οι LATTE E MIELE, οι DALTON, οι PHOLAS DACTYLUS και οι LA FAMIGLIA DEGLI ORTEGA ζωντανοί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 1973!!

Υπάρχουν ακόμη αδαείς, που νομίζουν πως μετά την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού, την 17η Απριλίου 1967, το rock κηρύχθηκε «παράνομο» στην Ελλάδα και πως η επόμενη συναυλία δεν συνέβη παρά δεκατρία χρόνια αργότερα, στο τέλος Μαρτίου 1980, όταν οι Police έδωσαν δύο live στο Σπόρτιγκ (30 και 31 εκείνου του μήνα).

Έχουμε γράψει πολλές φορές στο δισκορυχείον για ποπ-ροκ και ροκ συναυλίες που έγιναν στην Ελλάδα και επί δικτατορίας και επί μεταπολίτευσης, αφού κάμποσα συγκροτήματα και καλλιτέχνες είχαν εμφανισθεί στη χώρα μας όλα εκείνα τα χρόνια. Να μερικά: Wallace Collection, Marmalade, Shocking Blue, Rocky Roberts, Mal, Agitation Free, Mungo Jerry, Middle of the Road, Black Jacks (I Motowns), Osibisa, Cat Stevens, Embryo κ.ά. Μπορεί, βεβαίως, κάποιοι άσχετοι να βγουν και να σου πουν… έλα μωρέ τώρα… Mungo Jerry… αλλά είναι σίγουρο πως αυτοί οι ψευτόμαγκες αγνοούν πως οι Mungo Jerry είχαν εμφανισθεί στο θρυλικό (αναρχικό) Phun City rock festival (24-26/7/1970) που είχε οργανώσει ο Mick Farren, στο Worthing της νότιας Αγγλίας, μαζί με τους MC5, Pretty Things, Kevin Ayers, Steve Took’s Shagrat, Edgar Broughton Band, Mighty Baby, Pink Fairies, αλλά και τον William S. Burroughs! Anyway… Η λίστα αυτή, των ξένων συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 1967-1980, τώρα θα μεγαλώσει. Και θα μεγαλώσει με έναν εντελώς εντυπωσιακό τρόπο!

Ήταν πριν το 2000, όταν ένας φίλος μού είχε μιλήσει για κάποια ιταλικά συγκροτήματα, που είχαν έρθει να παίξουν στην Ελλάδα επί χούντας, στο Σπόρτιγκ, χωρίς όμως να μου πει λεπτομέρειες. Δεν θυμόταν τα ονόματα των γκρουπ, ήταν περίεργα, αλλά θυμόταν πως η μουσική τους ήταν… αλλιώτικη. Σαν Yes, σαν Emerson, Lake & Palmer, σαν Jethro Tull… κάτι τέτοιο. Είχα παραξενευτεί, θυμάμαι, αλλά την ιστορία του την ξέχασα στην πορεία. Πέρασε στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου, όχι γιατί δεν είχα δώσει σημασία, τότε ή γιατί δεν τον πίστεψα, αλλά γιατί δεν είχα κατορθώσει να μάθω κάτι συγκεκριμένο. Να όμως τώρα… καθώς έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, για να μπει και αυτό το γεγονός στη θέση του και στην πραγματική του διάσταση. 

Έτσι, λοιπόν, σ’ ένα τεύχος του περιοδικού Ο Ταχυδρόμος (#991, 6 Απριλίου 1973), που έπεσε πριν από λίγο καιρό στα χέρια μου, η είδηση ήταν σαφής και δεν χωρούσε αμφιβολίες… παρά μόνον επιφωνήματα! Μερικά από τα καλύτερα ιταλικά progressive rock συγκροτήματα εκείνου του καιρού είχαν ήδη εμφανισθεί στο Σπόρτιγκ (2, 3 και 4 Απριλίου), ενώ θα εμφανίζονταν και στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί ντε Σπορ, το τριήμερο 9, 10 και 11 Απριλίου. Μάλιστα με το γεγονός στη Θεσσαλονίκη είχε ασχοληθεί και η εφημερίδα Μακεδονία σε δύο τουλάχιστον φύλλα της (1/4/1973 και 7/4/1973) δίνοντας, περαιτέρω, μια διαφορετική και ακόμη πιο εντυπωσιακή line-up.

Βάσει λοιπόν της καταχώρησης του Ταχυδρόμου στην Αθήνα είχαν εμφανισθεί οι Pholas Dactylus, οι La Famiglia Degli Ortega, οι Dalton, κάποια Στεφανία (δεν ξέρω αν πρόκειται για μια Stefania που ηχογραφούσε στις αρχές των 70s στην ετικέτα Signal – το λέω, επειδή υπάρχουν κι άλλες με το ίδιο όνομα), ένας ιταλο-αμερικάνος τραγουδιστής ονόματι Φέννυ (που δεν μπόρεσα να τον εντοπίσω μ’ ένα πρώτο ψάξιμο) και άλλοι… Ποιοι άλλοι τώρα… τρέχα γύρευε.
Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα του ιταλικού progressive rock τα συγκροτήματα αυτά είναι πολύ πρώτα και οι δίσκοι τους… δισκάρες! Λέμε για το μοναδικό concept άλμπουμ των Pholas Dactylus “Concerto Delle Menti” [Magma, 1973], επίσης για το μοναδικό φερώνυμο LP των La Famiglia Degli Ortega [Carosello, 1973], όπως και για το πρώτο άλμπουμ των Dalton “Riflessioni: Idea D'Infinito” [Music, 1973].

Ενώ ο Ταχυδρόμος γράφει με σωστά ελληνικά στοιχεία τα ιταλικά γκρουπ (Φόλας Ντάκτυλους, Λα Φαμίλια Ντέλι Ορτέγκα, Ντάλτον), η Μακεδονία τα «σκοτώνει», αφού γράφει τους πρώτους ως… Πόλα ντα Στύλους ή Φόλας Ντάγκλας, και τους δεύτερους ως Λα Φαμίλια Τέγκλι Ορτέγκα (για τους οποίους σημειώνει, μάλιστα, πως ήταν Γερμανοί!). Η είδηση όμως της Μακεδονίας είναι άλλη και είναι εξ ίσου εντυπωσιακή, αφού στο Παλαί ντε Σπορ θα έπαιζαν και οι Λάττε ε Μιέλλε(!), δηλαδή οι έξοχοι Latte e Miele, που εκείνη την εποχή είχαν κυκλοφορήσει τα δυνατά άλμπουμ “Passio Secundum Mattheum” [Polydor, 1972] και “Papillon” [Polydor, 1973]. Προφανώς οι Latte e Miele θα είχαν παίξει και στην Αθήνα, ενώ, το ξαναλέω, είναι άγνωστη η πλήρης line-up εκείνων των live, καθώς η Μακεδονία γράφει και για… πολλούς άλλους καλλιτέχνες της ποπ μουσικής, διεθνώς γνωστούς! Εντάξει, αυτά τα συγκροτήματα δεν ήταν τότε ιδιαιτέρως γνωστά ούτε στην Ιταλία (αν εξαιρέσεις τους Latte e Miele, που ηχογραφούσαν σε πολυεθνική), αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σημασία. Θέλω να πω πως αν στο Σπόρτιγκ είχαν εμφανισθεί και οι Alphataurus (ένα άλλο συγκρότημα της Magma) θα μας χάλαγε;

Ξέρω ότι ορισμένοι θα πάθουν ταραχή διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση, όπως ταραχή είχα πάθει κι εγώ πριν 20+ χρόνια όταν είχα βρει σε αθηναϊκό δισκάδικο (δεν θέλω να πω σε ποιο) το αυθεντικό LP των Pholas Dactylus με πέντε χιλιάρικα (δραχμές). Τιμή τζάμπα και για τότε. Θυμάμαι δε κι έναν φίλο-σχολιαστή εδώ στο blog, τον mak58, να σχολιάζει στην ανάρτηση 100 PROGRESSIVE ΑΛΜΠΟΥΜ (5 Μαΐου 2014)… «θέλω να δω αν στα ιταλικά υπολογίζεις τους Dalton, Le Orme και PFM», συμπληρώνοντας ο ίδιος πιο κάτω… «τους Dalton τους είχα βρει ούτε και γω ξέρω πότε, τους έχω καταχωνιασμένους και θα με κάνεις να τους ψάξω, μου θύμιζαν πολύ Jethro Tull και δεν ξέρω αν έχουν βγάλει και δεύτερο άλμπουμ».

Προφανώς LPs των Pholas Dactylus και των Dalton, ίσως και των La Famiglia Degli Ortega (γιατί όχι;) να είχαν έρθει στην Ελλάδα τότε, το 1973, κοσμώντας θέλω να πιστεύω, σήμερα, κάποιες δισκοθήκες.