o ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΛΑΣ είναι βασικά συνθέτης

Ο Γιάννης Γεωργιλάς είναι βασικά συνθέτης. Εννοώ πως στο άλμπουμ του «Σιωπή ν’ ακούσουμε» [Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ / MLK, 2018] γράφει τις μουσικές (στα δύο ορχηστρικά και στα έντεκα τραγούδια), ενώ οι στίχοι είναι γραμμένοι από εννέα διαφορετικούς στιχουργούς, με τα τραγούδια να αποδίδονται από δέκα διαφορετικούς τραγουδιστές (το εντέκατο το λέει ο ίδιος ο συνθέτης, άρα οι συνολικές φωνές είναι έντεκα – μία για κάθε τραγούδι). Είναι λογικό, λοιπόν, αυτή η λεκτική και φωνητική πολυμορφία (εγώ θα την πω και πολυδιάσπαση) να επηρεάζει και τις μουσικές του Γεωργιλά, που, ενώ είναι ωραίες (έχουν ενδιαφέρον, διαθέτουν καλές μελωδίες), δεν βοηθούν, σε συνδυασμό με την πληθωρική ενορχήστρωση (μπάσο, κρουστά, πιάνο, βιολί, βιόλα, φλάουτο, κλαρινέτο, μπάντζο, ακορντεόν, πλήκτρα, κιθάρες) στην αποτύπωση ενός κλίματος. Ο δίσκος κυλάει σαν ν’ ακούς συλλογή από διάφορους δίσκους του καλλιτέχνη (που δεν υπάρχουν φυσικά, καθότι το «Σιωπή ν’ ακούσουμε» είναι ο πρώτος του).

Ξεκάθαρα πράγματα. Ο Γεωργιλάς ξέρει να συνθέτει, καθώς πολλά από τα τραγούδια του είναι ωραία, ξέρει και να τραγουδά επίσης (καθώς το τραγούδι «Στο ποτάμι» είναι, από πάσης πλευράς, ένα από τα καλύτερα τού άλμπουμ), οπότε το ερώτημα είναι προφανές. Γιατί ο Γεωργιλάς δεν εμπιστεύτηκε τον εαυτό του, ώστε να πει, μόνος του, όλα τα τραγούδια του δίσκου του και απευθύνετε σε άλλους; Και το λέω τούτο με όλο το σεβασμό προς το μεγάλο τραγουδιστή Θανάση Γκαϊφύλια («Διέξοδος») και προς όλους τους υπόλοιπους, άλλους πιο γνωστούς (Βελεσιώτου, Βεληβασάκη, Θεοχαρίδης, Θωμαΐδης, Καζούλης) και άλλους λιγότερο ή καθόλου (Δερμιτάσογλου, Παπανικολάου, Πρατσινάκης, Στεφανόπουλος).

Στιχουργικά επίσης γίνεται κατανοητό, το γιατί ό,τι ακούμε διαφέρει από τραγούδι σε τραγούδι. Και τα λόγια διαφέρουν και ως προς τα νοήματά τους, αλλά και ως προς τον τρόπο που είναι, τεχνικώς, διαρθρωμένα (τα λόγια). Φυσικά, ο Γεωργιλάς επιχειρεί να ενοποιήσει όλο αυτό το υλικό και κάποιες φορές είναι αλήθεια πως τα καταφέρνει πολύ καλά. Και το λέω τούτο έχοντας κατά νου τα τραγούδια «Οι τρελοί του κόσμου» (στίχοι Ε. Καραμόσχου, απόδοση Β. Πρατσινάκης), «Κραυγή» (στίχοι Π. Καραγκιαβουρίδης, απόδοση Π. Θεοχαρίδης), «Η μάσκα που ο χρόνος μας φορά» (στίχοι Κ. Χρυσανθάκης, απόδοση Ε. Δερμιτάσογλου), συν τα υπόλοιπα που προανέφερα.

Νομίζω πως ο Γεωργιλάς πρέπει να εμπιστευτεί περισσότερο τις δυνατότητές του (στο τραγούδι και γενικότερα), να επιμείνει στο είδος της ροκ-μπαλάντας, που αν και κάπως ξεπερασμένο «του πάει» (και μπορεί να δράσει ανανεωτικώς ως προς το είδος), στενεύοντας περισσότερο και τις ενοργανώσεις του και επιλέγοντας στίχους από λίγα πρόσωπα (αν όχι από ένα), δουλεύοντας πάνω σ’ ένα τέτοιο πλάνο. Τότε τα αποτελέσματα θα είναι ακόμη καλύτερα. Έτσι φρονώ.

Εντάξει, αυτή είναι η δική μου γνώμη. Εκείνος θα πράξει ό,τι θέλει ο ίδιος.

Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge