ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ελληνική spiritual jazz

Τo 2012 είχε κυκλοφορήσει ένα CD του τζαζίστα-πιανίστα Κωστή Χριστοδούλου υπό τον τίτλο «Το Πράγμα». Σ’ εκείνο το CD εμφανίζονταν γνωστοί μουσικοί της ελληνικής σκηνής όπως οι Αντώνης Ανδρέου, Βαγγέλης Κοτζάμπασης, Περικλής Τριβόλης κ.ά. Οκτώ χρόνια αργότερα... Το Πράγμα γίνεται πλέον συγκρότημα, έχοντας έτοιμο το πρώτο βινύλιό του, στην νεοσυσταθείσα Trumpetfish Records. Ο τίτλος του άλμπουμ (LP) είναι “Year of the Thing” (2020), ενώ μέλη του Πράγματος είναι οι: Μάνος Θεοδοσάκης τρομπέτα, Δημήτρης Τσάκας άλτο σαξόφωνο, Τάκης Πατερέλης τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, Κωστής Χριστοδούλου πιάνο, Κώστας Κωνσταντίνου μπάσο και Σεραφείμ Μπέλλος ντραμς. Το άλμπουμ περιλαμβάνει έξι συνθέσεις, οι οποίες είναι γραμμένες από τον Κωστή Χριστοδούλου.

Το άλμπουμ είναι πολύ καλό, οι συνθέσεις είναι πολύ καλές, έχοντας όλες τους spiritual (πνευματικά) χαρακτηριστικά. 

Σαν ήχος δηλαδή, το LP, παραπέμπει σε ιστορικά άλμπουμ της jazz από την δεκαετία 1965-1975, ενώ ακόμη και η ηχογράφηση είναι κάπως μουντή (χωρίς ιδιαίτερα πρίμα και με μεσαία και μπάσα που αναδεικνύονται), εμφανίζοντας έναν παλαιικό χαρακτήρα.

Υπάρχει έντονη... τζαζοφιλία θέλω να πω εδώ, στο “Year of the Thing”, η οποία όμως είναι δημιουργική και εμπνευσμένη, οδηγώντας το συνολικό «πακέτο», κάπου ψηλά και κάπου ιδιαίτερα. Γιατί πέραν του ήχου και των συνθέσεων, που είναι τα πρώτα που μας ενδιαφέρουν, υπάρχει και το εικαστικό μέρος του πράγματος, που είναι και αυτό ξεχωριστό (το βλέπετε εξάλλου).

Οι συνθέσεις του Χριστοδούλου είναι μεστές, βγαίνουν αβίαστα και πάνω απ’ όλα είναι ουσιώδεις. Όπως ουσιώδη είναι και τα παιξίματα, τα οποία διαθέτουν μιαν... ιαματική γοητεία.

Και το πνευστό τμήμα (με τα δύο σαξόφωνα και την τρομπέτα) και το πιάνο (άλλοτε σε ρυθμικό ρόλο και άλλοτε σε ευρύτερο μελωδικό) και το μπάσο-ντραμς είναι έτσι τοποθετημένα, ώστε να σε φέρνουν κοντά, πάνω, σ’ εκείνο τον αγαπημένο ήχο, που συναντάς στις μπάντες του John Coltrane στα sixties, και επίσης του Pharoah Sanders, του McCoy Tyner, του Joe Henderson, της Alice Coltrane, της Liberation Music Orchestra και των αναλόγων. Ακόμη και του Sun Ra (εποχής “Astro Black”). Ακόμη και των βρετανικών συγκροτημάτων του Chris McGregor (με τους Brotherhood of Breath κ.ά.), του Mongezi Feza και άλλων τινών.

Όλες οι συνθέσεις εξελίσσονται αργά, διαθέτουν μια θρηνητική διάσταση, άλλοτε εντονότερη (“Ferdinand”) και άλλοτε λιγότερη (άκου το υπέροχο “O”, με τον Πατερέλη στο φλάουτο), ενώ κάποιες, σαν την έσχατη 11λεπτη “Thing dynasty”, που ηχεί σχεδόν ανατριχιαστικά, δείχνουν απλώς το υψηλότατο επίπεδο των ελλήνων μουσικών, που είναι (εδώ και χρόνια εξάλλου) ικανοί για πολύ μεγάλα τζαζ πράγματα.

Ένα πολύ καλό, ένα σπουδαίο άλμπουμ!

Επαφή: www.trumpetfishrecords.bandcamp.com/releases