Σάββατο 7 Μαρτίου 2020

McCOY TYNER (1938-2020)

Έφυγε χθες από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της τζαζ, ο Αμερικανός McCoy Tyner
Μέλος του κουαρτέτου του John Coltrane στο “A Love Supreme” και σε άλλα θρυλικά άλμπουμ των σίξτις, ο McCoy Tyner επηρέασε κάθε νεότερό του πιανίστα  
Η απώλεια του πιανίστα McCoy Tyner είναι πολύ μεγάλη για την τζαζ, και για την μουσική γενικότερα. Ήταν ο τελευταίος επιζών του πιο θρυλικού κουαρτέτου στην ιστορία της μεγάλης μαύρης μουσικής, του κουαρτέτου του John Coltrane στα σίξτις. Πρώτος είχε φύγει από τη ζωή ο ίδιος ο Coltrane το 1967, ακολούθησε ο μπασίστας Jimmy Garrison το 1976, ο ντράμερ Elvin Jones το 2004 και τελευταίος, χθες, ο πιανίστας McCoy Tyner. Ήταν 81 ετών.
Ουσιαστικά ο McCoy Tyner κάνει αισθητή την παρουσία του στο jazz circuit ακριβώς το 1960, όταν συμμετέχει στο Jazztet των Art Farmer (τρομπέτα) και Benny Golson (τενόρο σαξόφωνο), ηχογραφώντας ένα ιστορικό, σήμερα, άλμπουμ για την εταιρεία Argo.
Όμως πολύ γρήγορα, μέσα στην ίδια χρονιά, ο Tyner θα μεταπηδήσει στην μπάντα τού John Coltrane, σχηματίζοντας μαζί με τους Jimmy Garrison και Elvin Jones αυτό το μικρό σχήμα, που έμελε να αλλάξει την ιστορία της τζαζ. Γιατί μ’ αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους ηχογραφήθηκαν μερικοί συγκλονιστικοί δίσκοι για την εταιρεία Impulse! βασικά, που, 55-60 χρόνια αργότερα, δεν φαντάζουν απλώς αλλά είναι αξεπέραστοι. 
McCoy Tyner - John Coltrane
Λέμε για τα άλμπουμ “Africa/Brass” (1961), “Coltrane” (1962), “Ballads” (1963), “Live at Birdland” (1964), “Crescent” (1964), “A Love Supreme” (1965), “The John Coltrane Quartet Plays” (1965).
Φυσικά, ο McCoy Tyner ήταν δίπλα στον Coltrane και σε όλους τους άλλους δίσκους του εκείνης της περιόδου για την Impulse!, που έγιναν με μεγαλύτερα ή διαφορετικά σχήματα, όπως τα άλμπουμLive at The Village Vanguard” (1962), “John Coltrane and Johnny Hartman” (1963), “Impressions” (1963), “Ascension” (1965), “Kulu Sé Mama” (1966), “Meditations” (1966) και “Om” (1967), ενώ στην ίδια περίοδο ανήκουν και οι εγγραφές στην εταιρεία Atlantic (πάντα με John Coltrane, McCoy Tyner κ.ά.), που είναι εξίσου ακρογωνιαίες για την τζαζ ιστορία.
Τίτλοι όπως οιOlé Coltrane” (1961), “Coltrane Jazz” (1961), “My Favorite Things” (1961), “Coltrane Plays the Blues” (1962) και “Coltrane’s Sound” (1964) δεν χρειάζονται περαιτέρω επεξηγήσεις.

Η συνέχεια εδώ...

5 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb...

    Thodoris Rammos
    Ήμουν και εγώ στην Πάτρα, στο αρχαίο θέατρο! Το μεγαλύτερο όνομα της Jazz που έχω δει!

    Christos Koutsaftis
    Τεράστια μουσική ψυχή...RIP

    Jimmy Musicfan
    Ημουν στην Πάτρα τότε!!! ��

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    To ξέρω. ��

    Δημήτρης Παπαλέξης
    Απίστευτος μουσικός!

    Zak Famellos
    Rip

    Nikos Xanthakos
    Πρέπει να είχε πρωτοέρθει στο Λυκαβητό το 82 η 83 με Elvin Jones Φώντα. Δεν θυμάμαι καλά δυστυχώς.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν θυμάμαι κι εγώ, πρέπει να το ψάξω. Σίγουρα πάντως δεν τον είχα δει τότε - αν είχε έρθει. Έγραψα για δύο live στην Ελλάδα, στα οποία ήμουν μέσα. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα...
    Για τον Elvin Jones θυμάμαι πως είχε έρθει. Δεν είχα πάει. Αλλά δεν θυμάμαι την line-up. Θα το ψάξω...
    Δεν βρήκα line-up, αλλά θεωρώ απίθανο, για να μην πω αδύνατον, να ήταν στην μπάντα του Elvin Jones τότε ο McCoy Tyner. Ο πιανίστας τότε του Jones ήταν ο Kenny Kirkland. Χωρίς να λέω ότι αυτός ήταν μαζί του, σίγουρα, στην Ελλάδα.

    Konstantinos Zachopoulos
    Eχω δει και McCoy Tyner και Elvin Jones στην Αθήνα, αλλά νομίζω χωριστά τον καθένα, πίσω στα 80s, αλλά μέχρι εκεί θυμάμαι (ο Jones στον Λυκαβηττό ήταν)

    Nikos Xanthakos
    Με έχεις βάλει στο ψάξιμο και εμένα.

    Nikos Xanthakos στον Konstantinos Zachopoulos
    Στο Λυκαβηττό, έτσι δεν είναι;

    Konstantinos Zachopoulos στον Nikos Xanthakos
    τον Elvin Jones θυμάμαι στο Λυκαβηττό. Νομίζω τον Tyner τον είχα δει νωρίτερα, αλλά κάπου αλλού

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Konstantinos Zachopoulos
    Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είχε παίξει ο Elvin Jones (1981). Πιανίστας ήταν ο Fumio Karashima.

    Konstantinos Zachopoulos στον Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Μιλάω για πολύ αργότερα, Μέσα προς τέλη 80s

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Konstantinos Zachopoulos
    Ψάξε να βρεις στοιχεία, για να δίνουμε ακριβείς πληροφορίες.
    Εγώ έδωσα δύο συναυλίες με McCoy Tyner, με ακριβείς ημερομηνίες. Βρείτε κι εσείς κάτι. Δεν θα τα βρίσκω όλα εγώ... ��

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Άφησε κάποιος σχόλιο στο lifo πως ο McCoy Tyner είχε παίξει στον Λυκαβηττό το 1989 με τον George Benson (σε κουαρτέτο με μπάσο/ντραμς). Αλλά είχε έρθει και στα μέσα του '80. Για δείτε εδώ...
      https://www.youtube.com/watch?v=30QVO0_6UM8
      McCoy Tyner - Live in Greece

      Nikos Xanthakos
      O Γιωργος Κοντραφουρης γράφει ότι τον είχε δει στο Παλλάς το 85 με Gary Bartz

      Panayotis Sabaziotis
      Απ' τον τοίχο του Γιώργου Κοντραφούρη (το ποστ είναι δημόσιο, οπότε αντιγράφω) : "Η πρώτη φορά που είδα τον McCoy στην Αθήνα (δεν θυμάμαι αν ήταν στο Παλλάς ή στο Ορφέα) το 1985, παρουσιάζονας τον δίσκο DIMENSIONS που είχε βγάλει τότε. Το κομμάτι λέγεται ONE FOR DEA και είναι αφιερωμένο στον μικρότερο γιο του. Gary Bartz: alto sax, John Blake:violin, John Lee:bass, Wilby Fletcher:drums και ο McCoy Tyner: RIP"

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Panayotis Sabaziotis
      Είναι η συναυλία που πόσταρα παραπάνω. McCoy Tyner - Live in Greece

      Γιώργος Χαρωνίτης
      Παλλάς!

      Διαγραφή
  2. Μεγάλος παίκτης, αν και δεν θα έλεγα ότι είναι ακριβώς του στυλ που με τρελαίνει (βλ. Μονκ ή Σέσιλ Τέϊλορ και οι σημερινοί 70άρηδες και βάλε επίγονοί τους), ομολογώ όμως ότι το πιάνο του σφραγίζει τον ήχο του Κολτρέιν για την εποχή του στην Impulse! όπως κανένας από τους άλλους μουσικούς που έπαιξαν μαζί του. Χωρίς τον Τάινερ, ο ήχος του Τρέην μου φαντάζει απλά αδιανόητος.

    Από τις προσωπικές του δουλειές ξεχωρίζω ιδιαίτερα το εκπληκτικό Supertrios (Milestone, 1977) και είναι αυτό που θα πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη σαν εισαγωγικό άλμπουμ για κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με την εκτενέστατη δισκογραφία του.

    υ.γ.: Να εκφράσω και τη διαφωνία μου για την αισθητική πτώση της τζαζ τη δεκαετία του '80. Hathut, Black Saint/Soul Note, ECM, Leo Records, Intakt και λοιποί ανεξάρτητοι κράτησαν σε υψηλότατα επίπεδα την ποιότητα της παραγωγής. Εν πάση περιπτώσει, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To "αισθητική πτώση" αναφέρεται στην τζαζ των μεγάλων εταιρειών και στα κυρίαρχα στυλ της εποχής (synth-jazz, contemporary jazz της Δυτικής Ακτής, fusion κ.λπ.). Οι μικρότερες εταιρείες πάντοτε ήταν καταφύγιο, αλλά δεν καθόριζαν αυτές το τι ακουγόταν ευρύτερα.

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα σας. Το είχα δει 1983 ή 1984 στο Ρεξ νομίζω στην πανεπιστημίου.αν βοηθάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή