THE MAN & HIS FAILURES, NOT THE LAST DRIVE δύο κασέτες της A Man Out of a Man

THE MAN & HIS FAILURES: Persona Non Grata [A Man Out of a Man, 2018]

Οι Man & His Failures είναι ένα καινούριο ελληνικό σχήμα που αποτελείται, βασικά, από δύο άτομα. Τον Manos K. (ο Μάνος Καρακατσάνης από τους Mani Deum) φωνή, στίχοι, μουσική, κιθάρες και τον Constantine Kyrtsis κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, προγραμματισμός, ενορχηστρώσεις (η Dusk επίσης κάνει φωνητικά σ’ ένα track). Η πρώτη δουλειά των Man & His Failures είναι μια περιποιημένη κασέτα, η “Persona Non Grata”, που περιλαμβάνει τέσσερα tracks και που κυκλοφορεί τώρα από την (κασετο)εταιρεία του Στυλιανού Τζιρίτα.

Το πρώτο κομμάτι έχει τίτλο “Persona non grata” και σε μπάζει κατ’ ευθείαν στο κλίμα. British early eighties. Ας πούμε dark-wave. Το κομμάτι φέρνει στη μνήμη μου κάποια ελληνικά συγκροτήματα της εποχής (τους South of No North π.χ.), παρά τα… ανάλογα ξένα. Καλό κομμάτι, που κυλάει με κατακτημένη άνεση.

Το δεύτερο track, το “If Mississippi John Hurt knew what I’ve done”, είναι ακόμη καλύτερο. Μπορεί η γενικότερη ενοργανική κατάσταση να μην αλλάζει και τόσο, αλλά εδώ υπάρχει το blues που κυριαρχεί. Και δεν είναι μόνο το κιθαριστικό ξέσπασμα προς τη μέση , αλλά και ο… διαστροφικός blues τόνος (α λα Nick Cave), που προσθέτει ο Καρακατσάνης (και σαν τραγουδιστής) καθ’ όλη την ηχογράφηση. Ωραία η φωνητική συνεισφορά της Dusk.

Η από ’κει πλευρά ξεκινά με το “Bathed in moonlight”, που είναι αργό με βαθιά τύμπανα και… αφηγηματικό. Σαν blues, που κατά βάθος είναι, στέκεται (και αυτό) πολύ καλά.

Τελευταίο τραγούδι του “Persona Non Grata”είναι το “P.N.G. - Wounded by a gunshot” (με το remix του Prowler, άλλως Lucas Savidis). Το κομμάτι αυτό είναι το πιο «περίεργο» της κασέτας, κάτι που οφείλεται κυρίως στο remix… με τα «κόλπα», που δένουν και που προσθέτουν και μία κάπως πιο space διάσταση στο εγχείρημα. Σαν κομμάτι και σαν «άποψη» θα έλεγα πως είναι, δε, το πιο ενδιαφέρον της κασέτας.

Επαφή: https://manofman.bandcamp.com/album/the-man-his-failures-persona-non-grata

VARIOUS: NOT the Last Drive [A Man Out of a Man, 2018]

Τι συμβαίνει εδώ, στη συλλογή “NOT the Last Drive”; Μας το εξηγεί ο Στυλιανός Τζιρίτας στο μέσα μέρος του cover της κασέτας. 
«Στις παρούσες ηχογραφήσεις σε όλη την α πλευρά και στα τρία πρώτα tracks της δεύτερης χρησιμοποιήθηκαν τα κανάλια της ηχογράφησης των Last Drive από τον τελευταίο τους δίσκο (Last Drive / Labyrinth of Thoughts, 2018), ενώ στις τρεις διασκευές από τους παλαιότερους δίσκους του σχήματος ο ήχος στήθηκε από το μηδέν». 
Ποιοι χρησιμοποίησαν τα «κανάλια της ηχογράφησης», πειράζοντας τα τελευταία τραγούδια των Last Drive; Οι G. Lemos & N. Kapralos, MENTA, Giannis Papaioannou, Big Fat Lips, Αντώνης Λιβιεράτος, Κτίρια τη Νύχτα και Κωστής Δρυγιανάκης, ενώ διασκεύασαν παλιά κομμάτια (“Have mercy”, “Gone gone gone”, “I love Cindy”) οι Hume Assine, 2 by Bukowski ft.St. Tziritas και Άλφα Πυγμαίος & Heo Tsop.

Αρχικώς θα πω πως δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος να γράψω γι’ αυτή τη συλλογή, επειδή δεν έχω ακούσει όπως πρέπει το τελευταίο άλμπουμ των Last Drive (έχω ακούσει σκόρπια κάποια κομμάτια από ’δω κι από ’κει). Αλλά και να το είχα ακούσει όπως πρέπει (από ένα βινύλιο π.χ.), πάλι θα δυσκολευόμουν να γράψω, γιατί, μάλλον, θα ήταν δύσκολο να θυμόμουν λεπτομέρειες, ώστε να αντιληφθώ και πώς ακριβώς «δουλεύουν» οι παρεμβάσεις των… πειραχτηριών. Για να μη μασάω τα λόγια μου –αν φαίνεται ότι τα μασάω– λέω ευθαρσώς το εξής. 

Εγώ θα προτιμούσα οι παρεμβάσεις να γίνονταν σ’ ένα από τα δύο πρώτα LP των Last Drive, που είναι και τα κατά τεκμήριο καλύτερά τους, επειδή ως εμπεδωμένα από χρόνια θα έκαναν πιο εύκολη τη δουλειά μας. Ένα αυτό. Αλλά είναι κι ένα δεύτερο. Θεωρώ την παρέμβαση σ’ ένα άλμπουμ πολύ πρόσφατο (να υπενθυμίσω πως το “The Last Drive” κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2018) κάπως… υπερβολική σαν κίνηση και too much. Πρώτα κάθεται η σκόνη, πρώτα εμπεδώνεις κάτι, πρώτα κάτι γίνεται συνείδησή σου και μετά πας και του… αλλάζεις τα φώτα (περισσότερο ή λιγότερο). Εντάξει δε λέω ότι αυτό είναι… δόγμα, αλλά για μένα έχει μια λογική κάτι τέτοιο και το υποστηρίζω. Anyway… 

Για τα ονόματα, πάντως, που γνωρίζω το ηχητικό ποιόν τους, έχοντάς το στο μυαλό μου (MENTA, Παπαϊωάννου, Λιβιεράτος, Κτίρια τη Νύχτα, Δρυγιανάκης) θα αποτολμήσω να πω πως οι παρεμβάσεις τους είναι φανερές (και ας μην ξέρω-θυμάμαι πως ηχούν τα originals tracks των Last Drive). Και αυτές οι παρεμβάσεις δημιουργούν ωραίες και απολύτως πειστικές (ηχητικές) καταστάσεις, σε βαθμό δηλαδή που να νομίζω πως το “White knuckles” είναι σύνθεση του Παπαϊωάννου για παράδειγμα ή το “Yagos” του Δρυγιανάκη! Πάντως και τα tracks από τα σχήματα που δεν τα έχω κατά νου (G. Lemos & N. Kapralos, Big Fat Lips) είναι μια χαρά και κυλάνε όπως πρέπει. Συνεπώς, θέμα δεν υπάρχει για κάποιον που ακούει ό,τι καταγράφεται εδώ, χωρίς να γνωρίζει το concept, τα «τι και πώς» του πρωτοτύπου.

Τώρα, εκεί όπου ο ήχος χτίζεται εξ ολοκλήρου και από την αρχή, στο “Have mercy” (Hume Assine), στο “Gone gone gone” (2 by Bukowski ft.St. Tziritas) και στο “I love Cindy” (Άλφα Πυγμαίος & Heo Tsop), γνωστά, πασίγνωστα κομμάτια των Last Drive από τα eighties, τα πράγματα είναι προφανή (και σε κάθε περίπτωση διαφορετικά). Εδώ μιλάμε πλέον για διασκευές, κανονικές διασκευές εννοώ και όχι additional productions. Μου άρεσε ιδιαιτέρως το “Gone, gone, gone”, που βγάζει… ταχύτητα και δύναμη, εφάμιλλες του πρωτοτύπου, περασμένες όμως μέσα από ένα άλλο κανάλι (electro εν προκειμένω). Καλό και το “Have mercy” και τελείως παράξενο το “I love Cindy” (με noise κ.λπ.), που δεν μπορώ να πω αν μ’ άρεσε ή όχι (είναι πάντως κάτι άλλο) με τη δίλεπτη… εισαγωγή του και τα λίγα δευτερόλεπτα του τελειώματος (ως υπενθύμιση).

Το “NOT the Last Drive” δεν είναι σκέτο καπρίτσιο. Το ακούς και το φχαριστιέσαι. Και το γράφω τώρα στο τέλος αυτό (δίχως να ξεχνάω τις αρχικές ενστάσεις μου).

Επαφή: https://manofman.bandcamp.com/album/not-the-last-drive