πέντε ήρωες του blues, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της τέχνης τους, μα και στην εξέλιξη της λαϊκής δυτικής μουσικής γενικότερα – οι SON HOUSE, SKIP JAMES, VICTORIA SPIVEY, SCRAPPER BLACKWELL και ROBERT PETE WILLIAMS στα χρόνια του ’60 και πέρα απ’ αυτά

Το blues είναι η μήτρα σχεδόν κάθε λαϊκής μουσικής στην Αμερική, όλο τον 20ο αιώνα, έως και σήμερα. Η επίδραση του blues στο rock n’ roll, στο rock, στο folk, ακόμη και στην ίδια την (λευκή) country υπήρξε καθοριστική. Ενώ κάθε μαύρη μουσική, από την jazz, μέχρι και το hip hop, έχει εντός της, άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλοτε σε μικρότερο, το σπέρμα του blues.
To blues, λόγω της μιντιακής παντοκρατορίας των ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και με τη βοήθεια των μηχανισμών του στρατιωτικού κατεστημένου, θα διασκορπιστεί σε κάθε γωνιά του δυτικού κόσμου, ου μην αλλά και του ανατολικού, με αποτέλεσμα η επιρροή του να είναι, παντού, συντριπτική και καθολική.
Εδώ, θα φιλοτεχνήσουμε πέντε πορτρέτα τεσσάρων bluesmen και μιας blueswoman έτσι επιλεγμένα, ώστε να φανεί αυτή ακριβώς η επίδραση του blues, στο ροκ κατ’ αρχάς, μα και πέρα απ’ αυτό στην πορεία.

SON HOUSE
(1902-1988)
Το γεγονός ότι ο Son House έζησε έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 δε μειώνει σε τίποτα το μύθο, που δικαίως έχει υφανθεί γύρω από το πρόσωπό του.
Πρόκειται απλώς για μία ιστορική φιγούρα της ιστορίας του blues, για έναν μοναδικό performer (όπως γράφουν τα βιβλία και όπως όλοι μπορούν να δουν στα βίντεο) με εντελώς προσωπική ματιά πάνω στη διάσταση και τη μορφή της τραγουδιστικής αφήγησης, με μυστικιστικές ή ρεαλιστικές προεκτάσεις, όχι λιγότερο σημαντικός του Robert Johnson, του οποίου υπήρξε δάσκαλος ή του Charley Patton, του οποίου υπήρξε φίλος και συνεργάτης.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/pente-iroes-toy-blues-poy-epaixan-kathoristiko-rolo-stin-exelixi-tis-tehnis-toys

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 431

27/2/2022
Θα τελειώσει ο πόλεμος και ο Μητσοτάκης θα είναι ο μόνος που θα στέλνει ακόμη... αμυντικά καλάσνικοφ στους Ουκρανούς, πεσκέσι από τον... ελεύθερο κόσμο.

26/2/2022
Φοβερό κείμενο, ξεκίνησα να το διαβάζω, είναι τεράστιο, αλλά μετά τη μέση το παράτησα, γιατί κάπου χάθηκα...
Λέει πολλά για το πώς τα διάφορα αμερικάνικα λόμπι εισέβαλαν στην πολιτικοοικονομική ζωή της Ουκρανίας από το 2013 και μετά, πώς μπλέχτηκε ανάμεσα ο γιος τους Μπάιντεν, πως ο Τραμπ είχε την διεφθαρμένη Ουκρανία μια στο καρφί και μια στο πέταλο, διακόπτοντας την οικονομική βοήθεια, και προσπαθώντας μέσω του Τζουλιάνι, να παγιδεύσει τους Μπάιντεν (πατέρα και γιο) και άλλα πολλά.
Είναι γραμμένο λες και πρόκειται για σενάριο του Χόλλυγουντ, εποχής Άλαν Πάκουλα. Σπουδαία δημοσιογραφική δουλειά, όχι φλούδια εδώ... μπας και καταλάβουμε λίγο πώς φθάσαμε, εδώ που φθάσαμε...
https://www.justsecurity.org/66271/timeline-trump-giuliani-bidens-and-ukrainegate/

26/2/2022
Μας έχουν πάρει χαμπάρι τι... αλάδωτοι κομμουνιστοληστοσυμμορίτες - εαμοβούλγαροι είμαστε και μας στέλνουν διάφορα στο timeline μας. Πάντως δίσκους του Κόκκινου Elvis, του Αμερικανού Dean Reed, έχω, οπότε ok... (γέλιο)
Ο Reed έζησε σε διάφορες χώρες της Δύσης και του Νότου, και για πολλά χρόνια στο κομμουνιστικό μπλοκ, στην Ανατολική Γερμανία, όπου και αυτοκτόνησε για ερωτικούς-αισθηματικούς, ως φαίνεται, λόγους.
Γνώρισε τεράστια επιτυχία και στην Σοβιετική Ένωση φυσικά, πουλώντας μερικά εκατομμύρια δίσκους, κατηγορήθηκε για πράκτορας, της CIA, της KGB, της Στάζι, τέλος πάντων όλων αυτών των ευαγών ιδρυμάτων ταυτόχρονα , για να γίνει η ζωή του κάμποσες φορές ντοκυμαντέρ, τηλεταινία, μιούζικαλ κ.λπ.

Αν βρω το χρόνο θα κάνω κάποτε και κανα κείμενο, αλλά τώρα ακούστε στα σχόλια δυο κομματάκια.. .
Το ένα προέρχεται από ένα σοβιετικό, τηλεοπτικό πρόγραμμα του 1981 και τον συνοδεύει, στο "Give peace a chance", ένα λευκορώσικο φωνητικό σχήμα...

26/2/2022
Εν τω μεταξύ η «πιο πλούσια χώρα του κόσμου», διάβαζε «φονιάδες των λαών», ληστεύει ξεδιάντροπα την πιο φτωχή χώρα του κόσμου, για να δώσει τα χρήματά της στα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου!!
>>Μετά την πτώση της Καμπούλ και του υπόλοιπου Αφγανιστάν η Ουάσιγκτον πάγωσε κεφάλαια περίπου 9,5 δις δολαρίων που ανήκουν στην κεντρική τράπεζα του Αφγανιστάν (Da Afghanistan Bank ή DAB) και σταμάτησε τη μεταφορά πολλών εκατομμυρίων δολαρίων σε μετρητά προς τη χώρα<<
>>Zhu Yongbiao, director of the Center for Afghanistan Studies in Lanzhou University, told the Global Times that he believes the US should hand out the money to relieve the humanitarian crisis in Afghanistan first. "Many victims of 9/11 would also feel embarrassed to take the money," said Zhu.<<

25/2/2022
Πέθανε ο Δημήτρης Τσοβόλας, ένας τίμιος, και με τις ιδέες του και με όλα, πολιτικός.
Αυτή, εν ολίγοις, υπήρξε η παρακαταθήκη του...
«Είναι γεγονός ότι το χρέος του Δημόσιου Τομέα αυξήθηκε κατά την περίοδο 1982-1988. Η αύξηση όμως αυτή δεν οφείλεται σε καταναλωτικά ελλείμματα, όπως αναληθώς υποστηρίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά εξ ολοκλήρου στις ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.
Όχι μόνο δεν υπήρξαν καταναλωτικά ελλείμματα την περίοδο 1981-1988, αλλά υπήρξαν πρωτογενή πλεονάσματα, αφού με εξαίρεση το 1981 (επί ΝΔ) και το 1985, τα έσοδα επαρκούσαν να καλύψουν και μέρος των δαπανών εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, που οφειλόταν στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ.

Εάν σ’ αυτό συνυπολογιστεί και το γεγονός της αλλαγής πολιτικής δανεισμού του Δημοσίου, που επέβαλλε η ανάγκη προσαρμογής της Ελλάδας στα κοινοτικά δεδομένα και που σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο άρχισε να δανείζεται με τους όρους δανεισμού των ιδιωτών, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ο καταναλωτισμός, για τον οποίον κατηγορείται ο Δημόσιος Τομέας, αποτελεί μύθο και προπαγανδιστικό εφεύρημα της ΝΔ.
Το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ, επί των ημερών μας, ενισχύθηκε σημαντικά, ώστε να υπερκαλύψει την ατολμία των ιδιωτών επενδυτών, οι οποίοι από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 είχαν σχεδόν σταματήσει να επενδύουν. Έτσι, ο λόγος Ακαθάριστες Επενδύσεις Παγίου Κεφαλαίου προς ΑΕΠ σταθεροποιήθηκε στην αρχή της οκταετίας του ΠΑΣΟΚ, για να βελτιωθεί θεαματικά προς το τέλος της. Αναστράφηκε έτσι η τάση αποεπένδυσης, που χαρακτήριζε την ελληνική οικονομία μέχρι το 1981.
Ταυτόχρονα το ΑΕΠ παρουσίασε μικρή, αλλά σταθερή αύξηση τα πρώτα χρόνια της οκταετίας, για να αυξηθεί με ρυθμό 4,4% και 3,8% σε σταθερές τιμές το 1988 και το 1989, έναντι μηδενικής αύξησης το 1981.
Είναι γνωστό ότι ο μόνος υγιής και αποτελεσματικός τρόπος για να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος, χωρίς προβλήματα, είναι η αύξηση του ΑΕΠ. Η στασιμότητα του ΑΕΠ, που παρατηρείται σήμερα (σ.σ. το 1992, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη) είναι ένας από τους κύριους λόγους που το δημόσιο χρέος αυξάνεται ταχύτατα και δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην δημοσιονομική διαχείριση».
Δημήτρης Τσοβόλας «Οι Δρόμοι της Ευθύνης» [Κάκτος, 1994]

25/2/2022
Οι «φονιάδες των λαών», με πρωτομάστορα τον γνωστό και μη εξαιρετέο Πάιατ, επέβαλαν πραξικοπηματικά αντιρωσικό καθεστώς στην Ουκρανία το 2014, στηριγμένο από παραστρατιωτικές οργανώσεις ουκρανών νεοναζί, αδιαφορώντας στην πορεία για τα συμφωνημένα στο Μινσκ και προβαίνοντας σε μαζικές εγκληματικές ενέργειες σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (γίνεται λόγος για πάνω από 15 χιλιάδες νεκρούς, τα τελευταία χρόνια).
Μέχρι και το Πρώτο Θέμα τα έγραφε αυτά το 2014: 

>>Ουκρανία: Έκαψαν ζωντανούς 36 φιλορώσους στην Οδησσό<<
Έτσι, πληροφοριακά, επειδή βλέπω διάφορα εδώ μέσα να γράφονται από άσχετους...

24/2/2022
O Αλέκος ο Χρηστίδης, που έχω να τον δω κάποια χρόνια (τελευταία φορά σ’ ένα παζάρι βιβλίου στο Ζάππειο), έζησε στην Ουκρανία, στο Κίεβο, από το 1961 έως το 1978 – όταν αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και να ασχοληθεί πλέον εδώ με τα ντραμς και τα κρουστά. (Από τις πρώτες συμμετοχές του σε δίσκο, στην Ελλάδα, ήταν ως περκασιονίστας στην «Λιλιπούπολη»).
Δεν θυμάμαι τώρα πώς είχα μάθει για κάποιο άλμπουμ, που είχε ηχογραφήσει στην Ουκρανία στα μέσα του ’70 (τζαζ άλμπουμ εννοώ), το οποίο είχα αναζητήσει κι είχα βρει, με μεγάλη δυσκολία (πριν το 2005), γιατί δεν βοηθούσαν και τα ονόματα, που ήταν γραμμένα όλα στα κυριλικά – και τούτο καιρό πριν τον γνωρίσω από κοντά. Μάλιστα, όταν του το είχα πει, πως είχα εκείνο το δίσκο είχε εκπλαγεί – και δεν είμαι σίγουρος, αν τον είχε και ο ίδιος δηλαδή (πολλοί μουσικοί δεν έχουν τους δίσκους τους).
Το άλμπουμ είναι πολύ καλό και ακούγονται σ’ αυτό οι Vyacheslav Novikov πιάνο, Vladimir Molotkov κιθάρα, μπάσο, Αλέξανδρος Χρηστίδης κρουστά και οι ίδιοι, συν τον Valeri Kolesnikov τρομπέτα, φλούγκελχορν, στη δεύτερη πλευρά.
https://www.youtube.com/watch?v=krhq0E5cMN4
Εδώ για περισσότερα...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2011/05/o.html

ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ελάσσονα έργα (1996-2020)

Στον συνθέτη Νίκο Στεφάνου είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση (29 Απρ. 2020) με αφορμή το άλμπουμ του, τότε, «Πολιτικά Έργα», που θα το εντάσσαμε, χοντρικώς, στο κεφάλαιο «σύγχρονη ελληνική μουσική», «σύγχρονη avant-garde» και τα συναφή.
Ας επαναφέρουμε κι εδώ ένα μικρό βιογραφικό του συνθέτη, ώστε να κατατοπιστεί κάπως ο αναγνώστης:
«Ο Ν.Σ. γεννήθηκε το 1975 στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε μουσική (πτυχίο πιάνου 1996, τάξη Ε. Κατσιαβάλου, δίπλωμα σύνθεσης 2003, τάξη Κ. Σιέμπη) ενώ παρακολούθησε σεμινάρια και μαθήματα με τους Α. Μπαλτά, D. Gompper, Κ. Τζεδάκι, Θ. Αντωνίου. Έχει γράψει έργα για σόλο όργανα και μικρά σύνολα, για ορχήστρα, για χορωδία a cappella, ηλεκτρονική μουσική κ.ά.».

Το πιο νέο άλμπουμ του Νίκου Στεφάνου αποκαλείται «Ελάσσονα Έργα (1996-2020)» [Ιδιωτική Έκδοση, 2022;] και ανήκει, και αυτό, στον ίδιο αισθητικό χώρο –της «σύγχρονης ελληνικής μουσικής»– με τις όποιες πολιτικές προεκτάσεις του. Περιλαμβάνει δε 13 έργα του συνθέτη, που αριθμούνται από το έργο 1 «Fugue in d minor, για πιάνο» (1996) έως και το έργο 29 «Τρεις ανεξάρτητες φούγκες σε θέματα άλλων, για πιάνο» (2020).

Η έκδοση έχει ένα βασικό τεχνικής φύσεως πρόβλημα, που σε εμποδίζει να την παρακολουθήσεις όπως πρέπει. Δεν συμπίπτουν τα tracks του CD, που είναι 34(!), με των αριθμών των έργων, έτσι όπως αυτά καταγράφονται στο εξώφυλλο και που είναι, επαναλαμβάνουμε, 13.
Για παράδειγμα το track 17 δεν μπορείς να αντιληφθείς εύκολα σε ποιο έργο ανήκει και αυτό καθιστά την ακρόαση προβληματική (τουλάχιστον για εμάς).
Αυτό συμβαίνει επειδή κάποια από τα 13 έργα αποτελούνται από «μέρη», με αποτέλεσμα στο CD να αριθμούνται ξεχωριστά και αυτά, δίχως η συγκεκριμένη αρίθμηση να «περνάει» και στο εξώφυλλο ή το booklet.
Ξαναρωτώ, λοιπόν, ποιο είναι το track 17; Πώς αποκαλείται και σε ποιο έργο ανήκει; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση γι’ αυτό...
Έτσι, σταματήσαμε να κοιτάμε το τι ακούμε κάθε φορά, και αφήσαμε το CD να κυλάει σαν να αποτελείται, τούτο, από «ένα και μόνο» κομμάτι.
Λέμε λοιπόν πως πολλά tracks και υπο-tracks (δηλαδή «μέρη») ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα στ’ αυτιά μας – και τούτο ασχέτως της όποιας ηχητικής συνάφειας του ενός με το άλλο. Και το σημειώνουμε αυτό, επειδή στο «Ελάσσονα έργα» υπάρχουν ποικίλων ειδών συνθέσεις, ενταγμένες βεβαίως μέσα σ’ αυτό το «σύγχρονο» πλαίσιο, όπως ηλεκτρονικές, πιο «σύγχρονες κλασικές», πιο minimal-avant, πιο improv, έως και abstract rock κ.λπ.
Γενικώς υπάρχει πολύ υλικό εδώ, που θα μπορούσε να αναδειχθεί περισσότερο, όχι μόνον μέσω ενός σωστότερου υπομνηματισμού, αλλά και ενός πιο «αποδοτικού» track list και με διάρκεια, που να μην υπερβαίνει, ενδεχομένως, την μία ώρα (το λέμε, γιατί το CD του N. Στεφάνου ξεπερνά τα 75 λεπτά).
Εντάξει, ο συνθέτης δεν το βλέπει το θέμα από την εμπορική σκοπιά του, καθότι το CD του (ένα ωραίο digipak) το διαθέτει «δωρεάν», σε όποιον ενδιαφερθεί, αλλά και πάλι, έχουμε την γνώμη πως, με μερικές απλές κινήσεις, θα μπορούσε να κάνει αυτήν την δουλειά του πιο εύχρηστη και κυρίως πιο αποδοτική (για τον ακροατή του).
Επαφή: nstefanou75@gmail.com

THE MAGIC BUS, REDEYE CARAVAN δύο συγκροτήματα από την Στερεά Ελλάδα

THE MAGIC BUS: Το Κάστρο [Private Pressing, 2021]
Οι Magic Bus είναι ένα καινούριο ελληνικό συγκρότημα, από την επαρχία –κάπου από την Στερεά Ελλάδα–, που τώρα κάνει την εμφάνισή του στην δισκογραφία με «Το Κάστρο». Λέμε από την Στερεά Ελλάδα, επειδή το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο σε στούντιο της Λαμίας, ενώ το CD έφθασε στα χέρια μας από την Λιβαδειά.

Η έξω από την Αθήνα Ελλάδα εξακολουθεί να αναπνέει (και) με τους ήχους του ελληνικού ροκ, της δεκαετίας του ’90 βασικά. Της δεκαετίας με τις εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις δίσκων των ελληνικών, ελληνόφωνων, συγκροτημάτων – της εμπορικότερης, κοντολογίς, δεκαετίας στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Οι Magic Bus, σαν μουσικοί τώρα είναι πολύ καλοί και δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Οι Βαλάντης Δάφκος φωνή, φωνητικά, στίχοι, Ερμής Σουλτανόπουλος κιθάρες, φωνητικά, συνθέσεις, Ντίνα Αργυρίου μπάσο και Πάρης Γάτσιος ντραμς ανταποκρίνονται πλήρως στις απαιτήσεις μιας παραγωγής σκληρής, άτεγκτης, με ανεβασμένη ένταση, διανθισμένης με μια ποικιλία από κιθαριστικά riffs και με πολύ ωραίο δέσιμο μπάσου-ντραμς, προσαρμοσμένα όλα τούτα στις απαιτήσεις του εκάστοτε στίχου.
Το άκουσμα είναι οπωσδήποτε συμπαθές, κάποια κομμάτια είναι όντως καλά, υπό την έννοια του «αξιόπιστα» και του «γερά», αλλά γενικώς το συνολικότερο πακέτο δεν κάνει την πολύ μεγάλη διαφορά.
Τι χρειάζεται; Μια καλυτέρευση και των μουσικών και των στίχων – ιδίως των στίχων, που πρέπει να γίνουν πιο απλοί, πιο «κοφτοί» και πιο ουσιαστικοί. Εντάξει, αυτό το τελευταίο είναι και το πλέον δύσκολο, όμως το σίγουρο είναι πως οι Magic Bus διαθέτουν τις βάσεις για κάτι ακόμη καλύτερο στο άμεσο μέλλον, καθότι οι δυνατότητες δεν λείπουν. Με πιο σίγουρους και δουλεμένους στίχους μπορούμε να αναμένουμε και βελτίωση των μουσικών (η μουσική), που θα οδηγήσουν, τελικώς, σε ακόμη καλύτερα τραγούδια.
Εκείνο που ξεχωρίζει πάντως από «Το Κάστρο» είναι τα παιξίματα και γενικότερα η διάθεση να παρουσιαστεί ένα ελληνόφωνο σκληρό rock, που κάποιες στιγμές μπορεί να φέρνει στη μνήμη από Π. Σιδηρόπουλο και Απροσάρμοστους (εποχή «Εν Λευκώ») και κάποιες άλλες πρώιμες Τρύπες, Ενδελέχεια κ.λπ.
Οι επιρροές δηλαδή είναι οι «σωστές» παρότι οι αναμενόμενες, ενώ εκεί όπου δεν είναι αναμενόμενες (οι επιρροές), όπως στο κομμάτι, «Τα πλοίο των τρελών», το ενδιαφέρον πολλαπλασιάζεται.
Δεν ξέρω αν μπορούν να δώσουν ένα ελληνικό ροκ, αναμεμιγμένο με παραδοσιακά ή, ακόμη καλύτερα, με λαϊκά στοιχεία, οι Magic Bus, που να στέκεται ψηλά και ν’ ακούγεται αγέρωχο, αλλά εκείνο το τελευταίο κομμάτι τους με βάζει σε (θετικές) σκέψεις. Για να δούμε...
Επαφή: themagicbusbandgr@gmail.com

REDEYE CARAVAN: Nostrum Remedium [Private Pressing, 2020]
Οι Redeye Caravan είναι από την Λιβαδειά και έχουν δύο κοινά μέλη με τους Magic Bus – πρόκειται για τον Βαλάντη Δάφκο (φωνή, μπάσο) και τον Πάρη Γάτσιο (ντραμς, κρουστά). Από ’κει και πέρα την ομάδα συμπληρώνουν οι Άκης Κοσμίδης φωνή, ακουστικές κιθάρες, Πάνος Μακούλης κιθάρες, πλήκτρα, φωνή, Ελένη Παρασκευοπούλου φωνή, Στέφανος Στρογγύλης φυσαρμόνικα και Θάνος Γιαμαρέλος βιολί.
Τι είδους συγκρότημα είναι οι Redeye Caravan; Αμερικάνικο... Country rock, alternative country, country & western, americana και τα συναφή, με περαιτέρω υπαινιγμούς ακόμη και από eighties desert rock ή και από το διεσταλμένο blues-rock της Fat Possum.
Φαίνεται πως εκεί στις... καρακαμπιές της Στερεάς (Βοιωτία, Φθιώτιδα κ.λπ.) ευδοκιμούν τοιούτα ηχοχρώματα (το λέμε γιατί έχουμε κατά νου και άλλους μουσικούς και γκρουπ, που δραστηριοποιούνται σ’ αυτά τα στυλ στην ευρύτερη περιοχή), τα οποία κάποιες φορές φθάνουν έως και την πόρτα της δισκογραφίας. Παρήγορο αυτό. Υπό την έννοια πως τα γκρουπ βάζουν το χέρι στην τσέπη τους, προκειμένου να δουν μια δουλειά τους τυπωμένη (σε πολύ περιποιημένο CD, εδώ).
Τα τραγούδια των Redeye Caravan στο “Nostrum Remedium” είναι καλά, και κυρίως είναι καλοηχογραφημένα και καλοπαιγμένα. Τούτο μπορεί να κρύβει ορισμένες ψιλές αδυναμίες, όμως σωστά συμβαίνει (ακόμη κι αυτό), γιατί εδώ μετράει περισσότερο το γεγονός πως μια μπάντα, από την ελληνική επαρχία, επιχειρεί σε ιδιαίτερα και απαιτητικά αμερικάνικα στυλ, με αξιοσημείωτα αποτελέσματα, δίχως έξωθεν βοήθειες και, βασικά, με ίδια μέσα. Με δικές της μελωδίες, με δικά της λόγια, δίχως διασκευές και με την πίστη πως τα τραγούδια της δεν έχουν να ζηλέψουν και τόσο πολλά από τα εκείθεν πρότυπα.
Επιχειρείται, μάλιστα, και η οικοδόμηση, ας το πούμε έτσι, κι ενός κλίματος κάπως στοιχειωτικού, με ανάλογη θεματολογία (στα λόγια), μα και με παικτικό deep feeling, που, δίνει στο “Nostrum Remedium” κάποια πολύ ειδικά και σίγουρα ελκυστικά χαρακτηριστικά (πάρα πολύ καλό το “Good man Richard” και άλλα ακόμη tracks).
Γενικώς, λοιπόν, μια πολύ συμπαθητική, καλή ή και αρκετά καλή προσπάθεια, από ένα σχήμα, τους Redeye Caravan, που μπορεί να κινηθεί προς τα πάνω, γρηγορότερα και ουσιαστικότερα.
Επαφή: https://redeyecaravan.bandcamp.com/album/nostrum-remedium

TOBIAS LINDSTAD COLLECTIVE, HÜM δύο τζαζ άλμπουμ από την Νορβηγία

TOBIAS LINDSTAD COLLECTIVE: Kismet [Losen Records, 2022]
Έχει την ιστορία του ο συνθέτης, και τραγουδιστής εδώ, στο άλμπουμ “Kismet”, Tobias Gustum Lindstad. Μια ιστορία που δεν φαίνεται, όμως, να είναι και τόσο καλά ντοκουμενταρισμένη στην δισκογραφία – οπότε μέσω του “Kismet”, που εκπονείται από την Tobias Lindstad Collective, αυτή (η ιστορία) εν μέρει αποκρυπτογραφείται.

Ποιοι αποτελούν την Tobias Lindstad Collective; Ας δώσουμε τα ονόματα: Jacob Young κιθάρες, Øyvind Brække τρομπόνι, Mathilde Grooss Viddal κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο, κοντραμπάσο κλαρινέτο, σοπράνο σαξόφωνο, Adrian Myhr κοντραμπάσο, Andreas Wildhagen ντραμς, Børge-Are Halvorsen φλάουτα, Gunnar Halle τρομπέτα, Tobias Gustum Lindstad φωνή και Håvard Enge πιάνο.
Κάποιοι από τους άνω μουσικούς είναι γνωστοί ευρύτερα, ενώ κι εμείς εδώ στο blog έχουμε γράψει αρκετές φορές για ορισμένους εξ αυτών (Jacob Young, Øyvind Brække, Mathilde Grooss Viddal κ.ά.). Φυσικά, και σε κάθε περίπτωση, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί μουσικοί συνεργάζονται με τον καλύτερο τρόπο, προκειμένου να αποδοθούν οι συνθέσεις του T. Lindstad (το CD περιλαμβάνει επτά tracks), οι οποίες εκκινούν από την jazz βασικά, έχοντας, όμως, «άκρες» και σε άλλα είδη. Υπάρχουν, εννοούμε, επιρροές που μπορεί να σχετίζονται με την folk και την pop, φθάνοντας έως τα ηχοχρώματα «δωματίου» και τα avant «περάσματα».
Γενικώς, το “Kismet” είναι ένα κάπως σύνθετο άλμπουμ, μ’ ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα, που, στην μεγαλύτερη έκτασή του, τοποθετείται στον χώρο της contemporary jazz (και το λέμε τούτο έστω και με έναν ελαφρύ κίνδυνο), ενώ ένας μουσικός, που φαίνεται να έχει επηρεάσει με αποφασιστικό τρόπο τον Tobias Lindstad, στην γραφή των συνθέσεών του, είναι ο καναδός τρομπετίστας (αν και καλλιτεχνικώς Βρετανός) Kenny Wheeler (1930-2014) – κάτι, που ο νορβηγός συνθέτης φροντίζει να μας το κάνει γνωστό από την αρχή, μέσω του track “Three jazz-fanfares for Kenny Wheeler”.
Το “Kismet” είναι, οπωσδήποτε, ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ. Έχει στιγμές, που μπορεί να συγκινήσουν ακροατές που αρέσκονται στις λυρικές, μελωδικές αποτυπώσεις, μα και άλλους, που μπορεί να ενδιαφέρονται για πιο «προχωρημένες» εκφραστικές. Ο συνδυασμός αυτών, που είναι επεξεργασμένος και μελετημένος, είναι εκείνος που δίνει έξτρα bonus σ’ αυτό το πολύ περιποιημένο (από πάσης απόψεως) CD.

HÜM: Don’t Take It So Personally [Losen Records, 2022]
Hüm είναι ο σέρβος πιανίστας Bojan Marjanović και ακόμη οι Bjørnar Kaldefoss Tveite κοντραμπάσο και Magnus Sefaniassen Eide ντραμς.
Ένας Βαλκάνιος, με άλλα λόγια, που έχει για δεύτερη πατρίδα του την Νορβηγία, και δύο Σκανδιναυοί, απαρτίζουν το θαυμάσιο αυτό jazz-trio, ένα trio, που εντάσσεται, οπωσδήποτε στο nordic, ηχοτοπίο, με τις προσήκουσες, όμως, βαλκανικές αναφορές.
Αν ο σέρβος μουσικός μάς είναι άγνωστος (παρότι την τελευταία δεκαετία συμμετέχει σε διάφορα projects), οι άλλοι δύο μουσικοί έχουν «περάσει» ως αναφορές στο «δισκορυχείον», αφού ο κοντραμπασίστας Bjørnar Kaldefoss Tveite υπήρξε μέλος του Arne Torvik Trio, ενώ ο ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide έχει συνεργαστεί, ανάμεσα σε άλλους και άλλα, με τον κιθαρίστα Frode Kjekstad και το Audun Trio.
Το “Don’t Take It So Personally” φαίνεται πως είναι το παρθενικό άλμπουμ των Hüm, ένα άλμπουμ «καθαρό», δίχως εφφέ, ηλεκτρονικά κ.λπ., στηριγμένο στις συνθέσεις του Marjanović, ο οποίος φαίνεται πως έχει ενσωματωθεί πλήρως στην νορβηγική σκηνή, συνθέτοντας κυρίως σαν Βορειοευρωπαίος.
Ο γερές μελωδίες και ο ανάλογος μελωδικός διάκοσμος είναι το πιο βασικό χαρακτηριστικό των συνθέσεων του Marjanović – μελωδίες, που αναπτύσσονται και «ανεβαίνουν» αργά, «απλωμένες» κατά το μάλλον, ευφραδείςοπωσδήποτε, και με καλοεπεξεργασμένες τις romance αναφορές τους.
Από ’κει και πέρα το ρυθμικό τμήμα συνοδεύει «από κοντά», αλλά μάλλον διακριτικά, με τον ντράμερ Sefaniassen Eide να χρησιμοποιεί κυρίως τα πιατίνια του, και με τον κοντραμπασίστα Kaldefoss Tveite να παίζει νότες, με συνεχή και γρήγορη ροή, οδηγώντας έτσι το ρυθμικό τμήμα να «συμπεριφέρεται» και αυτοσχεδιαστικά.
Όλα τα κομμάτια εναλλάσσονται με σχέδιο, έχουν μέσες προς μεγάλες διάρκειες, και αν κάτι «σπάει» αυτή την διαδρομή τούτο είναι, βασικά, το τελευταίο track του CD, που αποκαλείται “Cvekje cafnalo”, διαθέτοντας την μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όλα τα προηγούμενα, καθώς ξεπερνά τα εννέα λεπτά, και που, επί της ουσίας, είναι η... balkan jazz πρόταση του “Don’t Take It So Personally” – μιας και πρόκειται για ένα σέρβικο παραδοσιακό, που εδώ εναρμονίζεται, μ’ έναν άκρως δεξιοτεχνικό, όσο και εντυπωσιακό τρόπο. 

Επαφή: www.losenrecords.no

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 430

24/2/2022
Αφού κατατρόπωσε 4-5 φορές των κορωνοϊό, αφού νίκησε τις φωτιές, αφήνοντάς τες να σβήσουν στη θάλασσα, αφού καθάρισε όλους τους δρόμους από τα χιόνια, αφήνοντάς τα να λιώσουν, αφού εκκένωσε στο πι και φι όλα τα μαντριά με το 112, αφού έφερε φτηνό ρεύμα από τη βόρεια Αφρική, τώρα είναι έτοιμος να αρπάξει το ραφάλε και να πάει να βομβαρδίσει μόνος του τον Πούτιν...
Βαίνει ασυγκράτητος προς νέα μεγαλεία!

24/2/2022
Ο ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος που εξελίσσεται στην Ουκρανία, ανάμεσα στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της Ανατολής και τον αναρχοκαπιταλισμό της Δύσης, για μια καλύτερη θέση στο λεωφορείο της «προόδου», έχει τους πρωταγωνιστές του, έχει αυτούς που γλείφουν τους πρωταγωνιστές του, όπως έχει κι εκείνους που περιμένουνε να δούνε πού θα κάτσει η μπίλια, ώστε να βγούνε αγκαζέ με τους «νικητές», προσδοκώντας ανάλογα οφέλη.
Η Ελλάδα, με πολλές ανοικτές πληγές, και σε πολλά μέτωπα, έχει ανάγκη και τη Δύση (στα χρηματοοικονομικά ζητήματα, που μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν ή στα αμυντικά), μα και την Ανατολή, στα κρίσιμα εθνικά θέματα (Αιγαίο, Θράκη, Κυπριακό), στα ενεργειακά κ.λπ.
Ένας σώφρων νους λέει πως πρέπει να μείνουμε μακριά , σαν χώρα, απ’ όσα διεξάγονται στην Ουκρανία και να μην ακολουθήσουμε, από πρώτη θέση, την ευθεία αναμέτρηση με τη Ρωσία (τώρα με κυρώσεις, αύριο ποιος ξέρει με τι άλλο...).
Εδώ πέρα, όμως, βλέπουμε το Μητσοτάκη να βγαίνει εντελώς με κόκκινο, προκαλώντας τη διεθνή κοινότητα να πάρει θέση κ.λπ., λειτουργώντας σαν λαγός των Δυτικών ή σαν... κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΕΕ. Χαίρε βλακώδες βάθος αμέτρητον!

23/2/2022
Warm Dust “Blood of my fathers”…
https://www.youtube.com/watch?v=cJ_gjIVgbmE

23/2/2022

Βγαίνει ο άλλος και γράφει για τους Procol Harum και δεν έχει ακούσει το “Grand Hotel”, που είναι το αριστούργημά τους. Είναι σαν να λες έχω ακούσει Genesis, τα τέσσερα πρώτα, και δεν πάω παραπέρα – αφήνεις απ’ έξω δηλαδή το δικό τους αριστούργημα “Selling England by the Pound”.
Υπάρχουν συγκροτήματα με μεγάλες δισκογραφίες που τα κορυφαία άλμπουμ τους δεν είναι τα πρώτα, αλλά τα τέταρτα, τα πέμπτα ή τα έκτα (όπως των Procol Harum).

Τι αξία έχει το πρώτο Fairports, στο οποίο ακούγονται σαν κακοχωνεμένοι Jeffersons, σε σχέση με το αριστούργημα “Full House”, που είναι το πέμπτο τους;
Μπορεί να ξέρει ο άλλος ένα συγκρότημα από τη Γαλλία ή από την Ιταλία, που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, και δεν επηρέασε ποτέ κανέναν (χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι για πέταμα) και δεν έχει ακούσει τα βασικά.
Πολλοί συλλέκτες, που σε γενικές γραμμές είναι άσχετοι με τη μουσική, γουστάρουν κάτι πανάγνωστα γκρουπ, που έχουν βγάλει ένα-δυο δίσκους με το ζόρι και υποτιμούν τις γκρουπάρες που έχουν βγάλει δέκα και δεκαπέντε δίσκους.
Θυμάμαι πως όταν ήμουν νεότερος έλεγα κι εγώ τέτοιες μ@λακίες, αλλά όταν ένας μεγαλύτερος μου είπε... σταμάτα να λες ότι σου κατέβει και άκουσε το “The Division Bell” των Pink Floyd κι έλα μετά να τα πούμε για το τι σημαίνει progressive rock στα 90s, τότε αντιλήφθηκα πως ο μεγάλος μουσικός ή το μεγάλο γκρουπ ακόμη και με το 14ο άλμπουμ του μπορεί να σου πάρει το σκαλπ.
Σταματήστε να λέτε αρλούμπες λοιπόν και καθίστε και ακούστε μουσική, όλα τα βασικά πρώτα-πρώτα, και μετά να σας ακούσουμε και για τα επισκιασμένα και τα άγνωστα… Αλλιώς, αν δεν έχετε ακούσει τα βασικά η γνώμη σας θα είναι της πλάκας.
https://www.youtube.com/watch?v=70NaiPhHPww

23/2/2022 
Πληροφόρηση σε θέματα πολέμου, εν καιρώ πολέμου, δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ψέμα και προπαγάνδα, που διακινείται από τις μυστικές υπηρεσίες. Και ό,τι βιώνει ο καθένας στο πεδίο της μάχης.

https://www.youtube.com/watch?v=9zwLzC9Dkbs

22/2/2022
Το 1963-64 μάσαγαν ακόμη και τους Stones. Φοβερή μπάντα οι Paramounts, με Gary Brooker και Robin Trower. Αυτά τα γκρουπ φτιάξανε το ροκ, για να βγούνε μετά από 20 χρόνια οι άλλοι και να τους αντιγράφουν...
https://www.youtube.com/watch?v=czCqFs0Cs9k

22/2/2022
RIP και για τον Mark Lanegan (είχα κάποτε μόνο τα πρώτα δύο LP των Screaming Trees, το “Clairvoyance” και το “Even If And…” και ποτέ τίποτα δικό του), αλλά ρε φίλε εδώ παρατηρείται μεγάλη χοντράδα.

Θρυλικοί οι Screaming Trees και εντελώς παραπεταμένοι οι Procol Harum (οι αληθινά θρυλικοί) και κουβέντα για τον θάνατο του μέγιστου τραγουδιστή Gary Brooker;
Έχουν χαθεί τα μέτρα και τα μεγέθη, και γι’ αυτό ευθύνονται οι διάφοροι άσχετοι δημοσιογράφοι του ροκ, όπως και οι παραγωγοί των FM, μέσα στις δεκαετίες, που έχουν κάνει κατάπλασμα κάποιους καλλιτέχνες στον κόσμο, αγνοώντας παντελώς την ιστορία.
[Εν τω μεταξύ όταν βγήκανε οι Screaming Trees αυτοί που τα γράφουνε αυτά ήταν ή αγέννητοι ή ακούγανε στρουμφάκια]

22/2/2022
Φωνάρα σε όλα ο Gary Brooker, σκληρά και μαλακά. Και με τρελό cow-bell από B.J. Wilson, άσε τις κιθάρες και το μπάσο. Procol Harum “Whisky train”…
https://www.youtube.com/watch?v=E1EXWZ2YFeU

22/2/2022
Μαθεύτηκε πριν από λίγη ώρα ο θάνατος του Gary Brooker, ενός από τους πιο χαρακτηριστικούς, δηλαδή σπουδαίους, τραγουδιστές του ροκ – πιανίστας επίσης και συνθέτης των Procol Harum. Ήταν στα 76 προς 77 του. Εδώ τον βλέπουμε στο εκατοστό, ψυχεδελικό, εξώφυλλο των Μοντέρνων Ρυθμών, μπροστά και οκλαδόν. Τέτοιες μέρες (τέλη Φλεβάρη) του 1968. Μεγάλο εξώφυλλο αυτό, για την Ελλάδα της εποχής...

22/2/2022
Ο Τσίπρας είναι όντως ανασφαλής, καθώς επιχειρεί να μιλήσει, δημοσίως, αγγλικά, χωρίς να τα κατέχει. Αν δεν ήταν ανασφαλής θα είχε διερμηνέα, όπως έχει ο Ερντογάν, ο Πούτιν, όπως είχε η Μέρκελ κ.λπ. Όλοι αυτοί ξέρουν τσάτρα-πάτρα αγγλικά και δεν νοιάζονται να παραστήσουν τους «λονδρέζους».
Ο Τσακαλώτος, τώρα, όντως δεν είναι ανασφαλής, καθώς δεν ντρέπεται καθόλου, ενώ θα έπρεπε, για τα αστεία ελληνικά του.
Και πάντως, αν είχα να διαλέξω, οπωσδήποτε, ανάμεσα σ’ έναν ανασφαλή και σ’ έναν υπερφίαλο ή θρασύ, θα διάλεγα σίγουρα τον πρώτο. Είναι πιο ανθρώπινος.

22/2/2022
Ο Πούτιν με το γελοίο αντικομμουνιστικό λογύδριό του απέδειξε απλά πως θα μπορούσε να ήταν σύμμαχος και όχι εχθρός των γελοιοδέστερων ευρωνατοϊκών. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Θα τα βρούνε – εις βάρος των απλών ανθρώπων φυσικά.

TOTSOUKO & ILLY avant ηλεκτρονικά, από την Θεσσαλονίκη (ή μάλλον από τα Σκόπια)

Γνωστοί στους παροικούντες την ηλεκτρονική σκηνή, ο Totsouko και η Illy (και οι δύο από την Θεσσαλονίκη), συνεργάζονται εδώ, στο LP “AT” (με τις πλευρές “A” και “T”) [To Pikap Records, 2022], το οποίον, κατά βάση, αποτελεί την ζωντανή επένδυσή τους στην παράσταση του περφόρμερ Αλέξανδρου Πλωμαρίτη, που συνέβη, τον Σεπτέμβριο του 2019, στο Skopje Museum of Contemporary Art. Δύο κομμάτια καταγράφονται σε κάθε πλευρά, ενώ υπάρχει κι ένα τρίτο, που τελειώνει στην πλευρά “A”, για να συνεχιστεί στην αρχή της “T” (αυτό το κομμάτι έχει μάλιστα... μοιρασμένο τίτλο, καθώς αποκαλείται “Where is…”, για το τμήμα της πλευράς “A” και “…this place?”, για το τμήμα της πλευράς “T”).

Τα στοιχεία της ηλεκτρονικής μουσικής των Totsouko & Illy είναι από απλά, έως στοιχειώδη. 

Στο πρώτο κομμάτι του LP, το “Like the rivers wash away the pain of the soul”, κυριαρχούν α. ένα εφφέ παρασίτων από φθαρμένο δίσκο βινυλίου, μπορείς να το πεις και λούπα από δίσκο, με παράσιτα (φθορά) που κολλάει, β. από ένα υπόστρωμα βόμβου, που ακούγεται συνεχώς σαν ίσο, γ. και από το μελωδικό, ας το αποκαλέσουμε έτσι, τμήμα, που και αυτό ακούγεται αρκετά αρχετυπικό, προερχόμενο φυσικά από κάποια ηλεκτρονική πηγή. Το άκουσμα έχει ενδιαφέρον, μέσα από την επιτηδευμένα απλοϊκή και minimal αισθητική του.
Το “Dispossessed” ξεκινάει με φωνή, αλλά γρήγορα μεταπίπτει σε κάτι περισσότερο «υποχθόνιο», με deep bass συνοδεία και κάπως cosmic εξέλιξη. Υπάρχει μια αίσθηση φουτουριστική στο άκουσμα, που επιτείνεται από τις φωνές, τα εφφέ και τις απλές μελωδικές αποτυπώσεις. Οπωσδήποτε η υποβολή «παίζει» ισχυρά εδώ.
Στο “Where is this place?” η ένταση, το volume, είναι αυξημένο, οι φωνές περισσότερες και το ηλεκτρονικό background περισσότερο «πλούσιο» και με πιο έντονες kosmische muzik αναφορές (κάπως σαν έναν φανταστικό συνδυασμό early Popol Vuh και Deuter).
Με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρακολουθείται το “Evening in Pokhara”, εκεί όπου τα keyboards έχουν τον πρώτο λόγο, με συμβολές σε αναπτυγμένο μελωδικό και επαναληπτικό επίπεδο και σε συνδυασμό με εφφέ και μ’ εγκάρσια μπάσα «χτυπήματα».
Το “AT” θα ολοκληρωθεί με το “Do you know that song?” ένα επίσης ευφραδές track, που κινείται, και αυτό, στην ίδια γενική γραμμή της... ήρεμης και εσώτερης δύναμης.
Σίγουρα σε συνδυασμό με το δρώμενο η μουσική των Totsouko & Illy θα ακουγόταν αλλιώς. Εδώ όμως, στον δίσκο βινυλίου, το στοίχημα είναι διαφορετικό και πάντως κερδισμένο. 
Επαφή: https://topikaprecords.bandcamp.com/album/at

ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ η τζαζ της λογοτεχνίας

Ο Σάκης Παπαδημητρίου (γενν. 1940) δεν είναι γνωστός μόνο στους φίλους της jazz στην Ελλάδα (και στο εξωτερικό, αλλά ας μείνουμε στα καθ’ ημάς), μα και στους φίλους του βιβλίου γενικότερα ή και της λογοτεχνίας ειδικότερα.
Έτσι, από καιρού εις καιρόν δεν κυκλοφορούν μόνον δίσκοι βινυλίου και CD, προσωπικοί-δικοί του, σε συνεργασία με την τραγουδίστρια Γεωργία Συλλαίου ή και με ευρύτερα σχήματα, μα τυπώνονται και βιβλία του. Τα δεύτερα, δε, είναι περισσότερα από είκοσι, μέσα σε μια συγγραφική πορεία σχεδόν εξήντα χρόνων (ας μην ξεχνάμε πως το πρώτο βιβλίο του Σάκη Παπαδημητρίου, η «Εισαγωγή στην Τζαζ» στις Εκδόσεις Διαγωνίου, προέρχεται από το 1963).
Όμως και το τελευταίο βιβλίο του Σάκη Παπαδημητρίου έχει σχέση με την jazz, καθώς τιτλοφορείται «Η Τζαζ της Λογοτεχνίας» [ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2021].

Το τι ακριβώς εννοεί ο συγγραφέας με αυτόν (τον τίτλο) οι φίλοι-αναγνώστες του περιοδικού «Jazz & Τζαζ», πρώτα-πρώτα, το αντιλαμβάνονται αμέσως και από την αρχή – καθώς όλοι θα θυμηθούν την 20ετή στήλη του Σάκη Παπαδημητρίου στο περιοδικό, την «Τζαζ & Λογοτεχνία».
Τι συνέβαινε σ’ εκείνη την στήλη; Να το πούμε, για όσους δεν ήταν αναγνώστες του περιοδικού.
Ο Σ. Παπαδημητρίου έψαχνε στην παγκόσμια πεζογραφία και την ποίηση να βρει αναφορές στην jazz. Αυτές τις αναφορές τις ανέσυρε και τις σχολίαζε με τον τρόπο του. Προέκυπταν, έτσι, κείμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που παρείχαν πολλές και χρήσιμες πληροφορίες προς διάφορες κατευθύνσεις (μουσικές, λογοτεχνικές-ποιητικές κ.λπ.). Φυσικά, συνέβαινε και το ανάποδο. Οι δίσκοι δηλαδή να διέθεταν λογοτεχνικές-ποιητικές αναφορές. Και αυτό το υλικό ενδιέφερε, εννοείται, την συγκεκριμένη στήλη.
Κάποια απ’ αυτά τα κείμενα, λοιπόν, διαμορφωμένα για τις ανάγκες ενός σημερινού βιβλίου, αποτελούν την ύλη του «Η Τζαζ της Λογοτεχνίας».
Θυμάμαι, στο περιοδικό, τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα, ενώ είμαι σχεδόν σίγουρος πως όλα προέρχονται από εκεί. Πρωτοδημοσιεύτηκαν, δηλαδή, στο «Jazz & Τζαζ».
Θα προσέθετα, μάλιστα, πως μερικά δικά μου αγαπημένα υπάρχουν και στο βιβλίο, ενώ άλλα, εξ ίσου αγαπημένα, ή και περισσότερο ακόμη, δεν επιλέχθηκαν. Ίσως σ’ έναν επόμενο τόμο...
Πάντως μου κάνει εντύπωση πώς ο Σάκης Παπαδημητρίου δεν αναφέρεται καθόλου στο «Jazz & Tζαζ» και στην στήλη του «Jazz & Λογοτεχνία», που φιλοξένησε όλα αυτά τα κείμενα – σε μια εισαγωγή ας πούμε. Παράλειψη; Κάτι άλλο; Δεν ξέρω...
Ξαναλέω, όμως, πως τα κείμενα που υπάρχουν στο βιβλίο των εκδόσεων ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ δεν είναι ολόιδια με εκείνα του «Jazz & Τζαζ» – και αυτό είναι λογικό. Υπάρχουν προσαρμογές. Υπάρχουν αντιμεταθέσεις παραγράφων. Πιθανώς να υπάρχουν και ορισμένες μικρο-προσθήκες. Όμως, και σε κάθε περίπτωση, εκείνο που οφείλουμε να πούμε είναι πως ο κορμός των κειμένων παραμένει ο ίδιος.
Αυτό είχα τον χρόνο να το τσεκάρω, για κάποια τουλάχιστον από τα κεφάλαια-κείμενα του βιβλίου.
Για παράδειγμα, τα «Malcolm Lowry: Το ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει» και «Collier – Malcolm Lowry» προέρχονται από τα τεύχη του «Jazz & Τζαζ» #8 και #9 (Νοε. και Δεκ. 1993), το «Παίζοντας κυνηγητό και κουτσό με τον Χούλιο Κορτάσαρ» προέρχεται από τα τεύχη #10 και #11 (Ιαν. και Φεβ. 1994), το «E.E. Cummings: Να τρώμε λουλούδια και να μη φοβόμαστε» προέρχεται από το τεύχος #138 (Σεπτ. 2004), το «Ted Joans: Σουρεαλισμός, Beat και τζαζ ποίηση» προέρχεται από το τεύχος #128 (Νοε. 2003), το «Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ: Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής» προέρχεται από το τεύχος #168 (Μαρ.2007) κ.ο.κ.
Εννοείται πως τα κείμενα του Σάκη Παπαδημητρίου τα διάβαζα, και μάλιστα πολλές φορές, τόσο σαν αρχισυντάκτης στο περιοδικό κατ’ αρχάς, όσο και σαν αναγνώστης στη συνέχεια –τώρα τα κοίταξα, απλώς, διαγωνίως, διαβάζοντας, όμως, και δυο-τρία– ενώ, επί τη ευκαιρία, θέλω να γράψω για τα εξαιρετικής σαφήνειας και ποιότητας χειρόγραφά του (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού φορές τον είχα ενοχλήσει, τηλεφωνικώς, για να μου διευκρινίσει κάτι), όπως θέλω να σημειώσω και την σπάνια γενναιοδωρία, στα όρια της προσφοράς, που τον διέκρινε και τον διακρίνει σαν άνθρωπο. (Ας αφήσουμε, εδώ, τα μουσικά κατά μέρος). Μια γενναιοδωρία, που φαίνεται, φρονώ, και στα κείμενα τού εν λόγω βιβλίου.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω... Να’ ναι πάντα καλά ο Σάκης (ας μου επιτραπεί αυτή η προσωπική ευχή), γερός, δυνατός και πνευματικά ανήσυχος, και με νέα εκδοτικά σχέδια για το μέλλον.
Επαφή: www.saixpirikon.com

YELLOW BOX τεύχος 12 (Φεβρουάριος / Μάρτιος 2022)

160 σελίδες έχει το νέο Yellow Box του Φεβρουαρίου / Μαρτίου 2022, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες. Με τιμή 6,90 ευρώ και πάντα με την σταθερή προσφορά (CD) για κάθε αγοραστή. Εν προκειμένω τα CD που προσφέρονται, μοιρασμένα ανά ένα σε όλο το τιράζ, είναι τα:
Justin Timberlake “The 20/20 Experience”, “Be Yourself: Tribute to Graham Nash’s Songs from Beginners”, Kasabian “48:13”, Nicolai Dunger “Play”, Foxes “Glorious”, Tony Bennett “Classics”, Various Artists “The Best Love Album”, Two of a Kind “The Greatest Duets” (2CD) και “Wish I was Here” (OST). 
Επίσης υπάρχει ένας μεγάλος on line διαγωνισμός, εκεί όπου ένας τυχερός αναγνώστης θα κερδίσει ένα Playstation 5 Digital Edition White 825GB, αξίας 650 ευρώ (λεπτομέρειες γύρω από το πώς κάποιος μπορεί να συμμετάσχει στον διαγωνισμό δίνονται στο περιοδικό φυσικά).
Τώρα, από πλευράς ύλης, τα βασικά θέματα που προβάλλονται στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του περιοδικού έχουν να κάνουν με την παρουσίαση και το τεστάρισμα του ολοκληρωμένου ενισχυτή Technics SU-R1000 που κυριαρχεί (γράφει ο Δημήτρης Σταματάκος), και ακόμη με το CD Player / Streamer / Ενισχυτή Magnat MC 200 (Μάνος Μαστραντωνάκης), με τα ηχεία βάσης Paradigm Founder 40B (Γιώργος Κατρακάζας), με την mid-level full frame mirrorless camera Sony a7 III, με την συνέντευξη της τραγουδίστριας Μάρθας Φριντζήλα (στην Βάσια Παρασκευοπούλου), με μιαν αναφορά σε τρία σχήματα που παίζουν, σήμερα, παραδοσιακή μουσική (Βάσια Παρασκευοπούλου), με μια συνέντευξη του θεατρικού σκηνοθέτη Κώστα Γάκη (στον Γιάννη Δρακόπουλο), με το πρώτο μέρος ενός αφιερώματος στην γερμανική εταιρεία MPS (αυτό το θέμα το επιμελούμαι εγώ) και ακόμη με τις εντυπώσεις από την ταινία και το σάουντρακ του ιαπωνικού φιλμ κινουμένων σχεδίων “The Wind Rises” (Θοδωρής Μπαφαλούκας).

Από ’κει και πέρα υπάρχουν πάμπολλα άλλα θέματα, με δοκιμές-reviews ποικίλων συσκευών, όλων των ειδών, μαζί με τα ανάλογα τεχνικά άρθρα, με το δεύτερο μέρος του περιοδικού («Δίσκοι / Βιβλία / Αφιερώματα») να παρουσιάζει όλες τις γνωστές στήλες, με άπειρα reviews από τους Θοδωρή Μπαφαλούκα (Classical Music Reviews, Audiophile CD Corner, Audiophile LP Corner), εμένα (Jazz & Rock Corner) και την Μαρία Τσακίρη (Let’s Rock) και με άρθρα για το τραγούδι “Strange Fruit” (Μαρία Τσακίρη), για τα rock-trios (Νίκος Α. Τζαβέλλας), για την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Ο Εχθρός μου» (ένα δεύτερο δικό μου κείμενο), για τους Velvet Underground (Νίκος Α. Τζαβέλλας), μια συνέντευξη με τον μεταφραστή Γιάννη Αντιόχου (στον Γιώργο Τρίγκα), κριτικές βιβλίων κ.λπ.
Ένα χορταστικό τεύχος, για ακόμη μία φορά από το Yellow Box, το καλύτερο ηχο-μουσικό περιοδικό, που κυκλοφορεί τώρα στην Ελλάδα.
Επαφή: www.yellowbox.gr

λοκατόλα, Zoi, Farwest Mandolinistic Orchestra, Pridon και Αντώνης Λιβιεράτος σε δίσκους κοντά στα όρια ή και πέρα απ’ αυτά – πέντε ελληνικά weird άλμπουμ της Same Difference Music

Η Same Difference Music είναι μια παράλληλη ετικέτα της γνωστής μας Inner Ear, που λειτουργεί, όμως, με την δική της αυτονομία.
Στον κατάλογό της θα βρεις ποπ, ηλεκτρονικές, avant, ακόμη και τζαζ παρασπονδίες, διαφόρων γνωστών και λιγότερο γνωστών ονομάτων, μεμονωμένων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα λέγαμε πως συνιστούν ένα weird, ένα παράξενο ηχητικό κύμα.
Πέντε από τις πιο πρόσφατες εκδόσεις της Same Difference Music επιβεβαιώνουν το αληθές.

1. ΛΟΚΑΤΟΛΑ: Νέκυια [Same Difference Music, 2022]
Τους λοκατόλα τους ξέρουμε από παραστάσεις και από την κασέτα τους «Μονοτονία Ρωθ», που είχε κυκλοφορήσει πρόπερσι (2020) από την A Man Out of A Man.
Βασικά λέμε για μία τριάδα, την οποίαν αποτελούν οι Τάσος Τζωρτζάτος ποίηση, φωνή, Γιάννης Λιανός συνθεσάιζερ και Κωστής Γαρδίκης κιθάρες, συνθεσάιζερ (γνωστός από το project Dance with Invisible Partners κ.λπ.).
Ο λόγος, η ποίηση, παίζει πολύ βασικό ρόλο εδώ, αλλά δεν κυριαρχεί, αναγκαστικά, επί της μουσικής, επειδή (ο λόγος) αποκτά, ακόμη και αυτός, μουσικά-ηχητικά χαρακτηριστικά.
Κάθε λόγος που απαγγέλλεται είναι και ήχος ταυτοχρόνως, αλλά αν ο λόγος αποκρυπτογραφείται αναλυτικά, και «σπάει» στα νοήματά του, κατά την διάρκεια της ακρόασης, τότε δύναται να εκτοπίζει το οργανικό τμήμα των συνθέσεων, κυριαρχώντας επί τούτων.
Εδώ δεν συμβαίνει αυτό, καθώς ο λόγος, παραμένοντας δύστροπος, αφήνεται να επενεργήσει δια της μουσικής και όχι ξέχωρα απ’ αυτήν, τοποθετημένος πάνω σε μιαν άχρονη πλατφόρμα, που στήνουν τα πλήκτρα και οι κιθάρες.
Ό,τι λέγεται είναι σημαντικό, λοιπόν, εδώ, κυρίως  για όσα υπονοούνται ή για όσα δημιουργούνται ως αίσθηση ή ψευδαίσθηση, από αυτή την καταιγιστική αφήγηση, που σκεπάζει σχεδόν όλη την διάρκεια του δίσκου.
Ενός δίσκου, που περιλαμβάνει τρία tracks ανά πλευρά, και που τιτλοφορείται «Νέκυια». [«Νέκυια» είναι μια αρχαιοελληνική μαγική τελετή, μέσω της οποίας ανακαλούνται τα πνεύματα των νεκρών, ώστε να ερωτηθούν για τα μελλούμενα. Έτσι αποκαλείται και η ενδεκάτη (λ) ραψωδία της «Οδύσσειας»].
Αν, λοιπόν, από την μια μεριά καραδοκεί ο λόγος, από την άλλη μεριά καραδοκούν τα σύνθια και οι κιθάρες, που υφαίνουν τα αναμενόμενα περιβάλλοντα, άλλοτε περισσότερο σκοτεινά, άλλοτε με κάποιες εξάρσεις, που αγγίζουν τα όρια του θορύβου, και άλλοτε τοποθετημένα υπαινικτικά στο background, συμβάλλοντας στην περαιτέρω συσκότιση, του ήδη σκοτεινού τοπίου.
Κάποια κύρια ονόματα που ακούγονται ανά σημεία, μπορεί να δώσουν μιαν «εξήγηση» σε σχέση με το είδος του λόγου που διακινούν οι λοκατόλα (Νίκος Καρούζος, Norman Spinrad, Μίλτος Σαχτούρης κ.λπ.), έτσι σαν οδοδείκτες σ’ έναν ούτως ή άλλως... επικίνδυνο δρόμο, με ανάποδες στροφές, χωρίς φανάρια και δίχως μπάρες προστασίας.

2. ZOI: Reveries [Same Difference Music, 2021]
Το “Reveries” της Ζωής Λιάνου ή και σκέτο Zoi, όπως βλέπουμε το όνομα στο εξώφυλλο, ηχογραφήθηκε στο δωμάτιο τής τραγουδοποιού, ανάμεσα στα χρόνια 2011-2014 και παρέμενε έως τώρα στο συρτάρι. Μέχρι πριν από λίγο καιρό εννοούμε, όταν το κυκλοφόρησε, τελικά, σ’ ένα ωραίο triple folded digipak η εκλεκτική Same Difference Music.
Εκλεκτική είναι, βεβαίως, και η ποπ της Zoi, οπότε δεν γεννάται θέμα. Έχουμε, δηλαδή, μια κυκλοφορία, στο ύφος και το στυλ της ετικέτας – συμβατή, εννοούμε, με τις αισθητικές κατευθύνσεις της.
Τα τραγούδια της Zoi είναι παράξενα. Είναι το πρώτο που μπορείς να επισημάνεις. Μοιάζουν, και ίσως να είναι, πρωτόλεια, αλλά αυτό το βαθύ και πρωταρχικό στοιχείο τους φαίνεται πως έχει «κάτι». Τούτο το αντιλαμβάνεσαι σταδιακά και μετά από πολλαπλές ακροάσεις.
Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι, εννοούμε, έναν «κόσμο» ιδιωματικό, που από μουσικής πλευράς στηρίζεται σε απλές μελωδίες και σε παράξενες αρμονίες. Το φωνητικό κομμάτι είναι σημαντικό εδώ, και ανά tracks καθοριστικό, ενώ οι ενοργανώσεις είναι και αυτές λίαν στοιχειώδεις – κάποια πλήκτρα, μια κιθάρα ή και κάτι ακόμη. Γενικά λίγα «πράγματα» όμως, και πάντως low profile, που παραπέμπουν περισσότερο σε demo, παρά σε κάτι ολοκληρωμένο.
Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα. Μια μουσικός, χωρίς κάποιο εγνωσμένο παρελθόν «επιζητά» να κριθεί για κάτι στοιχειώδες, που όμως διαθέτει ενδείξεις μιας κάποιας επεξεργασίας, που προϋποθέτει γνώση. Υπάρχει, με άλλα λόγια, μία διάθεση ανατροπής εδώ, η οποία δεν αιτιολογείται επαρκώς, και άρα μπορεί να καταγραφεί ακόμη και ως αστοχία.
Ποια είναι η Zoi; Τι άλλο έχει κάνει σε σχέση με την μουσική; Ήθελε να ηχογραφήσει, όντως, ένα... απροσάρμοστο CD ή αυτό προέκυψε τυχαία;
Θα μπορούσαμε να γράψουμε περισσότερα, αν γνωρίζαμε κάτι από το πριν ή το μετά του “Reveries” και της Zoi – δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Το άλμπουμ της Zoi ακούγεται με «την μία», καθώς επιπλέον είναι μικρής διάρκειας. Και όχι απλώς ακούγεται με «την μία», αλλά ακούγεται και «σαν ένα», αφού δεν υπάρχει κάτι εδώ για να το ξεχωρίσεις ή να το προτείνεις – καθώς όλα τα κομμάτια, χωρίς να είναι ίδια, μοιάζουν ως προς τα βασικά συστατικά τους. Που είναι λίγα, αλλά (το ξαναλέμε) τοποθετημένα ακανόνιστα.
Στην ευρεία ποπ υπάρχουν τέτοιες ιδιαιτερότητες από παλιά (για παράδειγμα το πολύ γνωστό “Song Cycle” του Van Dyke Parks από τα σίξτις ), που ακούγονται σίγουρα με ενδιαφέρον, αλλά ταυτοχρόνως και με μιαν επιφύλαξη – μικρή ή μεγαλύτερη.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/pente-ellinika-weird-almpoym-tis-same-difference-music