραγματικότητα και τα χρόνια που πέρασαν.
    Από την λογοτεχνία ξεχωρίζουν κάποια διηγήματα Από τις Αθηναϊκές ιστορίες και κυρίως η γραμμή του Ορίζοντος. Οι ταινίες που έκανε με τον Τσιωλη κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι λαϊκές κωμωδίες με δεύτερη ανάγνωση.
    Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου. Σε κάποια πρεμιέρα νομίζω στον Τορνε έκανε μια εισαγωγή. Έχω όμως διαβάσει όλα του τα βιβλία και τα μικρά ακόμα των τεσσάρων γραμμών σχόλια. Αυτό που με κέρδισε στα γραπτά του και νομίζω ενδιαφέρει γενικότερα είναι η σκέψη του η οποία παραμένει πρωτότυπη και ζωντανή καθώς σου έδινε να καταλάβεις ότι αυτό που γραφεί τον αφορά προσωπικά όποτε αφορά και τον αναγνώστη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. " Αυτό που με κέρδισε στα γραπτά του και νομίζω ενδιαφέρει γενικότερα είναι η σκέψη του η οποία παραμένει πρωτότυπη και ζωντανή καθώς σου έδινε να καταλάβεις ότι αυτό που γραφεί τον αφορά προσωπικά όποτε αφορά και τον αναγνώστη."

      ακριβώ!

      Διαγραφή
  11. «To πνευμα του ροκ δεν είναι άραγε αυτή η ερωτική μανία που συνίσταται να αγαπήσουμε ξανά τον κόσμο και τα πράγματα παρ όλη την ύπαρξη της τεχνολογίας και των τεχνικών επιτευγμάτων; Κι αν αυτή είναι μια ελάχιστα μοντέρνα και πολύ παραδοσιακή ιδέα τόσο το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς το ροκ απέδειξε ότι το σημαντικότερο πράγμα που είχε κάνει η Αμερική στα μέσα του 20 αιώνα ήταν να υποκλιθεί στην Αφρική ,να ταπεινωθεί μπροστά στη δύναμη ζωής των πρώην δούλων ,να χάσει δηλαδή τα πάντα μήπως και αποκτήσει τίποτα.» Χ. Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. πλακώσαν όλοι οι μέντορες και οι γκουρου της μουσικής και του σινεμά να κράξουν! λοιπον εξυπνάκηδες και παντογνώστες που επειδή έχετε πολλους δισκους στο σπίτι σας νομίζετε ότι ξέρετε και από μουσική, σας προτρέπε να διαβάσετε τη συλλογή διηγημάτων "Νέες αθηναικές ιστορίες " του Βακαλόπουλου και τον συγκεντρωτικό τόμο που έχει βγάλει η Εστία με τα άρθρα του, για να δείτε πώς γίνεται να εκφράζεσαι με τρόπο απλό - αλλά όχι απλοικό- για πράγματα που αγαπάς, από την Αθήνα και την Κυψέλη μέχρι τους Kinks, τον Dylan και τους Φατμέ

    ΑπάντησηΔιαγραφή