Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 137

16/1/2019
Έφυγε από τη ζωή ο καλός ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης.
Μπορεί να τον θυμάμαι στην τηλεόραση από πολύ μικρός, από τον Άγνωστο Πόλεμο, αλλά εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το παίξιμό του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη Η 7η Ημέρα της Δημιουργίας (1966). 
Συγκλονιστική, διαχρονική ταινία (σενάριο Καμπανέλλης) που περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός νεανικού ζευγαριού, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια δύσκολη Αθήνα. Η Έλλη Φωτίου είναι η σύζυγος, που δουλεύει σ’ ένα δισκάδικο (σκηνές από τον Λαμπρόπουλο) και που με τα λίγα χρήματα που κερδίζει νοιώθει χρήσιμη και ευτυχισμένη, ενώ ο Τζώρτζης (ο σύζυγος) είναι ένας άνθρωπος με κάποιες δυνατότητες, τις οποίες, ίσως, να έχει υπερεκτιμήσει. Αρνείται να κάνει πρόχειρες δουλειές ή του ποδαριού, επιχειρώντας να βρει κάτι στον… τομέα του, καθώς έχει τελειώσει κάποια τεχνική σχολή σχεδιαστή. Αφού φάει διάφορες κατραπακιές, θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή πως θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του, ψάχνοντας για κάτι πιο… παρακατιανό, που θα του δώσει, όμως, τη δυνατότητα να φανεί κι εκείνος χρήσιμος και ικανοποιημένος. Το βρίσκει. Αλλά η μοίρα θα του παίξει ένα άσχημο παιγνίδι. Ενώ φθάνει σιγά-σιγά ψηλά (μεταφορικά και κυριολεκτικά), βρίσκοντας ένα νόημα στη νέα του ζωή, ένα παραπάτημα θα συντρίψει δια παντός τα όνειρά του…
Τελικά τι αξίζει στη ζωή; Να συμβιβάζεσαι και να λες… δόξα σοι ο Θεός (αποδεχόμενος ίσως και τη συντριβή, καθώς θα οδηγείσαι σε μια προσωπική ανυπαρξία) ή μήπως να επιμένεις και να αγωνίζεσαι για κείνο που είσαι, διατηρώντας τις αρχές σου –παραβλέποντας ανάμεσα σε πλείστα όσα εμπόδια και τους αριβίστες, που ξέρουν να κόβουν δρόμο–, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο;
Στην ταινία δεν φαίνεται να υπάρχει απάντηση. Όπως και στη ζωή εξάλλου…  

14/1/2019
O Πέτρος Πανδής πρέπει να είναι από τους ελάχιστους (κανονικούς) τραγουδιστές στον κόσμο, που έχει επηρεαστεί από κάποιον που δεν είναι (κανονικός) τραγουδιστής. Τον Μίκη Θεοδωράκη. Παρά ταύτα είναι σπουδαίος.
Το «Σφαγείο» το έχει τραγουδήσει εκατοντάδες φορές, μπορεί και χιλιάδες, αλλά ακόμη και τώρα, βρίσκει τον τρόπο να το κάνει μοναδικό.
Ο άνθρωπος νοιώθει κάθε λέξη που λέει. Βιώνει κάθε νότα, που ακούει. Ταράζεται ολόκληρος… Μόνο απ’ αυτόν και τη Φαραντούρη πια μπορούν να ακουστούν αυτά τα κομμάτια. Και το κυριότερο. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αυτά ακριβώς τα πολύ σημαδεμένα τραγούδια μπορούν να ακουστούν οποτεδήποτε, κάνοντάς σε να… πάρεις τους δρόμους. Και όχι από απελπισία… 

12/1/2019 
Όταν… δανείζεστε ύλη και φωτογραφίες από το δισκορυχείον να το λέτε. Επειδή το δισκορυχείον δεν έχει έσοδα, τα μόνα «έσοδά» του είναι οι άνθρωποι που το διαβάζουν και οι νύξεις που γίνονται γι’ αυτό (από τρίτους). 
Όπως έχω ξαναπεί… ποιήματα (για λόγους ακριβείας και σεβασμού) φροντίζω ν’ αντιγράφονται βασικά από βιβλία και όχι με copy-paste από το δίκτυο. Που σημαίνει πως τα ποιήματα είναι αντιγραμμένα «σωστά» (με τη στίξη των βιβλίων, τα κεφαλαία ή μικρά γράμματά τους, την ορθογραφία τους κ.λπ.) και όχι αλαμπουρνέζικα (όπως τα βρίσκεις στο νετ, από δω κι από κει).
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πολύ, όταν βουτάτε κάτι να αφήνετε τον… όβολόν σας.
Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου 2013, υπήρξε… ροκ ποιητής ο ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ; 

12/1/2019
Αρχές δεκαετίας του ’80, 1981 προς ’82, πέφτει στα χέρια μου το LP “Rock Σήμερα!”, επανέκδοση στη Lyra, που είχε συμβεί το 1980. Εκεί υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια του ελληνικού ροκ, αλλά από ένα παθαίνω πλάκα. Ήταν ο «Φανταστικός γιατρός» του Γιώργου Ρωμανού. Είχα τρελαθεί! Δεν ήξερα από πού ήταν αυτό το τραγούδι, από ποιο δίσκο, πότε είχε βγει… τίποτα. Κανείς δεν είχε γράψει τότε πως δέκα χρόνια πριν, το 1970, είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» και κανένας δισκοπώλης δεν ήξερε το Ρωμανό (πέρα από τη συνεργασία του με το Χατζιδάκι και το «Ρολόι»). Για να δείτε πώς είχαν τότε τα πράγματα σε σχέση με την πληροφόρηση…
Η Lyra, το 1980, ξαναβγάζει ό,τι είχε από ελληνικό ροκ (Σαββόπουλος, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος, Γκαϊφύλιας, Ζωντανοί στο Κύτταρο, Rock Σήμερα!…), αλλά ξεχνάει το Ρωμανό! Τελικά, το 1985, σ’ ένα τεύχος του Σχολιαστή, διαβάζω μια συνέντευξη του Σωκράτη Παπαχατζή, στην οποία αναφέρεται το «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» (ως ένα από τα καλύτερα LP στην ιστορία του δικού μας ροκ). Τότε ήταν η πρώτη φορά, όταν έμαθα για την ύπαρξη αυτού του δίσκου (εκεί, μέσα, ήταν και ο «Φανταστικός γιατρός»).

12 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb περί Γιώργου Ρωμανού και του LP "Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα"...

    Costas Arvanitis
    Κάτι είχα γράψει σχετικά με τον Ρωμανό, σίγουρα πριν το '85, αλλά δεν θυμάμαι αν είχα αναφέρει τον τίτλο του δίσκου. Θυμάμαι πάντως, ότι είχα γράψει αφού είχα καταφέρει να βρω το LP και νομίζω ότι ήταν το '82. Κάτι είχε γράψει κι ο Ζήλος, αλλά από τα γραφόμενά του φαινόταν ότι κάτι είχε πάρει τ' αυτί του χωρίς να τον έχει ακούσει. Άμα έρθεις, αφού σε ενδιαφέρει, μπορούμε να το ψάξουμε μαζί.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Θυμάμαι στη Μουσική ένα άρθρο όταν είχες γράψει διάφορα περί ελληνικού ροκ (Νιρβάνα, Ιωνάθαν, Διόσκουροι, Ποπ Φεστιβάλ '73, Πάνος Σαββόπουλος, Μπουρμπούλια, Ρωμανός κ.λπ.), αλλά δεν είχες αναφέρει το άλμπουμ (ούτε ότι είχε ηχογραφήσει ροκ LP).
    Μπορεί να είχες γράψει και πιο πριν ή πιο μετά από αυτό το άρθρο βέβαια, αλλά δεν θυμάμαι κάτι άλλο αυτή τη στιγμή.

    Ζουλιάν Μπάλστον
    Σκηνή δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Σε καμία δεκαετία σε κανένα είδος. Μπαντες υπήρχαν και κοινό, αλλά όχι σκηνή, σαν την Γιουγκοσλαβικη η την Ιταλική. Κατά παράδοξο. Είτε στο garage, στο προγκ, το Χέβυ ροκ, το πανκ, το μεταλ, βγήκαν δισκαρες. Ε το μικρά γαλάζια άλογα είναι από τους απόλυτους ροκ δίσκους ασχέτως είδους. Το είχα μάθει σε μία στήλη του μέταλ χαμμερ.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    >>Σκηνή δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα<< Διαφωνώ.

    Ζουλιάν Μπάλστον
    Εννοούσα ροκ σκηνή. Το έντεχνο, το λαϊκό τραγούδι είχαν σκηνή, ακόμη και η λόγια ηλεκτρονική μουσική, ακόμη και η βυζαντινή μουσική και το δημοτικό τραγούδι. Απλά οχι ροκ σκηνή; Δεν είμαι σίγουρος ακόμη. Άλλα δύσκολα. Συγκρίνω κιόλας με ότι υπήρχε εδώ στην Ιταλία που είμαι. Ότι πιο κοντινό σε κουλτούρα για σύγκριση

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Υπήρχε σκηνή, μικρή αλλά υπήρχε.

    Spyros Diastimikos
    Υπήρχαν διάσπαρτες σκηνές, αλλά υπήρχαν. Ενίοτε και σαφώς διαχωρισμένες. Ορισμένες δε τα κατάφεραν να βγουν και προς τα έξω, ιδίως από τα μέσα των 80s και μετά. Με ποιά στοιχεία υποστηρίζεις ότι δεν υπήρχε σκηνή(ές), γιατί μπορούμε να αντιπαραθέσουμε πάμπολλα που πιστοποιούν ότι υπήρχαν. Και πάντα υπό την αναλογία του κόσμου που άσχολούνταν σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό, αλλά και στο εξωτερικό δεν θα έβρισκες μεγαλύτερα ποσοστά (στις περισσότερες χώρες). Ροκ κουλτούρα δεν υπήρχε διαδεδομένη, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το αν υπήρχαν ή όχι σκηνές.

    Ζουλιάν Μπάλστον
    Ακριβώς αυτό η κουλτούρα και μία συλλογική ταυτότητα που να την αναδεικνύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aris Karampeazis
      Φώντα πέραν της κακής πληροφόρησης κλπ και του προφανούς θαψιματος από την εταιρεία, θεωρεις ότι υπάρχει κάποιος άλλος λόγος- εξήγηση που ο δίσκος ήταν τόσο εξαφανισμένος; Ρωτάω επειδή κάνει εντύπωση το να υπάρχουν μόνο σκόρπιες αναφορές για ένα αλμπουμ τέτοιας αξίας.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Θα σου πω τι πιστεύω Άρη. Επειδή ο Ρωμανός έφυγε το 1971 (νομίζω) για Γαλλία δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το όνομά του, με live, συνεντεύξεις κ.λπ. στην καλύτερη εποχή του ελληνικού ροκ (όταν έπαιζαν δηλαδή οι Πελόμα, οι Εξαδάκτυλος, οι Σόκρατες, η Κωχ, ο Γκαϊφύλιας, οι Πολ, όταν υπήρχε το Κύτταρο κ.λπ.). Μοιραίο ήταν ο κόσμος να τον ξεχάσει. Και αυτόν και τους δίσκους του. Σκέψου ότι το 1983, που είχε βγάλει το "Love in Armour" επίσης κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Κανείς δεν είπε τότε... ρε παιδιά ο Ρωμανός ξανά στα πράγματα μετά από 13 χρόνια με καινούριο δίσκο (αν και είχε βγάλει και το γαλλικό το 1974)... ο Ρωμανός που είχε βγάλει τα Δυο μικρά γαλάζια άλογα, τη Μαρίνα κ.λπ. Ακόμη και το 1988, όταν ξαναβγήκε ο δίσκος, κανείς δεν έγραψε τίποτα. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρώτο κείμενο που τοποθέτησε το Ρωμανό σε κάποιο ύψος. Ίσως το δικό μου, το 1996, στο βιβλίο που είχα βγάλει τότε. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά δεν θυμάμαι κάτι άλλο νωρίτερα... Το βασικό που θέλω να πω είναι πως με το ελληνικό ροκ του '60-'70 μέχρι και το 2000 ασχολούνταν λίγοι άνθρωποι, και μετρημένοι στα δάχτυλα θα μπορούσε να γράψουν κάτι. Μην κοιτάς τι γίνεται τώρα...
      Βρήκα, με λίγο ψάξιμο, και τη συνέντευξη του Σωκράτη Παπαχατζή (Blue Light) στο Σχολιαστή (τ. 27, 6/1985) στο Χρήστο Δασκαλόπουλο. Εντάξει... μπορεί το δίσκο να τον είχε αναφέρει στα έιτις και κάποιος άλλος νωρίτερα σε άλλο περιοδικό (θα την ήθελα αυτή την πληροφορία, αν υπάρχει), αλλά εγώ από τον Σχολιαστή τον έμαθα.

      Michalis Matthaiou
      Δεν τον ξεχασε το επανεκδωσε το 87-88.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Τον ξέχασε το 1980, όταν είχε βγάλει όλα τα υπόλοιπα. Αυτό λέω. Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν είχε βγει, τότε, μόνον ο Ρωμανός.
      Την επανέκδοση, το 1988, ουσιαστικά την έβγαλε ο Βάιος. Μιλάγαμε τότε... Του είχα ζητήσει να μου βρει το δίσκο (ήταν σπάνιος κι εκείνη την εποχή) και τον θυμάμαι να μου λέει... ψάχνω να τον βρω, αλλά μη σε νοιάζει με δική μου πρωτοβουλία σε λίγο θα επανεκδοθεί. Και όντως.

      Michalis Matthaiou
      Ναι το γνωρίζω μαζί με τον Γρηγόρη ήμουν τότε και το συζητούσαμε.

      Giorgis Christodoulou
      Εγώ τρελλαίνομαι για τα γαλλικά του.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      To Notre Amour Durera είναι φοβερό... https://www.youtube.com/watch?v=57pcRMRpYts

      Giorgis Christodoulou
      Ολα είναι ένα κι ένα. Έλεγα το Dans le grenier καμμιά φορά στα live.

      Jacques Vache
      Και το Κράμα είναι ωραίος δίσκος (ακόμα και του Μπονάτσου)

      Διαγραφή
    2. Τον θυμαστε τον Γιωργο Ρωμανο; Αν οχι,σας υπενθυμιζουμε οτι ειναι ο νεαρος,που στα μεσα της δεκαετιας του 60,περασε στην ιστορια σαν την πιο προοδευτικη μουσικη που γραφτηκε τα τελευταια χρονια στην Ελλαδα.
      Τωρα λοιπον,κυκλοφορησε και δισκο,γραμμενο στην Ελλαδα και σε στιχους της Δαναης Μακκινον Αντριου.
      Καλο ειναι ν ακουσουν το δισκο,ολα τα ελληνικα συγκροτηματα....
      Πιστη αντιγραφη απ την ΜΟΥΣΙΚΗ το 83 για τον δισκο Love In Armour.
      Μα για δεστε αναφορα ,σε εναν απο τους κορυφαιους μουσικους.
      Αρχες της δεκαετιας του 80 εγραψε καποιος για τον δισκο Δυο μικρα...,ειναι καταπληκτικος και πολυ σπανιος. Αρκετοι εψαχναν να τον βρουν μεσα σ αυτους και γω. Οντως τον βρηκα τυχαια, εψαχνα γι αλλους,σε καποια επαρχιακη πολη, σχεδον τσαμπα.
      Δεν τον εχω ακουσει ΠΟΤΕ,στην κυριολεξια ΠΟΤΕ ,ειναι απαιχτος και ειναι α κυκλοφορια,ο δισκοπωλης δεν ηξερε τον Ρωμανο και χαρηκε που μου τον πουλουσε και του αδειαζε το ραφι.
      Δεν ακουω και πολυ την μουσικη αυτη, ομως ο Ρωμανος ηταν καλλιτεχνης χαμηλων τονων ,πολυ αγαπητος και σεβαστος στους fans του,ειλικρινα ετσι τον θυμαμαι στις αρχες των 70ς.
      Υπαρχει στον ΗΧΟ στα Πορτρετα Στιχουργων (Δεκ.88)σε κειμενο-συνεντευξη
      Μισελ Φαις (ως λεει) ,αναλυση του Ρωμανου για τους στιχους των τραγουδιων του.
      Ταπεινη μου γνωμη, Μεγαλος Αδικημενος.
      Τωρα σκηνη οχι,σκηνες ναι υπηρξαν, εστω και μικρες. Επειδη τα παρακολουθουσα, θεωρω ολα τα παιδια ΗΡΩΕΣ,εκαναν πραξη το μεγαλο παθος τους
      για την μουσικη,φυσικα αξιεπαινοι.
      Δεν θα ξεχασω τον Τασο Ψαλτακη ποσο μεσα απο το περιοδικο του, υποστηριζε ολα τα γκρουπς.

      Διαγραφή
    3. >>Αρχες της δεκαετιας του 80 εγραψε καποιος για τον δισκο Δυο μικρα...,ειναι καταπληκτικος και πολυ σπανιος. <<
      Ποιος ήταν; Πού;

      Διαγραφή
    4. Λυπαμαι,αλλα δεν μπορω να θυμηθω ακριβως ποιος ηταν και που,αλλωστε περασαν τοσα χρονια.
      Νομιζω ομως,σε Δελτιο Τυπου στον ΗΧΟ,ΜΟΥΣΙΚΗ η ΠΟΠ+ΡΟΚ.
      Ολοι οι δισκοι μου εχουν μεσα αποκομματα,που εκοβα απο περιοδικα και εφημεριδες.
      Καποια απο αυτα δεν εχουν ονομα δημοσιογραφου η ακομα και απο που τα εκοψα. Κακως,διοτι πιστευα οτι δεν χρειαζεται.

      Διαγραφή
  2. Σχόλια από το fb για τον Πέτρο Πανδή...

    Νικος Ηροδοτου
    File exei ena 45ari fobero LYRA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σχόλια από το fb για τον Γιώργο Τζώρτζη και την ταινία "Η 7η Ημέρα της Δημιουργίας"...

    Vassilis Konstandopoulos
    αχ, άσχημα νέα. Ο Τζώρτζης υπήρξε συμπότης στην μπάρα του 17της Βουκουρεστίου, μετά ένδοξος ιδιοκτήτης του "Μικρού Καφέ" στη Μαβίλη (όπου στην μπάρα υπήρχε επίσης ο κύριος Άρης του 17), τότε, στα χρόνια της απωλείας. Η ταινία ήταν ό,τι καλύτερο έκανε στην ερμηνευτική του καριέρα, αλλά θα επανέλθουμε μια άλλη φορά, εν ολίγοις, ήταν ένα φιλμ για τις μικροαστικές αυταπάτες κοινωνικής - ταξικής αναρρίχησης.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Τον είχα τρακάρει κι εγώ στη Βουκουρεστίου... Εν ειρήνη...

    Vassilis Konstandopoulos
    Στενοχώρια, ήταν κύριος στην μπάρα...

    Thanasis Tsatsouli
    Καλό ταξίδι στον Γιώργο Τζώρτζη. Εξαιρετική ταινία.. για μένα η συγκεκριμένη σκηνή στο δισκάδικο είναι μια από τις πιο ανατριχιαστικές στον ελληνικό κινηματογράφο..
    https://www.youtube.com/watch?v=AnOtF5Ybv2o

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ναι, ο Χάρος. Ανατριχιαστική όντως.

    Yannis Pantazis
    Εξαιρετική ταινία με πολύ δυνατούς χαρακτήρες ( όπως ο Δικηγόρος της "γειτονιάς"). Την είχα δει πριν πάρα πολύ καιρό αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. Δεν είναι μια ταινία που "αντέχει" να δει πολύς κόσμος ειδικά τη σημερινή εποχή. Όσο για το ερώτημα, η απάντηση είναι πως ίσως θα πρέπει να συμβιβάζεσαι στο βαθμό που θα σου επιτρέπει να εργάζεσαι παράλληλα γι αυτό που πραγματικά θες και μέχρι να το πετύχεις.

    Panayotis Chalemos
    Απίθανο δίδυμο δημιουργών Γεωργιάδης,Καμπανέλλης.Ότι κάνανε ήταν διαμάντι.

    Panagiotis Koutakis
    Σπουδαία ταινία!

    Nikolaos Kotsovos
    Μικρο Καφε στο στενακι πηγαινα ..αργαμιση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι ο δίσκος που είχε κάνει με τον Μπονάτσο στις αρχές κάπου του ΄90 ήταν δισκάρα. Μπορεί να είχε κάνα δυο πιο αδύναμες στιγμές, κομμάτια όμως σαν τα Μεσάνυχτα ή τις Μεταμορφώσεις σάρωναν στα σημεία. Βέβαια η παραγωγή κι η ηχοληψία ήταν μάλλον πρόχειρα αλλά το ωραίο κομμάτι παραμένει ωραίο όπως και να παιχτεί, όπως και να ακουστεί επίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σχολιο για ροκ σκηνες.H Σκηνη που υπηρξε Κε Τρουσα δεν ηταν μικρη.Ηταν απειροελαχιστη,σε δεκαετιες που και στα τεσσερα σημεια του πλανητη υπηρξε οργασμος ηχομυνηματων.Με τo βlues τι εγινε?Ημασταν τσακωμενοι?Εκτος και αν εχει ακουσει καποιος να αναφερονται και να παιζουν οι τοτε μουσικοι της εποχης σε Β.Β Κing, muddy waters,alexis,κ.α όταν ολοι οι υπολοιποι συναφελφοι τους παντου τους ειχαν ιερα βιβλο στο μαξιλαρι τους.Και μην πει κανεις για χουντες και λοιπα γιατι πολλα κυκλοφορουσαν,πολλα παιζονταν και πολλα γραφονταν και εδώ.Με καθυστερηση λιγο?Θα το δεκτω.Για prog,psych και λοιπα το αφηνουμε εντελως.Μονο punk σκηνη υπηρξε κατά τα αυστηρα εγγλεζικα προτυπα και μουσικα και εκφραστικα.Την καλημερα μου.Υ.γ Η Αναφορα σε σειρες στις ριζες του BLUES ηταν συγκλονιστικη.Τα εχω τυπωσει σχεδον όλα για την δικη μου μουσικη βιβλιοθηκη και καταρτιση μονο(για να μην παρεξηγηθω) καθοσον όλα αυτά μαζι σε καποιο εμπορευσιμο βιβλιο θα κοστιζαν πολλα για την τσεπη μου.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ροκ δεν ήταν ποτέ κυρίαρχο στην Ελλάδα, όπως ήταν π.χ. το λαϊκό τραγούδι ή το έντεχνο. Και καλώς δηλαδή σε τελευταία ανάλυση. Ήταν όμως υπαρκτό, και στη καλύτερη εποχή του ξένου ροκ, που συνέπεσε στην Ελλάδα με τη χούντα, υπήρχαν οι σκηνές του Ροντέο, του Κυττάρου και των υπόλοιπων κλαμπ (Σαββόπουλος, Socrates, Εξαδάκτυλος, Δάμων και Φιντίας, Μπουρμπούλια, Γκαϊφύλιας, Κωχ, Λήδα-Σπύρος, Poll, Πελόμα, Morka και κάποιοι ακόμη), που ήταν και υπαρκτές και δυναμικές και αξιόλογες.
      Blues δε έπαιζαν πολλοί απ’ αυτούς τόσο στα live, όσο και στη δισκογραφία.

      Διαγραφή
  6. "Μικρό Μπαρ" νομίζω το λέγαν στη Μαβίλη...

    Χρήστος Δ.Τσατσαρώνης
    www.badsadstories.blogspot.gr
    www.badsadstreetphotos.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή