JASON PALMER νέο σπουδαίο άλμπουμ ενός σημαντικού τρομπετίστα της σύγχρονης τζαζ σκηνής

Το “The Concert: 12 Musings for Isabella” [Giant Step Arts, 2020] είναι το πιο νέο 2CD τού πολύ σημαντικού τρομπετίστα Jason Palmer – μιας εκ των «μορφών» της σύγχρονης τζαζ σκηνής. Πριν γράψουμε όμως για το άλμπουμ, που κυκλοφορεί από την Giant Step Arts, μιαν εταιρεία που έστησαν οι φωτογράφοι της jazz Jimmy και Dena Katz, θα πρέπει να ανατρέξουμε, εν τάχει, σε κάτι από το παρελθόν.

Την 18η Μαρτίου 1990 έγινε μια απίστευτη κλοπή στο μουσείο Isabella Stewart Gardner της Βοστώνης. Δύο κλέφτες μπήκαν στο μουσείο μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς, για να βγουν από ’κει, μετά από τρεις ώρες περίπου, με 13 έργα Τέχνης, μερικών εκ των μεγαλυτέρων ζωγράφων όλων των εποχών. Πιο συγκεκριμένα κλάπηκαν έργα των Ρέμπραντ, Ντεγκά, Μανέ, Βερμέερ και Φλινκ. Τριάντα χρόνια αργότερα τα έργα αυτά δεν έχουν εντοπιστεί, με τις θέσεις τους, στο βοστωνέζικο μουσείο, να παραμένουν έκτοτε κενές. Η κλοπή στο Isabella Stewart Gardner, όπως διαβάζω, είναι η μεγαλύτερη (ανεξιχνίαστη) που συνέβη ποτέ με λεία πίνακες ζωγραφικής.

Ο Jason Palmer θα βρεθεί στη Βοστώνη, στο New England Conservatory, για σπουδές, το 1997, και από την πρώτη στιγμή θα γίνει κοινωνός αυτής της ιστορίας – και κάπως έτσι, τριάντα χρόνια μετά την κλοπή, θα ξεκινήσει να στήνει ένα άλμπουμ, που πέραν του καλλιτεχνικού γεγονότος θα είχε κι έναν άλλον απώτερο σκοπό. Να επαναφέρει στην επικαιρότητα το θέμα, μήπως και κάποια νέα στοιχεία έλθουν στην επιφάνεια, ώστε να εξιχνιαστεί, επιτέλους, αυτή η σκοτεινή υπόθεση. Κάτω απ’ αυτό το σκεπτικό προέκυψε το “The Concert: 12 Musings for Isabella”, που είναι ηχογραφημένο ζωντανά, την 23η και την 24η Μαΐου 2019 στην αίθουσα Harold S. Vanderbilt Penthouse στο ξενοδοχείο InterContinental New York Barclay και που περιέχει 12 συνθέσεις του Palmer, μοιρασμένες σε δύο CD.

Σ’ αυτό το live τον Jason Plamer, που παίζει τρομπέτα φυσικά, συνοδεύουν άσσοι μουσικοί. Ήτοι: ο τενόρο σαξοφωνίστας Mark Turner, ο βιμπραφωνίστας Joel Ross, ο κοντραμπασίστας Edward Perez και ο ντράμερ Kendrick Scott. Απ’ αυτούς οι Turner και Scott συμμετείχαν και στο προηγούμενο άλμπουμ τού Jason Palmer, το εξαιρετικό “Rhyme and Reason”, για το οποίον είχαμε γράψει τον προηγούμενον Απρίλιο. Εδώ, στο “The Concert: 12 Musings for Isabella”, προστίθεται νέος κοντραμπασίστας και βεβαίως βιμπραφωνίστας.

Τα δέκα από τα δώδεκα tracks τού 2CD τιτλοφορούνται βάσει των πινάκων που εκλάπησαν. Έτσι, διαβάζουμε “A lady and gentleman in black (Rembrandt)”, “La sortie de Pesage (Degas)” κ.ο.κ. Περαιτέρω –και αυτό είναι κάτι που με κάποια όχι εύκολη ειδική έρευνα-προσπάθεια μπορεί να πιστοποιηθεί– κάθε τίτλος-έργο σχετίζεται μ’ έναν έμμεσο ή και άμεσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, τρόπο με τις μουσικές / συνθέσεις του Palmer. Έχοντας κατά νου δηλαδή τούς συγκεκριμένους πίνακες ο αμερικανός τρομπετίστας διαμορφώνει σχετικώς, αναλόγως κ.λπ. τις συνθέσεις του. Επηρεάζεται, με άλλα λόγια, από αυτούς. Ας αφήσουμε, όμως, το πώς μπορεί να επηρέασαν οι πίνακες τον Palmer και ας μείνουμε σ’ αυτές καθ’ αυτές τις συνθέσεις, έτσι όπως τις ακούμε στο διπλό CD.

Το εισαγωγικό “A lady and gentleman in black (Rembrandt)” είναι ένα εξαιρετικό blues. Τα δύο πνευστά κυριαρχούν, αλλά και το βιμπράφωνο κάνει σπουδαία δουλειά και «μπροστά» και «πίσω». Γρήγορο track, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Στο σχεδόν 16λεπτο “Cortege aux environs do Florence (Degas)” ουσιαστικά έχουμε μια blues-ballad, που αναπτύσσεται αργά, με τον Palmer να παίζει soli με μια σιγουριά βετεράνου, με τον Turner να τον ακολουθεί κατά πόδας και με τον Ross να συμπληρώνει επί ίσοις όροις.

Δεν αλλάζει και πολύ το ύφος με το “La sortie de Pesage (Degas)”. Εδώ το τέμπο είναι μέσο, με τα πνευστά να παίζουν σε unison τη βασική μελωδία στην αρχή, πριν αρχίσει να απλώνονται τα soli, πάνω σ’ ένα ρυθμικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από τα συνεχή γεμίσματα (από το μπάσο και τα ντραμς).

Στο 11λεπτο “Christ in the storm on the lake of Galilee (Rembrandt)” το groove είναι σύνθετο και σε ταρακουνάει με την υπόγεια δύναμή του. Όλοι οι παίκτες βρίσκονται σε συνεχή κινητικότητα, με τα breaks και τα soli να εναλλάσσονται ταχύτατα.

Με το “A french imperial eagle finial” έχουμε ένα ακόμη θαυμάσιο κομμάτι που στηρίζεται στην ακμαία μπασογραμμή τού Perez και στην κρουστή επικοινωνία ντραμς-βιμπραφώνου. Πάνω σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο τα soli των πνευστών δεν μπορεί παρά να είναι διακεκαυμένα.

Το Disc 1 θα κλείσει με το “Chez tortoni (Manet)”, που ξεκινά με σόλο μπάσο, με τα κρουστά να συνοδεύουν συν τω χρόνω και με δύο πνευστά να κοντράρονται στήνοντας ένα hard-bop σκηνικό.

Όμως και το Disc 2 δεν υπολείπεται σε αξία. Οι μελωδίες τού Jason Palmer είναι καταπληκτικές και κομμάτια όπως το εισαγωγικό “Program for an artistic soiree (Degas)” τα απολαμβάνεις μέχρι την τελευταία νότα. Έξοχο το αμέσως επόμενο track “An ancient chinese gu” έχει μελωδία επηρεασμένη από την κινέζικη μουσική παράδοση, με το βιμπράφωνο να αναλαμβάνει ειδικό και εντυπωσιακό ρόλο. Στο “The concert (Vermeer)” εκείνα που κυριαρχούν είναι η απλότητα και η ομορφιά. Η σύνθεση ρέει μαγικά, αφήνοντας μια θετική αύρα (στη μεγαλύτερη διάρκεια απολαμβάνεις τον Ross σε μιαν ιδιόμορφη αφήγηση). Με το “Landscape with an obelisk (Flinck)” το κουιντέτο του Jason Palmer φανερώνει, για μιαν ακόμη φορά, στοιχεία μεγάλου γκρουπ. Η σύνθεση έχει ρυθμική ελευθερία, ακουστικά εφφέ, και πέντε οργανοπαίκτες που αποδίδουν μανιασμένα. Το “Self portrait (Rembrandt)” είναι ένα πολύ μετρημένο track, κάτι όχι άμοιρο τού πίνακα του Ρέμπραντ, που λογικώς είχε μπροστά του (κάποια φωτογραφία του έστω) ή κατά νου, τέλος πάντων, ο Palmer. Η σύνθεση, η μελωδία, είναι επηρεασμένη από το “Miyako” (1969) του Wayne Shorter, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Jason Palmer.

Το άλμπουμ θα κλείσει με το 11λεπτο “Three mounted jockeys (Degas)”. Πάνω σ’ ένα εξάρι και με τη μελωδία να απλώνεται σε τρία μέτρα (κατά τους τρεις καβαλάρηδες του Ντεγκά), ο Palmer στρώνει ένα ωραίο bop, επισφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο ένα άλμπουμ, που σίγουρα θα το συναντήσουμε (και) στα best of της χρονιάς.

Επαφή: www.giantsteparts.org