DISTORTION TAMERS ένα ελληνικό γκρουπ, που… ροκάρει κλασικά και αμερικανικά

Για τους Distortion Tamers και για τον τραγουδοποιό Kosta A.-Monk (Κωστής Αναγνωστόπουλος) έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Τώρα θα το ξανακάνουμε με αφορμή το LP “Jasmines & Blades” (2018), που τυπώνεται από την Ikaros Records σε τριακόσια αντίτυπα. Distortion Tamers σ’ αυτό το άλμπουμ είναι ο Kosta A.-Monk κιθάρες, τραγούδι, ο Nick Ketz μπάσο (από Rockin’ Bones κ.ά.) και ο Silver ντραμς (που δεν είναι άλλος από τον Χριστόφορο Τριανταφυλλόπουλο, πριν στους Purple Overdose, No Man’s Land κ.ά.). Στο άλμπουμ βοηθάει επίσης ο Alex K. (The Last Drive κ.ά.) σε ακουστική κιθάρα (σ’ ένα τραγούδι) και σε φωνητικά (σε πέντε). Το “Jasmines & Blades” περιλαμβάνει οκτώ tracks, έξι πρωτότυπα και δύο versions (μία στο “People who died” της Jim Carroll Band και μία στο “40 miles of bad road” των Dead Moon).

Τα βασικά στοιχεία τού rock των Distortion Tamers στρέφονται γύρω από την αμερικανική… μυθολογική εκδοχή του (του rock εννοώ). Και τούτο συμβαίνει και ως προς τον ήχο και σε σχέση με τους στίχους, που είναι εκείνοι του… αλήτικου (με τη σωστή έννοια) rock – ενός rock στηριγμένου στις σκληρές κιθάρες και στα… καταραμένα λόγια. Και ναι, είναι (και) οι στίχοι εκείνοι που κάνουν στο “Jasmines & Blades” τη διαφορά, στίχοι που σχετίζονται με τους ποικίλους καθημερινούς απόβλητους, όπως και με τη δύναμη που εμπεριέχει η έννοια του δρόμου, όταν βρίσκεσαι πάνω σε ρόδες, άλλοτε δε και με τη χαρά και τη διασκέδαση κ.λπ.… ποικίλα θέματα, τέλος πάντων, εντός των οποίων χωρά και ο έρωτας φυσικά, αλλά και μια ποιητική μεταφυσική, πάντα συμβατή με τη σχετική ροκ μυθολογία. Όλα αυτά γίνονται ένα με τις μουσικές και κάπως έτσι προκύπτουν τραγούδια-δυναμίτες, σαν... την “Rock & roll city” (που είναι η Θεσσαλονίκη) στη δεύτερη πλευρά ή σαν το “The calling of the jackal” στην πρώτη.

Οι μουσικές των Distortion Tamers (του Αναγνωστόπουλου) έχουν και αυτές, φυσικά, τα «σωστά» χαρακτηριστικά, που είναι γενικώς σκληρά, με την απλότητα και την αμεσότητα στα παιξίματα να σε κερδίζουν (ως ακροατή) εύκολα. Φυσικά, οι δύο διασκευές (από Jim Carroll και Dead Moon ξαναλέω) δείχνουν προς τα πού κυλάει το πράγμα, αν κι εγώ, με την τραγουδοποιία του Kosta A.-Monk, έφερα στη μνήμη μου, τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε, έναν… σκοτεινό καλλιτέχνη από το παρελθόν, τον Simon Stokes (είτε με τους Nighthawks είτε με τους Black Whip Thrill).

Ωραίο άλμπουμ, για… παλιούς, καλούς rockers!

Επαφή: www.ikarosrecords.gr