Το “Impressions in Blue and Red”
[Outside in Music, 2020] είναι ένα νέο διπλό CD του νεαρού καναδού κιθαρίστα Alex Goodman – ενός μουσικού που
μας έχει απασχολήσει ξανά στο δισκορυχείον,
όταν αναφερθήκαμε το 2017 στο άλμπουμ του “Second Act” [Lyte Records],
επισημαίνοντας την ευχέρειά του στην μελωδική επεξεργασία και αποτύπωση.
Στο παρόν άλμπουμ ο 33χρονος, σήμερα, Alex Goodman προβαίνει σε μια τζαζ
ηχογράφηση-κυκλοφορία επηρεασμένος από τα... χρώματα, από την ζωγραφική αν
θέλετε. Και από συγκεκριμένους ζωγράφους (αναφέρεται στις σημειώσεις τού
ενθέτου ο Βασίλι Καντίνσκι), μα και γενικότερα. Και κάπως έτσι μοιράζει τις
συνθέσεις τού “Impressions in Blue and Red”
(δικές του και άλλων) σε δύο δισκάκια, τα οποία τιτλοφορεί “Blue” και “Red”.
Στο πρώτο, στο “Blue”, υπάρχει ένα κουαρτέτο (Ben Van Gelder άλτο σαξόφωνο, Alex Goodman κιθάρα,
Martin
Nevin μπάσο, Jimmy McBride ντραμς), ενώ καταγράφονται δώδεκα tracks, τα οποία στην πράξη είναι λιγότερα
(αν αφαιρέσεις τέσσερις σύντομες εισαγωγές). Είναι συνθέσεις βασικά του Alex Goodman και
των συνεργατών του, πλην μιας version στο στάνταρντ “I’ll never be the same”
(που ως τραγούδι το είπαν πάμπολλοι, από την Billie Holiday μέχρι τον Frank Sinatra).
Μια φράση του Γκαίτε, που υπάρχει στο μέσα μέρος του triple folded digipak, φαίνεται πως δίνει τη ώθηση στον Goodman και στους συνοδοιπόρους του προκειμένου να «τρέξουν» το project, φτιάχνοντας κλίμα. Η φράση είναι:
«Το μπλε είναι ένα δυναμικό χρώμα, αλλά από την αρνητική πλευρά, και στην πιο υψηλή καθαρότητά του, όπως συνέβαινε πάντα, δρα σαν μιαν αποποίηση της διέγερσης. Επομένως η εμφάνισή του περικλείει πάντα μιαν αντίφαση, καθώς συμβολίζει και τον ενθουσιασμό και την ηρεμία».
Πάνω σ’ αυτό το διπλό μοτίβο, ο Goodman και οι φίλοι του παρατάσσουν μια σειρά από τζαζ συνθέσεις, καλοβαλμένες και άψογα φινιρισμένες, που δείχνουν και γνώση-μελέτη της παράδοσης και διάθεση για να ειπωθεί όχι αναγκαστικώς κάτι καινούριο, αλλά το ισχυρό «ίδιο», κάτω από μια νέα θέαση. Γι’ αυτό και η κιθάρα του ανακαλεί μνήμες contemporary βασικά, μέσα από τις οποίες το blues κυρίως... τρίζει δόντια. Ωραίες, απλές και ουσιαστικές συνθέσεις, που δημιουργούν κλίμα και ατμόσφαιρα, καθώς διαχειρίζονται με σύνεση τόσο την έξαρση, όσο και την ηρεμία.
Μια φράση του Γκαίτε, που υπάρχει στο μέσα μέρος του triple folded digipak, φαίνεται πως δίνει τη ώθηση στον Goodman και στους συνοδοιπόρους του προκειμένου να «τρέξουν» το project, φτιάχνοντας κλίμα. Η φράση είναι:
«Το μπλε είναι ένα δυναμικό χρώμα, αλλά από την αρνητική πλευρά, και στην πιο υψηλή καθαρότητά του, όπως συνέβαινε πάντα, δρα σαν μιαν αποποίηση της διέγερσης. Επομένως η εμφάνισή του περικλείει πάντα μιαν αντίφαση, καθώς συμβολίζει και τον ενθουσιασμό και την ηρεμία».
Πάνω σ’ αυτό το διπλό μοτίβο, ο Goodman και οι φίλοι του παρατάσσουν μια σειρά από τζαζ συνθέσεις, καλοβαλμένες και άψογα φινιρισμένες, που δείχνουν και γνώση-μελέτη της παράδοσης και διάθεση για να ειπωθεί όχι αναγκαστικώς κάτι καινούριο, αλλά το ισχυρό «ίδιο», κάτω από μια νέα θέαση. Γι’ αυτό και η κιθάρα του ανακαλεί μνήμες contemporary βασικά, μέσα από τις οποίες το blues κυρίως... τρίζει δόντια. Ωραίες, απλές και ουσιαστικές συνθέσεις, που δημιουργούν κλίμα και ατμόσφαιρα, καθώς διαχειρίζονται με σύνεση τόσο την έξαρση, όσο και την ηρεμία.
Στο δεύτερο δισκάκι, το “Red”, αλλάζει η σύνθεση του κουαρτέτου, χωρίς να αλλάζει το setting. Ο Alex Goodman είναι πάντα παρών,
αλλά δίπλα του στέκονται τώρα οι Alex LoRe άλτο σαξόφωνο, Rick Rosato μπάσο και Mark Ferber
ντραμς. Αναγνωρισμένοι sessions,
επαγγελματίες, τους οποίους έχουμε ακούσει σε ποικίλες συνευρέσεις.
Και εδώ μιαν άλλη φράση, για το
κόκκινο χρώμα, αυτή τη φορά από τον Βασίλι Καντίνσκι, είναι εκείνη που θα δώσει
το έναυσμα προκειμένου να ξεκινήσει η «δεύτερη πλευρά».
«Κόκκινο: ηχεί ενδόμυχα και με καθορισμένη ένταση – λάμπει μόνο του, ώριμα, και δεν διασκορπίζεται η ενέργειά τους χωρίς σκοπό».
Και κάπως έτσι αρχίζει να μετράνε τα 15 tracks της «πλευράς» (ανάμεσα και τέσσερις μικρές εισαγωγές), που διατηρούν, πρωτότυπα και διασκευές (το “Toys” του Herbie Hancock, το “Sonata No.12 adagio” του Johann Rosenmüller, το “If I loved you” των Rodgers / Hammerstein), με μιαν υπόγεια και άλλοτε με μια πιο εμφανή εκρηκτικότητα. Θαυμάσιο το “E.T”., με ασυγκράτητη μελωδική γραμμή, τοποθετημένη σ’ ένα εκλεπτυσμένο groovy πλαίσιο, δίχως να εξαιρείται κανένα από τα βασικά, εκτεταμένα στο χρόνο tracks (από το εισαγωγικό “Choose” με το έξοχο drive, μέχρι το πιο «εσωτερικό» “Circles in circle”, που ακολουθεί και όλα τα υπόλοιπα).
«Κόκκινο: ηχεί ενδόμυχα και με καθορισμένη ένταση – λάμπει μόνο του, ώριμα, και δεν διασκορπίζεται η ενέργειά τους χωρίς σκοπό».
Και κάπως έτσι αρχίζει να μετράνε τα 15 tracks της «πλευράς» (ανάμεσα και τέσσερις μικρές εισαγωγές), που διατηρούν, πρωτότυπα και διασκευές (το “Toys” του Herbie Hancock, το “Sonata No.12 adagio” του Johann Rosenmüller, το “If I loved you” των Rodgers / Hammerstein), με μιαν υπόγεια και άλλοτε με μια πιο εμφανή εκρηκτικότητα. Θαυμάσιο το “E.T”., με ασυγκράτητη μελωδική γραμμή, τοποθετημένη σ’ ένα εκλεπτυσμένο groovy πλαίσιο, δίχως να εξαιρείται κανένα από τα βασικά, εκτεταμένα στο χρόνο tracks (από το εισαγωγικό “Choose” με το έξοχο drive, μέχρι το πιο «εσωτερικό» “Circles in circle”, που ακολουθεί και όλα τα υπόλοιπα).
Ωραίο άλμπουμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου