ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 140

28/1/2019

Έφυγε χθες από τη ζωή ο Γιώργος Καρυπίδης, ένας από τους ελάχιστους έλληνες σκηνοθέτες της γενιάς του (για να μην πω ο μοναδικός) που μπορούσαν να συλλογιστούν πάνω στο δίπολο πραγματικό-φανταστικό με αναμφισβήτητα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Έχω δει τρεις ταινίες τού Καρυπίδη στις αίθουσες, τις Επικίνδυνο Παιχνίδι (1982), Στη Σκιά του Φόβου (1988) και Μαγεμένοι (1995) και μπορώ να πω πως οι δύο πρώτες παραμένουν μεταξύ των κορυφαίων ελληνικών υπαρξιακών-καφκικών θρίλερ (πέραν από στυλ και εποχές). Ειδικά το Στη Σκιά του Φόβου βάζει γυαλιά στο πρόσφατο… weird greek cinema.  

Ο Γιώργος Κώνστας (φωτογραφία), ένας εξαιρετικός ηθοποιός, που χάθηκε σχετικά νέος, είναι ένας μουσικός, που συλλαμβάνεται και ανακρίνεται με την κατηγορία της παραχάραξης. Κάποια στιγμή αφήνεται «ελεύθερος» και τότε αρχίζει το προσωπικό ταξίδι του στον κόσμο των ενοχών (αληθινών ή κατασκευασμένων από τον ίδιο κανείς δεν ξέρει) και των ψευδαισθήσεων, ενώ εκείνοι που τον διώκουν (στην πράξη ή στη φαντασία του;) εξακολουθούν να παρακολουθούν κάθε βήμα του. Ο φόβος τον κατακυριεύει και τον εκμηδενίζει – έναν φόβο, τον οποίον οι αρχές ελέγχουν μακρόθεν, ανεβάζοντας και πραΰνοντας την έντασή του κατά το δοκούν, βαθαίνοντας πάντα την τάφρο ανάμεσα στον εξουσιαστή και τον εξουσιαζόμενο. Η ταινία είχε αποθεωθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1988, λαμβάνοντας 7 βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α’ ανδρικού ρόλου, φωτογραφίας, μουσικής, σκηνογραφίας και ΠΕΚΚ καλύτερης ταινίας), περνώντας όμως απαρατήρητη στις αίθουσες. Κρίμα, πολύ κρίμα, να αγνοείται ακόμη και σήμερα.

Έξοχη ταινία ήταν και το Επικίνδυνο Παιχνίδι (1982) με τον Άρη Ρέτσο και τη Ζωή Λάσκαρη στους πρώτους ρόλους (ο κορυφαίος ρόλος της Λάσκαρη στο σινεμά – και δεν το λέω επειδή την αντιπαθώ ως Στεφανία κ.λπ. στα σίξτις). Η ταινία δομείται πάνω στην επικοινωνία του «είναι» με το «μη είναι». Ό,τι βλέπουμε συνέβη στην πραγματικότητα ή δεν συνέβη; Υπάρχει φόνος ή ατύχημα; Βλέπουμε ένα όνειρο ή ένα όνειρο μέσα σ’ ένα άλλο όνειρο, άρα ένα όνειρο που εξελίσσεται μέσα σε κάτι αληθινό; Μ’ ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό εύρημα στην αρχή και στο τέλος του φιλμ (εκεί όπου εμφανίζεται η θεία του κεντρικού ήρωα, η Μαρίκα Νέζερ, που πάσχει υποτίθεται από γεροντική άνοια) ο Καρυπίδης δίνει καίρια και μαγικά την απάντηση. Τον ήρωα δεν τον θυμάται ούτε η θεία του! Άρα υπάρχει ή δεν υπάρχει; Ο ίδιος ο κινηματογράφος, εξάλλου, είναι το πιο μεγάλο ψέμα! 

27/1/2019

Δεν θυμάμαι τους τελευταίους πολλούς μήνες να έχει μπει κάποιος ελληνικός δίσκος στη λίστα με τα 30 ακριβότερα, που πουλιούνται κάθε μήνα στο discogs. Οι έλληνες πωλητές μπορεί να ζητάνε τη… μάνα τους και τον πατέρα τους για τα λεγόμενα «σπάνια» ελληνικά LP και singles, αλλά ελάχιστα απ’ αυτά πουλιούνται, τελικά, σε υψηλές τιμές. Η πλειονότητα μένει απούλητη. Ας πρόσεχαν… 

Το πρώτο 45άρι του Νταλάρα όμως, από το 1967 (που το υπογράφει ως… Νταράλας), στη μικρή εταιρεία Αυλός, πουλήθηκε προσφάτως 1363 δολάρια (περίπου 1200 ευρώ) και έπιασε τη θέση 20 στη λίστα των «ακριβότερων» του περασμένου Νοεμβρίου.

26/1/2019

Πέθανε ο γάλλος συνθέτης Michel Legrand στα 87 του. To “You Must Believe in Spring” [Polydor, 1974] είναι ο ωραιότερος τζαζ δίσκος με τραγούδια του. Βασικά, δεν είναι δίσκος του Michel Legrand, αλλά της κορυφαίας νορβηγίδας τραγουδίστριας Karin Krog. Λεπτομέρειες… μεγάλης όμως σημασίας.
Εδώ ακούμε πάντως μιαν εκπληκτική διασκευή σ’ ένα θρυλικό τραγούδι του…

25/1/2019

Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, θρυλικός έλλην… γλωσσολόγος και διακεκριμένος γιέσμαν-ατλαντιστής, ο οποίος εν έτει 1959 (όπως ελάλησεν απόψε και ο Τσίπρας) απεφάνθη τα γνωστά περί «μακεδονικής γλώσσας», «γραμματικής» και «συντακτικού» (ομνύοντας υπέρ Γιάνκηδων, οίτινες έγλειφαν για ίδια συμφέροντα τον αποστάτη Τίτο), προβλέποντας περαιτέρω τη διάλυση του κομμουνιστικού μπλοκ ου μην αλλά και της ίδιας της Γιουγκοσλαβίας, δημιουργώντας και… επιστημονικά τετελεσμένα.

Ναι, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας είχε προβλέψει και τον θάνατο του Τίτο…