ΚΕΙΤΗ ΟΧΜΑΝ jazz που σηκώνει... τσιγάρο

Αμερικανός τενόρο σαξοφωνίστας, με καλή και διακριτή πορεία στα τζαζ πράγματα του καιρού μας, ο Keith Oxman έχει νέο CD σε κυκλοφορία, που αποκαλείται “Two Cigarettes in the Dark” [CAPRI, 2020]. Στη χώρα εκείνη όπου η λεγόμενη «αντικαπνιστική εκστρατεία» έχει λάβει χαρακτήρα υστερίας, το να ονοματίζεις ένα άλμπουμ με τέτοιο τίτλο, δείχνοντας συγχρόνως και τολύπες καπνού στο εξώφυλλο, θέλει οπωσδήποτε κότσια – τέλος πάντων ένα κάποιο κουράγιο. Πάντως δεν απαιτείται καθόλου κουράγιο για ν’ ακούσεις το “Two Cigarettes in the Dark”, ένα τυπικό, δηλαδή απολαυστικό στην εξέλιξή του jazz CD, φτιαγμένο από μάχιμους παίκτες, που ξέρουν να αποδίδουν τη μουσική των... προγόνων τους καλύτερα από τον καθέναν.

Για τον Keith Oxman έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog, ας το πούμε κι αυτό, με αφορμή τα προσωπικά άλμπουμ του “Glimpses” [CAPRI, 2018] και “East of the Village” [CAPRI, 2017], ενώ τον έχουμε συναντήσει και σε εγγραφές τού σπουδαίου (σαξοφωνίστα) Charles McPherson (στο “The Journey” του 2015). Μάλιστα, ο McPherson γράφει και τις τιμητικές (για τον Oxman) liner notes στο μέσα μέρος του triple-folded digipak... κι έτσι κάπως έχουμε από την αρχή όλα εκείνα τα εχέγγυα, πριν πάμε παρακάτω.

Στο “Two Cigarettes in the Dark” συμμετέχουν ο Keith Oxman, βεβαίως, στο τενόρο σαξόφωνο, ο Houston Person επίσης τενόρο, η Annette Murell φωνή σε δύο tracks, ο πιανίστας Jeff Jenkins, ο μπασίστας Ken Walker και ο ντράμερ Paul Romaine. Όλοι αυτοί αποδίδουν, όπως ίσως είναι αναμενόμενο, και πρωτότυπα κομμάτια (τρία του Oxman, ένα του Jenkins) και βεβαίως διασκευές – διασκευές που αφορούν και στα λεγόμενα στάνταρντ από το αμερικανικό songbook, αλλά και σε versions συνθέσεων των Hank Mobley και Johnny Griffin.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως από την μια μεριά έχουμε ένα κομμένο και ραμμένο, στις ικανότητες των εκτελεστών, ρεπερτόριο, μα και από την άλλη μιαν απόπειρα να ερμηνευθεί και να ηχογραφηθεί μια jazz λιτή, ουσιαστική και εν τέλει απολαυστική, που εκκινεί βεβαίως από τις μεγάλες μέρες του ’50, το blues (τα δύο τραγούδια που αποδίδει η Murrell είναι καθαρά blues) και το hard-bop βασικά (έξοχο το πρωτότυπο “Wind chill”), βγάζοντας ακέραια vibes.

Το να είσαι απλός είναι μεγάλο προτέρημα. Το να είσαι και τέλειος γνώστης μιας κατάστασης, προσεγγίζοντας την με το ίδιο απλό πνεύμα, είναι το παν.

Επαφή: www.caprirecords.com