CHUCK OWEN AND THE JAZZ SURGE για τα 25 χρόνια της big band The Jazz Surge

Η Jazz Surge είναι μία big band, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά άλμπουμ το 1995. Ένα από τα χαρακτηριστικά τής Jazz Surge, που την οδηγεί ο Chuck Owen (μουσικός που παίζει συχνά «περίεργα» όργανα για τζαζ ορχήστρα, όπως ακορντεόν ή dulcimer), είναι οι guests, που κατά καιρούς συμμετέχουν ως μέλη της στα πάλκα και την δισκογραφία. Έτσι, σ’ εκείνο το πρώτο CD του 1995 ακούγονταν μαζί της οι Nat Adderley, Benny Golson, Adam Nussbaum και άλλοι!

Μετά από έξι άλμπουμ (από το 1995 έως το 2017) οι Chuck Owen and The Jazz Surge έχουν τώρα ένα έβδομο, που αποκαλείται “Within Us / Celebrating 25 Years of The Jazz Surge” [Mama Records / Summit Records, 2021] και είναι ακριβώς αυτό – ένα εορταστικό CD, για τα 25 χρόνια της ορχήστρας, ένας δίσκος που αποτελείται από οκτώ tracks, έξι πρωτότυπα του Owen και δύο versions (στο “Chelsea shuffle” του Chick Corea –ο οποίος Corea είχε παίξει με την ορχήστρα– και στο “Milestones” του Miles Davis).
Guest υπάρχει κι εδώ, και είναι ο Warren Wolf σε vibes και μαρίμπα, αλλά είναι επίσης και οι πάμπολλοι μουσικοί σε ξύλινα πνευστά, τρομπέτες και τρομπόνια, όπως και μια σειρά σολιστών σε βιολί, πιάνο, κιθάρες, dobro, μπάσο, ντραμς και djembe, που προσφέρουν στο ακρόαμα ένα πολυδιάστατο ηχόχρωμα.
Για όλα τα κομμάτια υπάρχουν αναλυτικές σημειώσεις στο booklet, γραμμένες από τον ίδιο τον Chuck Owen, και από ’κει μαθαίνεις επί παραδείγματι πως το “American noir”, το τρίτο στην σειρά 7λεπτο track, αποτελεί μιαν έμμεση αναφορά στη σύγχρονη Αμερική, που επαναφέρει στην πολιτικοκοινωνική καθημερινότητά της στοιχεία τής Αμερικής τής κλασικής εποχής τού film noir. Και κάπως έτσι «σχολιάζει» ο Owen και με μιαν ηχητική αναφορά στο soundtrack του “Chinatown” του Jerry Goldsmith, που ναι μεν δεν είναι ένα «κλασικό» noir (καθότι του ’74), αλλά είναι ένα από τα πολυαγαπημένα του.
Φοβερό κομμάτι είναι το σχεδόν 11λεπτο... φιλο-περιβαλλοντικό “Apalachicola” (από μια παραθαλάσσια κωμόπολη της βορειοδυτικής Florida, που κάποτε παρήγαγε το 90% των οστράκων της Πολιτείας και που τώρα φθίνει, εξαιτίας ποικίλων περιβαλλοντικών ζητημάτων). Σαν σύνθεση διακρίνεται για τις μινόρε εναλλασσόμενες μελωδίες της, αλλά και για τα blues-rock ηλεκτρικά / κιθαριστικά ξεσπάσματά της.
Κάθε track του “Within Us” έχει την μικρή (καταγραμμένη στο booklet) ιστορία του, αλλά εκείνο που έχει ακόμη πιο μεγάλη σημασία για τον ακροατή είναι το οριστικό ηχητικό αποτέλεσμα, που είναι πλούσιο, groovy, σουινγκάτο, με πολύ γερές και δοκιμασμένες ενορχηστρώσεις από τον Chuk Owen, ο οποίος εκτός από τα συνθέτει διευθύνει κιόλας (εννοείται) και με καταπληκτικά παιξίματα από μιαν ομάδα 22 μουσικών!
Επαφή: www.chuckowen.com

MARIO MARIOTTI blues για τον Boris Vian

Για τις σχέσεις του μεγάλου γάλλου συγγραφέα και άλλα πολλά Boris Vian (1920-1959) με την jazz θυμάμαι να γράφει από πολύ παλιά στο περιοδικό Jazz & Τζαζ ο Σάκης Παπαδημητρίου (τουλάχιστον σε τρία διαφορετικά τεύχη). Περίπου τότε, λίγο μετά τα μέσα του ’90 εννοώ, είχα αγοράσει για πρώτη φορά και δίσκο του Boris Vian, ένα γαλλικό LP, με τίτλο το όνομά του, σε πράσινη Philips (από το 1963, εξ όσων μόλις επιβεβαίωσα), με διάφορες ηχογραφήσεις (ανάμεσα και το περίφημο αντιπολεμικό “Le déserteur”) και συνεργασίες του, με τις ορχήστρες του Jimmy Walter, των Magali Noël & Alain Goraguer, του André Popp κ.ά. 

Εν ολίγοις, ο Boris Vian ζούσε για την jazz (και όχι μόνο γι’ αυτήν φυσικά), ενώ είναι άπειρες οι σχετικές μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα, που το επιβεβαιώνουν. Ένα τέτοιο (ντοκουμέντο) αποτελεί και το μυθιστόρημά του “L'Écume des Jours” (1946-47), που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά, ως «Ο Αφρός των Ημερών», από τις εκδόσεις Γράμματα το 1979. Στο οπισθόφυλλο της εν λόγω έκδοσης διαβάζουμε:
«Εκείνο που έχει σημασία στη ζωή είναι να κρίνει κανείς τα πάντα a priori. Φαίνεται, πραγματικά, ότι οι μάζες έχουν άδικο και τα άτομα έχουν πάντα δίκιο. Ας μη βιαστούμε ωστόσο να εξάγουμε κανόνες συμπεριφοράς απ’ αυτό το αξίωμα: δεν είναι ανάγκη να διατυπώνουμε τους κανόνες για να τους ακολουθούμε. Δυο πράγματα υπάρχουν μόνο: ο έρωτας κάθε λογής, με όμορφες κοπέλες κι η μουσική της Νέας Ορλεάνης ή του Ντιούκ Έλινγκτον. Τα υπόλοιπα θα ’πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι αντιαισθητικά και οι λίγες σελίδες που ακολουθούν, σαν απόδειξη, στηρίζονται στο γεγονός ότι ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή, αφού την έπλασα εγώ με την φαντασία μου από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη. Η υλική της πραγματοποίηση αποτελείται ουσιαστικά από μια πλάγια προβολή της πραγματικότητας πάνω σ’ ένα παραμορφωμένο επίπεδο αναφοράς με ακανόνιστους κυματισμούς. Όπως βλέπετε πρόκειται για βολικό σύστημα, και το συνιστώ ανεπιφύλαχτα...».
Το συγκεκριμένο βιβλίο, «Ο Αφρός των Ημερών», κυκλοφορεί και τώρα σε εκδόσεις Νεφέλη (2013), περαιτέρω έχει διασκευαστεί και μετατραπεί σε κόμικ από τους Jean David Morvan και Marion Mousse (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση, το 2012), ενώ υπάρχει και η σχετική γαλλική ταινία, σε σκηνοθεσία Michel Gondry, από το 2013, η οποία είχε προβληθεί εκείνη την εποχή και στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων, είναι μεγάλη η ιστορία του Boris Vian (μόνο για την σχέση του με την jazz να ασχοληθεί κανείς... αρκεί), όπως και του εν λόγω μυθιστορήματός του ειδικότερα, και εδώ, τώρα, στο άλμπουμ “L'Écume des Jours / Blues pour Boris” (2021), έχουμε μία επέκταση αυτής της ιστορίας, καθώς ο ιταλός συνθέτης, κορνετίστας (και περκασιονίστας) Mario Mariotti, επηρεασμένος από το βιβλίο, μάς παρουσιάζει στην γνωστή μας Amirani Records αυτή την αξιοπρόσεκτη δουλειά, συνεργαζόμενος με τους Gianni Mimmo σοπράνο σαξόφωνο, Emiliano Turazzi κλαρινέτο & μπάσο κλαρινέτο, Laura Faoro μπάσο φλάουτο, Luca Segala τενόρο & σοπράνο σαξόφωνα και Walter Prati βιολοντσέλο. Καλοί και γνωστοί μουσικοί, εν ολίγοις, με πολλές επιμέρους συνεργασίες, που επιχειρούν να ανασυνθέσουν, ας το πούμε κι έτσι, κάτι από την ατμόσφαιρα του βιβλίου του Boris Vian, ανακατεύοντας στοιχεία της jazz της εποχής του («ελινγκτονικά» και όχι μόνο), μαζί με πιο «ελεύθερες» προσεγγίσεις, στη βάση των λογοτεχνικών αναζητήσεων του συγγραφέα, που μπορεί να εκκινούσαν από τον François Rabelais και τον Lewis Carroll, φθάνοντας μέχρι την Παταφυσική του Alfred Jarry και τον σουρεαλισμό.
Μουσική εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα λοιπόν, που ξεκινά απλά και «ελινγκτονικά», με την διασκευή του “Mood indigo” (και που επαναλαμβάνεται σαν διάλειμμα ακόμη δύο φορές), με τα υπόλοιπα εννέα tracks να αποτελούν πρωτότυπες συνθέσεις, δημιουργώντας γενικώς μία παράξενη ατμόσφαιρα – με μουσικά στοιχεία ποικίλα, από «δωματίου» μέχρι improv και από blues μέχρι «ελαφρά», τα οποία, έτσι όπως διαδέχεται το ένα track το άλλο, δημιουργούν ένα τζαζ παλίμψηστο, λυρικό και αποδομημένο συγχρόνως, που προσιδιάζει στον ευφυή χαρακτήρα του αναγνώσματος.
Ένα ξεχωριστό τζαζ άλμπουμ λοιπόν, με ιδιότυπη αφετηρία, φτιαγμένο από ένα συγκρότημα κορυφαίων μουσικών, με καταγραμμένη ιστορία.
Επαφή: www.amiranirecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 403

28/9/2021
Πριν καμιά βδομάδα έφυγε από την ζωή ο Σπύρος Παπαϊωάννου – ένας από τους πιο σημαντικούς ερευνητές του ρεμπέτικου, αν όχι ο σημαντικότερος.
Μεταξύ των ρεμπετολόγων βγαίνουν μαχαίρια από πολύ παλιά, από την δεκαετία του ’60 ήδη, με φοβερές «μπηχτές» ο ένας για το έργο ή για τις απόψεις του άλλου, αλλά νομίζω –και αν υπάρχει κάποιος που πρέπει να με διαψεύσει, ας το κάνει– πως ο Σπύρος Παπαϊωάννου ήταν πέρα απ’ αυτά, καθώς τον σέβονταν όλοι. Νεώτεροι και παλιότεροι. Ποιοι ήταν οι λόγοι;
Ίσως τούτο συνέβαινε, γιατί ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους που άνοιξε τα μάτια στους ρεμπετολόγους γύρω από το τι σημαίνει βαθειά και ενδελεχής έρευνα σε τομείς και σε επί μέρους θέματα τελείως ανεξερεύνητα. Ίσως να ήταν το ύφος του, στα κείμενά του στα περιοδικά, και στις εκπομπές του στο ραδιόφωνο, που ήταν πάντα φιλικό και ποτέ δασκαλίστικο. Ίσως, επίσης, να ήταν το γεγονός πως δεν πλάσαρε ποτέ ο ίδιος τον εαυτό του σαν δισκοπαραγωγό ή συγγραφέα (βιβλίων) για το ρεμπέτικο, άρα δεν μπήκε «στο μάτι» συναδέλφων του, εποφθαλμιώντας ένα κομμάτι από την «πίτα». Η δική του συνεισφορά ήταν πάντα περιφερειακή στην γενικότερη έρευνα, αλλά συγχρόνως καίρια και ουσιαστική, καθώς ο Παπαϊωάννου άνοιγε μόνος του δρόμους, που ακολουθούσαν οι άλλοι αργότερα. Εν πάση περιπτώσει ο Παπαϊωάννου δεν ψωμιζόταν από το ρεμπέτικο –αυτό θέλω να πω– ούτε πούλαγε αυθεντία, κάτι που σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά άρθρα του, τον τοποθετεί, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, πάρα πολύ ψηλά.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Σπύρο Παπαϊωάννου, πριν από αρκετά χρόνια σ’ ένα ωραίο ρεμπέτικο γλέντι σε μια ταβέρνα στην Δραπετσώνα, μαζί με τον Βαγγέλη Μαρίνο (οι φανς του ρεμπέτικου ξέρουν ποιος ήταν αυτός), τον Πάνο Σαββόπουλο, τον Μανώλη Δημητριανάκη και άλλους διαφόρους, που τώρα δεν τους θυμάμαι... Θα θυμάμαι όμως πάντα το μειλίχιο και αρχοντικό ύφος του Σπύρου Παπαϊωάννου, την άνεση στον λόγο και την ανωτερότητα στο ύφος του, που πήγαζαν από τις βαθιές του γνώσεις και την εγγενή ταπεινότητά του. Απλά... δάσκαλος.

Σκανάρω λίγο από την πρωτότυπη έρευνα τού Σπύρου Παπαϊωάννου, για τον «Μπουφετζή» του Μπάτη και τις αμερικάνικες ρίζες τού τραγουδιού, από το περιοδικό Ντέφι (το καλύτερο ελληνικό μουσικό περιοδικό της δεκαετίας του ’80), ενώ στα σχόλια δίνουμε και κάτι ακόμη...

27/9/2021
Πέθανε χθες ο μπασίστας (για πολλά χρόνια) των Status Quo, o Alan Lancaster, στα 72 χρόνια του. Έγραφε και τραγούδια ο Lancaster κι αυτό είναι ένα από τα ωραιότερά του, που ακούγεται στο πρώτο LP της μπάντας – ένα από τα αριστουργήματα του british psychedelic sound, πίσω στο 1968.
https://www.youtube.com/watch?v=MnS9HMvWh8A

27/9/2021
Η Αυστραλία μπορεί να ακύρωσε τη ναυπήγηση 12 γαλλικών υποβρυχίων λόγω AUKUS, αλλά ο Μητσοτάκης το πήρε το μήνυμα κι έτσι, μετά τα Rafale, είπε να μην αφήσει πικραμένους τους Γάλλους, με τους... παλιοΑυστραλούς που πήγανε και μπλέξανε, βολιδοσκοπώντας και γαλλικές φρεγάτες.
Είναι υποχρέωσή μας, πρώτοι εμείς, να βάλουμε το κατιτί μας, ώστε να ξαναγεμίσουν τα ταμεία των τρικολόρ, καθώς οι καλοί φίλοι πάντα στα δύσκολα φαίνονται...

27/9/2021
Λοιμωξιολόγοι των ρίχτερ… τους είχαμε ξεχάσει...
>>«Κεραυνό εν αιθρία» και «αναπάντεχο» χαρακτήρισε τον σημερινό σεισμό 5,8 Ρίχτερ στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου ο πρόεδρος ΟΑΣΠ, καθηγητής Ευθύμιος Λέκκας. «Έχουμε να κάνουμε με κάτι παράλογο (σ.σ. άκου «παράλογο»!), έχουμε μεγαλύτερο σεισμό από ό,τι περιμέναμε»<<
>>”Ο σεισμός δεν ήρθε απροειδοποίητα. Ηρθε στο σημείο που κουνά εδώ και μήνες”, είπε στην ΕΡΤ ο σεισμολόγος Γεράσιμος Παπαδόπουλος<<

26/9/2021
Ψάχνοντας τα των Αγώνων Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας είδα στο discogs πως καταγράφεται ως πρώτη έκδοση του άλμπουμ «Ελλάς» του Βασίλη Νικολαΐδη κάποια σε Αδελφούς Φαληρέα, από το 1981, με κωδικό «#28»!
Αυτό το θεωρώ τελείως απίθανο (δεν λέω «αδύνατο») και δεν το πιστεύω αν δεν δω εξώφυλλο και label.

Επειδή έχω την έκδοση της MINOS από το 1984 λέω πως τα τραγούδια έχουν κωδικό λογοκρισίας που τελειώνει σε «84» και πως πουθενά στο άλμπουμ δεν αναφέρεται πως πρόκειται για επανέκδοση.
Το τρελό είναι ότι υπάρχουν τρεις που τον έχουν τον δίσκο σε ετικέτα «Αδελφοί Φαληρέα» (έτσι λέει το discogs δηλαδή) και πως έχει πουληθεί μια φορά, το 2014.
Αν κάποιος ξέρει κάτι, ας μας διαφωτίσει. Πάντως, ακόμη κι αν υπάρχει έκδοση σε «Αδελφούς Φαληρέα» θεωρώ τελείως απίθανο (δεν λέω «αδύνατο») να προέρχεται αυτή η έκδοση από το 1981. Πρέπει να είναι μεταγενέστερη – αν υπάρχει.
Αν ξέρει κάποιος κάτι, στα σίγουρα όμως, ας μας πει. Και αν μπορεί να κάνει και κανα σκανάρισμα θα μας λύσει και την απορία...

26/9/2021
Κάτι λέγαμε για δίσκους / κασέτες, που προέκυψαν από τους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, στο προηγούμενο ποστ...

25/9/2021
Γενικά, βαριέμαι να διαβάζω συνεντεύξεις στο δίκτυο και συνήθως, όποτε το κάνω, τις διαβάζω «διαγώνια». Οι συγκλονιστικότερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει είναι ξένες, από ξένους σε ξένα έντυπα εννοώ (και μια τέτοια που διάβασα, πριν από λίγα χρόνια, ήταν μία του Philip Roth, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70). Ανατρέχω όμως σε συνεντεύξεις, όταν υπάρχει κάποιος λόγος. Όταν ψάχνω κάτι, για θέματα της δουλειάς. Στο χαρτί, στο περιοδικό και την εφημερίδα, τις διαβάζω με μεγαλύτερη άνεση, επειδή έχω την συνέντευξη ολόκληρη μπροστά μου και μπορώ να εστιάσω αμέσως σε μέρη της, που μ’ ενδιαφέρουν.
Τις χειρότερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει στην Ελλάδα, είναι από τον Θανάση Λάλα. Έχει και καλές στιγμές, αλλά αυτά που ρωτάει, τα... φιλοσοφικά και τα γενικόλογα, είναι άνω ποταμών. Δεν μου αρέσουν επίσης οι συνεντεύξεις της Όλγας Μπακομάρου με τα «σοβαρά» πρόσωπα. Απεναντίας μου αρέσουν οι αφελείς συνεντεύξεις της, στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ, με καλλιτέχνες.
Για μένα ο κορυφαίος έλληνας συνεντευξιαστής, όλων των εποχών να πούμε, είναι ο Γιώργος Πηλιχός (είχε και μέγιστες προσωπικότητες απέναντί του βέβαια) και προτείνω σε όλους να βρουν και να διαβάσουν το βιβλίο τού Πηλιχού «Δέκα Σύγχρονοι Έλληνες» από τις εκδόσεις Αστερίας του 1974, που νομίζω ότι είναι το πρώτο ελληνικό βιβλίο με συνεντεύξεις, που κυκλοφόρησε ποτέ στην χώρα μας (αλλά μπορεί και να μην είναι – ίσως κάνω λάθος).
Επίσης μνημονεύω τις εκπληκτικές συνεντεύξεις της Σούλας Αλεξάνδρου στα Επίκαιρα, στην δεκαετία του ’70. Ορισμένες θα στέκονταν με άνεση στα μεγαλύτερα-σοβαρότερα περιοδικά του κόσμου. Οι καλύτερές της είναι καλύτερες και από του Πηλιχού. Δεν ξέρω αν η Σούλα Αλεξάνδρου είναι η Σούλα Αλεξανδροπούλου που έγραφε και στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ (σε πιο απλό τόνο, αλλά ποτέ αφελή), όμως η λογική σε κάνει να σκεφτείς πως είναι η ίδια (υπογράφοντας για διαφορετικούς εργοδότες).
Σήμερα καλές συνεντεύξεις κάνει ο Αντώνης Μποσκοΐτης. Πρέπει, όμως, να απαλλαγεί από το σύνδρομο Λάλα και να κάνει ακόμη πιο στοχευμένες και βαρύτερες επιλογές σε πρόσωπα.
[Μητσιάς-Γαλάνη, παρακάτω...]

25/9/2021
>>Απογοητευμένοι οι Αθηναίοι από τον Μεγάλο Περίπατο Σύμφωνα με έρευνα του ΑΠΘ και του Παντείου, το 87% των ερωτηθέντων δηλώνει λίγο ή καθόλου ικανοποιημένο από την ποιότητα της παρέμβασης Πηγή: Protagon.gr<<
Βιώνουμε στο κέντρο της Αθήνας τη μεγαλύτερη απάτη, σε ζητήματα αστικής παρέμβασης, των τελευταίων δεκαετιών.
Όσοι τα σκέφτηκαν αυτά είναι για τα σίδερα (να μην πω για τι είδους σίδερα). Αμαλίας, Βασ. Σοφίας, Πανεπιστημίου είναι αδιάβατες στις ώρες αιχμής και με φοβερή κίνηση στις υπόλοιπες ώρες.
Εν τω μεταξύ λόγω κόβιντ όλοι παίρνουν τ’ αυτοκίνητα, για να μην κολλήσουν τον ιό στα λεωφορεία, και γίνεται το σώσε στους δρόμους.
Η κίνηση, γενικά, είναι απίστευτα αυξημένη –παντού, ακόμη και στις γειτονιές– ενώ όλοι αγοράζουν καινούρια αυτοκίνητα (ποσοστιαία είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη στο πρώτο εξάμηνο του ’21!). Η φάση θυμίζει καθαρά τα τέλη του ’90, πριν το μετρό. Η πλάκα είναι πως πολύ συχνά πετυχαίνεις ψιλοάδεια λεωφορεία, άμα ξέρεις να κινείσαι έξυπνα μ’ αυτά, αλλά τι να τα κάνεις, όταν υπάρχει παντού στούμπωμα; Η μόνη λύση τελικά είναι να πηγαίνεις μόνο με τα πόδια, όπου μπορείς... αν μπορείς.
Και κάπως έτσι, σ’ αυτή την περίεργη συγκυρία, βρήκαν οι ανεκδιήγητοι «μπακογιάννηδες» να ξεδιπλώσουν το έκτρωμα της δήθεν ανάπλασης, στο κέντρο της Αθήνας, ταλαιπωρώντας σε καθημερινή βάση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Αλλά ας μην συνεχίσω, γιατί θα παρεκτραπώ...

25/9/2021
Ακόμη και το 1991 βγαίνανε καλά ποπ τραγούδια, δεν βγαίνανε μόνο Νιρβάνες. Εντάξει, λεφτά δεν έδωσα ποτέ για τέτοια πράγματα, γιατί αυτό μετράει τελικά (το τι πληρώνεις, για να βάλεις στο σπίτι σου), αλλά τα άκουγα πολύ ευχάριστα στα μπαρ. Inspiral Carpets...
https://www.youtube.com/watch?v=GArvZE_gO1Q

25/9/2021
Από δω πήραν το όνομά τους οι Iron Maiden (γέλιο). John Berberian... 
https://www.youtube.com/watch?v=CyWSZIp6wqk

24/9/2021
Η συμβολή του Πειραματικού Μπαλλέτου Αθηνών (1973-1990) του Γιάννη Μέτση στην ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής μουσικής ήταν σημαντική. Υπήρξαν συνθέτες που έγραψαν ειδικά γι’ αυτό, όπως ο Θόδωρος Αντωνίου ή ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος, και άλλοι που είδαν τις μουσικές τους να χορογραφούνται από τον Γιάννη Μέτση (1931-2010), όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Σισιλιάνος, Βασίλης Δημητρίου κ.ά.

Αυτό που βλέπετε, εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να ήταν το εξώφυλλο ενός δίσκου, με τις μουσικές που ανέδειξε το μπαλέτο και που ποτέ δεν κυκλοφόρησε...

MOODY ALIEN “Nations of I” το νέο LP του πειραματιστή από την Θεσσαλονίκη

Τον πειραματιστή Moody Alien από την Θεσσαλονίκη τον ξέρουμε, εδώ στο δισκορυχείον, από το άλμπουμ του (με τον Andrei Kivu) “MaNKiL: part of” [Thirsty Leaves Music, 2018], όπως και από το LP των MAGAM “Another” [Thirsty Leaves Music / Underflow Record Store & Art Gallery, 2019]. Τώρα έχουμε στο πλατώ και ακούμε τον πιο νέο δίσκο του, που είναι προσωπικός και που αποκαλείται “Nations of I” [Thirsty Leaves Music, 2021] – ένα παράξενο, γενικώς, άλμπουμ, με εννέα tracks που ανήκουν στον ίδιον τον Moody Alien, ο οποίος, πέραν των διαφόρων οργάνων που χειρίζεται («πειραγμένο» βιμπράφωνο, μαρίμπα, glockenspiel), αυτοσχεδιάζει, συνθέτει, μιξάρει, κάνει το mastering στην ηχογράφησή του, ενώ επιμελείται και το artwork.

Και όμως σ’ αυτή την πολύ προσωπική εργασία ο Moody Alien δεν είναι μόνος του, καθώς τον συνοδεύουν σε κάποια κομμάτια ακόμη τρία πρόσωπα (σε φωνές, bass recorder, ενισχυμένους ήχους από αντικείμενα, ηλεκτρονικά, βούρτσες και σε ήχους από ραδιοφωνικές εκπομπές). Το αποτέλεσμα το ακούμε στο “Nations of I”, ένα άλμπουμ που άλλοτε κρύβει τις επεκτάσεις του, που μπορεί να φθάνουν έως και την λογοτεχνία, ενώ άλλοτε, αυτές, είναι πιο φανερές (ιδίως αν αναφερόμαστε στις μουσικές αναφορές).
Διαβάζεις, λοιπόν, στο bandcamp γύρω από το “I”, πως είναι το ένατο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, περαιτέρω πως πρόκειται για την αγγλική αντωνυμία «εγώ» και πως μπορεί να ηχεί όπως το αγγλικό «μάτι» (“eye”), ενώ για το “nation” διαβάζεις, ανάμεσα σε άλλα, πως για τον αγγλοϊρλανδό πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Benedict Anderson (1936-2015) είναι απλώς μια «φανταστική κοινότητα» και πως για τον αμερικανό συγγραφέα Kurt Vonnegut (1922-2007) ο όρος αφορά σε κάποιαν ομάδα ανθρώπων, που συνδέονται με μια κοινή ταυτότητα ή σκοπό, αλλά με τις αμοιβαίες μεταξύ τους σχέσεις να στερούνται νοήματος. Επίσης, μαθαίνουμε πως ο τίτλος τού άλμπουμ “Nations of I” είναι επηρεασμένος από το “nation of two” του Vonnegut, έτσι όπως η εν λόγω φράση καταχωρίζεται στο βιβλίο του “Mother Night” του 1962 (το ζευγάρι των εραστών που συμπυκνούται σ’ ένα «έθνος των δύο», σ’ έναν αποτρελαμένο κόσμο), ένα βιβλίο που το είχαμε δει κάποτε και στα ελληνικά (1984) ως «Μητέρα Νύχτα» από τις εκδόσεις Γνώση.
Και αν όλα αυτά σε τοποθετούν σ’ ένα κλίμα, με τους ήχους να πατάνε γερά, σε κάποια θεωρητικά ή λογοτεχνικά γραπτά, προσδίδοντάς τους ακαριαίες «σημασίες», είναι τελικά η μουσική που φθάνει στ’ αυτιά σου, και η οποία νοηματοδοτείται τόσο από την επινοητικότητα του Moody Alien, όσο και από τον τρόπο μέσω του οποίου κλασικές «προχωρημένες» αναφορές, παρεισφρέουν στα ακουστικά patterns. Μάλιστα, ορισμένες από αυτές τις αναφορές, όπως εκείνες στον Steve Reich για παράδειγμα, δεν κρύβονται σε tracks όπως τα “Steve was Reight”, “Steve was Left (pt.1-3)” , μιας και το μινιμαλιστικό πνεύμα, μαζί με τα εθνολογικά στοιχεία και τις ηλεκτρονικές παρασπονδίες διαμορφώνουν το πιο μεγάλος μέρος των μουσικών που καταγράφονται εδώ.
Μπορεί από κομμάτι σε κομμάτι τα ποσοστά να αλλάζουν –τα vibes να μεταφέρονται από το avant / experimental κομμάτι, στο ethnological και από ’κει στο ηλεκτρονικό, και τ’ ανάποδο– όμως, και σε κάθε περίπτωση, αυτές οι τρεις καίριες κατευθύνσεις συνυπάρχουν και καθορίζουν το άκουσμα.
Υπάρχουν tracks, λοιπόν, για δύο ή περισσότερες ηχητικές πηγές, που βαραίνουν πότε από την μια μεριά και πότε από την άλλη, χωρίς να χάνεται ποτέ το στοιχείο τού απρόσμενου και της έκπληξης, εκείνο που κατευθύνει και ελέγχει ο αυτοσχεδιασμός, δίνοντας διέξοδο σε αληθινά συναρπαστικά tracks, όπως είναι στην δεύτερη πλευρά το “Of things unknown” και το σύντομο στο χρόνο “Of music”.
Πολύ ενδιαφέρον LP, ασυζητητί, για ειδικά όμως γούστα.
Επαφή: https://thirstyleavesmusic.bandcamp.com/album/nations-of-i

TERRAPIN το δεύτερο άλμπουμ τους “Zero Repercussions”

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα, οι Terrapin είναι ένα σημερινό αθηναϊκό συγκρότημα που ξεπήδησε μέσα από τους No Man’s Land, ένα από τα σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα των τελευταίων 35 χρόνων. Με ήδη έναν δίσκο στην κατοχή τους, τον “Sanctuary” [G.O.D. Records, 2017], για το οποίον είχαμε γράψει παλαιότερα τα σχετικά (15 Ιουν. 2017), οι Terrapin, με κάπως αλλαγμένη line-up, μας επισκέπτονται ξανά δισκογραφικώς, με το δεύτερο άλμπουμ τους “Zero Repercussions” [Private Pressing, 2021], που μοιάζει αλλά και διαφέρει από το προηγούμενό τους.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως το συγκρότημα παραμένει τρίο, με μιαν αλλαγή. Την θέση τού Γιώργου Παπαγεωργιάδη στο μπάσο, έχει τώρα ο Κώστας Σιδηροκαστρίτης, που χειρίζεται ακόμη πλήκτρα, κιθάρες, κάνοντας και φωνητικά, με τους Βασίλη Αθανασιάδη (φωνή, κιθάρες, cümbüş, Korg monotron) και Γιώργο Τζίβα (ντραμς, κρουστά), να ολοκληρώνουν την line-up. To “Zero Repercussions”, που είναι τυπωμένο σ’ ένα triple-folded ωραία σχεδιασμένο digipak, περιλαμβάνει οκτώ συν δύο tracks, όλα σε μουσικές και στίχους του Βασίλη Αθανασιάδη (σ’ ένα κομμάτι στίχους έχει γράψει η Sandra Dillon) και με ενοργανώσεις και παραγωγή απ’ όλους τους Terrapin.
Να σημειώσουμε λοιπόν πως το “Zero Repercussions” είναι περισσότερο ηλεκτρικό, παρά ακουστικό, είναι περισσότερο «ψυχεδελικό», παρά... folk-psychedelic, έχει περισσότερα oriental, παρά americana στοιχεία, διαθέτοντας πάντα τους πολύ ωραίους στίχους του Β. Αθανασιάδη, που είναι και φιλοσοφικοί, και ποιητικοί, σχετιζόμενοι με... θρύλους και παραδόσεις, αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς και για το πώς βλέπει ο ίδιος ο στιχουργός το σήμερα, και κυρίως για το πώς θα ήθελε να είναι (το σήμερα), και τούτο μέσω των πολύ ωραίων συνθέσεων και των εξ ίσου ωραίων παιξιμάτων – δηλαδή των τραγουδιών.
Κομμάτια, λοιπόν, ελαφρώς «τραβηγμένα» (υπάρχει ένα 7λεπτο και κάμποσα 5λεπτα) στο “Zero Repercussions”, που παρέχουν τον χώρο για να αναπτυχθούν και τα οργανικά μέρη, και που κυλάνε με μεγάλη άνεση, αν αναφερόμαστε στο oriental psych-folk “In the fields of unknown graves”, στο βαρβάτο psychedelic “Infinite trajectories” (ένα από τα ωραιότερα του CD), στο επίσης εντελώς trippy “Early morning” με τα ακουστικά γεμίσματα και τα ηλεκτρονικά εφφέ, και ακόμη σ’ ένα «κρυφό» ορχηστρικό (το ένατο track), που διαθέτει «κόλπα» στην αρχή, αλλά στη συνέχεια εξελίσσεται περισσότερο «κατανοητά» – με το άλμπουμ να ολοκληρώνεται με την ακουστική εκτέλεση τού “In the fields of unknown graves”, ορίζοντας έτσι έναν κύκλο.
Με δυνατό υλικό, απλές μα λειτουργικές ιδέες και με την εγνωσμένη εμπειρία 35 χρόνων δουλειάς, ο Βασίλης Αθανασιάδης μάς προτείνει εδώ, μαζί με τους συνεργάτες του, ένα δεύτερο στην σειρά άλμπουμ, που αφορά σίγουρα σε όλους τους παλιούς φίλους των No Man’s Land, μα και στους νεότερους των Terrapin, δείχνοντας πως η γνώση και η διαμορφωμένη άποψη δεν θα πρέπει ποτέ να υποτιμούνται.
Επειδή δεν θα το πούνε τα ίδια τα παιδιά, και δεν υπάρχει και λόγος να το πούνε, να το πούμε εμείς. Ν’ ακούνε οι νέοι (που ασχολούνται με τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα) και να μαθαίνουν.
Επαφή: https://terrapin3.bandcamp.com/releases

πέρασαν 40 χρόνια από τότε που ο Μάνος Χατζιδάκις οραματίστηκε και πραγματοποίησε τους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού, στην Κέρκυρα – σκέψεις για μια διοργάνωση, που δημιούργησε «κατάσταση» στο ελληνικό τραγούδι, στην δεκαετία του ’80

Το Σαββατοκύριακο 26-27 Σεπτεμβρίου 1981, ακριβώς 40 χρόνια πριν, διοργανώθηκαν στην Κέρκυρα, στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης, οι πρώτοι Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού, τους οποίους είχε οραματιστεί ο Μάνος Χατζιδάκις.
Σαν εκδήλωση εντασσόταν κι εκείνη σ’ ένα γενικότερο πλέγμα πολιτιστικών παρεμβάσεων που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Μ. Χατζιδάκις στην πρώτη φάση της Μεταπολίτευσης (δες π.χ. τις Μουσικές Γιορτές στα Ανώγεια, τις εκδηλώσεις του Τρίτου Προγράμματος «Πάσχα 1980», τον Μουσικό Αύγουστο στο Ηράκλειο κ.λπ.), επιχειρώντας να θέσει τις βάσεις για κάποιους ποιοτικούς θεσμούς, που θα έβγαζαν το νέο ελληνικό τραγούδι και την ελληνική μουσική, τους δημιουργούς δηλαδή, από το σκοτάδι στο ξέφωτο.
Τι υπήρχε, έως τότε, ως θεσμός; Μόνο το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, που διεξαγόταν κάθε Σεπτέμβριο στην Θεσσαλονίκη, και το οποίο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, είχε απολέσει πλέον ακόμη κι εκείνη την «ελαφρά» λάμψη και σπιρτάδα, που είχε στο ξεκίνημά του και έως τα μέσα του ’70, οδεύοντας, μέσα από επιλογές χωρίς ουσιαστική προοπτική, προς μια πλήρη παρακμή.
Αυτό το έβλεπε ο Μάνος Χατζιδάκις κι έχοντας επίσης αντιληφθεί, λόγω της δουλειάς του, πως υπήρχε σοβαρό καλλιτεχνικό δυναμικό που ασφυκτιούσε, πίσω από την εμπορική βιτρίνα του τραγουδιού μας, χωρίς τις ευκαιρίες να παρουσιάσει κάπου την δουλειά του, αποφασίζει το τόλμημα.
Να προτείνει μια νέα αρχή, ένα νέο φεστιβάλ, που θα το προσδιόριζε με την λέξη «αγώνες» και που θα το αγκάλιαζε ο Δήμος Κερκυραίων, επί δημαρχίας Ιωάννη Κούρκουλου, δίνοντας βήμα σε νέους βασικά δημιουργούς ώστε να δείξουν την δουλειά τους.

Οι συμμετοχές, που είχαν υποβληθεί, ήταν εκατοντάδες! Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει πως για την τρίτη διοργάνωση, που δεν έγινε ποτέ εν τω μεταξύ, είχαν σταλεί, 502 τραγούδια (!), τα 300 από τα οποία ήταν στο ύφος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Υποθέτουμε πως κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα, τουλάχιστον από πλευράς ποσοστών, και στις πρώτες δύο (και μοναδικές) διοργανώσεις.
Η σύγκριση με το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης ήταν συνεχής – και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις στις συνεντεύξεις του εκείνης της εποχής δεν παρέλειπε να σημειώνει τα σχετικά:
«Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τόσα χρόνια, δεν είδα ένα καλλιτέχνη να κάνει μια δουλειά ολοκληρωμένη. Απ’ την Κέρκυρα, όμως, βγήκαν τον πρώτο χρόνο τέσσερις (Μακρής, Τσαλίκη, Παπασταύρου, Νικολαΐδης) και τον δεύτερο χρόνο δύο (Τσαπάρας, Αντενούτσι), οι οποίοι κάνανε στις δισκογραφικές εταιρείες δίσκους, αφού τους ζήτησαν. Δεν έγινε το αντίστοιχο σ’ όλα αυτά τα 17 χρόνια απ’ τη Θεσσαλονίκη. Λοιπόν αυτό δεν είναι κάτι θετικό; Στη δισκογραφία υπάρχουν, τα δύο χρόνια που λειτούργησε ο θεσμός, έξι δίσκοι, που έχουν ενδιαφέρον σ’ ένα καλλιτεχνικό επίπεδο».
[περιοδικό «Ποπ & Ροκ», τεύχος #68, Οκτώβριος 1983]
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/40-hronia-apo-toys-protoys-agones-ellinikoy-tragoydioy-stin-kerkyra

TALES OF THE OLD ελληνικό συμφωνικό μέταλλο

Όπως διαβάζουμε στο bandcamp, οι Tales of the Old είναι μία dark, symphonic metal μπάντα από την Αθήνα, που σχηματίστηκε από τον πληκτρά Mike Tzanakis το 2010. Μέχρι πριν από λίγο καιρό οι Tales of the Old είχαν εκδώσει μόνον ένα EP (το 2013), ενώ τώρα (μετά από αρκετό διάστημα δηλαδή) δίνουν το πρώτο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο “The Book of Chaos” (2021), το οποίον τυπώνει η ανερχόμενη γερμανική εταιρεία (του είδους) Pride & Joy Music.

Στο άλμπουμ αυτό δεν υπάρχει, βασικά, μπάντα. Ο leader Tzanakis, που έχει γράψει μουσικές, λόγια, διευθετώντας τις φωνές, παίζοντας πλήκτρα και κάνοντας screaming vocals, είναι βασικά μόνος του – καθώς τα διάφορα τραγούδια ολοκληρώνονται με τις συνεισφορές των guests.
Υπάρχουν λοιπόν φιλοξενούμενοι μουσικοί σε κιθάρες (εδώ συναντάμε τον Bob Katsionis), μπάσο και ντραμς, υπάρχουν έξι τραγουδιστές και τραγουδίστριες (ανάμεσά τους ο Sakis Tolis των Rotting Christ, ο Ιταλός Fabio Lione, με την τεράστια παρουσία στο χώρο και ο Fotis Benardo από Nightfall κ.λπ.), ενώ υπάρχει και εξαμελής μεικτή χορωδία. Τούτων δοθέντων, το “The Book of Chaos” είναι ένα πλήρες άλμπουμ, και όχι απλώς πλήρες, αλλά και πολύ «γεμάτο» ως ήχος, καθώς η παραγωγή των Bob Katsionis & Mike Tzanakis έχει κλείσει όλες τις «τρύπες», προσφέροντας έναν άψογο ήχο (η ηχογράφηση έχει γίνει στο Sound Symmetry Studio, στην Αθήνα) «ευρωπαϊκών» προδιαγραφών.
Όχι τυχαίως η εγγραφή και βεβαίως η γενικότερη ποιότητα του “The Book of Chaos” «συγκίνησε» την γερμανική εταιρεία, και κάπως έτσι οι Tales of The Old ξεκινούν την πανευρωπαϊκή, σε πρώτη φάση, διαδρομή τους.
Το άλμπουμ είναι εξαιρετικό σε κάθε διάστασή του. Για τα παιξίματα, ηχογράφηση, παραγωγή και όλα τα υπόλοιπα τεχνικά δεν το συζητάμε, όμως σε υψηλά επίπεδα (για το είδος) κινούνται επιπλέον οι μουσικές, οι στίχοι και οι ερμηνείες, συναποτελώντας όλα μαζί ένα «σώμα», που θα ενθουσιάσει τους φίλους του progressive, συμφωνικού «μετάλλου», τους fans των Αngra, των Nightwish και των Therion ας πούμε, προσφέροντάς τους μία τέλεια ελληνική «απάντηση».
Επαφή: www.prideandjoy.de

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 402

23/9/2021
Δημοσιοποιούν βίντεο με μικρά παιδιά, φόρα-παρτίδα, που παρακαλάνε τον Μητσοτάκη να ανοίξει τα σχολεία! Και ο «πατερούλης», που ακούει την ψυχή του αγωνιζόμενου λαού, σπεύδει αμέσως και το πράττει...

Γελοίοι, αισχροί, ανήθικοι και επικίνδυνοι. Κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά μέσα στο βούρκο.

22/9/2021
Ευχαριστώ πολύ τους φίλους και τις φίλες για τις ευχές - συγκινητικές πολλές, από καρδιάς όλες. Να τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας, να νοιώθουμε «γεμάτοι» και ν’ αγαπάμε. Όλα τα υπόλοιπα έπονται...

21/9/2021
Ορίστε τι διάβαζες στους Μοντέρνους Ρυθμούς του 1966 (επί Μαστοράκη):
«Το επίκεντρο της γενικής προσοχής στο Όσλο συγκεντρώνει το ‘Κλαμπ 7’ που διαθέτει γνωστούς για την αξία τους τζάζμεν: Ντέξτερ Γκόρντον (τενόρο), Τέρζυ Μπζόρκλαντ (πιάνο), Περ Λόμπεργκ (μπάσο). Κάθε Σάββατο παίζει το κουαρτέτο του Γιάν Γκαρμπάρεκ, ενώ την Κυριακή φιλοξενεί το κουιντέτο του Ντίτλερ Έκλοφ και την τραγουδίστρια Καρίν Κρογκ με το τρίο της».

Εδώ ακούς και Karin Krog, και Jan Garbarek, και Terje Björklund...
Τρώμε τη σκόνη τους (των Μοντέρνων Ρυθμών εννοώ).
https://www.youtube.com/watch?v=8C_Cg05uZVs

21/9/2021
Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν πως αν αποκαλέσουν κάποιον χουντικό οι ίδιοι αποκτούν, αυτόματα, γαλόνια προοδευτικότητας, αριστεροσύνης, κομμουνιστοσύνης ή δεν ξέρω ’γω ό,τι άλλο. Πολλές φορές πρόκειται για άσχετους σε επιμέρους θέματα, που έχουν κακοχωνέψει ανερμάτιστες πληροφορίες.
Γράφεις π.χ. κάτι για τον Νίκο Μαστοράκη σήμερα, για μια έκθεση με παλαιά αυτοκίνητα (αντίκες) που οργάνωσε στον Άλιμο με λεφτά του Δήμου, επιχειρείς να δεις (και σωστά) αν έγινε κάποια παρατυπία στην ανάθεση, αν κάτι πήγε στραβά στο νόμιμο κομμάτι, γιατί το «ηθικό» άσε το (μην το πιάνουμε στο στόμα μας), και ξαφνικά, στο τελείως άσχετο, θυμάσαι τον Μαστοράκη ως χουντικό δημοσιογράφο, ως κονφερασιέ των απριλιανών, ως ανακριτή των φοιτητών στο ΚΕΒΟΠ, λίγο μετά τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο το ’73 και άλλα τέτοια άσχετα με την υπόθεση. Την «ανάκριση» εν τω μεταξύ, που είχε φάει η Βίκυ Λέανδρος από τον Μαστοράκη, στην τιβί, δεν την είχε φάει κανένας φοιτητής στο ΚΕΒΟΠ – και να τα αφήσουνε αυτά οι... επαγγελματίες αντιφασίστες, γιατί είναι άσχετοι και εκτίθενται.
Μια σκληρή κριτική σε στοχευμένα θέματα, για τον Μαστοράκη και για τον κάθε Μαστοράκη θα έχει πάντα νόημα και αξία, για τα σημερινά πεπραγμένα του εννοούμε (και όχι γιατί βρίζει τον Σύριζα ας πούμε), όμως το «ό,τι θυμάμαι χαίρομαι» έχει καταντήσει εντελώς γελοίο.

20/9/2021
Μετά από 5 χρόνια υπάρχουν κάποιοι που με σβήνουν από φίλο, επειδή κάνω κριτική στον Τσίπρα. Έλεος ρε μ@λάκηδες. Ζαγοραίος είμαι, όχι Συριζαίος...
https://www.youtube.com/watch?v=5ze9KVKTet0

20/9/2021
Την Ύδρα δεν την έκανε γνωστή στους μποέμ και την αντικουλτούρα ο Leonard Cohen, ούτε «Το Παιδί και το Δελφίνι», αλλά ο Henry Miller, που βρέθηκε στο νησί το 1939. Εκεί έκανε παρέα με τον Γιώργο Σεφέρη, ο οποίος δεν τον είχε τραβήξει μόνο φωτογραφίες, αλλά του είχε αφιερώσει και ολάκερο ποίημα. Ένα απόσπασμα...
[Και στύλωνες πάλι τα μάτια κι ο άνθρωπος αυτός με τα δαγκώματα των τροπικών στο δέρμα
βάζοντας τα μαύρα του γυαλιά σα να ’θελε να δουλέψει με τη φλόγα του οξυγόνου
έλεγε ταπεινά προσέχοντας και σταματώντας στην κάθε του λέξη:
«Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι μαραίνεται που θα τους αντικρίσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την πέτρα όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων
γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου»]
[Γιώργος Σεφέρης, Ύδρα-Αθήνα, Νοέμβρης 1939]

20/9/2021

O Τσίπρας δεν ζητάει εκλογές, γιατί θα τις χάσει, και όταν λέει «Εγώ δεν θα γίνω Μητσοτάκης - Αν τολμά ας τις προκηρύξει», τότε γίνεται κάτι πολύ χειρότερο. Γίνεται κοινός λαοπλάνος, που προσπαθεί να περάσει την ανεπάρκεια και την ανετοιμότητά του για ηθική στάση.
Οι Συριζαίοι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αλλάξουν αρχηγό. Είναι ηλίου φαεινότερον πλέον αυτό, και μόνο κάτι κολλημένοι δεν το βλέπουν. Τέτοια ανέξοδη προσωπολατρεία, με ταυτόχρονο φόβο αμφισβήτησης του «μεγάλου αρχηγού» ούτε επί Ανδρέα δεν είχαμε.

18/9/2021
Έχετε Aunt Mary; Αν δεν έχετε να πάρετε...
https://www.youtube.com/watch?v=KU2FSgAoEXw

17/9/2021
Το “Jazz på Svenska ” του Jan Johansson, με τον ίδιο στο πιάνο και τον Georg Riedel στο κοντραμπάσο, που ξεκίνησε να ηχογραφείται τον Φεβρουάριο του 1962, για να ολοκληρωθεί τον Μάιο του ’64, είναι ένα από τα σημαντικότερα τζαζ άλμπουμ, που τυπώθηκαν ποτέ στην Ευρώπη. Θεωρείται, μάλιστα, ως ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, διαχρονικά, στην ιστορία της σουηδικής τζαζ.
Μόνον αριστουργήματα εδώ, από έναν μουσικό που έφυγε νωρίς από τη ζωή, καθώς σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό, το 1968, στα 37 χρόνια του...
https://www.youtube.com/watch?v=-pZOcVvbEhw