Οι Air Boys
είναι ένα παλαιό μοντέρνο ελληνικό συγκρότημα, που δημιουργήθηκε στα μέσα της
δεκαετίας του ’60 στην 115η Πτέρυγα Μάχης, στη Σούδα. Όπως γράφει και η Βικιπαίδεια:
«Η 115 Πτέρυγα Μάχης (115 ΠΜ) είναι μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας και υπάγεται
στο Αρχηγείο Τακτικής
Αεροπορίας (ΑΤΑ). Η 115 ΠΜ εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Σούδας στον κόλπο της Σούδας, ενώ τμήμα της
χρησιμοποιούν οι δυνάμεις των ΗΠΑ». Έλληνες και Αμερικάνοι, που υπηρετούσαν
στη Βάση, ήταν τα πρώτα μέλη αυτού του συγκροτήματος, που γρήγορα εξελίχθηκε,
κάνοντας μεγάλο όνομα στην Κρήτη, κατορθώνοντας να γίνει «κάπως γνωστό» ή «όσο
γνωστό» τέλος πάντων και στην υπόλοιπη χώρα, αφού μπόρεσε να ηχογραφήσει εκείνη
την εποχή (τέλη του 1967-αρχές 1968), ένα 45άρι σε ετικέτα AMI, με τα τραγούδια «I feel alone / Χάθηκες», τα οποία
είχαν γράψει ο… Johny Gkicaky (το πρώτο) και οι Johny Gkicaky-Billy Mast
(το δεύτερο). Johny Gkicaky
ήταν ο Γιάννης Γκικάκης (ρυθμική κιθάρα, φωνή των Air Boys), που δεν ήταν Κρητικός,
απλώς υπηρετούσε στην Κρήτη, ενώ Billy Mast ήταν ο στιχουργός Βασίλης Μαστροκώστας,
που είχε γράψει τα λόγια στο «Χάθηκες».
Να υπενθυμίσω απλώς εδώ –το λέω γιατί έχω ξαναγράψει για τις
σχέσεις του ελληνικού ποπ-ροκ με το Στρατό, στο δεύτερο μισό των sixties– πως δεν πρέπει να
μας παραξενεύει το γεγονός πως ένα τέτοιο σχήμα δημιουργήθηκε μέσα σε μια
αεροπορική βάση, καθώς ακόμη και στο προπύργιο του… στρατιωτικού κατεστημένου,
τη Σχολή Ευελπίδων, την ίδιαν εποχή υπήρχε «γιέ-γιέ» μπάντα.
Δυνητικώς, τώρα, ένα συγκρότημα που βγάζει δίσκο κάνει μιαν
ευρύτερη εντύπωση. Το δισκάκι θα πάει στα μαγαζιά, θα γράψουν τα περιοδικά,
πιθανώς να παιχτεί και από το ραδιόφωνο… Όλα αυτά πρέπει να συνέβησαν και με
τους Air Boys.
Να λοιπόν κάτι που διάβασα στους Μοντέρνους Ρυθμούς (τεύχος 99, 14 Φεβρουαρίου
1968) στη στήλη του Θόδωρου Σαραντή Ακούω-Μαθαίνω-Σημειώνω:
«Ένα νέο συγκρότημα οι Αιρ Μπόυς εγύρισαν
τον πρώτο τους δίσκο που περιέχει τα τραγούδια “Χάθηκες” και “Άι φηλ αλόουν”.
Οι Αιρ Μπόυς αποτελούνται από τους: Χρήστο Κωνσταντινίδη όργανο, Γιάννη
Χατζηχιδήρογλου τραγούδι, Δημήτρη Λεμονιτσάκη ντραμς, Βαγγέλη Βογιατζάκη ληντ
κιθάρα και Γιάννη Φρυδά μπάσο». Πριν, όμως, επανέλθουμε στην ιστορία ας
δώσουμε την… είδηση.
Πριν λίγο καιρό τα Lost Archives της B-Other Side (σε συμπαραγωγή με τον Mr Vinylios) «έκοψαν» ένα LP σε 350 αριθμημένα αντίτυπα
(με 6σέλιδο LP-sized b/w ένθετο, με
πληροφορίες και πολλές φωτογραφίες), που περιέχει τα «άπαντα» των Air Boys. Δηλαδή, τα δύο
τραγούδια του single
της ΑΜΙ, τέσσερα live tracks
εκείνης της εποχής και ακόμη έξι κομμάτια, που φτιάχτηκαν τότε, στα late sixties, αλλά ηχογραφήθηκαν
το 2016, όταν το συγκρότημα μαζεύτηκε και πάλι (κάποια παλιά μέλη του
συγκροτήματος, μαζί με κάποιους καινούριους, αλλά της αυτής ηλικίας μουσικούς),
για να παίξει ό,τι αγαπούσε. Ο τίτλος του “Flight to the Land of Rock n’ Blues”. Θα τα δούμε όλα αυτά
σιγά-σιγά…
Με τους Air Boys
συνέβη το εξής τρελό. Οι μουσικοί που έπαιζαν στο δισκάκι τής AMI με τα «I feel alone / Χάθηκες» δεν ήταν οι Air Boys, αλλά κάποιοι άλλοι
ονόματι… Sea Birds!
Αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι εντελώς ανύπαρκτοι, αφού τους έχει
καταχωρισμένους και ο Νίκος Σάρρος στο βιβλίο του Τα ελληνικά
μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα [Εκδόσεις
Μισκής, 2015]. Γράφει δε (ο Σάρρος) πως προέρχονταν από το Κερατσίνι και πως
στην αρχή λέγονταν Strangers (όνομα που προφανώς άλλαξαν σε Sea Birds, όταν έσκασαν οι
δημοφιλείς Strangers
από τη Θεσσαλονίκη). Τι ακριβώς συνέβη και οι Sea Birds αντικατέστησαν τους Air Boys στο στούντιο το
διαβάζουμε (και) στην έκδοση της B-Other Side.
Από ’κει λοιπόν:
«Τον Οκτώβριο του
1967, ο Γιάννης Γκικάκης μετατίθεται στην 123η ΠΤΕ στο Τατόι, και ένα μήνα μετά
κανονίζει με την AMI Records να κυκλοφορήσει σε δίσκους τα τέσσερα πρώτα τραγούδια του
συγκροτήματος. Το πραξικόπημα όμως της 21ης του προηγούμενου Απριλίου καθιστά
αδύνατον το να πάρουν όλα τα μέλη του συγκροτήματος ταυτόχρονα άδεια (σ.σ. Αυτό
δεν πρέπει να το αποδώσουμε σώνει και καλά στο πραξικόπημα, αλλά συνήθως στις
καθημερινές ανάγκες κάθε μονάδας ή μοίρας. Άμα «δεν βγαίνουν οι υπηρεσίες»
π.χ., γιατί θα πρέπει να πάρουν 4-5 σμηνίτες άδεια, από Κρήτη για Αθήνα, για να
ηχογραφήσουν; Για να πηγαίνουν, ενδεχομένως, όλοι οι υπόλοιποι, που θα μείνουν
μέσα, «εμπλοκή»;). Έτσι, με ορισμένη την ημερομηνία ηχογράφησης, ο Γιάννης
Γκικάκης αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια –για την ηχογράφηση– του
πειραιώτικου συγκροτήματος Sea Birds. (σ.σ. o Σάρρος γράφει πως ο
συνδετικός κρίκος των δύο γκρουπ ήταν ο κιθαρίστας Νίκος Πανταλός, που, στο
ξεκίνημά του, πριν βρεθεί στην Κρήτη, έπαιζε στους Strangers).(…).
Μετά από βιαστικές πρόβες, πραγματοποιείται η ηχογράφηση μέσα σε δύο μόλις
ώρες, σ’ ένα κενό που είχε το στούντιο μεταξύ ηχογραφήσεων της Πόλυς Πάνου και
του Στέλιου Καζαντζίδη. Τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν είναι τα “I feel alone”, “Μοντέρνο κορίτσι”, “Θλίψη” σε στίχους και μουσική Γιάννη
Γκικάκη και το “Χάθηκες” σε στίχους Βασίλη Μαστροκώστα και μουσική Γιάννη
Γκικάκη».
Όπως είπαμε και πιο πριν τα μόνα τραγούδια που είδαν,
τελικώς, το φως της δισκογραφίας ήταν τα «I feel alone / Χάθηκες» στην ΑΜΙ Record Company, που είχε ήδη προλάβει να κυκλοφορήσει ένα 45άρι, το
περίφημο “Armando Cacini”
του Enrico Pianori (το «Τζίνι», που είχαν τραγουδήσει οι Βόρειοι). Πότε συνέβη
αυτό; Τέλη 1967 ή αρχές 1968 (πιο πιθανό το δεύτερο, αν κρίνουμε από την
αναφορά του Σαραντή στους Μ.Ρ. της 14ης Φεβ. 1968).
Το πρώτο τραγούδι, το αγγλόφωνο, είναι αρκετά καλό (για τα
ελληνικά μέτρα της εποχής) και κινείται σε garage-punk
κατεύθυνση. Είχε μάλιστα συμπεριληφθεί και στην αυστραλέζικη συλλογή “Greek Beat Greats”, που είχε
κυκλοφορήσει το 2007. Καλό ήταν και το ελληνόφωνο «Χάθηκες», ένα moody τραγούδι
(«μπλουζ», όπως έλεγαν τότε τα πιο slow κομμάτια), επηρεασμένο από το “The house of the rising sun”, που κυλάει ευχάριστα
(παρόλο το πικρό θέμα του).
Τα επόμενα τέσσερα τραγούδια της πλευράς είναι live και
προέρχονται από ζωντανές παραστάσεις του 1967-68. Η ηχογράφηση δεν είναι η
καλύτερη δυνατή φυσικά, αλλά η ποιότητα του γκρουπ φαίνεται. Φαίνεται, δηλαδή,
πως οι Air Boys
θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να πλασαριστούν με τα τραγούδια τους δίπλα στον
Tony Pinelli π.χ.
(στα πιο αργά κομμάτια του).
Το τελευταίο κομμάτι της Side A είναι το “Phantom flight”
(σε μουσική Πάνου Αθανασίου), που είναι ηχογραφημένο το 2016, όταν το γκρουπ
είχε σχηματιστεί ξανά από τους Γιάννη Γκικάκη, Νίκο Πανταλό (πρωταρχικά μέλη),
Πάνο Αθανασίου και Δημήτρη Πατηνιώτη. Πολύ καλό ορχηστρικό, με παίξιμο στην
κιθάρα (στην αρχή) που φέρνει στο νου τον Hank Marvin (The Shadows)
και με ωραία παρουσία οργάνου, σαξοφώνου και ροκ πενιάς προς το τέλος.
Η Side Β ανοίγει με το «Μοντέρνο κορίτσι», που είχε ηχογραφηθεί σ’
εκείνο το παρθενικό session των Air Boys
/ Sea Birds (τραγουδά ο Πατηνιώτης).
Το τραγούδι είναι γρήγορο, πιο πολύ ροκ παρά σέικ, και οπωσδήποτε δημιουργεί μιαν
άλλη αίσθηση το ν’ ακούς ένα τόσο νεανικό θέμα από τέσσερις… αιωνίους νέους.
Ακολουθεί η «Θλίψη», το τελευταίο track από το session της AMI, που είναι ένα κλασικό sixties μπλουζ,
παιγμένο σήμερα φυσικά, και είναι ευχάριστο.
Τρίτη στη σειρά σύνθεση του Γιάννη Γκικάκη «Το ραντεβού»
(γραμμένο το 1966). Τραγούδι μ’ αυτό τον τίτλο, δηλαδή τραγουδάρα, είχαν βγάλει
και οι Strangers το
1968, όμως και το κομμάτι των Air Boys
είναι αρκετά καλό, μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, και αν έβγαινε στα sixties, εκείνη την εποχή που
γράφτηκε δηλαδή, σίγουρα θα έκανε επιτυχία.
Ο «Αρμαγεδών» είναι κι αυτός γραμμένος το 1966 και έχει
έξυπνους στίχους («πόλεμοι καταστροφές
στις 33 στροφές / θα πεθάνεις ή θα ζήσεις / αναλόγως τις πωλήσεις»),
κάποιοι από τους οποίους (αν όχι όλοι) θα πρέπει να είναι σημερινοί, επειδή
ανάμεσα ακούγεται και η λέξη «τα λαμόγια», που δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο των sixties.
Τελευταίο τραγούδι στο άλμπουμ είναι το αγγλόφωνο “The war is over” (γραμμένο το 1969 από
τον Γιάννη Γκικάκη). Για την ιστορία του τραγουδιού διαβάζουμε στο ένθετο: «Ο Jay Arr (σ.σ. αμερικανός κιθαρίστας του συγκροτήματος) μετατέθηκε στο
Βιετνάμ σε μάχιμη μονάδα. Σε κάποια μάχη τραυματίστηκε πολύ σοβαρά, έχασε το
δεξί του χέρι και σχεδόν την όρασή του. Επέστρεψε –ανάπηρος– στις ΗΠΑ, όπου τον
περίμεναν η γυναίκα του και η κόρη του. Το τραγούδι “The war is over” γράφτηκε
από τον Γ. Γκικάκη και είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν». Το τραγούδι είναι πολύ
καλό, καθώς κινείται σ’ ένα country-rock στυλ, με επιρροές από Dylan, Byrds και τα τοιαύτα.
Συνοψίζοντας. Το “Flight to the Land of Rock n’ Blues”
ξεπερνά, άνετα, την απλή έκδοση αρχείου, που μπορεί να αφορά απλώς και μόνον
τους ρέκτες του ελληνικού ροκ. Είναι για παραπάνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου