ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 136

9/1/2019
Υπάρχει μια θρυλική ελληνική ταινία –ό,τι κατορθώθηκε να γυριστεί και να προβληθεί κάποτε– που την έχουν δει ελάχιστοι. Είναι η Μικρή Παρέλαση, ένα σουρεαλιστικό / παράλογο φιλμ γυρισμένο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50 (1956-57) από τον πολύ σημαντικό (ποιητή και άλλα διάφορα) Τέο Σαλαπασίδη. Στην ταινία είχε ανακατευτεί και ο (ποιητής επίσης) Μιχάλης Κατσαρός, ενώ πρωταγωνιστούσε ο «πολύτροπος» Ντίνος Γεωργούδης (γκουγκλάρετε τα ονόματα, για να βρείτε περισσότερα στοιχεία για όλους αυτούς, πέραν του Κατσαρού). Τα γυρίσματα, μάλιστα, είχαν σημαδευτεί από ένα τραγικό γεγονός. Ένα τρίκυκλο, που εξυπηρετούσε διάφορες ανάγκες του συνεργείου ντεραπάρισε, κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί το κοριτσάκι του οδηγού (που επέβαινε κι αυτό στο τρίκυκλο).

Η ταινία πρόλαβε να κάνει μια πολύ περιορισμένη προβολή (βουβή και αμοντάριστη – αν και το «αμοντάριστη» δεν ήταν πρόβλημα) στη Θεσσαλονίκη, αλλά έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη της και δεν υπάρχει τίποτα απ’ αυτή πια, παρ’ εκτός κάποιων λίγων φωτογραφιών. Αυτή που βλέπετε είναι μία και προέρχεται από ένα δυσεύρετο περιοδικό της δεκαετίας του ’50 (φυσικά).  

9/1/2019

Η Athens Voice γιορτάζει 15 χρόνια και σταχυολογεί κουβέντες (που ειπώθηκαν σε συνεντεύξεις) από δεκάδες έλληνες τραγουδιστές, παλιούς και νέους. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάποια συνέντευξη, απ’ όσες ξαναπροβάλλονται, αλλά διάβασα τώρα τα αποσπάσματα που επιλέχθηκαν για τα γενέθλια.
Η… Ελλάδα, η κρίση, οι Έλληνες, οι νέοι, η Ευρώπη, είμαστε έτσι, είμαστε αλλιώς, δεν μου αρέσει εκείνο, μου αρέσει το άλλο… κοινότοπες διαπιστώσεις, φιλοσοφίες του περιπτέρου… τρίχες, μπαρμπούτσαλα, φληναφήματα, εξυπνάδες… έπεα πτερόεντα… ο χρόνος να κυλάει και τίποτα να μη μένει.
Οι καλλιτέχνες είναι βασικά το έργο τους (καλό, μέτριο ή κακό). Δεν είναι εκείνα που λένε, αφού στις συνεντεύξεις τους διαβάζεις λόγια της πλάκας ή του αέρα. Λόγια απ’ αυτά τέλος πάντων που θα λέγαμε κι εμείς, ο καθένας από εμάς, ο χι ψι ωμέγα, κι ας μας ξέρουν μόνο… πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι. Θέλω να πω πως εκείνο που μετράει είναι μόνο το ΓΕΓΟΝΟΣ. Εκείνο που συνέβη. Εκείνο μόνο έχει αξία (όταν είναι άξιο λόγου). Να, η σπουδαία Καίτη Ντάλη:
«Στο Στορκ με τον Σταμάτη Κόκοτα αρχίζουν και μας ρίχνουν στα μούτρα κέρματα. “Δεν ντρέπονται οι γύφτουλες;” λέω στον Σταμάτη συγχυσμένη. “Σκάσε, μωρή, και μάζευε. Δεν τις βλέπεις τις χρυσές λίρες;”».  

8/1/2019

Δεν θυμάμαι να έκλαψα όταν πέθανε πριν από 15 χρόνια, τόσο μα τόσο νέα η Laura Branigan. Ήμουν και νεότερος, και τα δάκρυα δεν περίσσευαν για πολλούς και για πολλές. Τώρα όμως; Τώρα πια είναι όλα τόσο διαφορετικά… 

7/1/2019

Δεν έχω δει ποτέ κανέναν να πίνει όπως πίνει ο Παράβας σ’ αυτό το κλιπ. Ούτε στο σινεμά, ούτε στην πραγματικότητα. Τον ζηλεύω! Τα ντέρτια μου τα αντιμετωπίζω αλλιώς, όχι με ποτό και με τσιγάρο, αλλά μάλλον κάτι χάνω… Φοβερός και ο Φίλιππας. Όλα τέλεια εδώ, εκτός από τη Μάρθα που φαίνεται κάπως ψεύτικη (ποτέ δεν μου άρεσε, εξάλλου, σαν ηθοποιός).  

7/1/2019

Μπαίνεις στον τοίχο ενός φίλου, που τον ξέρεις και κανονικά, όχι μόνο από το facebook, και λες τη γνώμη σου για κάτι. Και τότε πετάγεται ο ένας και ο άλλος και σου πιάνει κουβέντα (σε φάση κόντρας), χωρίς να σε ρωτήσει αν γουστάρεις να κάνεις διάλογο μαζί του. Λες και είσαι υποχρεωμένος να μιλάς on line με τον καθένα, που μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά από σένα λέγοντας τα δικά του.
Το fb δημιουργεί… παραγνωριμίες και αυτό δεν το ανέχομαι. Δεν μ’ ενδιαφέρει να συζητάω (σε φάση κόντρας), με ανθρώπους που δεν τους γνωρίζω από κοντά και δεν ξέρω τι θεό λατρεύουν. Και γι’ αυτό θα λάβω τα μέτρα μου, άμεσα και σε συνεννόηση... μόνο με τον εαυτό μου.